'Αγγελος Κορωνιός: «Γι' αυτό δεν πήγα στον Παναθηναϊκό»!

Ο αρτίστας του μπάσκετ Άγγελος Κορωνιός μιλάει στο SPORTAL για όλα όπως δεν έχει ξαναμιλήσει ποτέ

Μάθημα ζωής για κάθε νέο αθλητή (μπασκετμπολίστα) αποτελούν τα λόγια του Άγγελου Κορωνιού, στη συνέντευξη της ζωής του, στο SPORTAL, όπου μίλησε για ΟΛΑ!

Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες καλαθοσφαιριστές, ένας αρτίστας του μπάσκετ που ξεσήκωνε τον κόσμο με τις φαντεζί ενέργειες του.

Ένας παίκτης που έπαιζε μπάσκετ πέρα από την εποχή του και «κουβαλούσε» στους ώμους του έναν σύλλογο, το Περιστέρι, γεμίζοντας το γήπεδο σε κάθε παιχνίδι για να τον απολαύσουν οι φίλοι της ομάδας.

Ο Άγγελος Κορωνιός μιλάει για μια μοναδική καριέρα του στο μπάσκετ, την μεταγραφή που δεν έγινε στον Παναθηναϊκό, αλλά απαντά και στο ερώτημα γιατί κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική ομάδα έχοντας φτάσει στα 28 του! Θυμάται την ήττα που τον «πόνεσε» πιο πολύ, τα δύσκολα βράδια μετά από τις ήττες και δίνει τη δική του συμβουλή σε όσους θέλουν να κάνουν καριέρα στο μπάσκετ.

Ακόμη εξηγεί γιατί δεν βρίσκεται στο μπάσκετ, καθώς η προπονητική του θητεία ήταν σύντομη, ενώ πλέκει το εγκώμιο του Βασίλη Σπανούλη για την προπονητική του καριέρα, στην ομάδα όπου ο Άγγελος Κορωνιός έγραψε τις πιο σημαντικές σελίδες της ιστορίας του. Στην ομάδα που καθόρισε την καριέρα του, αλλά και την ζωή του.

Ο «ταχυδακτυλουργός» του ελληνικού μπάσκετμιλάει σπάνια, σχεδόν καθόλου από την ημέρα που σταμάτησε το μπάσκετ. ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ!

- Γιατί ο Άγγελος Κορωνιός δεν είναι αυτή τη στιγμή στο μπάσκετ;

«Είναι μια απόφαση συνειδητή, γιατί όταν τελείωσα ως αθλητής αποφάσισα να ασχοληθώ με την προπονητική για μερικά χρόνια, είδα ότι οι απαιτήσεις και η πίεση ήταν πάρα πολύ μεγάλη και μετά από μια καριέρα περίπου 21-22 επαγγελματικά πρωταθλήματα θεώρησα ότι δεν έχω το κουράγιο να μπω σ’ αυτή τη διαδικασία η οποία ήταν πιο δύσκολη από το να είσαι παίκτης. Ο προπονητής έχει να ασχοληθεί με πάρα πολλά θέματα, δεν είναι μόνο ο εαυτός του όπως είναι ένας παίκτης που προετοιμάζει τον εαυτό του να παίξει ένα παιχνίδι και να είναι σε καλή κατάσταση. Ξέρεις πολύ καλά ότι ο προπονητής έχει ευθύνες για το προπονητικό τιμ, τους παίκτες, για την ομάδα, το προσωπικό. Για τα πάντα. Οπότε όπως καταλαβαίνεις οι ευθύνες είναι πάρα πολύ μεγάλες και θεώρησα καλύτερα να μην είμαι στον χώρο θέλοντας συνειδητά να ηρεμήσω σαν άνθρωπος».

«Μετά από 21 χρόνια στο μπάσκετ ήθελα να ηρεμήσω»

- Θεωρείς ότι η πίεση που υπάρχει σ’ έναν αθλητή και σ’ έναν προπονητή είναι διαφορετική; Είναι μεγαλύτερη η πίεση για έναν προπονητή απ’ ότι για έναν αθλητή;

«Εννοείται. Ο προπονητής έχει να κάνει με 15 παίκτες, τον πρόεδρο, το τιμ, τους δημοσιογράφους, τους μάνατζερ, όλα περνάνε από τον προπονητή. Ο παίκτης δεν έχει να ασχοληθεί με αυτά τα πράγματα. Ασχολείται μόνο με τον εαυτό του, πως θα είναι σε πολύ καλή κατάσταση, πως θα προετοιμαστεί, πως θα ξεκουραστεί, πως θα φάει καλά και πως θα προπονηθεί να είναι στο 100% για να μπορεί να αποδώσει στο παιχνίδι. Νομίζω υπάρχει μεγάλη διαφορά, τεράστια διαφορά, οπότε όπως καταλαβαίνεις εγώ αποφάσισα να μην συνεχίσω γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλο αυτό το πράγμα, λόγω κούρασης ψυχικής αν θέλεις».

