Οφέρ Γιανάι στο Sportal: «Αυτή είναι πλέον η συζήτηση για τον Μίτσιτς... - Είστε εξοικειωμένοι με το Stairway to Heaven;»

Ο ιδιοκτήτης της Χάποελ Τελ Αβίβ, μίλησε αποκλειστικά στο Sportal, αποκαλύπτοντας τα σχέδιά του, ενώ δε δίστασε να εξηγήσει τις νέες εξελίξεις της απόκτησης, του κυρίου «στόχου» του, του Βασίλιε Μίτσιτς.

Φυσικά, το αναπόφευκτο θέμα ήταν αρχικά η κατάκτηση του EuroCup, και ο κ. Γιανάι έκανε μια μεταφορά με το θρυλικό τραγούδι των Led Zeppelin.

Ναι, είστε εξοικειωμένοι με το τραγούδι "Stairway to Heaven"; Κατεβαίνω τα σκαλιά από τον ουρανό στη γη. Δεν είμαι από αυτούς που γιορτάζουν πολύ. Οπότε, φυσικά και γιόρτασα, αλλά ήταν εκείνο το βράδυ και ίσως την επόμενη μέρα και αυτό ήταν όλο. Επέστρεψα αμέσως στην εστίαση στη δουλειά και σε ό,τι πρέπει να γίνει, και πιστεύω ότι η συμμετοχή στην EuroLeague είναι ένα περίπλοκο ζήτημα. Πιστεύω ότι το EuroCup ήταν περίπλοκο να το κατακτήσουμε, η EuroLeague είναι επίσης πολύ περίπλοκη. Εστιάζω, λοιπόν, σε αυτό, στο πώς να κάνω την ομάδα ανταγωνιστική και να την προσαρμόσω με τον καλύτερο τρόπο για αυτή την πρόκληση. Ναι, μιλήσατε με τον κ. Ιτούδη μετά από εκείνο το παιχνίδι και πώς το είδε; Λοιπόν, έτρεξε προς το μέρος μου όταν το παιχνίδι κρίθηκε. Αγκαλιαστήκαμε. Νομίζω ότι είπε "αυτό είναι για σένα" ή κάτι παρόμοιο. Αλλά για μένα, η έλευση του προπονητή Ιτούδη είναι... ένα σημείο καμπής στο πρότζεκτ της Χάποελ Τελ Αβίβ. Δεν είμαι ειδικός στο μπάσκετ. Καταλαβαίνω λίγο από μπάσκετ. Καταλαβαίνω πολύ καλά τις επιχειρήσεις. Καταλαβαίνω πολύ καλά τη στρατηγική. Αλλά δεν καταλαβαίνω το μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο. Και αυτός καταλαβαίνει. Και ήταν πολύ σημαντικό που ήρθε στη μέση της σεζόν. Έκανε κάτι. Βγήκε από τη ζώνη άνεσής του. Δεν είχε έρθει ποτέ σε μια ομάδα που δεν είχε χτίσει ο ίδιος. Ήταν έτοιμος να κάνει αυτές τις εξαιρέσεις για το πρότζεκτ της Χάποελ και είμαστε πολύ χαρούμενοι που τον έχουμε. Και φυσικά, του χρόνου στην EuroLeague, αυτό είναι το φυσικό περιβάλλον για τον προπονητή Ιτούδη. Έχει συμμετάσχει 14 φορές σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, έχει κατακτήσει την EuroLeague επτά φορές, πέντε φορές ως βοηθός προπονητής και δύο φορές ως πρώτος προπονητής. Είναι, λοιπόν, το φυσικό του περιβάλλον και σίγουρα σχεδιάζουμε να πάμε στο Final Four του χρόνου.

Το πώς έφτασε στον Δημήτρη Ιτούδη και πώς τον έπεισε να αναλάβει τη Χάποελ Τελ Αβίβ είναι μια ιστορία από μόνη της.

