){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
EUROLEAGUE
)
Συμπληρώνεται ακριβώς ένας χρόνος από το μαγικό βράδυ που η ΑΕΚ επέστρεψε στο σπίτι της και γύρισε τον διακόπτη της ιστορίας της. Γράφει ο Κώστας Τσίλης
Έπαιξε η ΑΕΚ την περασμένη Πέμπτη στη Φιλαδέλφεια για εντός έδρας παιχνίδι πρωταθλήματος. Εμβόλιμη αγωνιστική, σου λέει. Θα ξαναπαίξει και την Πέμπτη, αυτή την φορά για ματς ομίλων Europa League, με αντίπαλο τον Άγιαξ. Μεγαλεία. Το πρώτο ματς ευρωπαϊκών ομίλων στη Φιλαδέλφεια μετά από 21 χρόνια. Πριν μερικούς μήνες σήκωσε πρωτάθλημα η ΑΕΚ. Μετά από 29 χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και νταμπλ, μετά από σχεδόν μισό αιώνα.
Έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που η ΑΕΚ επέστρεψε ξανά στο σπίτι της. Και πραγματικά έχουν γίνει τόσο πολλά. Ξέρετε κάτι όμως, εκείνο το βράδυ που το γήπεδο στη Φιλαδέλφεια άνοιξε τις πύλες του, μοιάζει σ' όλους μας σαν να ήταν χθες. Μέσα στα μάτια μου, είναι σαν να το βλέπω τώρα μπροστά μου ολοζώντανο, όλο αυτό που έγινε σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο.
)
Η φράση σε χιλιάδες στόματα «φύγαμε για Φιλαδέλφεια, έχει ΑΕΚ απόψε», βροντερή ξανά μετά από 20 χρόνια. Η «μάχη» για παρκάρισμα στην Μαραθώνος και την Σμύρνης. Το ανθρώπινο μελίσσι στην Δεκελείας, το μπούγιο γύρω από την Αγια Τριάδα, οι ατελείωτες κιτρινόμαυρες παρέες που ανυπομονούν να στριμωχτούν μπροστά από τις θύρες. Όλοι γύρω από το άγαλμα του αετού, που λες και εκείνο το βράδυ της 30ης Σεπτεμβρίου, είχε πάρει κάτω από τα φτερά του ξανά ολόκληρη την ΑΕΚτζήδικη οικουμένη.
Κι όμως, δεν έλειπε κανείς...
Και όλοι εκεί. Ο Ντέμης δίπλα στον Ντούσαν και στον Νεστορίδη και στον Θωμά και στον Ηλία και η ανάσα κοβόταν σ’ αυτή την εικόνα. Ο Αλμέιδα μ’ ένα χαμόγελο που κάνεις μας τότε δεν κατάλαβε πως ήταν υπόσχεση για όσα θα πετύχαινε σ’ αυτό το γήπεδο. Η αγέλη του Ματίας καθισμένη στις πρώτες θέσεις, να κλείνει που και που τα μάτια και να φαντάζεται πως είναι να σκοράρει και να πανηγυρίζει σ’ αυτό το γήπεδο. Η πραγματικότητα που ακολούθησε ξεπέρασε τη φαντασία όλων.
)
Ο Μελισσανίδης να λάμπει και να απολαμβάνει τον Ρουμπάμπα που όχι μόνο δεν γύρισε ανάποδα, αλλά μπήκε στην τελετή των εγκαινίων του γηπέδου που κτίστηκε και ήταν πλέον έτοιμο, για να βάλει συμβολικά το πρώτο γκολ. Ο Σεραφείδης εκεί ψηλά σ’ έναν πυλώνα, ολόφωτος, θα ορκιζόμουν πως τον είδα να χαμογελάει. Όπως και ο κυρ Κώστας, ναι Γιάννη μου, ο ΑΕΚτζής «πατέρας» που όλοι θέλαμε να έχουμε, θα έπαιρνε επίσης όρκο, πως κάπου εκεί στην πρώην 18 σίγουρα εμφανίστηκε. Όλοι μα όλοι, εκείνη τη νύχτα στη Φιλαδέλφεια ακριβώς πριν έναν χρόνο, είναι σίγουρο πως μπόλικες φορές σήκωσαν το βλέμμα προς τον ουρανό και ψιθύρισαν συνωμοτικά, «παππού/μπαμπά/αδελφέ/κολλητέ, το γήπεδο έγινε, γυρίσαμε σπίτι».
)
Ο Κώστας με τον Άγγελο, άφησαν την σκληρή καθημερινότητα τους στο Βερολίνο και ήταν και αυτοί εκείνο τη νύχτα στη Φιλαδέλφεια. Το ίδιο και ο Μπάμπης που έφερε τον κόσμο ανάστα για να βρει πτήσεις από τη Νέα Υόρκη. Ο Γιάννης επέμενε πως έχει ένα σκασμό δουλειές και υποχρεώσεις αλλά όταν ο Στέφανος του βρήκε εισιτήριο, έκανε το αεροπλάνο το αυτοκίνητο από την Θεσσαλονίκη, το ίδιο και ο Βαγγέλης από τον Βόλο. Εκατοντάδες ανακάτεψαν την καθημερινότητα τους και έκαναν μικρές ή τεράστιες υπερβάσεις για να βρεθούν στης Φιλαδέλφειας τα μέρη τη νύχτα που γύριζε ο διακόπτης της ιστορίας. Ακόμα και αν χρειαζόταν να πάρουν αεροπλάνα και τρένα από απ’ όπου γης.