- Τι είναι πιο δύσκολο να είσαι αθλητής ή προπονητής;

«Προπονητής εννοείται... Ο προπονητής έχει μεγαλύτερες υποχρεώσεις. Όταν είσαι προπονητής πρέπει να λύσεις τα προβλήματα 15 παικτών. Αν κάποιος παίκτης έχει ένα πρόβλημα προσωπικό η οικογενειακό είμαι υποχρεωμένος να το λύσω γιατί θα πρέπει να το λύσω για να τον βοθήσω να παίξει καλά για να βοηθήσει την ομάδα. Όλο αυτό το πράγμα είναι δύσκολα διαχειρίσιμο. Θέλει να είσαι συνεχώς εκεί. Θα μου πεις δεν μπορείς να το διαχειριστείς αφού και σαν παίκτης πάλι έχεις πίεση; Απλά είναι επιλογή μου ότι μετά από μια καριέρα 21 χρόνια ήθελα να ηρεμήσω».

«Αν ήμουν προπονητής θα ήθελα να έχω έναν Κορωνιό στην ομάδα μου, γιατί θα ήξερα τι όπλο έχω στα χέρια μου»

- Έχοντας τα τελευταία χρόνια την ιδιότητα του προπονητή. Με πιο τρόπο θα κοουτσάριζε ο Άγγελος τον Κορωνιό!

«Όταν έχεις έναν παίκτη που έχει ταλέντο και έχει μια ηγετική μορφή θα πρέπει να τον αφήσεις να την βγάλει μέσα στο γήπεδο. Φυσικά όχι ανεξέλεγκτα, με κατευθύνσεις και νομίζω χωρίς να θέλω να περιαυτολογώ, θα ήθελα εάν ήμουν προπονητής να έχω έναν Κορωνιό, γιατί θα ήξερα τι όπλο έχω στα χέρια μου και τι μπορεί να μου δώσει. Και από που μπορώ να ξεκινήσω γιατί νομίζω σε μια ομάδα οι πιο βασικοί παίκτες για να φτιάξεις μια ομάδα είναι ο άσος και το 5. Αν είχα έναν πολύ καλό άσο θα είχα έναν λιγότερο πονοκέφαλο».

«Η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό χάλασε γιατί το Περιστέρι ζήτησε ένα κλειστό γυμναστήριο, είχα συμφωνήσει με τον συγχωρεμένο Παύλο Γιαννακόπουλο»

- Έμεινες πολλά χρόνια στο Περιστέρι, έγραψες ιστορία. Είσαι το μεγαλύτερο κεφάλαιο για το Σύλλογο. Το μετάνιωσες; Θεωρείς ότι η καριέρα σου θα είχε πάρει άλλη πορεία εάν έφευγες νωρίτερα;

«Το έχω πει επανηλλειμένως. Δεν είναι ότι ήταν επιλογή μου να μείνω στο Περιστέρι μέχρι τα 29 μου χρόνια που έγινα μεταγραφή. Το Περιστέρι δεν με άφηνε να φύγω. Κάθε χρόνο είχαμε τα ίδια προβλήματα για το θέμα της μεταγραφής μου, γιατί αν θυμάσαι τότε δεν υπήρχαν τα συμβόλαια, υπήρχαν τα δελτία. Δεν μπορούσα να φύγω μόνος μου. Τότε θα έπρεπε να συναινέσει η ομάδα. Εγώ είχα κλείσει στον Παναθηναϊκό με τον συγχωρεμένο τον Παύλο Γιαννακόπουλο, με την ομάδα που είχε τότε. Είχα συμφωνήσει στα πάντα και τη χάλασε τη μεταγραφή το Περιστέρι γιατί ζήτησε ένα κλειστό γυμναστήριο να φτιάξει ο Παναθηναϊκός για να μπορέσει να με δώσει! Με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να κάνει πίσω και να μην γίνει αυτή η μεταγραφή. Όπως καταλαβαίνεις για μένα σίγουρα ήταν πλήγμα, γιατί αν είχα φύγει στα 23 μου χρόνια θα ήταν διαφορετική η καριέρα μου. Κι όχι μόνο από θέμα οικονομικό, αλλά και από θέμα τίτλων. 