Λοιπόν, ξεκινήσαμε — γνώρισα για πρώτη φορά τον προπονητή Ιτούδη στο Final Four στο Βερολίνο. Κάλεσα τους ανθρώπους της EuroLeague. Είπα: "Παιδιά, θέλω να σας δώσω μια χορηγία. Κάτι μικρό, όχι μεγάλο — 100.000 ευρώ." Είπαν: "Σας ευχαριστούμε πολύ για τη χορηγία. Τι θα θέλατε; Θα θέλατε δημοσιότητα;" Είπα: "Όχι, όχι, όχι." Είπαν: "Τι θα θέλατε;" Είπα: "Λοιπόν, θα ήθελα απλώς να πάρω καλά εισιτήρια, γιατί έρχομαι στο Final Four και ελπίζω να μπορέσετε να οργανώσετε κάποιες συναντήσεις, γιατί θέλω να γνωρίσω τους ιδιοκτήτες των ομάδων." Καταφέραμε να έχουμε κάποιες συναντήσεις, νομίζω ότι ήταν με τον Ολυμπιακό, και τότε αυτός (ο Ιτούδης) έκανε κάτι και τον αναγνώρισα γιατί τον ήξερα από πριν. Είπα: "Γεια σας, κόουτς Ιτούδη." Αρχίσαμε να μιλάμε και κάπως "κολλήσαμε" αμέσως. Ξέρετε, και οι δύο προερχόμαστε από φτωχές οικογένειες. Και οι δύο χτίσαμε την επιτυχία μας και γίναμε πολύ επιτυχημένοι στον τομέα μας. Αυτό που μοιραζόμασταν επίσης ήταν η κατανόηση ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ πρέπει να αναζωογονηθεί και να εκσυγχρονιστεί. Είχαμε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Είπα στον εαυτό μου: "Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι μέρος του πρότζεκτ." Δεν ήμουν τόσο φιλόδοξος εκείνη τη στιγμή να δημιουργήσω τη Χάποελ όπως κατάφερα να δημιουργήσω φέτος. Αλλά μόλις τελείωσε το Final Four, τον κάλεσα να είναι καλεσμένος μου στην τελική σειρά εναντίον της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Ήρθε, ήταν καλεσμένος μου, έστειλα αεροπλάνο να τον φέρει από την Αθήνα στο Ισραήλ. Είχαμε συζητήσεις με τον προπονητή Ντέδα και αυτόν, πολύ ευχάριστες, και μείναμε σε επαφή. Τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, η ομάδα έπρεπε να χτιστεί από το μηδέν, γιατί είχαμε μόνο δύο παίκτες από την προηγούμενη σεζόν — τον Τόμερ Γκινάτ και τον Μπαρ Τίμορ. Προσθέταμε παίκτες... Και σε κάποιο σημείο, ένιωσα ότι αγωνίζομαι για αυτό το πρότζεκτ. Για αυτό το επίπεδο επένδυσης χρειαζόμουν έναν ηγέτη του διαμετρήματος του κόουτς Ιτούδη. Μίλησα πρώτα με τον Σκαριόλο. Ήταν έτοιμος να έρθει. Μετά κάλεσα τον προπονητή Ιτούδη και του είπα: "Πρέπει να έρθεις αν θέλεις αυτό το πρότζεκτ. Πρέπει να έρθεις τώρα." Είπε: "Δεν έχω έρθει ποτέ στη μέση της σεζόν. Δεν έχω αναλάβει ποτέ ομάδα που δεν έχτισα εγώ ο ίδιος. Θέλω να έρθω το καλοκαίρι." Του είπα: "Αυτό είναι αδύνατο, γιατί χρειαζόμαστε τώρα έναν ηγέτη. Αν δεν έρθεις, θα έρθει ο κόουτς Σκαριόλο. Και αν έρθει, θα είναι συμβόλαιο τριών-τεσσάρων ετών." Πήγε για ύπνο, και το πρωί έστειλε μήνυμα στον ατζέντη του, τον Νίκο: "Ξύπνησα αποφασίζοντας ότι θέλω να χτίσω την καλύτερη ομάδα στην ιστορία του μπάσκετ." Ήμουν πανευτυχής όταν διάβασα αυτό το μήνυμα. Ήξερα ότι προχωράμε. Όταν ήρθε, η ομάδα δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί. Φέραμε τον Γιαμ Μαντάρ και τον Μάρκους Μπίνγκαμ αφού ήρθε. Εκτίμησα πραγματικά το γεγονός ότι δέχτηκε την πρόκληση. Και είμαι πολύ χαρούμενος που καταφέραμε να κατακτήσουμε το EuroCup. Αυτή είναι μια άξια νίκη για αυτόν. Αναφέρατε ότι ο Γιαμ Μαντάρ ήρθε στη μέση της σεζόν, αλλά ο ηρωισμός του στον τελικό ήταν εκπληκτικός.

