){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
EUROLEAGUE
)
Ένα χρόνο μετά από τη δολοφονία του Άλκη η βία είναι εκεί, σε πολλές διαφορετικές, κατά κανόνα πιο ήπιες, μορφές, θέμα χρόνου να κλιμακωθεί και να θεριέψει και πάλι, στο χέρι μας να την εξαφανίσουμε από τα γήπεδα, από τα social, απ' τα μυαλά μας!
1η Φεβρουαρίου 2022 - 1η Φεβρουαρίου 2023! Πέρασε κιόλας ένας ολόκληρος χρόνος από το καταραμένο εκείνο βράδυ που ένα παιδί 19 ετών, ο Άλκης Καμπανός, ο Άλκης όλων μας, το παιδί όλων μας, άφησε την τελευταία του πνοή στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας!
Σε ένα τόσο καθημερινό και οικείο αστικό σκηνικό που μετατράπηκε σε τόπο εγκλήματος, στην οδό που, αν και καθόλου δε το ήθελε κανείς μας, φέρει πλέον το όνομά του, δολοφονήθηκε επειδή δεν άρεσε η απάντηση που έδωσε στο, κάθε άλλο παρά αθώο όπως αποδείχθηκε ερώτημα «Τι ομάδα είσαι»;
Μέσα σε αυτόν τον έναν χρόνο χύθηκαν τόνοι δακρύων, δυστυχώς δεν αποφύγαμε και τα κροκοδείλια, χύθηκαν και θα χυθούν ακόμη περισσότεροι τόνοι ψηφιακής μελάνης! Μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο δύο άνθρωποι, οι γονείς του Άλκη, κατάφεραν μέσα στον ανείπωτο πόνο τους να σταθούν, να αρθούν πάνω από τη συμφορά που τους βρήκε με ανωτερότητα, αξιοπρέπεια, ευαισθησία, τραγικές φιγούρες μεν αλλά και παράδειγμα συγχρόνως, ποιος αλήθεια δε θα δικαιολογούσε στο πρόσωπο και τα λόγια τους την οργή, δεν της έκαναν τη χάρη!
)
02:01 - 01.02.2023
Ένας χρόνος χωρίς τον Άλκη: Το μήνυμα του Άρη και η νέα συγκλονιστική δημιουργία του Χρήστου Παπανίκου
Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού και σύσσωμος ο σύλλογος του Άρη φρόντισε να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Ο Χρήστος Παπανίκος τίμησε τον 19χρονο εκλιπόντα με μια ακόμη συγκλονιστική δημιουργία.
Χάρη που οφείλουμε όλοι μας, πολύ περισσότερο όσοι έχουμε δημόσιο λόγο και εμπλεκόμαστε με οποιονδήποτε τρόπο με το ποδόσφαιρο, να κάνουμε στη Μελίνα και τον Αριστείδη, να τιμήσουμε τη μνήμη του παιδιού τους φροντίζοντας να εκπληρωθεί η ευχή που μέσα στα σκοτάδια τους έβγαλαν στο φως, «Να είναι ο Άλκης μας το τελευταίο θύμα της τυφλής οπαδικής βίας»!
Υπάρχει τρόπος, δεν είναι αδύνατο, μη σας πω ότι δεν είναι καν δύσκολο, τουλάχιστον σε επίπεδο ατομικής ευθύνης και συμπεριφοράς! Όπως ακριβώς ακόμη και για το μεγαλύτερο ταξίδι το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι απλώς ένα βήμα, έτσι και για τα μεγάλα και σημαντικά στη ζωή, γιατί τέτοιο είναι το διακύβευμα, το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι η αλλαγή του ενός, του καθενός!
)
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε, να γράψουμε, και δίκιο θα είχαμε, για τις ευθύνες αλλά και τις υποχρεώσεις ομάδων, παραγόντων, Πολιτείας! Ας σταθούμε όμως καλύτερα σε αυτά που μας αφορούν σε προσωπικό επίπεδο, που μπορούμε να ελέγξουμε και να αλλάξουμε χωρίς ευχολόγια και "Φιλιππικούς"! Ας αρχίσουμε από τα μικρά, από την κάθε μορφής βία που επιτρέπουμε, μη σας πω και καλλιεργούμε μέσα στα γήπεδα, είτε κυριολεκτικά, κατά τη διάρκεια της φυσικής μας παρουσίας, είτε μεταφορικά, στον κάθε άλλο παρά όμορφο και αγγελικά πλασμένο κόσμο των social media!