Καταλαβαίνεις τώρα πόσους τίτλους θα είχα πάρει, πόσα ευρωπαϊκά θα είχα πάρει και φυσικά πόσα περισσότερα λεφτά θα είχα πάρει. Θα είχα λύσει το πρόβλημα μου επί δέκα! Σίγουρα είναι κάτι που δεν ήταν στο χέρι μου. Ήθελα να φύγω, γιατί απλά όχι ότι δεν σεβάστηκα το Περιστέρι γι’ αυτά που μου πρόσφερε, αλλά πρόσφερα κι εγώ στο Περιστέρι. Απλά το Περιστέρι δεν μπορούσε να καταλάβει ότι είχα φτάσει στο ταβάνι για το Σύλλογο. Το Περιστέρι δεν μπορούσε να μου προσφέρει τίποτε παραπάνω, δεν μπορούσε να μου δώσει τίτλους, δεν μπορούσε να μου δώσει χρήματα, οπότε εκεί νομίζω ήταν καθαρά θέμα λάθους διαχείρισης του Περιστερίου το να με κρατήσει στην ομάδα. Καλό και για μένα και τον σύλλογο θα ήταν να με δώσει να πάρει και χρήματα ο Σύλλογος και εγώ να κάνω την καριέρα που έπρεπε να κάνω».

«Αυτό που πετύχαμε τότε στο Περιστέρι ήταν άθλος, ήταν εποχές που δύσκολα θα τις ξαναζήσει ο Σύλλογος»

- Μένοντας εκεί, θεωρείς ότι πήρες κάποια πράγματα που δεν θα συναντούσες ενδεχομένως στην συνέχεια της καριέρας σου, όπως την αγάπη του κόσμου;

«Δεν μπορεί να είμαστε αχάριστοι στη ζωή μας για τίποτα. Ούτε λέω ότι δεν αναδείχθηκα, ξεκίνησα την καριέρα μου και σέβομαι πραγματικά το Περιστέρι γι’ αυτά που μου πρόσφερε. Κι εγώ όμως πρόσφερα πάρα πολλά στο Περιστέρι. Από κει και πέρα τον σεβασμό τον κερδίζεις σε όποια ομάδα κι αν παίζεις. Σίγουρα ο κόσμος του Περιστερίου με αγάπησε, με σεβάστηκε ακόμη μέχρι τώρα με αγαπάει και το σέβομαι αυτό. Όταν όμως θες να προχωρήσεις παραπέρα νομίζω είναι ένα πράγμα που δεν το σκέφτεσαι. Απλά σκέφτεσαι πιο είναι το επόμενο στάδιο που θες να προχωρήσεις και τι ταβάνι και τι στόχους βάζεις. Εμένα οι στόχοι μου ήταν υψηλότεροι. Οπότε από τι στιγμή που δεν συμβάδιζαν με το Περιστέρι, γιατί δεν μπορούσαμε να πάρουμε πρωτάθλημα με το Περιστέρι. 

Αυτό που κάναμε τότε ήταν άθλος. Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει. Τι συζητάγαμε με το Νίκο Κασουρίδη, το λέγαμε και αναπολούμε αυτές τις στιγμές. Ήμασταν μια οικογένεια. Το γήπεδο αυτό ήταν γεμάτο σε κάθε παιχνίδι με 5.000 κόσμο. Με το Περιστέρι να κάνει φοβερά παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ήταν εποχές που το Περιστέρι δεν τις είχε ξαναζήσει και δε νομίζω ότι θα τις ξαναζήσει αυτές τις εποχές με τον κόσμο. Αυτό όμως το είχαμε δημιουργήσει εμείς. Είχαμε δημιουργήσει ένα κλίμα παρεϊστικό ήμασταν σαν οικογένεια παίκτες, παράγοντες με αποτέλεσμα αυτό να το μεταφέρουμε και στον κόσμο και να τον κάνουμε να έρχεται στο γήπεδο. Οπότε νομίζω ότι αυτό το κλίμα πάρα πολύ δύσκολα θα ξαναφτιαχτεί. Όπως καταλαβαίνεις το Περιστέρι είχε φτάσει στο ταβάνι του, δεν μπορούσε να μου προσφέρει κάτι άλλο. Εγώ ήθελα το κάτι παραπάνω. Και στα 29 μου χρόνια πήγα στην ΑΕΚ».