)
Υπήρχαν και πολλοί, που την δυνατότητα να ταξιδέψουν δεν την είχαν. Υπήρχαν επίσης πολλοί, που δεν είχαν την δυνατότητα να αφαιρέσουν ούτε ένα ευρώ από τον χιλιοτσακισμένο οικογενειακό τους προϋπολογισμό. Όλοι αυτοί δεν ήταν παρόντες. Η αγάπη τους για την ΑΕΚ και η λαχτάρα τους για ότι συνέβαινε στην Φιλαδέλφεια, ήταν εκεί. Παρούσα. Την αισθανόμασταν όλοι. Όπως και το βάρος της. Επίσης παρόντες εκείνο το βράδυ, ήταν κάποιοι, αλλά όχι όλοι οι εργάτες που έβαλαν κόπο, ιδρώτα, χέρια, μυαλό, πείσμα, πόνο, για να κτιστεί το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ήταν εκεί όμως παρούσα και έντονη, η βαθιά και αιώνια ευγνωμοσύνη που οφείλει να τους έχει ένας συλλόγους που ξέρει τι θα πει «πονάει και κτίζω».
Η ψυχή που βρέθηκε και τα τσιμέντα που παίζουν μπάλα...
Εκείνο το βράδυ, σαν απόψε πριν από ακριβώς έναν χρόνο, ήταν το πρώτο μιας ολοκαίνουργιας ζωής για την ΑΕΚ. Τίποτα πλέον δεν ήταν το ίδιο, από τότε που η ΑΕΚ επέστρεψε στο σπίτι της. Ο Βενγκέρ όταν η Άρσεναλ έφυγε από το Χάιμπουρι για να πάει στο Έμιρέιτς, έγραψε πως «άφησε πίσω την ψυχή της». Αυτό είχε πάθει και η ΑΕΚ και μάλιστα με τρόπο βίαιο. Από εκείνο το βράδυ της 30ης του Σεπτέμβρη, την ψυχή της την βρήκε εκεί που την είχε αφήσει και την έβαλε στην θέση της.
)
Επίσης όλα αυτά τα χρόνια της προσμονής για να φτάσει η μέρα που η ΑΕΚ θα επιστρέψει στο δικό της γήπεδο, «φορέθηκε» πολύ η ατάκα «τα τσιμέντα δεν παίζουν μπάλα». Παραγνωρίζοντας έτσι κι αλλιώς πως μακριά από την Φιλαδέλφεια, η ΑΕΚ έχει κατακτήσει μόλις ένα από τα 12 πρωταθλήματά της. Όμως μετά από έναν χρόνο ξανά στο σπίτι της και ένα… νταμπλ, η απάντηση είναι απλή και εύκολη. «Ναι, τα… τσιμέντα παίζουν μπάλα». Ή για να το θέσω διαφορετικά, η μπάλα έχει πάντα ως βάση της, αυτά τα περιβόητα τσιμέντα. Ιστορικά έχει αποδειχθεί, πως δεν γίνεται διαφορετικά.
Ναι, προφανώς και πρακτικά καθαρά ποδοσφαιρικά, δεν υπάρχει αυτό το «θα χάνετε από την Δεκελείας». Παρόλο που κάποια στιγμή μέσα σ’ αυτόν τον πρώτο χρόνο, το βλέπαμε στην πράξη. Ναι, φυσικά και όλο αυτό που έχει πετύχει η ΑΕΚ σ’ αυτόν τον έναν χρόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια, μπορεί να μην το είχε καταφέρει αν δεν υπήρχε ο καταλυτικός παράγοντας Αλμέιδα και το γκρουπ που δημιούργησε. Είναι ωστόσο αναμφισβήτητο πως ανεξάρτητα από το πόσα ματς πήρε η έδρα, που υπήρξαν και τέτοια και πέρα από την σημασία του να κυριολεκτείς όταν λες παίζω εντός, η ροή της ιστορίας της ΑΕΚ έχει αλλάξει από το πρώτο λεπτό που μπήκε στο καινούργιο της γήπεδο.
)
Τα εγκαίνια του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφεια, σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο, άλλαξαν το παρόν του κλαμπ και κυρίως εξασφάλισαν το μέλλον του. Δεν θα παίρνει κάθε χρόνο η ΑΕΚ νταμπλ επειδή απέκτησε ξανά κανονική έδρα και επειδή γύρισε στο σπίτι της. Δεν πάει έτσι το πράγμα στο ποδόσφαιρο. Αλλά θα έχει πάντα την βάση της, τις ρίζες της, το σημείο αναφοράς της. Κάστρο για τα ζόρικα, καταφύγιο για τα δύσκολα, ορμητήριο για τα δοξασμένα. Μήτρα για νέες γενιές οπαδών. Χωρίς τίποτε απ’ όλα αυτά, υποχρεώθηκε να ζει και να πορεύεται για μια 20ετία. Όμως η ΑΕΚ από τη νύχτα της 30η Σεπτέμβρη του 2022, ζει μια εντελώς καινούργια ζωή. Και την απολαμβάνει…
){kind=small}
ΑΕΚ ){kind=small}
Super League ){kind=small}
Europa League 
)
)
)
)
)
)
)
)