Ο Μαντάρ τραυματίστηκε και ουσιαστικά έπαιξε με το ένα πόδι, και ο Γιανάι εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον πρώην παίκτη του Παρτιζάν για το πώς έσφιξε τα δόντια.

Ήταν έκπληξη, αλλά έλαβε την καλύτερη δυνατή θεραπεία. Ο προπονητής Ιτούδης αποφάσισε να μην τον χρησιμοποιήσει. Και τον ενημερώσαμε ότι δεν θα έπαιζε ούτε στον ημιτελικό ούτε στον τελικό. Αλλά ο Γιαμ είπε: "Ξεχάστε το, παίζω." Αυτό ενέπνευσε όλη την ομάδα. Ήταν μόνο 23 ετών και αποφάσισε να παίξει παρόλο που ρίσκαρε την καριέρα του. Ο τρόπος που νικήσαμε τη Βαλένθια ήταν εμπνευσμένος. Πριν τον δεύτερο αγώνα, ετοίμασα ένα βίντεο κινήτρων με το τραγούδι "I Need a Hero". Συμπεριέλαβα πλάνα από τη σεζόν — όχι μόνο πόντους, αλλά και μαχητικότητα. Και αυτό χρειαζόμασταν. Κερδίσαμε τον δεύτερο αγώνα στο Samokov Arena, και στον τρίτο αγώνα, ο Γιαμ αποφάσισε ξανά να παίξει. Και το αστέρι τους, ο Κρις Τζόουνς, αποφάσισε να ξεκουραστεί. Πιστεύω ότι αυτή η διαφορά έκρινε τη σειρά. Το δικό μας αστέρι έπαιξε τραυματισμένο, το δικό τους όχι. Φανταστική σειρά.

Ο κ. Γιανάι έχει μια προσέγγιση που είναι πολύ ασυνήθιστη για τους ιδιοκτήτες ευρωπαϊκών συλλόγων. Πρώτον, θέλει να συμμετέχει όσο το δυνατόν περισσότερο στις αποφάσεις που αφορούν τον σύλλογο, κάτι που αντικατοπτρίζεται ιδιαίτερα στις δύσκολες. Έπρεπε να πάρει μια τέτοια απόφαση όταν ο Πάτρικ Μπέβερλι άφησε τη Χάποελ.