«Πήγα στον ΠΑΟΚ γιατί πίστευα ότι μπορούμε να πάρουμε το πρωτάθλημα, αποδείχθηκε πως η επιλογή ήταν λάθος, θα έπρεπε να μείνω στην ΑΕΚ»

- Στην ΑΕΚ πήρε τίτλους αλλά δεν έμεινες πολύ. Ποιος ήταν ο λόγος που αποχώρησες;

«Δυο χρόνια έμεινα στην ΑΕΚ. Πήραμε το Κύπελλο Σαπόρτα και ένα Κύπελλο Ελλάδος. Μετά έφυγα και πήγα στον ΠΑΟΚ, γιατί η ομάδα του ΠΑΟΚ τότε είχε κάνει πολλές μεταγραφές. Μου έγινε μια πολύ καλή πρόταση, μαζεύτηκαν αρκετοί καλοί παίκτες και θεώρησα ότι το τάιμινγκ ήταν σωστό για να πάρουμε το πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ. Δυστυχώς το πρόβλημα δεν ήταν αγωνιστικό, ήταν οικονομικό. Η τότε διοίκηση δημιούργησε πρόβλημα οικονομικό δεν πληρωνόταν η ομάδα με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν προβλήματα. Αυτά δεν μπορείς να τα γνωρίζεις. Στη ζωή κάνεις επιλογές. Έτσι όπως εξελίχθηκε ήταν λάθος. Θα έπρεπε να μείνω στην ΑΕΚ. Εγώ δεν το έκαναν αυτό για χειρότερα, το έκανα για καλύτερα».

«Δεν μου άρεσε να είμαι μαϊντανός, ήθελα απλά να κάνω τη δουλειά μου μέσα στο γήπεδο»

- Έπαιζες καταπληκτικά, οδηγούσες έναν σύλλογο σε σημαντικές επιτυχίες, αλλά γενικά ήσουν απόμακρος από τα μέσα ενημέρωσης. Ήταν η άμυνα σου; Ήταν συνειδητή επιλογή;

«Ναι ήταν συνειδητή επιλογή. Είμαι της άποψης ότι καλό είναι να βγαίνεις να μιλήσεις όταν έχεις να πεις κάτι. Το να βγαίνω κάθε μέρα είναι κουραστικό και για μένα και για τον κόσμο. Ο αθλητής πρέπει να βγαίνει όταν έχει να πει κάτι ή όταν έχει πετύχει κάτι. Για να υπάρχει και το κατάλληλο ενδιαφέρον. Στην καριέρα μου δεν μου άρεσε να είμαι μαϊντανός. Μου άρεσε να κάνω τη δουλειά μου και μέσα από τη δουλειά μου και την προπόνηση να δείχνω ποιος είμαι. Αυτός ήταν και ο στόχος μου. Δεν ήθελα να υποτιμήσω τους δημοσιογράφους ή ότι είχα πρόβλημα με τους δημοσιογράφους ή κάτι άλλο. Απλά θεωρούσα ότι είμαι πιο συγκεντρωμένος λειτουργώντας έτσι και γι’ αυτό το έκανα».

- Η καριέρα σου ήταν αποτέλεσμα δουλειάς ή ταλέντου που γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου του 1969;

«Και τα δυο. Θεωρώ ότι το ταλέντο ήταν ένα πράγμα που μου δόθηκε από το Θεό, αλλά το δούλεψα. Ήμουν πάρα πολλές ώρες μέσα στο γήπεδο από μικρός. Ώρες πάρα πολλές όμως, από το πρωΐ μέχρι το βράδυ στην κυριολεξία. Έχω χύσει πάρα πολύ ιδρώτα για να πετύχω αυτά που έχω πετύχει, αλλά θεωρώ ότι ήταν συνδυασμός και των δυο».

