Τέσσερα χρόνια χωρίς τον Ντούσαν Ίβκοβιτς: Το καλύτερο το άφησε για το τέλος

Mε αφορμή τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τον θάνατο του, ο Νότης Ψιλόπουλος γράφει για τον σπουδαίο Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τον θάνατό του. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας και η απώλειά του σκόρπισε θλίψη σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά και στην ερυθρόλευκη οικογένεια. Ένας άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τον Ολυμπιακό, οδηγώντας τον δύο φορές στην κορυφή της Ευρώπης (1997, 2012). Ένας δάσκαλος του παιχνιδιού. Χαρισματικός, αυστηρός, αλλά και καθοδηγητής. Ένας προπονητής που έκανε καλύτερους όσους δούλεψαν μαζί του.

Ενέπνευσε παίκτες, ανέδειξε ομάδες, ωρίμασε προσωπικότητες. Βοήθησε, καθοδήγησε, ίσως και να αδίκησε – αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Μεγάλες επιτυχίες, αποτυχίες, και πάνω απ’ όλα μια εντυπωσιακή συνέπεια στο πέρασμα των χρόνων. Κατέκτησε όλους τους τίτλους, σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Έφτανε ψηλά, έπεφτε, ξανασηκωνόταν. Η δίψα του για διάκριση δεν έσβησε ποτέ, ακόμη και μετά τα 65 του χρόνια. Αναγέννησε όχι μόνο τον Ολυμπιακό, αλλά και την εθνική Σερβίας.

Θα σταθώ όμως (και επιτρέψτε μου τον ενικό) στη σεζόν 2011-2012, την οποία έζησα από κοντά ως ρεπόρτερ του Ολυμπιακού. Για μένα ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν ένας «παιδικός ήρωας» που θαύμαζα από έφηβος – κι αίφνης τον έχεις μπροστά σου, συζητάς μαζί του, χτίζεις μια επαγγελματική σχέση. Δέος! Κι όμως, από όλες τις τεράστιες επιτυχίες του, θεωρώ πως το 2012 ήταν η κορωνίδα του. Το καλοκαίρι του 2011, θα μπορούσε εύκολα να φύγει: η ομάδα βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο, οι Αγγελόπουλοι είχαν ανακοινώσει την αποχώρησή τους από την ΚΑΕ, το μπάτζετ μειωνόταν δραματικά. Όλα έδειχναν πως η σεζόν θα κατέληγε σε αποτυχία. Δεν έφυγε. Αντίθετα, πήρε το ρίσκο. Σαν να τον εξίταρε η ιδέα να πετύχει με το απόλυτο αουτσάιντερ.

Έχτισε από την αρχή μια νέα ομάδα, με ξεκάθαρους ρόλους, με βάση τις αρχές του και την εμπιστοσύνη σε νεαρά παιδιά. Το μότο «Όλοι για έναν και ένας για όλους» έγινε το σύνθημα στα αποδυτήρια. Καθάρισε το ΣΕΦ από τα «βάρη» του παρελθόντος, έδωσε τα κλειδιά στον Βασίλη Σπανούλη, του έδειξε το μέλλον και αναγέννησε τον Γιώργο Πρίντεζη, χτίζοντας το αγωνιστικό του προφίλ. Εμπιστεύτηκε και ανέδειξε τον Κώστα Παπανικολάου, που στον τελικό της Πόλης «εξαφάνισε» τον Αντρέι Κιριλένκο, κερδίζοντας τον τίτλο του MVP του τελικού.

Πίστεψε στον Κάιλ Χάινς, έδωσε χώρο στον Πέρο Άντιτς, καθιέρωσε τον νεαρό Βαγγέλη Μάντζαρη ως βασικό πλέι μέικερ. Δυσκολεύτηκε στην αρχή με τον Κώστα Σλούκα, αλλά στο τέλος πίστεψε σε εκείνον, του έδωσε λεπτά, τον έκανε καλύτερο. Έτσι έστησε μια ομάδα-όνειρο, που επέστρεψε στην κορυφή Ελλάδας και Ευρώπης με εκκωφαντικό τρόπο. Δημιούργησε κορμό, φιλοσοφία, ενότητα, πάνω στα οποία στηρίχθηκε ο Ολυμπιακός σχεδόν μια δεκαετία, φτάνοντας σε τέσσερις τελικούς Final Four (2012, 2013, 2015, 2017) μέσα σε έξι χρόνια.

Η παρακαταθήκη του είναι τεράστια. Έφτιαξε μια ομάδα-πρότυπο που ξαναγέμισε το ΣΕΦ, κέρδισε τον σεβασμό φίλων κι αντιπάλων. Έφερε τον Ολυμπιακό πίσω στις επιτυχίες με έναν παραμυθένιο, αλλά απολύτως αληθινό τρόπο. Το τελευταίο του «έργο» (2012) στο μεγάλο λιμάνι θα συγκινεί και θα εμπνέει πάντα τις νέες γενιές, δείχνοντας ότι μπορείς να φτάσεις στην κορυφή ακόμα κι αν δεν έχεις το μεγαλύτερο μπάτζετ ή τους πιο ηχηρούς σταρ.

Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισε προβλήματα υγείας, αλλά παρέμεινε αγέρωχος, δυνατός, περήφανος. Πάντα με το κεφάλι ψηλά, χωρίς να δείχνει αδυναμία. Γιατί έτσι ήταν πάντα ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και έτσι θα τον θυμόμαστε. Για πάντα.