Ναι, νομίζω ότι εξαρτάται πραγματικά από πού προέρχεσαι. Γεννήθηκα σε μια φτωχή οικογένεια και ό,τι έχω πετύχει στη ζωή μου, το έχω πετύχει με τις προσπάθειές μου, και σε κάποιο σημείο κάνω ένα βήμα πίσω όταν χτίζω την κατάλληλη διοίκηση. Στη Χάποελ, η χρονιά που τελειώνουμε τώρα είναι μια χρονιά που πραγματικά απαιτούσε να είμαι αφοσιωμένος. Έφερα τα πάντα, έπαιρνα δύσκολες αποφάσεις. Είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση, ξέρετε, να πεις σε κάποιον σαν τον Πάτρικ Μπέβερλι ότι δεν συνεχίζει μαζί μας. Συναισθηματικά, γιατί τον αγαπώ πραγματικά και εκτιμώ πραγματικά αυτό που έκανε. Παρεμπιπτόντως, αφού κατακτήσαμε το EuroCup, του έγραψα ένα μήνυμα. Του είπα, γεια σου Πατ, συγχαρητήρια, κέρδισες το EuroCup. Συγκινήθηκε πραγματικά και είπε, σπουδαίος ιδιοκτήτης, σπουδαίος προπονητής, σπουδαία ομάδα, το αξίζετε και σας ευχαριστώ πολύ που γράψατε και όλα. Οπότε, για μένα, αυτό είναι που χρειάζεται, να είμαι αφοσιωμένος μέχρι να κάνω την αλλαγή, και μετά μπορείς να αφήσεις το σύστημα να λειτουργήσει μόνο του αφού το βελτιώσεις. Ήταν επαγγελματίας. Ήταν επαγγελματίας όλη την ώρα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι οι στατιστικές του ήταν οι καλύτερες όταν έπαιζε στο γήπεδο. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι η ομάδα έπαιζε καλύτερα χωρίς αυτόν επειδή τραυματίστηκε στο ντέρμπι εναντίον της Μακάμπι. Προηγούμασταν με επτά πόντους όταν τραυματίστηκε. Και τότε η ομάδα ανέπτυξε χημεία χωρίς αυτόν. Και όταν επέστρεψε, ήταν δύσκολο να ενταχθεί ξανά στην ομάδα, οπότε νομίζω ότι αυτή ήταν η στιγμή που έπρεπε να αποφασίσουμε ότι έπρεπε να τερματίσουμε τη σχέση μας μαζί του. Και αυτή ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση.

Το σχέδιο είναι σαφές για την επόμενη σεζόν, να αποστασιοποιηθούμε λίγο, αλλά να παραμείνουμε εμπλεκόμενοι με έναν μοναδικό τρόπο που θα φέρει επανάσταση στην EuroLeague.

Θα κρατήσουμε τους παίκτες που έχουμε ήδη. Ελπίζω ότι θα καταφέρουμε να κρατήσουμε όλο το ρόστερ. Σχεδιάζουμε να προσθέσουμε, νομίζω, μεταξύ τεσσάρων και πέντε έμπειρων παικτών. Γιατί η EuroLeague είναι εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Παρακολούθησα χθες τον αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού και Ρεάλ Μαδρίτης. Φαινομενικός αγώνας. Και το επίπεδο παιχνιδιού και η αποτελεσματικότητα... Νομίζω ότι, ας πούμε, ότι το ρόστερ που είχαμε φέτος έπαιζε στην EuroLeague, θα ήταν ρόστερ για play-in, στα όρια των playoffs. Δεν νομίζω ότι θα φτάναμε στο Final Four με αυτή την ομάδα. Και επειδή το σχέδιό μας είναι να φτάσουμε στο Final Four του χρόνου, πρέπει να ενισχύσουμε την ομάδα. Τα περισσότερα ονόματα και οι διαπραγματεύσεις είναι ήδη γνωστά στο κοινό εδώ και καιρό, οπότε ξέρετε ποιοι είναι οι παίκτες που θέλουμε να φέρουμε για να ενισχύσουμε την ομάδα. Σχεδιάζουμε να φέρουμε άλλους τέσσερις ή πέντε έμπειρους παίκτες, και υπό την ηγεσία του Ιτούδη... νομίζω ότι θα έχουμε μια ανταγωνιστική ομάδα την επόμενη σεζόν. Προσωπικά, δεν νιώθω πλέον την ανάγκη να ασχολούμαι άμεσα με το αθλητικό κομμάτι όπως πέρυσι, αλλά σχεδιάζω να είμαι πολύ ενεργός στο επιχειρηματικό κομμάτι του συλλόγου. Αυτό που έκανα πέρυσι στο αθλητικό κομμάτι, σχεδιάζω να το κάνω φέτος στην επιχειρηματική πλευρά.