«Η ιστορία με το φύλακα Σωκράτη στο ανοιχτό γήπεδο της Πρόνοιας»

- Έχω ακούσει και μια ιστορία ότι πήγαινες ακόμη και πριν το σχολείο στο γήπεδο και έμπαινες και έκανες προπόνηση στο κλειστό;

«(χαμογελάει) Επειδή θέλεις να μάθεις μια ιστορία για να γελάσεις. Αυτό που είπες ισχύει έμπαινα απ’ όπου μπορούσα για να προπονηθώ μόνος μου. Η πλάκα η μεγάλη ήταν ότι στο γήπεδο που μεγάλωσα στο ανοιχτό γήπεδο της Πρόνοιας στη Θηβών που ήταν δίπλα ακριβώς στο σπίτι μου, ήμουν από το πρωΐ μέχρι το βράδυ. Αυτό το γήπεδο είχε ένα φύλακα το Σωκράτη, ο οποίος είχε κάποιο κινητικό πρόβλημα και είχε ένα τρίκυκλο. Αυτό το γήπεδο έκλεινε κάποια στιγμή το μεσημέρι και άνοιγε το απόγευμα. Εγώ όμως δεν έφευγα από το γήπεδο, ήθελα να μένω στο γήπεδο. Οπότε είχα τρυπήσει δυο-τρία σημεία για να μπορέσω να μπω να κάνω προπόνηση. 

Αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρω τώρα αν ζει μακάρι να ζει θυμάμαι το όνομα του καλή του ώρα. Είχε μάθει ότι εγώ μπαίνω στο γήπεδο και προσπαθούσε να με κυνηγήσει για να με πιάσει για να με βγάλει έξω από το γήπεδο. Με αποτέλεσμα τι γινότανε; Εγώ έτρεχα από τη μια τρύπα να βγω και αυτός έτρεχε με το τρίκυκλο να με προλάβει. Οπότε μόλις τον έβλεπα και έφτανε πήγαινα στην άλλη τρύπα και έρχονταν ξανά με το τρίκυκλο. Οπότε καταλαβαίνεις κάναμε ένα γύρω-γύρω για να μπορέσω να φύγω να μην με προλάβει να με πιάσει. Υπήρχε ένα γέλιο εκείνη τη στιγμή και αυτό μου έχει μείνει. Γινότανε συχνά γιατί έκλεινε το γήπεδο, ήθελε να φύγει να πάει να ξεκουραστεί και εγώ καθόμουν στο γήπεδο. Αυτό γινότανε κάθε ημέρα. Στηνόταν ολόκληρο σχέδιο για να μπορέσω να παίξω».

«Σπουδαίοι γκαρντ Σπανούλης, Διαμαντίδης και Παπαλουκάς»

- Υπάρχει κάποιος που θεωρείς ότι ήταν διάδοχος σου; Σε όλα αυτά που έκανες στο παρκέ και ήταν μπροστά από την εποχή σου; Από το πικ εν ρολ μέχρι την ατάκα του Σκάνσι ότι μπορούσες να ντριμπλάρεις σε τηλέφωνικό θάλαμο και να μην χάσεις την μπάλα;

«Ο καθένας θεωρώ ότι έχει το δικό του στυλ και το δικό του παιχνίδι. Σίγουρα υπήρχαν αξιόλογοι παίκτες και πλέι μέικερ που περάσανε. Ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς, ο Σπανούλης, αλλά νομίζω ότι ο καθένας έχει το δικό του στίγμα, το δικό του παίξιμο, το δικό του τρόπο. Θεωρώ ήταν και άλλες οι εποχές οι δικές μας, άλλες οι εποχές μετά. Υπήρχαν εξίσου καλοί παίκτες δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον συγκεκριμένα».

«Γιατί άργησα να παίξω στην Εθνική και γιατί αποχώρησα νωρίς...»

- Κεφάλαιο Εθνική ομάδα. Έπρεπε να σταματήσει ο Γιαννάκης για να παίξεις; Έμεινε πικρή γεύση απ’ όλο αυτό;

«Στην Εθνική ομάδα έπαιξα 28 χρονών. Σίγουρα ο ανταγωνισμός την εποχή τη δικιά μου ήταν μεγάλος. Είχα ονόματα μπροστά μου Γκάλης-Γιαννάκης, που ήταν οι βάσεις της Εθνικής ομάδας. Αν με ρωτήσεις την άποψη μου θα σου πω ότι μπορούσα να έχω θέση σ’ αυτή την Εθνική ομάδα, αλλά αυτό ήταν ένα θέμα που έπρεπε να το λύσει ο προπονητής. Δεν ήταν ένα θέμα που έπρεπε εγώ να βρω τη λύση. Ήμουν παρών σε κάθε κλήση που γινότανε στην Εθνική ομάδα. Ήταν η διάθεση μου να βρίσκομαι στην Εθνική ομάδα να παίξω γιατί θεωρώ ότι είναι τιμή η Εθνική ομάδα για έναν αθλητή. Το να φοράς το εθνόσημο είναι τιμή, το να τιμάς τη χώρα σου και να βρίσκεσαι εκεί. Ήμουν εκεί κάθε φορά που μου ζητήθηκε, το θέμα της διαχείρισης δυστυχώς δεν ήταν δικό μου. Ήξερε ο κόσμος ποιος είμαι, ήξερε ο προπονητής ποιος είμαι, ήταν θέμα άλλων να μπορέσουν να με πλαισιώσουν και να με βάλουν σ’ αυτή την ομάδα για να μπορέσω να τη βοηθήσω. Δεν το κάνανε, δεν μπορούσα να είμαι. 

