Ο Παναθηναϊκός αρχίζει να έχει τη σφραγίδα του προπονητή του

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για την ταυτότητα του Παναθηναϊκού τού Ρουί Βιτόρια, η οποία αποτυπώνεται, με αργά αλλά σταθερά βήματα, στην τακτική του Τριφυλλιού που, καλοκαιριάτικα, τα βάζει με ομαδάρες.

Η σημασία τού να «χτίζεται» μία ομάδα με προπονητή που τη γνωρίζει και ξέρει τι πρέπει να βελτιώσει αποτυπώνεται, πλέον, στον Παναθηναϊκό ως σταθερά. Ο Ρουί Βιτόρια από τον Νοέμβριο του 2024, όταν ανέλαβε, έως τον Μάιο δεν είχε δείξει, σχεδόν, τίποτα. Ορισμένα σημαντικά αποτελέσματα, τα οποία οδήγησαν στη δεύτερη θέση και το Champions League, minimum σκοπό για έναν Παναθηναϊκό ο οποίος «ζει και αναπνέει» για το Πρωτάθλημα. Απώλειες στόχων, σε μικρά χρονικά διαστήματα, χαρακτήρισαν την παρουσία του και, πράγματι, η απόφαση να παραμείνει κρίθηκε ως αμφιλεγόμενη. Και μπορεί να συνεχίσει να κρίνεται ως τέτοια, σε λίγες εβδομάδες, αν οι Πράσινοι μείνουν εκτός Ευρώπης ή, σε λίγους μήνες, αν χαθούν εγχώριοι στόχοι νωρίς.

Ωστόσο, ο Πορτογάλος δημιουργεί μία ομάδα με τρανταχτές ελλείψεις τώρα μεν αλλά με προσωπικότητα, χαρακτήρα και προσανατολισμό στο γήπεδο. Όποιος θεωρεί ότι είναι εύκολο να αντιμετωπίζεις τον Ιούλιο τη Ρέιντζερς, η οποία πέταξε ξεκούραστα ένα «τρίμπαλο» στην Πλζεν τις προάλλες, και τον Αύγουστο τη Σαχτάρ Ντόνετσκ, που δύο εβδομάδες πίσω έκανε σκόνη και θρύψαλα την πανάκριβη Μπεσίκτας, ας κοιτάξει τι κάνουν οι άλλες ελληνικές ομάδες αυτό το διάστημα και ποια εικόνα παρουσιάζουν με... Αράζ, Άρη Λεμεσού και Βόλφσμπεργκερ! Από τον Παναθηναϊκό και παίκτες λείπουν και το γκολ λείπει και η ψυχραιμία λείπει και πολλά... Όμως, η προσπάθεια να γίνει κανονική ομάδα, που θα διεκδικήσει πορεία στην Ευρώπη και τίτλους στην Ελλάδα, εξελίσσεται και τούτο πρέπει να τονιστεί. Για λόγους δικαιοσύνης και για να μην υποστεί ο Ρουί Βιτόρια το «μαρτύριο» προκατόχων του.

Ο Πορτογάλος δουλεύει μεθοδικά σε ένα πλάνο και το εφαρμόζει πιστά. Δεν είναι ο καλύτερος του κόσμου στη διαχείριση αγώνων, όμως δείχνει σημάδια tactician στο στήσιμο και στο template, το οποίο επιθυμεί να εφαρμόσει στην προετοιμασία απαιτητικών ματς καλοκαιριάτικα. Τη Ρέιντζερς, στα δύο πρώτα ημίχρονα, ο Παναθηναϊκός την έκανε να μην ξέρει που να κρυφτεί... Η Σαχτάρ Ντόνετσκ, που θα μπορούσε αντί για έξι σε δύο ματς με την Μπεσίκτας να έχει βάλει δέκα γκολ, έκανε μετρημένες ευκαιρίες στο ένα χέρι, στο ΟΑΚΑ, και αυτές τις έβγαλε ο, υπό αμφισβήτηση, Ντραγκόφσκι. Ο Ρουί Βιτόρια ήξερε πώς αν η ομάδα του εφάρμοζε την πίεση ψηλά, τύπου Ρέιντζερς, με τους Ουκρανούς, θα είχε σημαντικά προβλήματα και ενδεχομένως ένα βαρύ σκορ στην πλάτη. Τη μάζεψε, η τακτική ήταν πιο συντηρητική, αλλά πάλι ορθή, και ο Παναθηναϊκός καλύτερος του αντιπάλου.

Λείπει το γκολ και αυτό «σταμπάρει» το project

Όπως κάθε άθλημα με σκορ, έτσι και στο ποδόσφαιρο, η όλη προσπάθεια αποτυπώνεται από την παραγωγικότητα. Η ομάδα με τη μεγαλύτερη, πανηγυρίζει. Η αστοχία, είτε από έλλειμμα καθαρού μυαλού, είτε από έλλειψη ικανότητας, είτε από μεμονωμένες κακές αποφάσεις στην τελική ενέργεια, είτε επειδή Μπάτλαντ και Ρίζνικ έχουν «ντυθεί»... Batman και τα πιάνουν όλα, είναι εδώ, υπάρχει και απειλεί το πλάνο του Ρουί Βιτόρια και την όλη προσπάθεια που γίνεται. Η υπομονή είναι αρετή και, πράγματι, εδώ μπορεί να αποτελέσει το «φάρμακο» στο πρόβλημα.

Αν ο Παναθηναϊκός, όμως, δεν μπει σε League Phase, επειδή δεν σκοράρει, όλο αυτό θα αγγίξει τους πάντες. Προπονητή και παίκτες... Δεν είναι απλώς φιλότιμη η προσπάθεια του Ίβηρα κόουτς. Επί των ημερών του πέρυσι, το Τριφύλλι υπήρξε άγευστο, άχρωμο και άοσμο στην πλειοψηφία των αγώνων. Για αυτό και χάθηκαν στόχοι, για πλάκα... Φέτος, η όλη αντιμετώπιση των υποχρεώσεων με πολύ καλές, ευρωπαϊκές, ομάδες δείχνει δουλειά στην τακτική, προσανατολισμό στο παιχνίδι και λίγες «πινελιές» που χρειάζονται, για να δημιουργηθεί μία αξιοπρεπέστατη ποδοσφαιρική «μηχανή», η οποία θα κάνει πορεία στην Ευρώπη και θα πάρει το νταμπλ στην Ελλάδα.

Το 0-0 απέναντι στη Σαχτάρ Ντόνετσκ δεν αποτελεί κάποια έκβαση αγώνα, ώστε να... βγούμε στην Ομόνοια. Πιθανό σενάριο, την επόμενη εβδομάδα στην Κρακοβία, ο Παναθηναϊκός να αποκλειστεί πάλι επειδή δεν μπορεί να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα. Παθογένεια γνωστή, η οποία επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί με παίκτες και δουλειά. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επισημανθεί η πρόοδος. Να τορπιλιστεί ένα ακόμα πλάνο, επειδή δεν τη βάζουν από το μισό μέτρο ο Πελίστρι, ο Σφιντέρσκι και ο Τζούριτσιτς... Κάποια στιγμή θα τη βάλουν και τότε θα έρθει το αποτέλεσμα. Ο κόσμος τα βλέπει όλα αυτά και για αυτό στηρίζει, μέσα στην απόλυτη τοξικότητα που έχουν εγκαθιδρύσει τα δεκαπέντε χρόνια δίχως Πρωτάθλημα.