Σαλούστρος: «Αυτό μετράει περισσότερο από κάθε τίτλο...»

Ο Χρήστος Σαλούστρος έδωσε μία εφ όλης της ύλης συνέντευξη στο «Man to Man Powered by Stoiximan» για την καριέρα του.

Ο Χρήστος Σαλούστρος φιλοξενήθηκε στο «Man to Man Powered by Stoiximan» και μίλησε για τον Πανιώνιο, τον Φιλαθλητικό και για το μεγαλύτερο παράσημο στο μπάσκετ στην καριέρα του.

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

Για το αν μπορεί να «επιβιώσει» κάποιος που κρατά χαμηλούς τόνους στον χώρο του αθλητισμού στην εποχή των social media: «Ναι, πιστεύω πως μπορεί. Φτάνει να ξέρεις τι θέλεις από τη ζωή σου και τι ζητάς από την καθημερινότητά σου. Να ξέρεις ποιος είσαι, τι κάνεις και, κυρίως, να μπορείς να το υποστηρίξεις. Αν επιλέξεις τη συνεχή προβολή του εαυτού σου, πρέπει να είσαι έτοιμος να κριθείς περισσότερο. Αντίθετα, αν αποφασίσεις να κρατάς πιο χαμηλά την μπάλα, τότε το προφίλ σου δεν είναι τόσο "δημόσιο". Και αυτό έχει κι αυτό τη δυσκολία του. Προσωπικά, δεν σου κρύβω πως κατά καιρούς στο παρελθόν έχω πέσει κι εγώ στη "λούπα", να μπαίνω στη διαδικασία να δείχνω περισσότερο τι έχω πετύχει ή τι κάνω. Αλλά νομίζω ότι αυτό έχει πολύ να κάνει με την ηλικία και την ωριμότητα. Πλέον, δεν μου προκαλεί ιδιαίτερη ανάγκη ούτε μου λέει κάτι. Όπως σου είπα και πριν, για κάποιους ανθρώπους μιλούν οι πράξεις τους. Προτιμώ, λοιπόν, να μιλούν οι πράξεις και οι ενέργειές μου, και να αφήνω την ιδιωτικότητά μου έξω από όλο αυτό το σύστημα της υπερέκθεσης. Δεν μου ταιριάζει. Δεν είναι αυτός ο τρόπος μου».

Για την ατάκα «Your struggles do not define you» που χρησιμοποιεί στο Instagram: «Θα σου πω καταρχάς ότι ολοκληρώνοντας πρόσφατα το μεταπτυχιακό μου στη Συμβουλευτική, στον τομέα των εξαρτήσεων —ναρκωτικά, τζόγος, αλκοόλ και γενικά κάθε μορφή εθισμού— μου άνοιξε ένας κόσμος γνώσης που ούτε εγώ φανταζόμουν. Ως αθλητές, πολλές φορές έχουμε προνόμια. Αλλά αυτό κάποιες στιγμές σε αποσυνδέει από το ανθρώπινο κομμάτι σου. Ξεχνάμε ότι είμαστε πρώτα απ’ όλα άνθρωποι. Και κουβαλάμε ο καθένας τις δικές του μάχες. Κανείς δεν μπορεί να τις ξέρει. Κλείνεις την πόρτα σου, μένεις μόνος σου, και ξεκινάει ένας εσωτερικός διάλογος που δεν είναι πάντα εύκολος. Έχεις μια κακή μέρα, μια ήττα, μια κακή εμφάνιση… Και ειδικά με την τοξικότητα που υπάρχει τα τελευταία χρόνια, όλη αυτή την επιθετικότητα, τον δογματισμό, τη μισαλλοδοξία, είναι εύκολο να χαθείς μέσα σε όλο αυτό. Όταν είδα την ατάκα "Your struggles do not define you", μου... μίλησε. Τη θεώρησα πολύ ανθρώπινη, πολύ ειλικρινή. Μου άρεσε και την έβαλα στο προφίλ μου. Γιατί πράγματι, οι δυσκολίες που περνάς δεν σε ορίζουν. Δεν σε καθορίζουν ως άνθρωπο ή ως αθλητή. Μπορούν όμως να σε διδάξουν, να σου δώσουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσεις. Να πας στην επόμενη προπόνηση, στο επόμενο παιχνίδι, στη ζωή την ίδια».