Καλώς η κακός άργησε να έρθει αυτό. Έπαιξα δυο πολύ καλά τουρνουά το ’97 στη Βαρκελώνη και το ’98 το Παγκόσμιο στην Αθήνα. Έκανα καταπληκτικά τουρνουά τα οποία ήταν και τα τελευταία μου. Κρίμα και για μένα, και εγώ δεν χαίρομαι που άργησα και έφυγα νωρίς. Έφυγα νωρίς και δήλωσα γιατί δεν ήθελα να φύγω έτσι όπως αργήσανε κάποιοι αθλητές και στερήσανε από κάποιους άλλους να παίξουν. Θεωρώ ότι ένας αθλητής θα πρέπει να παίξει και στο πικ θα πρέπει να φύγει για να έρθουν οι επόμενοι. Έφυγα 32 χρονών θεωρώντας ότι οι επόμενοι θα πρέπει να πάρουν χώρο για να παίξουν. Γι’ αυτό και έφυγα από την Εθνική ομάδα».

«Μου άφησε πικρία η Εθνική ομάδα»

- Δεν σου άφησε πικρία αυτό;

«Πικρία μου άφησε. Ποιος δεν θα ήθελε να βρίσκεται στην Εθνική ομάδα από τα 22-23 του και να παίζει. Θα ήθελα, αλλά όπως σου είπα ήμουν πάντα εκεί. Και όποτε ήμουν εκεί αποκλείστηκα από την Εθνική ομάδα. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα προπονητών ή οτιδήποτε. Όλοι ξέρουν ποιοι ήταν και ποιος ήταν. Όταν βρισκόμουν εκεί πάντα κάτι γίνονταν και δεν ήμουν στη συνέχεια στην Εθνική ομάδα».

- Η συμβουλή σου στα νέα παιδιά, καθώς δεν έχουμε και πολλά ταλέντα ποια είναι;

«Θεωρώ ότι βασική προϋπόθεση είναι ανεξάρτητα από το ταλέντο η δουλειά. Θεωρώ ότι πολλά παιδιά δεν δουλεύουν σήμερα, δεν αφιερώνουν χρόνο στο γήπεδο. Εάν θέλει ένα νέο παιδί να έχει μια καριέρα και να φτάσει ψηλά θα πρέπει να κάνει θυσίες. Και οι θυσίες έχουν να κάνουν και με την προσωπική ζωή και με την ατομική σου ζωή και με την προπόνηση. Θυμάμαι δεν υπήρχαν Χριστούγεννα, δεν υπήρχαν Πάσχα, δεν υπήρχαν καλοκαίρια. Άρα θα πρέπει να αποφασίσεις όταν θέλεις να διαλέξεις να κάνεις καριέρα ως επαγγελματίας αθλητής οποιοδήποτε άθλημα είναι αυτό θα πρέπει να αποφασίσεις ότι θα πρέπει να ακολουθήσεις έναν δρόμο που είναι συγκεκριμένος για τους αθλητές. Έχει να κάνει με προπόνηση, ξεκούραση, να προσέχεις τον εαυτό σου, να προετοιμάζεις τον εαυτό σου, να κοιτάζεις να είσαι στο 100% του εαυτού σου για να μπορείς να αποδίδεις σε κάθε παιχνίδι και να είσαι και τυχερός να μην έχεις κάποιους τραυματισμούς.

Οπότε θεωρώ ότι ένα παιδί θα πρέπει να τα λάβει όλα αυτά υπόψη του, να τα έχει στο μυαλό του και θα πρέπει να τα τηρεί από την ημέρα που θα ξεκινήσει μέχρι να τελειώσει. Γιατί ένας αθλητής δεν κρίνεται από ένα παιχνίδι, από ένα πρωτάθλημα, κρίνεται από την καριέρα του ολόκληρη. Και θα πρέπει όταν παίζεις σε υψηλό επίπεδο το δύσκολο είναι να κρατηθείς. Δεν είναι το να παίξεις δυο παιχνίδια καλά και μετά να εξαφανίζεσαι. Θα πρέπει να κρατήσεις μια διαρκεία. Οπότε καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο πράγμα και το βλέπουμε σε μεγάλους αθλητές. Και γι’ αυτό προχωράνε και αυτοί που προχωράνε και φτάνουν εκεί που πρέπει».