Ο στόχος για το ρόστερ είναι σαφής, και αυτός είναι να φέρουμε τον Βασίλiε Μίτσιτς στη Χάποελ, και η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει.

Είχαμε πολλές συζητήσεις, προσωπικές συζητήσεις, και νομίζω ότι μπορεί να είναι ένας σπουδαίος ηγέτης για τη Χάποελ. Σε κάποιο σημείο άρχισα να μιλάω με τον Ιγκόρ Κρέσπο, και τώρα η συζήτηση είναι με τον Ιγκόρ. Και ελπίζω ότι θα καταφέρουμε να καταλήξουμε σε συμφωνία. Και φυσικά, υπάρχουν και άλλα ονόματα. Αυτό που είναι μοναδικό στον αθλητισμό είναι ότι ουσιαστικά ξεκινάς διαπραγματεύσεις όταν τελειώνει το Final Four, έτσι δεν είναι; Γιατί αν θέλεις τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη, πού παίζουν; Παίζουν στις πιο δυνατές ομάδες. Αυτές οι πιο δυνατές ομάδες είναι συνήθως στο Final Four. Πρέπει, λοιπόν, να περιμένεις να τελειώσει το F4, και μόνο τότε μπορείς να αρχίσεις να κάνεις αυτές τις συζητήσεις μαζί τους. Έρχομαι σίγουρα στο Άμπου Ντάμπι, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα κάνει τις διαπραγματεύσεις. Έχουμε τον Τζορτζ Χίνας, έχουμε τον προπονητή Ιτούδη, οπότε έρχομαι, αλλά το σχέδιό μου είναι να έρθω στο Άμπου Ντάμπι και να συναντηθώ με τους ιδιοκτήτες των ομάδων. Έχω ήδη συναντηθεί με τον κ. Γιαννακόπουλο και τον εκπρόσωπο των ιδιοκτητών του Ολυμπιακού. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να γνωρίσω κι άλλους ιδιοκτήτες ομάδων και ελπίζω να μπορέσω να το κάνω στο Final Four.

Και όσον αφορά το μέλλον του αθλήματος κάτω από τα καλάθια που αγαπούν πολλοί Ευρωπαίοι... οι προβλέψεις του ιδιοκτήτη της Χάποελ δεν είναι καλές, και είναι πολύ πιθανό ότι οι περισσότεροι συμμερίζονται τη γνώμη του.

Νομίζω ότι η κατάσταση είναι τέτοια που όλοι περιμένουν να εμφανιστεί κάποιος που θα ηγηθεί, κάποιος που θα προχωρήσει και θα πάρει αποφάσεις. Συγκεντρώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, και ο σκοπός της συνάντησης ήταν να ληφθούν κάποιες αποφάσεις, αλλά μετά από οκτώ ή εννέα ώρες συζήτησης, δεν ελήφθη καμία απόφαση. Νομίζω, λοιπόν, ότι χρειάζεται νέο αίμα... και ελπίζω ότι θα μπορέσω να συμβάλω στην πρόοδο, γιατί πιστεύω δύο πράγματα: πρώτον, το ευρωπαϊκό μπάσκετ βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο, και δεύτερον, έχει τεράστιες δυνατότητες. Αλλά για να προχωρήσουμε, πρέπει να ληφθούν ορισμένες αποφάσεις και να γίνουν συγκεκριμένες ενέργειες.

Στη συνέχεια, συζητήθηκαν οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει το μπάσκετ στην Γηραιά Ήπειρο, και ο Γιανάι πιστεύει ότι υπάρχουν τρεις προκλήσεις χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει διέξοδος.