Για το τι έχει ορίσει τη δική του διαδρομή: «Τι να σου πρωτοπώ… Αν μου έλεγες πριν χρόνια να γράψω ο ίδιος την ιστορία της διαδρομής μου, δεν θα την έγραφα έτσι. Δεν θα μπορούσα να τη φανταστώ έτσι. Το γεγονός και μόνο ότι είμαι εδώ τώρα και μιλάμε, για μένα είναι ευλογία. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για όλα όσα μου έχει χαρίσει το μπάσκετ. Όταν πριν 15 χρόνια ανέβαινα στην Αθήνα, δεν περίμενα ποτέ ότι θα ζήσω όλα αυτά. Ότι θα φτάσω να έχω αυτές τις παραστάσεις, να αγωνιστώ στις ομάδες που αγωνίστηκα, να παίξω στην Εθνική ομάδα, που για κάθε αθλητή είναι το μεγαλύτερο παράσημο. Κι ακόμα περισσότερο, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έρθει η στιγμή που θα αποκαλώ "φίλους" ανθρώπους που κάποτε είχα για πρότυπα. Όλα αυτά είναι ευλογία, δεν έχω κάτι άλλο να πω. Τα κατάφερα. Και το πώς τα κατάφερα δεν ήταν εύκολο. Είχε κόπο, ιδρώτα, δάκρυα, δυσκολίες. Πολλές στιγμές δύσκολες. Αλλά στο τέλος της ημέρας, είμαστε όλοι άνθρωποι. Και νομίζω πως είναι σημαντικό να μένουμε κοντά στην έννοια του ανθρώπου, στον ανθρωπισμό. Να απομακρυνθούμε λίγο από την τοξικότητα, που έχει γεμίσει την καθημερινότητά μας. Γιατί, τελικά, το τι χτίζεις σαν άνθρωπος μετράει περισσότερο από κάθε τίτλο ή κάθε στατιστικό».

Για τις αξίες που τον συνοδεύουν από τα παιδικά χρόνια: «Ναι, όντως διανύω τα τελευταία μέτρα… Δεν ξέρω πότε ακριβώς είναι το φινάλε, αλλά ξέρω ότι είμαι προς το τέλος. Και ξέρεις τι έχει μείνει πια; Να είσαι ταπεινός. Να δουλεύεις ασταμάτητα, ειδικά όταν σβήνουν τα φώτα. Να δουλεύεις με τον εαυτό σου, με την ψυχική σου υγεία. Να είσαι εκεί για τον συμπαίκτη σου. Από μικρός είχα αυτή την τάση: να βοηθάω τον άλλον. Και αυτό βγήκε αβίαστα και στην μπασκετική μου ζωή. Να είμαι εκεί για τον άλλον, γιατί το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Πολλές φορές μια κακή φάση, ένα λάθος, μπορεί να σε ρίξει. Και μόνο που έρχεται κάποιος και σου λέει "δεν πειράζει, προχωράμε", σου δίνει τεράστια ψυχολογική ώθηση. Οπότε, θεωρώ ότι η ταπεινότητα και η ψυχική ανθεκτικότητα είναι οι δύο βασικοί πυλώνες που έφτασαν τον Χρήστο να γίνει ο Σαλούστρος του σήμερα».

Για το πώς σημάδεψε την καριέρα του εκείνο το Κηφισιά–Φιλαθλητικός: «Ξέρεις, πέρα από τις καριέρες που σημάδεψε εκείνο το παιχνίδι, σημάδεψε ζωές. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Στην Κηφισιά εκείνο το απόγευμα μπήκε, δυστυχώς, μια άτυπη ταφόπλακα για τον Φιλαθλητικό, τουλάχιστον όσον αφορά τα "ψηλά" του ελληνικού μπάσκετ. Τυπικά, αυτό έγινε την επόμενη σεζόν, όταν η ομάδα υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική. Αλλά συναισθηματικά, για μένα, η πιο δύσκολη στιγμή ήταν τότε. Ειλικρινά, στεναχωρήθηκα λίγο περισσότερο την ημέρα του υποβιβασμού απ’ ό,τι την ημέρα του αγώνα. Γιατί όσο περνάνε τα χρόνια, και όσο κοιτάζω πίσω με καθαρό μυαλό, έχω πια συμφιλιωθεί με την ιδέα. Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν. Μπορείς, όμως, να χτίσεις το παρόν σου και να ορίσεις το μέλλον σου. Εκείνη η παρέα, εκείνη η ομάδα, ήταν πραγματικά οικογένεια. Φτάσαμε κυριολεκτικά ένα σουτ μακριά από την Α1. Έτυχε αυτό το σουτ να είναι δικό μου. Δεν μπήκε. Και για πολλά χρόνια μέσα μου είχα την ίδια σκέψη: "Ρε γαμώτο, γιατί δεν το έβαλες; Γιατί δεν πάτησες καλύτερα; Γιατί δεν πήγες μέχρι το καλάθι να τελειώσεις τη φάση με λέι απ;" Υπάρχουν άπειρα "αν" που μπορείς να πεις. Άπειρα "γιατί". Το ματς είχε τρεις παρατάσεις. Είχαμε κι άλλες ευκαιρίες. Αλλά εκείνη ήταν η στιγμή. Αν το βάζαμε, θα τελείωνε εκεί. Θα ανεβαίναμε. Θα ήμασταν όλοι χαρούμενοι. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω βαθιά πως εκείνη η στιγμή μας ωρίμασε όλους. Τον Χρήστο, τον Νίκο, τον Θανάση, τον Γιάννη, τον Ζήβα, τον Σμυρλή, τόσα παιδιά που μπορεί να μη γράφτηκαν τα ονόματά τους με μεγάλα γράμματα, αλλά έφτιαξαν τη δική τους πορεία στο μπάσκετ. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αν το σουτ έμπαινε και τελικά η ομάδα δεν μπορούσε να υποστηρίξει τη συμμετοχή της στην Α1; Είναι ένα τεράστιο "αν" που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Τα "αν" είναι πολλά. Είμαστε στο 2025. Δώδεκα χρόνια μετά. Έχουν γίνει τόσα όμορφα πράγματα από τότε. Κι εγώ μένω σε αυτά. Είμαι ευγνώμων που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας που έφτασε ένα ματς πριν την άνοδο. Μια ομάδας που έγραψε ιστορία, που άφησε αποτύπωμα. Και πάνω απ’ όλα, είμαι ευγνώμων για τις ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργήθηκαν και που έμειναν αναλλοίωτες στο χρόνο. Αυτό κρατάω».

