Η πράσινη redeem team είναι έτοιμη για απογείωση με φόντο το... triple-crown!

Η καινούργια σεζόν ξεκινά και ο Παναθηναϊκός έχει όλα τα φόντα για να ανακτήσει τα σκήπτρα που έχασε την περασμένη σεζόν, με το triple-crown να φαντάζει από τώρα το ιδανικό κλείσιμο τον μακρινό Μάιο.

Η περασμένη σεζόν δεν πήγε κατ' ευχήν για τον Παναθηναϊκό. Βέβαια, το να χαρακτηρίσεις αποτυχία μία πορεία Final Four, ένα κερδισμένο κύπελλο και άλλη μια παρουσία σε τελικούς της Stoiximan GBL είναι κάπως υπερβολικό, αν σκεφτείς που βρισκόταν η ομάδα στα μέσα του 2023.

Ακόμα, τέτοια upsets λειτουργούν πάντα ως κίνητρο, ιδίως στους μεγάλους παίκτες, τις υγιείς και πεινασμένες ομάδες, τους προπονητές με winning mentality. Και -κακά τα ψέματα- οι πράσινοι τα διαθέτουν αυτά. ΌΜΩΣ: αυτό δεν σημαίνει πως και οι υπόλοιπες ομάδες της EuroLeague δεν έχουν ενισχυθεί σημαντικά. Από τον Ολυμπιακό των τεσσάρων σερί Final Four έως και τις νεοφώτιστες Ντουμπάι και Χάποελ Τελ Αβίβ, βλέπεις πως τα πράγματα φέτος θα είναι πολύ δύσκολα.

Φυσικα και το τριφύλλι δεν φοβάται, έχει το know-how και από όταν δεν ήταν ανάμεσα στα φαβορί. Και ο τίτλος αυτός δεν έχει να φοβίζει σε κάτι τον Παναθηναϊκό, ίσα-ίσα να τον κολακεύει. Άλλωστε, οι κινήσεις που έγιναν το καλοκαιρί ή καλύτερα οι τρανταχτές κινήσεις που έγιναν το καλοκαίρι, ήταν γνωστό πως θα προκαλέσουν buzz και ντόρο γύρω από την ομάδα, βάζοντάς την για άλλη μια φορά στο προσκήνιο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Το πιο ήσυχο «μπαμ», η ελληνική έμφαση και το κερασάκι

Αρχικά να πούμε πως ο Παναθηναϊκός πήρε τον Σορτς Μάη μήνα και δεν κουνήθηκε φύλλο. Λογικό από τη μία, αφού αυτό έγινε γνωστό λίγο μετά τον τελικό της EuroLeague ανάμεσα σε Μονακό και Φενέρ και υπήρχε και η πικρία/ξενέρα του αποκλεισμού και του άχαρου μικρού τελικού. Αλλά, ήδη οι πράσινοι είχαν απασφαλίσει, κλείνοντας το πιο hot όνομα της Ευρώπης με τρόπο μεθοδικό, σιωπηλό και φαινομενικά άκοπο.

Εν συνεχεία έγινε γνωστή και η οριστικοποίηση της συμφωνία με τον Τολιόπουλο, με τον Παναθηναϊκό επίσης να κλείνει έναν έμπειρο, παιγμένο Έλληνα παίκτη, που έχει έφεση και στο σουτ. Και αν ο Τολιό είναι μια φορά καλός σουτέρ, ο Νίκος Ρογκαβόπουλος είναι λίγες παραπάνω, αφού αυτό είναι και το βασικό στοιχείο του παιχνιδιού του, το ατού του, που λέμε. Η δική του περίπτωση πέρασε λίγο από ζόρια, αφού σε κάποια φάση μάλιστα θεωρούταν τετελεσμένο το γεγονός πως θα συνεχίσει στην Μπασκόνια.

Εν τέλει όμως υπέγραψε, ενώ και ο Γιάννης Κουζέλογλου εντάχθηκε στο ρόστερ για λόγους διαβητηρίου και κυρίως για να πάρει χρόνο στη Stoiximan GBL. Οι τρεις αυτές ελληνικές προσθήκες, έδειξαν με τον πλέον έκδηλο τρόπο την επένδυση του Παναθηναϊκού στο εγχώριο προϊόν και τη διασφάλιση του ελληνικού του κορμού, πράγμα που ιδίως στο πρωτάθλημα μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμος.

Κερασάκι δε, στην τούρτα μεταγραφών, υπήρξε ο ερχομός του πιο cool τύπου της ομάδας, Ρισόν Χολμς, από την Αμερική και το NBA. Μετά και το ναυάγιο με τον Βαλαντσιούνας, η επιλογή παίκτη από το NBA ήταν μονόδρομος και η προσθήκη του Χολμς ήταν αυτό που λέμε... no-brainer, βάσει των διαθέσιμων επιλογών. Ρίχνοντας λοιπόν μια γρήγορα ματιά στο ρόστερ, δεν μπορείς να βρεις κάπου κενό, κάτι να μπάζει.