Η πρώτη πρόκληση είναι, σε αντίθεση με το NBA — όπου οι Washington Wizards, για παράδειγμα, δεν παίζουν εναντίον άλλων ομάδων στην Ουάσιγκτον, αλλά παίζουν εναντίον των Memphis και των υπολοίπων — στην Ευρώπη υπάρχουν και τα εγχώρια πρωταθλήματα. Το ερώτημα είναι ποια θα είναι η σχέση μεταξύ των ομάδων της EuroLeague και των εγχώριων πρωταθλημάτων; Πρέπει να το σκεφτούν και να βρουν μια καλή λύση. Γιατί καθώς η EuroLeague θα εξελίσσεται και θα επιδιώκει να γίνει μεγαλύτερη και ισχυρότερη διοργάνωση, η σχέση με τα εγχώρια πρωταθλήματα θα μειώνεται. Δεν μπορεί να μείνει η ίδια όπως είναι σήμερα. Η δεύτερη πρόκληση αφορά το πώς η EuroLeague μπορεί να εξασφαλίσει περισσότερα χρήματα. Στην τρέχουσα κατάσταση, το αμερικανικό μπάσκετ — όχι μόνο το NBA, αλλά και η G League και το NCAA — ουσιαστικά παίρνει όλο το ταλέντο για τον εαυτό του, και αυτό δεν είναι υγιές. Για παράδειγμα, έχω έναν παίκτη στην ομάδα, τον Νόαμ Γιάκοβ, είναι 20 ετών, ταλαντούχος πλέι μέικερ, και είναι μόλις στην αρχή της καριέρας του. Έλαβε μια προσφορά να παίξει κολεγιακό μπάσκετ για 1,7 εκατομμύρια δολάρια του χρόνου. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο τρελό είναι αυτό, γιατί ο Νόαμ Γιάκοβ δεν είναι ο Βασίλης Μίτσιτς — είναι ένας νέος παίκτης στην αρχή της καριέρας του, και ο μισθός του δεν θα έπρεπε να είναι τόσο υψηλός. Αν η EuroLeague δεν βρει τρόπο να δημιουργήσει περισσότερα έσοδα, το σύστημα θα καταρρεύσει σε κάποιο σημείο. Η τρίτη πρόκληση αφορά τον τρόπο με τον οποίο η EuroLeague εξισορροπεί επί του παρόντος μεταξύ των αδειών Α και Β — ή μάλλον, μεταξύ των μετοχικών και των μη μετοχικών ομάδων — και αυτή η ισορροπία δεν είναι καλή αυτή τη στιγμή. Για παράδειγμα, επειδή είστε από τη Σερβία, ας μιλήσουμε για τις σερβικές ομάδες. Γιατί οι σερβικές ομάδες, που φέρνουν παθιασμένους οπαδούς, χρώμα και ανταγωνισμό, πρέπει να επιδοτούν πλούσιες ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Φενερμπαχτσέ, η Εφές και οι υπόλοιπες; Δεν έχει νόημα. Τώρα έχουμε μια κατάσταση όπου υπάρχουν πέντε μεγάλοι σύλλογοι, και όλοι οι άλλοι — οι μη μετοχικές ομάδες — ουσιαστικά τους επιδοτούν. Αυτή η επιδότηση ξεκινά με τα τηλεοπτικά δικαιώματα που δεν αποδίδονται στις μη μετοχικές ομάδες. Οπότε, αυτή είναι μια επιδότηση — γιατί τα τηλεοπτικά δικαιώματα αποκτώνται και χάρη στο γεγονός ότι οι άνθρωποι βλέπουν τους παίκτες της Χάποελ, του Παρτιζάν, του Ερυθρού Αστέρα... αλλά αυτές οι ομάδες δεν λαμβάνουν χρήματα από αυτό. Οι μετοχικές ομάδες λαμβάνουν. Στη συνέχεια, υπάρχουν διαφορετικοί κανόνες σχετικά με το salary cap, κάτι που είναι παράλογο. Κάνουμε μια τεχνητή διαίρεση — ορισμένες ομάδες έχουν το δικαίωμα να αγωνίζονται για τρόπαια, ενώ άλλες, ακόμη και αν είναι εξαιρετικά τυχερές, έχουν ελάχιστες πιθανότητες να νικήσουν. Βρίσκονται εκεί κυρίως για να συμπληρώσουν το ημερολόγιο. Δεν έχουν πραγματική ευκαιρία να κερδίσουν. Επειδή οι παίκτες το καταλαβαίνουν αυτό — ότι δεν μπορούν όλες οι ομάδες να νικήσουν — συχνά δέχονται λιγότερα χρήματα από τους "μεγάλους" συλλόγους γιατί γνωρίζουν ότι εκεί έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να φτάσουν στο Final Four και να κατακτήσουν το τρόπαιο. Οπότε, αν ένας νεαρός παίκτης, ας πούμε, λάβει μια προσφορά από τον Ερυθρό Αστέρα και την Εφές, συχνά θα δεχτεί χαμηλότερο μισθό για να πάει στην Εφές, γιατί πιστεύει ότι εκεί μπορεί να κερδίσει. Αυτό απλώς δεν είναι φυσιολογικό και πρέπει να εξισορροπηθεί για να δημιουργηθεί ένας πιο υγιής ανταγωνισμός.