Για το αν νιώθει ότι χρωστάει σε ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια: «Ότι χρωστάω, όχι. Αλλά σίγουρα υπήρξαν άνθρωποι που με βοήθησαν. Και το αναγνωρίζω αυτό απόλυτα. Πιστεύω, όμως, ούτε οι ίδιοι θα ήθελαν να αισθάνομαι ότι τους “χρωστάω” με την έννοια της λέξης. Με στήριξαν πολύ, και μάλιστα όχι μόνο άνθρωποι από τον χώρο του μπάσκετ. Κι αυτό για μένα έχει μεγάλη σημασία. Γιατί καμιά φορά, μια κουβέντα, μια απλή φράση, μπορεί να κάνει διαφορά. Να ακούσεις κάτι την κατάλληλη στιγμή, να σου δώσει κουράγιο, να σε σηκώσει λίγο από εκεί που είσαι πεσμένος. Οπότε, ναι, όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν άνθρωποι δίπλα μου που με στήριξαν πραγματικά. Και τους κουβαλάω μέσα μου με ευγνωμοσύνη».

Για το μεγαλύτερο παράσημο στη διαδρομή του στο μπάσκετ: «Ότι κατάφερα να μείνω ο ίδιος άνθρωπος όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα ωριμάζεις, αλλάζεις, πλάθεσαι μέσα από τις καταστάσεις που ζεις, είναι φυσικό. Όμως, βαθιά μέσα μου, θεωρώ ότι δεν αλλοιώθηκα. Είχα τα πάνω μου και τα κάτω μου, όπως όλοι. Όλοι έχουμε καλές και κακές στιγμές. Και φυσικά, σε κάθε σταθμό της πορείας σου, θα υπάρχουν άνθρωποι που θα πουν κάτι θετικό ή και κάτι αρνητικό για σένα. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Αλλά το ότι, παρ’ όλα αυτά, μέσα σε αυτά τα 12 χρόνια επαγγελματικής πορείας ένιωθα πάντα ότι παραμένω πιστός στις αρχές μου… αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό. Αυτό με κράτησε, με προστάτεψε, και τελικά με βοήθησε να φτάσω στο σημείο που είμαι σήμερα».

Για το μήνυμα που θα ήθελε να στείλει: «Αν είχα να πω κάτι, θα ήταν να μπούμε όλοι μας λίγο σε μια διαδικασία να έρθουμε πιο κοντά στον συνάνθρωπο. Να απομακρυνθούμε από αυτή την τάση που έχει κυριαρχήσει τελευταία… την τοξικότητα, το μίσος, τον δογματισμό. Ζούμε σε μια εποχή γεμάτη πόλωση, απαισιοδοξία, κακία. Είναι σαν να έχει χαθεί το μέτρο. Και όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, στον κόσμο, έχουν φέρει τα πράγματα σε ένα ακραίο σημείο. Θα ήταν πραγματικά όμορφο, στο τέλος της ημέρας, να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι. Να κοιτάξουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Να φροντίσουμε την ψυχική μας υγεία, γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο – όχι να επιδιώκουμε να… πεθάνει η κατσίκα του γείτονα για να νιώσουμε εμείς καλύτερα. Και ό,τι κάνεις στη ζωή σου, να το κάνεις με αγάπη. Να το κάνεις με την ψυχή σου. Να δίνεις το 100% σου. Αυτό μένει».