Σαλούστρος: «Τελείωσε ένα παραμύθι, αποχωρώ γεμάτος»

Ο Χρήστος Σαλούστρος μίλησε για την απόσυρσή του και τα όσα βίωσε στην καριέρα του.

Ο Χρήστος Σαλούστρος «φιλοξενήθηκε» στο EOK WebRadio και μίλησε για την απόφαση του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση σε ηλικία 35 ετών.

Για την απόσυρσή του: «Τελείωσε κάτι πολύ όμορφο, ένα παραμύθι. Ήταν συνειδητοποιημένη και ήρεμη απόφαση. Αποχωρώ γεμάτος. Το προετοίμαζα και το σκεφτόμουν καιρό. Το σωματικό με το πνευματικό κομμάτι ήρθαν σε ένα τέλμα. Έπαιξε ρόλο ο τελευταίος τραυματισμός, η εξάρθρωση στην κλείδα, ο οποίος ήταν δύσκολος και ήρθε στα μέσα της περιόδου. Για δύο μήνες έπρεπε να μείνω αδρανής και αργότερα δεν επανήλθα ποτέ αγωνιστικά. Το σκεφτόμουν καιρό, γιατί παράλληλα ένιωθα τόσο κενός και τόσο γεμάτος ταυτόχρονα. Δεν έχω να δώσω κάτι στον χώρο. Τελείωσε αυτό το παραμύθι στα 35 μου».

Για το αν η απουσία του ρομαντισμού έπαιξε ρόλο στην απόσυρση του: «Είναι πραγματικότητα αυτό. Ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός σε ένα επίπεδο σε φθείρουν και σε διαμορφώνουν. Πρέπει να είσαι ψυχικά ανθεκτικός για να επιβιώσεις από τα λεφτά και τη δόξα. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όσο τα παρουσιάζουν κάποιοι. Με απόλυτη ειλικρίνεια, όταν σκέφτηκα περισσότερο τα χρήματα άρχισα να φθείρομαι μέσα μου, να χάνω την αγάπη και τον ρομαντισμό του μπάσκετ. Στον Φιλαθλητικό το έβλεπα τελείως ρομαντικά, γούσταρα να παίζω μπάσκετ».

Για τη θητεία του στον Φιλαθλητικό και τα όνειρα του: «Αυτή η σούπερ ομάδα ήταν απλά κάθε μέρα στο γήπεδο και ευχαριστιόμασταν την παρέα. Η λέξη “οικογένεια” αντικατοπτρίζει την κατάσταση στον Φιλαθλητικό. Περνούσαμε τέλεια, παίζαμε δύο ώρες και καθόμασταν άλλες τόσες για να είμαστε μαζί. Έλεγα ότι περνάω ωραία και τίποτα παραπάνω. Δε σκέφτηκα ποτέ ότι θα αγωνιζόμουν στην Εθνική ομάδα και στην Ευρώπη με ομάδες της GBL. Ήταν όλα ένα αναπάντεχο δώρο που ήρθε με πολύ κόπο, δάκρυα, ιδρώτα και το έφτασα στα άκρα».

Για το τι κρατάει από τις ομάδες που αγωνίστηκε: «Κρατάω τις ανθρώπινες σχέσεις. Μέχρι και σήμερα λαμβάνω μηνύματα αγάπης και στήριξης. Αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για ‘μένα. Δε μετριέται ούτε σε χρήματα, είναι ανεκτίμητο και θα μείνει για μια ζωή. Έχω επιλέξει μέσα από το μπάσκετ τις φιλίες μου και πιστεύω ότι θα κρατήσουν μια ζωή. Αυτό για ‘μένα είναι το μεγαλύτερο τρόπαιο».

Για το ποιο παιχνίδι θα έπαιζε ξανά αν είχε τη δυνατότητα: «Θα έπαιζα ξανά τον αγώνα Κηφισιά-Φιλαθλητικός. Πραγματικά ήταν ένας αγώνας στον οποίο είχα βάλει τα δυνατά μου, όπως και όλοι, για ν’ ανέβουμε. Πριν την παράταση έχασα το σουτ της λήξης και ακόμα το συζητάω. Ήταν πολύ κοντά στο να μπει, μου έχει μείνει χαραγμένο. Θα το κουβαλάω μια ζωή ως κάτι που θα ήθελα να το ξαναζήσω, όχι ως κάτι αρνητικό. Ήταν κάτι που τελείωσε άδοξα».

Για το αν θα επέστρεφε στον Φιλαθλητικό μαζί με τα αδέρφια Αντετοκούνμπο: «Όταν αποφασίσουν να γυρίσουν, όπως λένε χιουμοριστικά, εγώ θα έχω να… πιάσω μπάλα για τρία χρόνια. Σκέφτηκα πολύ σοβαρά να αφήσω τις επαγγελματικές κατηγορίες και να επιστρέψω στον Φιλαθλητικό για να κλείσω την καριέρα μου. Επειδή, όμως, δε θα το έκανα όπως ήξερα να το κάνω, αποφάσισα να μην το κάνω. Το να γυρίσω σε άλλο πόστο θα ήταν χαρά μου, αλλά θέλω να κάνω ένα μεγάλο διάλειμμα και να ηρεμήσω, να το απολαύσω και να προχωρήσω».

Για την τελευταία του σεζόν στον Πανιώνιο: «Στην αρχή της σεζόν δε σκέφτηκα ποτέ το να αποσυρθώ. Όταν, εν τέλει, πήρα την απόφαση, ήταν πολύ όμορφο γιατί δεν είχα σκεφτεί ότι είχα αρχίσει από τον Πανιώνιο και έκλεισα την καριέρα μου εκεί. Με τον Πανιώνιο συνδέομαι με έναν μαγικό τρόπο. Είμαι συναισθηματικός άνθρωπος και “δέθηκα” πολύ με την ομάδα. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος μού έδωσε την ευκαιρία και με βοήθησε τότε. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να έχω εκείνη τη χρονιά. Πήγαινα στα εκτός έδρας ματς και έβγαζα φωτογραφίες. Μετά από χρόνια που γύρισα στην ομάδα, με “αγκάλιασαν” πολλά άτομα. Οι τραυματισμοί είναι στο πρόγραμμα και δεν είναι πολύ απλοί στην ηλικία μου. Έκλεισε ένας κύκλος και νιώθω πολύ υπερήφανος».

Για τα χρόνια του στην Εθνική ομάδα: «Όταν αγωνίστηκα στην τότε Α1 είπα πως θα ήταν πολύ ωραίο να συμμετέχω στη δωδεκάδα της Εθνικής, να ακούσω τον Εθνικό Ύμνο και ας μην αγωνιζόμουν. Όταν κλήθηκα… έτρεμα ολόκληρος. Δε μπορούσα να περιγράψω αυτό που ένιωθα. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ήταν τα πέντε πιο όμορφα χρόνια μου. Κάθε φορά που με καλούσε η Εθνική δε σκεφτόμουν καν το να μη συμμετέχω, ακόμα και τραυματίας. Ο αγώνας απέναντι στην Λιθουανία ήταν ο καλύτερός μου αγώνας. Θα το θυμάμαι γιατί ήταν και από τις τελευταίες μου εμφανίσεις».