Η ώρα του Τίτε και του Νεϊμάρ!

Η στιγμή είναι αυτή, στο Κατάρ. Εδώ θα μάθουμε αν ο Τίτε κι ο Νεϊμάρ θα μείνουν στην ιστορία της Βραζιλίας κι όχι μόνο σε αυστηρά αθλητικό πλαίσιο... Γράφει ο Σωτήρης Κωσταβάρας.

Σ’ ένα Παγκόσμιο Κύπελλο αυτό που μετράει τις περισσότερες φορές, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, είναι το βάθος στον πάγκο. Η ποιότητα που μπορείς να ρίξεις στο χορτάρι όταν χρειάζεται να αλλάξεις τα δεδομένα. Κι αυτή τη φορά η Βραζιλία έχει έρθει… βαριά οπλισμένη! Όταν μπορείς να φέρεις στο παιχνίδι, Ροντρίγκο, Ζεσούς, Άντονι,Γκιμαράες,Τέλες και δεν παίρνουν χρόνο συμμετοχής, ο Μαρτινέλι, ο Φαμπίνιο, ο Αλβες και ο Έντερσον, τότε δικαιολογημένα έχεις τον τίτλο του φαβορί και μπορείς να ονειρεύεσαι το έκτο! Προσθέστε και τους τραυματίες Ντανίλο και Νειμάρ κι έχετε την πλήρη εικόνα.

Ναι, δεν φτάνουν στα επίπεδα των “θρύλων”, που βρέθηκαν στις κερκίδες, αλλά πόσες φορές βγαίνουν παιχταράδες τύπου Καφού, Ρονάλντο και Ρομπέρτο Κάρλος; Και να ήταν μόνο αυτό; Αυτή η ομάδα έχει την τύχη να πορεύεται με τον ίδιο προπονητή εδώ και μία εξαετία. Σπάνιο φαινόμενο για τα δεδομένα της χώρας. Ο προηγούμενος που βίωσε δύο διαδοχικά Μουντιάλ από τον πάγκο ήταν ο θρυλικός Μάριο Ζαγκάλο τη δεκαετία του ΄70, αλλά δεν αντιμετώπισε σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτή την παραδοσιακά τρομερή πίεση για την κατάκτηση του τροπαίου. Το είχε πάρει το 1970 και του δόθηκε αβίαστα η δυνατότητα να το επαναλάβει. Δεν τα κατάφερε κι… αντίο.

Ο Τίτε έμεινε έξω από το Βέλγιο στα προημιτελικά το 2018, αλλά άντεξε έως σήμερα. Θαύμα! Βρήκε το κουμπί του Νεϊμάρ, κάνοντάς τον περισσότερο ουσιαστικό για την ομάδα. Μπορεί να τον βάλει κανείς σε καλούπι; Κανείς! Και το λέω με βεβαιότητα. Ο προπονητής του όμως τον αντιμετώπισε ως τον ηγέτη αυτής της ομάδας. Όπως περίπου αντιμετώπιζε ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας στην δική μας Εθνική τον τεράστιο Χρήστο Αρδίζογλου. “Εσένα Χρήστο δεν σου δίνω οδηγίες, γιατί έτσι κι αλλιώς θα κάνεις του κεφαλιού σου”...

Τον απελευθέρωσε στον αγωνιστικό χώρο. Του έδωσε το ελεύθερο να κινείται παντού, ακόμα κι ως δεύτερος επιθετικός και πήρε τελικά απ΄ αυτόν περισσότερο ουσία. Τον έθεσε, με λίγα λόγια, προ των ευθυνών του. Ρίσκο; Ναι! Του βγήκε; Καταφατική απάντηση και πάλι. Ο Νεϊμάρ ανταποκρίθηκε. Οκτώ γκολ και οκτώ ασίστ στα προκριματικά και φιλάκια…

Η απουσία του στο ματς με την Ελβετία ήταν εμφανέστατη, αλλά η δουλειά έγινε. Η μετάβαση από γενιά σε γενιά στο εσωτερικό μιας ομάδας δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά ο Τίτε έχει διαχειριστεί την κατάσταση με ιδανικό τρόπο, μπολιάζοντας σταδιακά την ομάδα με νέο αίμα. Και μπορεί η παλιά καραβάνα, ο Καζεμίρο, να τράβηξε το κάρο από τη λάσπη τελικά, αλλά η νέα φουρνιά που μπήκε μέσα ήταν που έδωσε έξτρα φρεσκάδα και κίνηση. Ο Άντονι, ο Γκιμαράες, ο Ροντρίγκο και οι υπόλοιποι.

Η συντριβή από τους Γερμανούς με 7-1 στον ημιτελικό του 2014 δεν είναι πολύ μακριά πίσω. Και δεν έχει ξεχαστεί. Ο τρόπος για να ξεθωριάσει λίγο στη μνήμη είναι ένας και μοναδικός. Η στιγμή είναι αυτή, στο Κατάρ. Εδώ θα μάθουμε αν ο Τίτε κι ο Νεϊμάρ θα μείνουν στην ιστορία της Βραζιλίας κι όχι μόνο σε αυστηρά αθλητικό πλαίσιο...