«Πέρασα δύσκολα βράδια, δεν έχω κοιμηθεί στη ζωή μου όσες φορές έχω χάσει»!

- Ο Κορωνιός αν γύριζε το χρόνο πίσω ποιο θεωρεί ότι είναι το σημαντικότερο λάθος που έχει κάνει στην καριέρα του είτε ως αθλητής, είτε ως προπονητής.

«Σαν αθλητής θα σου πω ότι σε μικρή ηλικία ήμουν πιο ατίθασος αν θέλεις και λόγω απειρίας αλλά και κάποια πράγματα τα έβλεπα διαφορετικά. Αλλά νομίζω ότι δεν ήταν κάτι που μπορώ να μετανιώσω. Γιατί ήταν και θέμα ηλικίας, κάθε νέος έχει την τρέλα του, μπορεί να μην ακούει τον προπονητή, να κάνει τα δικά του. Νομίζω είναι φυσιολογικό. Αν θες ότι ήμουν λίγο παραπάνω, αλλά όχι σε βαθμό να θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα. Το έκανα περισσότερο για τον εαυτό μου. Με ενοχλούσε το να χάνω. Όταν έχανα για μένα ήταν ένα δύσκολο πράγμα το βράδυ. Η κάθε ήττα για μένα στη ζωή μου ήταν δύσκολη. 

Πέρασα δύσκολα βράδια δεν έχω κοιμηθεί στη ζωή μου όσες φορές έχω χάσει. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Γιατί; Γιατί έπεφτα στο κρεβάτι κουρασμένος και από την υπερένταση δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Και σκεφτόμουν τι δεν έκανα καλά ή τι δεν κάναμε καλά και χάσαμε το παιχνίδι. Και όπως καταλαβαίνεις είναι αυτό που σου έλεγα νωρίτερα η συνέχεια. Όταν θέλεις να είσαι επαγγελματίας και να είσαι υπεύθυνος. Έψαχνα να βρω όλο το βράδυ τι δεν έκανα σωστά και την επόμενη μέρα έπρεπε να φτιάξω την ψυχολογία μου για να προετοιμάσω τον εαυτό μου για το επόμενο παιχνίδι. Αυτό γίνονταν κάθε φορά. Έχουμε περάσει δύσκολες στιγμές».

«Θα θυμάμαι πάντα την ήττα στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το ’98 στην Αθήνα από τη Σερβία, χάθηκε μεγάλη ευκαιρία είναι κάτι που μου έχει κοστίσει στην καριέρα μου»

- Ποια είναι η ήττα που σε πόνεσε περισσότερο; Η ήττα που θυμάσαι ακόμη και τώρα;

«Αυτό που με πείραξε περισσότερο στην καριέρα μου ήταν το ’98 στο Μουντομπάσκετ στην Αθήνα με την Εθνική. Θεωρώ ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία για την Εθνική ομάδα να κατακτήσει το Παγκόσμιο. Και το ξέρουν όλοι. Δεν θα σου πω από ομάδα κάποια ήττα, θεωρώ ότι θα μπορούσα σήμερα που μιλάμε εδώ να έχω έναν Παγκόσμιο τίτλο τον οποίο νομίζω η Εθνική ομάδα δύσκολα θα μπορέσει να έχει στην κατοχή της. Χάσαμε μεγάλη ευκαιρία και στον ημιτελικό με την Σερβία και στον τελικό που δεν υπήρχαν οι Αμερικάνοι που θα παίζαμε με τη Ρωσία. Και σ’ ένα γήπεδο με 20.000 κόσμο, όπου ήμασταν και πολύ καλή ομάδα. Ήταν ένα πολύ δύσκολο βράδυ εκείνο. Και θέλω να πω ότι σε όλα τα πράγματα παίζει ρόλο και η τύχη εκείνη την ημέρα δεν είχαμε τύχη. Αν είχαμε λίγο τύχη θα είχαμε κερδίσει. Είναι ένα πράγμα που μου έχει κοστίσει στην καριέρα μου και το θυμάμαι και θα το θυμάμαι πάντα».

«Οι παίκτες κάνουν τον προπονητή»

- Επειδή ήσουν πολύ μεγάλος παίκτης. Οι παίκτες κάνουν τον προπονητή ή ο προπονητής τους παίκτες;

«Για μένα οι παίκτες κάνουν τον προπονητή! Θεωρώ ότι ο προπονητής για μένα είναι ένας μάνατζερ. Αν ένας προπονητής ξέρει να διαχειριστεί καλά τους παίκτες και τα ονόματα και τους κάνει να παίξουν γι’ αυτόν, νομίζω ότι από κει και πέρα έχει κερδίσει το στοίχημα. Γιατί το να ξέρεις να παίξεις ένα plays καλά ή να στήσεις την ομάδα σίγουρα μετράει και παίζει μεγάλο ρόλο η ικανότητα του προπονητή. Όμως, αν τους παίκτες που έχεις δεν τους αξιοποιήσεις όπως πρέπει νομίζω ότι αυτό είναι εις βάρος και της ομάδας και του προπονητή. Άρα από που κρίνεται ο προπονητής, από το αποτέλεσμα της ομάδας. Για να κριθεί το αποτέλεσμα της ομάδας παίζουν ρόλο οι παίκτες. Νομίζω χωρίς να θέλω να μειώσω την ικανότητα του προπονητή, γιατί παίζει ρόλο η ικανότητα του προπονητή, αλλά θεωρώ ότι οι παίκτες είναι αυτοί που κάνουν τον προπονητή».

«Ίβκοβιτς και Ιωαννίδης οι σημαντικότεροι προπονητές»

- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος προπονητής που είχες στην καριέρα σου;

«Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Νομίζω ότι ένας είναι αυτός και ο άλλος ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Ιωαννίδης που είχα την τύχη στο ξεκίνημα της προπονητικής μου καριέρας να τον έχω δίπλα μου. Να έχουμε βρεθεί πολλές φορές, να έχει αφιερώσει πολύ χρόνο για να μου δείξει πράγματα και πραγματικά τον ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανε. Οι πιο σημαντικοί προπονητές που έχω ζήσει είναι αυτοί οι δυο».

«Ο Φίλιππος Κότσης είναι πάντα δίπλα στην ομάδα έχει προσφέρει αγωνιστικά και οικονομικά όλα αυτά τα χρόνια, ο Σπανούλης ήταν πολύ καλή κίνηση για τον Σύλλογο»

- Κλείνοντας αυτή τη συζήτηση θα σε γυρίσω στο Περιστέρι. Πως βλέπεις αυτή την προσπάθεια της διοίκησης με την παρουσία του Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο της;

«Το Περιστέρι ήταν πάντα μια ομάδα που είχε σοβαρότητα και ανθρώπους που αγαπάνε την ομάδα. Ο Φίλιπππος Κότσης είναι στην ομάδα γέννημα θρέμμα έπαιξε στην ομάδα ήταν πάντα δίπλα, την βοηθούσε και αγωνιστικά και οικονομικά και μέχρι σήμερα είναι εδώ. Υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που αγαπούσαν την ομάδα και δίναν τον εαυτό τους και την δουλειά τους αφήνανε για να μπορέσουν να βοηθήσουν την ομάδα. Η ομάδα πάντα είχε ανθρώπους αξιόλογους και δεν την αφήνανε στο έλεος του Θεού. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει πετύχει το Περιστέρι και ότι βρίσκεται εδώ. Και θα συνεχίσει να βρίσκεται γιατί έχει ανθρώπους που αγαπάνε την ομάδα και είναι πάντα δίπλα και βοηθάνε. 

Η προσθήκη του Βασίλη Σπανούλη είναι μια πάρα πολύ καλή κίνηση για την ομάδα, αλλά και για τον Βασίλη που σταμάτησε την αθλητική του καριέρα και ξεκίνησε ως προπονητής. Γιατί ήρθε σε μια ομάδα που είναι ένα πολύ σημαντικό σκαλοπάτι γιατί δεν ήταν μια ομάδα χαμηλού επιπέδου, μπήκε κατευθείαν στα βαθιά. Έκανε μια πολύ καλή χρονιά πέρσι το Περιστέρι ο Βασίλης ήταν πολύ καλός και πήγε την ομάδα πολύ σωστά. Έχει δείξει τα στοιχεία του, βοηθάει την ομάδα και νομίζω ότι η ομάδα έχει ένα αξιόλογο σύνολο και προπονητικό και ομαδικό και το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να πηγαίνει προς τα πάνω».