Τα απομνημονεύματα του Sportal από το EuroBasket και τη... χάλκινη πορεία της Εθνικής! (vids)

Η Εθνική Ελλάδας έγραψε τη δική της ιστορία στο φετινό EuroBasket και το Sportal, λίγες ημέρες μετά την κατάκτηση του χάλκινου και της ολοκλήρωσης του τουρνουά, σας παρουσιάζει όσα κατέγραψε στο πλευρό της επίσημης αγαπημένης.

Αποστολή στη Λετονία

Τα κατάφερε η Εθνική! Δεν πήρε το χρυσό, που τόσο πολύ ήθελε και θέλαμε όλοι, αλλά πήρε το μετάλλιο που... τόσο πολύ ήθελε και θέλαμε όλοι! Και το χάλκινο, μετάλλιο είναι παιδιά... Και το πανηγυρίσαμε με τον καλύτερο και πλέον δέοντα τρόπο. Οι διεθνείς μας έκαναν λοιπόν τη δουλειά και μαζί έκλεισαν και στόματα.

Το Sportal ήταν δίπλα σε όλη την προσπάθεια της Εθνικής, από τα πρώτα της κιόλας φιλικά, στο ΟΑΚΑ και το τουρνουά Ακρόπολις, έπειτα στην Κύπρο και τέλος στη Λετονία. Τα όλα όσα καταγράψαμε από τα ταξίδια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) αυτά, τα συγκεντρώσαμε και μπορείτε να δείτε παρακάτω.

Οι πρώτες ενθαρρυντικές εικόνα μέσα από την προπόνηση

Έβλεπες, άμα έμπαινες ακόμα και από την πρώτη ημέρα στο «Σπ. Κυπριανού» ενόψει του ματς με την Ιταλία, πως υπήρχε σοβαρότητα. Ο Βασίλης Σπανούλης το είχε μεταδόσει, αλλά δεν το είχε επιβάλλει αυτό στους παίκτες του. Οι οποίοι παίκτες, με τη σειρά τους, έχουν από μόνοι τους και τη δική τους μενταλιτέ, που τους έκοβε από το να παίρνουν... αέρα.

Συνεχόμενα τετ-α-τετ του Σπανούλη με τους παίκτες, είτε αυτός ήταν ο μικρότερος (Σαμοντούροφ) είτε ο ένας εκ των μεγαλύτερων και αρχηγός της ομάδας (Παπανικολάου). Οδηγίες τόσο πάνω στο παρκέ, για καθαρή τακτική, όσο και κι εκτός των γραμμών, όντας πιο γενικής, αλλά και ψυχολογικής φύσεως, για να ενθαρρύνει και πνευματικά τον παίκτη του.

Τα φροντηστήρια του Σπανούλη ήταν κάτι που είχε κάνει αίσθηση στους δημοσιογράφους που μπαίναμε μέσα στο παρκέ για να ξεκλέψουμε πλάνα από τα τελευταία πέντε λεπτά της προπόνησης. Κάθε φορά δηλαδή το μάτι μας εκεί έπεφτε και πιστέψτε μας, πολύ θα θέλαμε να ακούσουμε και τι έλεγε ο κόουτς. Από ό,τι φάνηκε κι εκ του αποτελέσματος, το ενδιαφέρον του Σπανούλη για τους παίκτες του βγήκε σε -πολύ- καλό.

Η αφοσίωση στη λεπτομέρεια

Μάικ Καλαβρός, Διαμαντής Παναγιωτόπουλος, Κώστας Χαραλαμπίδης, Νίκος Ζήσης, ήταν μερικά από τα πρόσωπα που βλέπαμε επίσης σχεδόν σε κάθε προπόνηση της Εθνικής. Το σημαντικό στον ρόλο που είχαν αυτοί οι άνθρωποι, ήταν να συμπληρώνουν τον ρόλο που αναλύσαμε παραπάνω πως είχε ο Σπανούλης. Και πράγματι, με σύμμαχο την εμπειρία, τη γνώση, αλλά και την τεχνολογία (με πολλές ώρες ανάλυσης βίντεο) οι διεθνείς μας πήραν πολλά και από εκείνους.

Η έμφαση που δινόταν στη λεπτομέρεια ήταν έκδηλη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις εικόνες μετά την προπόνηση, που ο Γιάννης έβλεπε βίντεο με τον Παναγιωτόπουλο, λίγες ώρες πριν το ματς με την Τουρκία. Ακόμα και αν η έκβαση του αγώνα δεν ήταν θετική, η δουλειά που είχε πέσει ακόμα και για αυτό το ματς ήταν άπειρη. Ακόμη και οι θεραπείες του Greek Freak, που είχαν γίνει... έθιμο με το πέρας των προπονήσεων, προκειμένου να είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση ενόψει των δύσκολων αγώνων.

Μια ωραία ατμόσφαιρα

Ναι, υπήρχε σοβαρότητα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε χρόνος και για λίγο χιούμορ και χαλάρωση. Λαρεντζάκης και Καλαϊτζάκης προσπαθούσαν μανιωδώς να βάλουν το... σουτ του Ντόντσιτς, από τον πάγκο, μετά το τέλος μιας προπόνησης και όταν το έκανα πανηγύριζαν και οι δυο σαν μικρά παιδιά. Οι μεγαλύτεροι, Σλούκας και Παπανικολάου, σούταραν μαζί στην άλλη μεριά και όλοι μας πραγματικά βλέπαμε δύο άτομα που από μικροί συνυπάρχουν στην Εθνική και ακόμα είναι εδώ για αυτήν.