Οι ευχάριστοι πονοκέφαλοι του Αταμάν και το παυσίπονο

Τώρα, πολλοί μιλούν για ευχή και κατάρα με ένα τέτοιο ρόστερ. Και δεν είναι παράλογη σκέψη, αφού τα ερωτήματα περί fit Σορτς στην ομάδα, ιδίως στη συνύπαρξη με Ναν, περί fit Ρογκαβόπουλου στο στιλ της ομάδας και για το step-up που πρέπει να κάνουν εκείνος κι ο Τολιόπουλος, για την κατάσταση που θα επιστρέψει ο Λεσόρ, αλλά και το πώς θα τα πάνε οι Χολμς, Γιουρτσεβέν και Μήτογλου (όσο παίξει) στο «5», είναι όλα εύλογα.

Θα πούμε κάτι όμως εδώ: Μακάρι όλα τα προβλήματα ενός προπονητή να ήταν αυτά. Ναι, δύσκολο να διαχειριστείς ένα ρόστερ 16 παικτών, όμως μιλάμε για έναν προπονητή που έχει καταργήσει ένα τέτοιο ρίσκο. Ο Αταμάν έχει δείξει έμπρακτα και μέσα στις τέσσερις γραμμές πως δεν τον νοιάζει ποιους και πόσους έχει. Μπορεί να βγάλει ματς με εκτεταμένο ροτέισον, μπορεί να βγάλει και ματς με 6 παίκτες.

Το έχει κάνει κτήμα του και το είχε κάνει τόσο στην Εφές, όσο και στον Παναθηναϊκό (κυρίως την προπέρσινη σεζόν) και την Εθνική Τουρκίας στο Ευρωμπάσκετ. Όσον αφορά την τελευταία διοργάνωση, έτσι κέρδισε την Εθνική μας ομάδα και πέρασε στον τελικό και έτσι κόντεψε να κερδίσει και τη Γερμανία και να στεφθεί πρωταθλήτρια. Είναι προσαρμοστικός κόουτς και θα το δείξει για άλλη μια φορά τώρα. Σημαντικό δε, το ότι δεν φοβάται να πειραματιστεί και να ρισκάρει, αφήνοντας έξω ακόμα και βασικούς παίκτες, αν δει ότι του το δίνει το παιχνίδι.

Τι να περιμένει όμως κανείς;

Καλή ερώτηση και η αλήθεια είναι πως όσα μακροσκελή κείμενα, γεμάτα αναλύσεις και προσωπικές απόψεις κάνουμε, όσα πούμε σε εκπομπές και βίντεο με λόγια φορτισμένα ενίοτε θετικά ενίοτε αρνητικά ενίοτε και με απορία, ποτέ μα ποτέ δεν θα πέσουμε εντελώς μέσα! Όλα είναι απρόβλεπτα, οριακά τρελά. Άλλωστε, για να παίξεις μπάσκετ και να σου αρέσει το άθλημα πρέπει να είσαι και λίγο... φρενοβλαβής, όπως πολύ ωραία μας είχε πει ο Μίρο Λιτλ της Φινλανδίας στο Ευρωμπάσκετ.

Μιλάμε φυσικά για μια ομάδα που λίγες, ελάχιστες φορές θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει βρεθεί μαζί στο παρκέ. Και αυτό γιατί οι υποχρεώσεις με το Ευρωμπάσκετ δεν το επέτρεψαν, στην Αυστραλία και το ιστορικό «Παύλος Γιαννακόπουλος» έμειναν πίσω τέσσερις βασικοί παίκτες και γενικώς η ομάδα δεν έχει δουλευτεί ακόμα με όλους παρόντες. Όπως είπε και ο Αταμάν, βρίσκεται ακόμα στο 40% της ετοιμότητας.

Δεν μπορείς να θέτεις τον πήχη βάσει της ανυπομονησίας σου. Η ομάδα, ο σύλλογος και το staff που την διαμορφώνει περνάει καθημερινά από δεκάδες δοκιμασίες για να κρατηθεί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αν μπορούμε να μιλήσουμε καθαρά αγωνιστικά και βάσει μόνον όσων έχουμε δει όμως, μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως ο Παναθηναϊκός έχει φτιάξει μία redeem team, έχει μαζέψει τους Avengers δηλαδή, με σκοπό να ανέβει ξανά στην κορυφή Ελλάδας κι Ευρώπης.

Και, γιατί όχι, να διεκδικήσει μετά από πολλά χρόνια και το Triple-Crown, με απόλυτο κίνητρο να αποτελεί φυσικά και η -επιτέλους- επιστροφή του Final Four στην Αθήνα και το σπίτι της ομάδας!