Η επέκταση ως πιθανή λύση; Γιατί όχι, ο Γιανάι πιστεύει ότι είναι μια καλή κίνηση και θέλει οι ιδέες του να ακουστούν από τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα και τον Παούλιους Μοτιεγιούνας.

Αλλά θα προσπαθήσω να μοιραστούν αυτές οι ιδέες. Θα ετοιμάσω μια επιστολή. Φυσικά, έχω ήδη συζητήσει αυτές τις ιδέες με τον κ. Μποντιρόγκα και τον κ. Μοτιεγιούνας, αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό να τις μεταφέρω και στους υπόλοιπους μετόχους, και θα βρω τον σωστό τρόπο να το κάνω. Πιστεύω ότι αυτές οι αλλαγές είναι πραγματικά κρίσιμες για το μέλλον της EuroLeague. Είπα στον κ. Μποντιρόγκα στο δείπνο που είχαμε στο Βελιγράδι — στις επιχειρήσεις πρέπει πάντα να κάνεις hedging. Αν τώρα σου έρχεται το NBA, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να προστατευτείς; Ο καλύτερος τρόπος είναι η επέκταση της EuroLeague. Πρέπει να πάμε σε 20, ίσως 22, ίσως και 24 ομάδες. Αλλά παράλληλα πρέπει να δημιουργούνται περισσότερα έσοδα και να εξασφαλίζεται μεγαλύτερη ισορροπία. Γιατί αν έχεις 20 ομάδες, και από αυτές οι 12 είναι μέτοχοι, και οι 8 δεν είναι, οι δεύτεροι γνωρίζουν ότι χωρίς αυτούς το πρωτάθλημα δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά και πάλι δεν λαμβάνουν αρκετά από αυτό το σύστημα. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρξει σωστή ισορροπία, και τότε όλοι θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη του πρωταθλήματος. Αυτές οι ιδέες, νομίζω ότι είναι ουσιώδεις. Και στην πραγματικότητα, υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι μπροστά: είτε θα εφαρμοστούν αυτές οι ιδέες, είτε η EuroLeague δεν θα επιβιώσει στην τρέχουσα μορφή της και πιστεύω ότι δεν θα μπορέσει να διατηρηθεί τα επόμενα τρία έως τέσσερα χρόνια αν δεν αλλάξει τίποτα.