Bία κυρίως λεκτική, έχοντας φτάσει σε σημείο οι κάθε μορφής ύβρεις, είτε μεμονωμένες, είτε εν χορώ στα συνθήματα της εξέδρας, είτε και γραμμένες σε αποκρουστικά πανό να αποτελούν κάτι σαν καθημερινότητα, σχεδόν αναπόσπαστο κομμάτι της γηπεδικής κουλτούρας! Κι όλα αυτά με την απαίτηση από τους αποδέκτες, τους ποδοσφαιριστές, να μένουν απαθείς γιατί αυτό απαιτεί η θέση τους και ο επαγγελματισμός τους! Ύβρεις που ενδεδυμένες το μανδύα απόψεων, κυκλοφορούν εσχάτως και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Από το «ξεκατίνιασμα» οπαδών στο διαδίκτυο έχουμε δυστυχώς περάσει στο επόμενο επίπεδο, «ξεκατινιάζονται» πλέον και δημοσιογράφοι, ο Θεός να τους κάνει. Πολλά συγχαρητήρια στον κλάδο μας και τους "ταγούς" του που σφυρίζουν αδιάφοροι!
)
Το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να κάνουμε είναι να ασχοληθούμε με όλα αυτά τα μικρά μα κάθε άλλο παρά ασήμαντα. Μηδενική ανοχή στη λεκτική βία που ξεχύνεται από το στόμα, πορώνει το μυαλό και οπλίζει εν τέλει το χέρι. Μπορεί να ακούγεται έως και ουτοπικό, το καταλαβαίνω, αλλά επιτρέψτε μου να το πιστεύω ακράδαντα! Αν την επόμενη φορά που θα ακούσουμε το διπλανό μας στην εξέδρα να καθυβρίζει τη μητέρα του αντιπάλου ποδοσφαιριστή αντιδράσουμε!
Αν την επόμενη φορά που θα ακουστεί τέτοιου είδους σύνθημα ή αναρτηθεί τέτοιου είδους πανό αντιδράσουμε! Πολύ περισσότερο αν αντιδράσουν, αν αποχωρήσουν αγκαλιασμένοι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές! Αν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι προτού ζητήσουμε από τους ιθύνοντες, τους αρμόδιους, τους υπεύθυνους να αλλάξουν τα πράγματα, τότε θα έχουμε ήδη κάνει πολλά!
)
Αν καταφέρουμε, σκεφτείτε το, δεν είναι δα και τόσο ακραίο, να αποβάλλουμε από το γήπεδο όλο αυτόν τον οχετό στον οποίο συνηθίσαμε και με τον οποίο συμβιβαστήκαμε, η μια γενιά μετά την άλλη. Αν καταφέρουμε να αποσυνδέσουμε το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό γενικότερα, από την προφορική έστω τοξικότητα, θα βοηθήσουμε να διαμορφωθεί ένα σκηνικό "εχθρικό" σε κάθε είδους βία, πόσω μάλλον στην ακραία, δολοφονική της, μορφή!
Δε θα έχουμε καταφέρει...τα πάντα, αλλά θα έχουμε καταφέρει πολλά και θα μπορούμε, θα δικαιούμαστε στη συνέχεια να κάνουμε τη συζήτηση, να αναζητήσουμε τη λύση και σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο! «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει για σένα η χώρα σου αλλά τι μπορείς εσύ να κάνεις για εκείνη»! ήταν η ιστορική επωδός στον εναρκτήριο λόγο της προεδρικής θητείας του Τζον Κένεντι!
)
Πέρασαν 60 χρόνια από τότε, κι όμως μου μοιάζει τόσο επίκαιρη, μη σας πω και ταιριαστή, στην περίσταση! Με τις πράξεις και τις παραλείψεις μας έχουμε εκθρέψει στο βαθμό που στον καθένα μας αναλογεί, εδώ και χρόνια ένα τέρας, αυτό της οπαδικής βίας. Και το μόνο που κάνουμε είναι να δείχνουμε με το δάχτυλο όποιον ο καθένας μας θεωρεί πως φταίει! Ας κοιτάξουμε πρώτα στον καθρέφτη, ας κοιτάξουμε στα μάτια τους γονείς του Άλκη! Αντέχουμε;
)
)
)
)
)
)
)
)