Το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα του κόουτς Μπαρτζώκα!

Ο Κώστας Σωτηρίου γράφει για την τρίτη σερί ήττα του Ολυμπιακού από την πιο έτοιμη Μονακό και επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει τη δημόσια παραδοχή του κόουτς Μπαρτζώκα σχετικά με τη χρησιμοποίηση Ντόρσι-Φουρνιέ-Ουόρντ στο τελευταίο πεντάλεπτο της αναμέτρησης.

Όταν ο κοστουμαρισμένος κύριος, που χειροκροτήθηκε (και ανταπέδωσε) στο ΣΕΦ φορούσε τη φανέλα του Ολυμπιακού με το Νο.7, το μόνιμο «debate» μεταξύ οπαδών και αναλυτών ήταν αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας έπρεπε να τελειώνει τα ματς με το αστέρι του, Βασίλη Σπανούλη, στο παρκέ, ακόμη και στις κακές βραδιές του.

Προσωπικά, αυτή τη συζήτηση, που είχα κάνει δεκάδες φορές με τον συνοδοιπόρο μου στην ΕΡΑ Σπορ και παρτενέρ σε αμέτρητα ντέρμπι Γιάννη Ντεντόπουλο, δεν την ξεχνώ και μάλιστα θυμάμαι ότι εγώ ήμουν (και είμαι) υπέρμαχος της άποψης ότι ο προπονητής πρέπει να τελειώνει τα ματς με τα αστέρια του. Για να το πω πιο ξεκάθαρα, καλύτερα να έπαιρνε τότε το τελευταίο σουτ ο Σπανούλης και να το έχανε, παρά να ήταν στον πάγκο και να ζούσε όλο το ΣΕΦ με το αν…

Υπό αυτό το πρίσμα, τη στιγμή, που ο κόουτς Μπαρτζώκας αποφασίζει να σηκώσει από τον πάγκο τον Έβαν Φουρνιέ αποσύροντας τον Τόμας Ουόκαπ 4’12’’ πριν από τη λήξη της δραματικής αναμέτρησης, με το σκορ 79-70 υπέρ της ομάδας του Σπανούλη, μια τέτοια απόφαση παίρνει ενώπιον του καυτού διλήμματος: Καλύτερα να παίξω (και να χάσω που λέει ο λόγος) με τον Φουρνιέ του 0/5 τρ. στα κρίσιμα τελευταία λεπτά, παρά να τον κρατήσω στον πάγκο και να τα ακούσω κιόλας, που δεν τον έβαλα στο τέλος, σε περίπτωση ήττας. Ακόμη και αν ο Φουρνιέ ήταν «zero facrtor» μέχρι τη στιγμή της αλλαγής, ξέρουμε όλοι ότι μπορούσε να τραβήξει επιθετικά την ομάδα του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι προς το τέλος της συνέντευξης Τύπου, ο «κόουτς Μπι» παραδέχθηκε δημοσίως ότι η συγκεκριμένη απόφαση «απεδείχθη λάθος» σχολιάζοντας ότι «εκείνη την ώρα ένιωσα ότι θέλαμε απειλή από τρεις παίκτες. Δεν είναι ότι δεν είχαμε play making, αλλά δεν πήραμε αυτά που έπρεπε να πάρουμε από αυτούς τους παίκτες». Αυτές ήταν οι λέξεις, που χρησιμοποίησε επακριβώς ο προπονητής του Ολυμπιακού. Δεν ξέρω αν όντως… μάσησε από το όνομα του Φουρνιέ, όπως το περιέγραψε με γλαφυρό τρόπο κάποιος που εμπιστεύομαι σε μια μεταμεσονύχτια μπασκετική συζήτηση. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο κόουτς αισθάνθηκε ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση… μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Τελικά, επέλεξε να πάει στον γκρεμό με τα τρία αστέρια του στο παρκέ, δηλαδή με Ντόρσι-Φουρνιέ-Βεζένκοφ και συμπληρωματικούς Ουόρντ και Χολ. Το αποτέλεσμα; Ο Φουρνιέ τελείωσε το ματς με 0/6 αστοχώντας σε ακόμη ένα σουτ τριών πόντων (και μάλιστα κρίσιμο, στα 49’’ και ενώ η Μονακό βρισκόταν στο +3), ο Ουόρντ έχασε ένα ακόμη ξεμαρκάριστο σουτ ισοφάρισης στα 21’’ έπειτα από τάιμ άουτ και καλή κυκλοφορία της μπάλας και οι Ερυθρόλευκοι με 4/22 τρίποντα στην έδρα τους, ήταν αδύνατο να υποτάξουν μια πιο αθλητική και πιο έτοιμη πνευματικά ομάδα, η οποία σαν να τους έχει πάρει τον αέρα, καθώς πέρυσι είχε φύγει πάλι νικηφόρα από το ΣΕΦ και το χειρότερο; Είχε αποκλείσει τον Ολυμπιακό από τον τελικό του Φάιναλ Φορ στο Άμπου Ντάμπι.