Τέλος, μιλήσαμε για τη νέα μετακόμιση της ομάδας από το Τελ Αβίβ. Πέρυσι έπαιξαν στη Βουλγαρία, και φέτος προφανώς δεν θα το κάνουν. Στοχεύουν σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, και υπενθύμισε πώς ο Παρτιζάν κατέκτησε την EuroLeague το 1992 παίζοντας στη Μπανταλόνα.

Πρώτον, νομίζω ότι το γεγονός ότι δεν παίζουμε στο Ισραήλ είναι πραγματικά μεγάλη ντροπή. Όταν κατακτήσαμε το EuroCup, είπα ότι καταφέραμε να πετύχουμε κάτι όμορφο. Το είπα και όταν ήμασταν στην υποδοχή του προέδρου του Ισραήλ. Τότε είπα ότι η μυθολογία του ευρωπαϊκού μπάσκετ λέει ότι είναι αδύνατο να κατακτήσεις κάτι αν παίζεις όλους τους αγώνες εκτός έδρας. Αλλά υπάρχει ένα κεφάλαιο που μιλά για μια ομάδα που κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, παρόλο που δεν έπαιξε κανένα αγώνα εντός έδρας — φυσικά, μιλάω για τον Παρτιζάν Βελιγραδίου και τον τίτλο του το 1992. Είπα ότι τώρα το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει και ένα "εκτός έδρας EuroCup", το οποίο κατέκτησε η ομάδα φέτος. Αλλά πιστεύω ότι το γεγονός ότι εξακολουθούμε να μην παίζουμε αγώνες στο Ισραήλ είναι πραγματικά ντροπή. Μπορεί να υπάρχει ένας αντικειμενικός λόγος για αυτό, και αυτός είναι η ασφάλεια. Και πράγματι, μετά τις 7 Οκτωβρίου, η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή και υπήρχαν κίνδυνοι για την ασφάλεια. Ωστόσο, τώρα δεν υπάρχουν προβλήματα ασφαλείας. Δεν υπάρχει πόλεμος στο Ισραήλ εδώ και μισό χρόνο, και οι αγώνες εξακολουθούν να μην επιστρέφουν. Αυτό σημαίνει ότι η απόφαση δεν λαμβάνεται για λόγους ασφαλείας, αλλά για κάτι άλλο. Ίσως είναι πολιτικοί λόγοι, ή ίσως άλλες ομάδες είπαν: "Δεν θέλουμε να παίζουμε στο Ισραήλ γιατί είναι δύσκολο να παίξουμε εναντίον αυτής της ομάδας, και θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να παίξουμε στην έδρα τους." Αλλά αυτοί δεν είναι οι σωστοί λόγοι. Ελπίζω ότι η EuroLeague θα βρει τρόπο να το αλλάξει αυτό. Αν δεν συμβεί αυτό, θα εξετάσουμε άλλες τοποθεσίες. Έχουμε ήδη κάποιες διαπραγματεύσεις, μια συγκεκριμένη δεν θα την κατονομάσω, αλλά κάνουμε διαπραγματεύσεις για να παίξουμε τους εντός έδρας αγώνες μας εκεί φέτος και για αυτό θα λάβουμε 30 εκατομμύρια ευρώ. Οπότε, θα κερδίζαμε κιόλας από αυτό. Αλλά πιστεύω ότι η πιο φυσιολογική λύση είναι να επιστρέψουν οι αγώνες στο Ισραήλ. Γιατί, ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους είμαστε όλοι στον αθλητισμό είναι η φιλία. Μας λείπουν οι φίλοι μας — Σέρβοι, Έλληνες, Ισπανοί. Μας λείπουν οι οπαδοί. Πιστεύουμε ότι όλοι πρέπει να έρθουν και να απολαύσουν τον αθλητισμό στο Τελ Αβίβ. Και ότι ο αθλητισμός δεν πρέπει να μολυνθεί από την πολιτική.