Η... τρέλα και η πώρωση του Θανάση πριν και κατά τη διάρκεια του κάθε ματς ήταν πραγματικά ασύγκριτη. Ο glue-guy της Εθνικής σκεφτείτε πως μία φορά στο ζέσταμα έκανε μερικές ασκήσεις και ξαφνικά άρχισε να φωνάζει «and one» και λέγαμε όλοι «τι έπαθε;», ενώ απλά έκανε χαβαλέ και έφτιαχνε το κλίμα πριν από το ματς, για να μπουν ευδιάθετοι μέσα εκείνος και οι συμπάικτες του.

Γενικότερα, πολύ ωραία παρέα ήταν η φετινή Εθνική. Ακόμα και τα... πατ-πατ στο κεφάλι του Σαμοντούροφ από τους συμπαίκτες του, αλλά και ο τρόπος που πανηγύριζαν τις καλές του στιγμές τα έδειχνε όλα, ότι δηλαδή δεν υπάρχει το παραμικρό σημάδι τοξικότητας, αλλά ομαδικότητας. Στις στιγμές, δε, που τρέχαμε καλά σερί και ιδίως με τα τρίποντα του Ντόρσεϊ επικρατούσε πανδαιμόνιο.

Ο κοινός Εθνικός Ύμνος και ο έκτος παίκτης της Εθνικής

Η Ελλάδα δεν ήταν μόνη της σε όλο αυτό το ταξίδι. Είχε δίπλα της τον κόσμο της, που όπως είναι λογικό, στην Κύπρο ήταν πολύ περισσότερος και κάθε φορά το γήπεδο καταλυόταν από φωνές υπέρ της γαλανόλευκης. Κύπριοι και Έλληνες έγιναν έναν και το καλό ήταν πως αυτό ίσχυε ακόμα και στο μεταξύ τους, ιστορικό ματς. Φοβερή στιγμή ήταν η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, με όλο το γήπεδο να το τραγουδά με δέος.

Στη Λετονία, η αρχική απόβαση φιλάθλων μπορεί να ήταν μικρή και κόντρα σε Ισραήλ και Λιθουανία να μην είχαμε τόσο κόσμο, όμως δεν φάνηκε κάτι τέτοιο έντονα. Σίγουρα, μιας και η Λιθουανία ήταν δίπλα κυριολεκτικά, ήταν λογικά οι Λιθουανοί να έχουν πλημμυρίσει το γήπεδο, ωστόσο η φωνή των φίλων της γαλανόλευκης ήταν βροντερή και στη Riga Arena.

Στον ημιτελικό με την Τουρκία δε, οι Έλληνες φίλαθλοι είχαν πληθύνει και ιδίως στο ένα πέταλο, πίσω από τα δημοσιογραφικά, ήταν ο πυρήνας. Εκεί μάλιστα, είχαμε κερδίσει και το... παιχνίδι της εξέδρας, ακόμα και με την ήττα που ήρθε δυστυχώς, όσο και στον μικρό τελικό κόντρα στη Φινλανδία. Και μιας και πιάσει αυτό το θέμα...

Η απογόητευση και η επάνοδος

Η ξενέρα που επικρατούσε μετά την ήττα με 68-94 απόο την Τουρκια ήταν έκδηλη. Κανείς δεν είχε όρεξη να μιλήσει, όλοι περνούσαν μπροστά μας από την μεικτή ζώνη με το κεφάλι κάτω και δίχως κάποια όρεξη για δηλώσεις. Και τους καταλάβαμε αμέσως όλους. Ήταν ένα πολύ δύσκολο reality check, αφού η Τουρκία ήταν εμφανώς καλύτερη τόσο στα χαρτιά όσο και στο παρκέ.

Το αίσθημα αυτό όμως γρήγορα φάνηκε να αποβλήθηκε από τους διεθνείς μας. Και αυτό γιατί το όνειρο ήταν ακόμα ζωντανό, εκείνο δηλαδή του μεταλλίου μετά από 16 χρόνια. Ο κόουτς Σπανούλης και το σταφ του, αλλά και οι ίδιοι οι παίκτες παρουσίασαν κάτι που δεν το περιμέναμε. Το «πονάει, αλλά δεν πειράζει κι ας μην είμαστε άχαριστοι», αφού είχαμε ακόμα μια ιστορική ευκαιρία.

Και πράγματι, αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω, αφού το μετάλλιο ήρθε, έστω και αν στο φινάλε με τη Φινλανδία αλλάξαμε... 15 χρώματα από το σοκ που πήγαμε να πάθουμε. Έκσταση, ευφορία, λύτρωση, ήταν μερικά από τα πολλά που αιωρούνταν ως λέξεις για να περιγράψουν εκείνη τη στιγμή αυτό που συνέβαινε. Το να ακούς φωνές πίσω από τη μεικτή ζώνη που βγάζουν ένα άχτι, να βλέπεις τον Θανάση στις κοινές δηλώσεις να είναι έτοιμος να κλάψει και να πρέπει να το... διαχειριστείς χαλαρά, ήταν πολύ δύσκολη πρόκληση.

Έβλεπες και το μετάλλιο στον λαιμό τους να λαμπιρίζει και έλεγες ότι άξιζε. Και είδαμε και την Τουρκία, που παρά το αργυρό μετάλλιο, λίγο αργότερα υπήρχε απόλυτη πίκρα. Ο πρώτος και ο τρίτος πάντα χαίρονται, ο δεύτερος πάντα πονάει, από ότι έδειξε η ιστορία. Και νομίζω πως αυτό, δεν μπορεί να το περιγράψει κανείς καλύτερα από την παρακάτω φωτογραφία: