Μουμπρού: «Ο γιατρός μου είπε "κερδίσατε το χρυσό, αλλά ρισκάρατε πολύ περισσότερα"»!

Ο Άλεξ Μουμπρού μιλάει για όλα από την ημέρα που η παγκρεατίτιδα έκανε δύσκολη τη ζωή του μέχρι και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ 2025

Στο σπίτι του βρίσκεται και αναρρώνει ο Άλεξ Μουμπρού μετά την περιπέτεια με την πανγκρεατίτιδα που τον κράτησε σε νοσηλεία για 32 ημέρες.

Ο Ισπανός τεχνικός που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2025 με τη Γερμανία προσπαθεί το τελευταίο διάστημα να πάρει βάρος (έχασε συνολικά 18 κιλά!). Τότε, πολλοί θεώρησαν τρέλα την επιστροφή στον πάγκο, αλλά πλέον όπως λέει ο ίδιος «με τις πληροφορίες που έχω τώρα για την ασθένεια, θα το έκανα ξανά».

«Νιώθω καλά. Τα έχουμε περάσει όλα. Η αλήθεια είναι ότι είμαι καλά. Μετά από όλα όσα έχω περάσει, δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Έχω χάσει μερικά κιλά, αλλά τώρα είμαι καλά. Θέλω να είμαι σαφής. Θα πρέπει να ξαναπάρω σταδιακά το βάρος για να ανακάμψω πλήρως» εξηγεί ο Άλεξ Μουμπρού.

Και συμπληρώνει: «Δεν πανηγύρισα καν την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο, λοιπόν, δεν έχω σταματήσει σχεδόν καθόλου. Ανυπομονούσα πραγματικά να είμαι με την οικογένειά μου».

Στη συνέχεια ανακαλεί στη μνήμη του εκείνες τις δύσκολες στιγμές που βίωσε στο Τάμπερε: «Προσγειωθήκαμε με το τσάρτερ για να ξεκινήσουμε τον πρώτο γύρο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και ένιωσα ναυτία. Ένιωθα λίγο ναυτία και με πόνεσε αρκετά το στομάχι. Στο δωμάτιό μου, αφού έφτασα στο ξενοδοχείο, άρχισα να κάνω εμετό. Έκανα πολύ εμετό, φοβήθηκα και κάλεσα τους γιατρούς της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.

Το στομάχι μου άρχισε να πρήζεται, όχι σαν εγκύου, αλλά σχεδόν. Άρχισα να νιώθω έναν πολύ οξύ πόνο, δύσκολο να τον εξηγήσω με λόγια. Δεν είχα ξανανιώσει κάτι παρόμοιο. Είχα τραυματιστεί πολλές φορές ως παίκτης, αλλά τίποτα δεν είχε πονέσει τόσο πολύ, και είχα σπάσει το χέρι μου και ένα κόκκαλο στο πόδι μου. Ο γιατρός ήρθε, με εξέτασε και με πήγε στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο. Ήμουν ήδη πολύ μπερδεμένος γιατί ο πόνος ήταν αφόρητος. Εκεί, ήταν αρκετά δύσκολο να ελέγξω τον πόνο και δεν υποχώρησε μέχρι που μπήκα στη ΜΕΘ. Χρειάστηκε να μου κάνουν επισκληρίδιο για να σταματήσει ο πόνος».

Όταν βίωσε όλη αυτή την ταλαιπωρία, ενώ προετοιμάζονταν όλο το χειμώνα για τους αγώνες, τι σκέφτονταν άραγε; Το εξηγεί: «Όταν κάτι πονάει τόσο πολύ, δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο. Τις πρώτες δύο ή τρεις μέρες, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο πόνος. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά να υπομείνω. Ήμουν σαν ζόμπι στο νοσοκομείο. Από την τρίτη μέρα και μετά, συνήλθα λίγο και άρχισα να δουλεύω στον υπολογιστή. Άρχισα να ψάχνω πράγματα, να προετοιμάζομαι για αγώνες στο τηλέφωνο. Έκανα πράγματα χωρίς να νιώθω εντελώς καλά όσο ήμουν στο νοσοκομείο. Συναισθηματικά, ήμουν αναστατωμένος, αλλά αυτό οφειλόταν στον πόνο, επειδή περνούσα άσχημα. Ταυτόχρονα, ήθελα να επιστρέψω στην ομάδα. Πήρα εξιτήριο και έφυγα».

Στην ερώτηση εάν ήταν τρελή μια τέτοια απόφαση, επισήμανε: «Με βάση αυτά που έχω δει, ήταν, αλλά τότε δεν γνώριζα την παγκρεατίτιδα όπως την ξέρω τώρα. Δεν σκεφτόμουν τι διακυβευόταν, δεν σκεφτόμουν τη ζωή μου ή την υγεία μου. Ήθελα να είμαι με την ομάδα πάση θυσία στους τελικούς στη Ρίγα. Είχαμε σημαντικές πιθανότητες να κερδίσουμε το χρυσό. Το ήξερα. Τα είχαμε όλα προετοιμασμένα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Μια από εκείνες τις φορές που ξέρεις, "Θα κερδίσουμε". Αν κοιτάξεις πίσω τώρα, ήταν τρελό. Όταν έφτασα στη Βαρκελώνη, πήγα στον Κιρόν, για να δω τον Δρ. Αντόνιο ντε Λάσι, ο οποίος είναι εξέχων.

Ήταν ο πρώτος στον κόσμο που πραγματοποίησε τρισδιάστατη λαπαροσκοπική χειρουργική επέμβαση. Μου είπε τα εξής: "Λοιπόν, Άλεξ, έχεις κερδίσει το χρυσό, αλλά έχεις θέσει σε κίνδυνο πολύ περισσότερα." Όλοι γνωρίζουν τη δέσμευσή μου στις ομάδες, όλοι γνωρίζουν ποιος είμαι και πόσο αφοσιωμένος είμαι σε αυτές. Κατά την άποψή μου, ήταν αδύνατο να επιβραδυνθεί. Δεν ήταν εύκολο. Το συζήτησα εκτενώς με τη γιατρό από τη Γερμανική Ομοσπονδία, η οποία επίσης έπαιρνε ένα ρίσκο. Αλλά ήταν πολύ δύσκολο να μην είμαι με την ομάδα μου. Ήμασταν προετοιμασμένοι να επιστρέψουμε σπίτι αν τα πράγματα χειροτέρευαν. Και ήμουν επίσης τυχερός που μια οικογενειακή φίλη και η οικογένειά της ταξίδεψαν μαζί μου στη Ρίγα. Είναι γιατρός και με φρόντισε εκείνες τις μέρες, δίνοντάς μου τρεις ορούς κάθε μέρα και παρακολουθώντας με στενά. Ήθελα να είμαι με την ομάδα και υπέγραψα οικειοθελώς. Όποιος με γνωρίζει ξέρει τη δέσμευσή μου».

Όταν ρωτήθηκε για το αν ήταν αυτή η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή του στον αθλητισμό, είπε: «Αυτή η εμπειρία ήταν πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Στην πραγματικότητα, μετά βίας έφυγα από το δωμάτιό μου, δεν έφαγα και έχασα πολύ βάρος - σχεδόν 15 κιλά. Ήταν δύσκολο, για να είμαι ειλικρινής, αλλά η ανταμοιβή της νίκης ήταν μεγάλη. Αφού κέρδισα τον τίτλο, είχα πολλή ανάρρωση μπροστά μου. Δεν γιόρτασα τίποτα».

Για το αν αξίζει να ρισκάρεις τη ζωή σου για έναν αγώνα μπάσκετ, παραδέχθηκε: «Δεν το σκέφτεσαι αυτό όταν συμβαίνει. Σκέφτεσαι πώς βρισκόμαστε σε μια σημαντική στιγμή, στην τελική φάση, και ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε το τουρνουά, ότι είχαμε καλές πιθανότητες να κερδίσουμε. Είχα πολλές συναντήσεις με παίκτες. Τους είπα ότι δεν ήμουν 100% έτοιμος, ότι έπρεπε να κάνω στην άκρη, και μου είπαν, «Μείνε μαζί μας». Έμεινα μέχρι το τέλος, και κερδίσαμε. Το κοιτάς τώρα και μπορώ να σκεφτώ, «Τα πήγα καλά, δεν τα παράτησα».

Η φωτογραφία ολόκληρης της ομάδας που τον υποστήριζε ήταν μία από τις εικόνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

«Είχα μια συνάντηση μαζί τους. Δεν ήμουν 100% σε φόρμα και τους είπα ότι δεν είχα την ενέργεια να είμαι ο προπονητής, να σταθώ όρθιος, να μιλήσω στους διαιτητές, να διαχειριστώ κανονικά την ομάδα. Και έπρεπε να μείνω πίσω. Έπρεπε να είμαι λίγο στο πλάι. Ήταν μαζί μου μέχρι θανάτου, και αυτό φάνηκε στη φωτογραφία. Μου δίδαξαν ένα μάθημα αφοσίωσης. Με τις πληροφορίες που έχω τώρα για την ασθένεια, ακόμη και γνωρίζοντας το ρίσκο που πήρα και ότι ήταν τρελό, θα το έκανα ξανά» κατέληξε.