Η ΑΕΚ είδε και την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού της

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για μια ήττα της ΑΕΚ που δεν είναι η καταστροφή του κόσμου αλλά το timing που ήρθε και κυρίως η εικόνα έφερε ανησυχία από την οποία η ομάδα θα βγει μόνο με άμεση αντίδραση

Προφανώς και δεν υπήρχε κανείς μέσα στην ΑΕΚ που να είχε την βαθιά πεποίθηση πως η ομάδα θα πήγαινε τρένο και χωρίς ήττα μέχρι και το φινάλε της σεζόν. Ειδικά όταν η ρεαλιστική προσέγγιση, θα πρέπει να αφορά μια ομάδα που κτίστηκε από την αρχή το περασμένο καλοκαίρι, με καινούριο προπονητή. Ωστόσο όλα είναι θέμα timing αλλά και πολύ περισσότερο, εικόνας.

Αυτή η πρώτη ήττα της ΑΕΚ στο 14ο φετινό παιχνίδι, ήρθε στο ντεμπούτο της στους ομίλους του Κόνφερανς. Και ήρθε και σ’ ένα ματς, που με δεδομένο πως ο στόχος είναι να προχωρήσει η Ένωση όσο πιο μακριά γίνεται στην Ευρώπη, το είχε κυκλώσει για να πάρει τους εκτός έδρας βαθμούς που απαιτούνται, για να κυνηγήσει πλασάρισμα στην πρώτη οκτάδα. Τώρα όπως ήρθαν τα πράγματα, θα πρέπει να τους ψάξει είτε στην Φλωρεντία, είτε στη Σαμσούντα. Όχι απλό και εύκολο. Όχι πως στην έδρα μιας ομάδας που πέρυσι αποκλείστηκε με τα χίλια ζόρια στην οκτάδα από την Φιορεντίνα και φέτος προελαύνει στο πρωτάθλημα της, ήταν εύκολο.

Κυρίως όμως, το θέμα με την ήττα στην Σλοβενία, είναι η αγωνιστική εικόνα. Ήταν ένα ματς που η ΑΕΚ προηγήθηκε στο 7ο λεπτό και αντί να κοπούν τα πόδια της Τσέλιε, βάρυναν τα δικά της. Βάρυναν σε βαθμό τέτοιο, που οι Σλοβένοι φαινόντουσαν σ’ ολόκληρο το υπόλοιπο παιχνίδι, πολλές ταχύτητες παραπάνω. Η πραγματικότητα είναι, πως από το γκολ του Κουτέσα και μετά, η ΑΕΚ δεν έκανε σχεδόν τίποτα σωστά μέσα στο γήπεδο. Δεν κράτησε την μπάλα σωστά, δεν αμύνθηκε σωστά, δεν βγήκε σωστά πάνω στις προσωπικές μονομαχίες, δεν κάλυψε σωστά τους χώρους. Τίποτα.

Δεν υπάρχει άλλο φετινό ματς που να είχε η ΑΕΚ τέτοια εικόνα. Είχε ορισμένα άνευρα και σε χαμηλό τέμπο ημίχρονα. Τόσο κακή εικόνα σε τακτική και σε αθλητικότητα ποτέ ξανά σ’ ένα ολόκληρο παιχνίδι. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η εφαρμογή μια σκέψης του Νίκολιτς για κάτι διαφορετικό στον σχηματισμό, δεν λειτούργησε καλά. Ήταν όμως η πρώτη φορά, που καμία από τις παρεμβάσεις του Σέρβου τεχνικού, δεν έφερε αλλαγή και βελτίωση στην εικόνα. Πάντα από τις αλλαγές του Νίκολιτς έπαιρνε κάτι και κυρίως πέτυχε αυτό για το οποίο τις έκανε. Τώρα τίποτα.

Για να είμαστε δίκαιοι, η σκέψη του Γκρούγιτς μπροστά στα στόπερ σε ρόλο κόφτη και με τον Πινέδα και τον Μαρίν μαζί στην ενδεκάδα, δεν έμοιαζε κακή στο πρώτο άκουσμά της. Η ΑΕΚ ήθελε να μην αφήσει το ματς να πάει στον τρελό ρυθμό που θα ήθελε να δώσει η Τσέλιε, ως εκ τούτου θα έπρεπε να πάρει τον έλεγχο μ’ ένα στιβαρό, δεμένο και μπαλάτο κέντρο. Βεβαίως ο Γκρούγιτς είναι ένας παίκτης με χαρακτηριστικά που μπορούν να προστατέψουν την τελευταία γραμμή άμυνας, αλλά θέλει και ο ίδιος προστασία από δυο εσωτερικά χαφ. Εξ ου και έμοιαζε πολύ λογικό το 4-3-3.

Μόνο που η ΑΕΚ στην πραγματικότητα δεν έπαιξε ποτέ 4-3-3. Ο Πινέδα έπαιζε δίπλα στον Γκρούγιτς και ο Μαρίν πιο κοντά στον Γιόβιτς για να καλύπτει ενδεχομένως την απόσταση ανάμεσα στα χαφ και στον φορ. Δεν δούλεψε καθόλου αυτό και μάλιστα έβγαλε εκτός παιχνιδιού και τους τρεις χαφ. Κανείς από τους τρεις δεν βοήθησε ούτε ανασταλτικά, ούτε δημιουργικά, ούτε στις αλληλοκαλύψεις. Πουθενά. Η μπάλα χανόταν εύκολα, τα κενά που έμεναν ήταν μεγάλα.

Το αρχικό πλάνο δεν λειτουργούσε καθόλου και όταν ο Νίκολιτς πήρε την απόφαση να παρέμβει και να τα αλλάξει, η Τσέλιε είχε ήδη φέρει το ματς τούμπα. Ο προπονητής υποχρεώθηκε να ρισκάρει, έριξε στο γήπεδο και τον Πιερό δίπλα στον Γιόβιτς και ο Μάνταλος που όταν μπήκε είχε αρχίσει να συμμαζεύει κάπως την κατάσταση, υποχρεώθηκε να γίνει δεύτερο αμυντικό χαφ, δίπλα στον ήδη πολύ καταπονημένο Πινέδα.

Πήγαν όλα στραβά με λίγα λόγια. Και όλες οι σκέψεις και οι αποφάσεις βγήκαν στην πράξη λάθος. Κάτι που εκτός από δυσλειτουργία, έφερε αντί για μακιγιάρισμα των δεδομένων αγωνιστικών αδυναμιών που έχει η ΑΕΚ (για παράδειγμα στα άκρα της άμυνας) τον τονισμό τους. Με την Τσέλιε να τις διακρίνει και να τις «κτυπά» αλύπητα από την αρχή μέχρι και το τέλος του παιχνιδιού.

Για να εξηγούμεθα και να μην παρεξηγούμεθα, όλο αυτό δεν σημαίνει πως ξαφνικά η ΑΕΚ σε μια νύχτα και σ’ ένα 90άλεπτο, έγινε μια κακή ομάδα. Και ο Νίκολιτς ένας κακός προπονητής με κακές ιδέες και παρεμβάσεις στο ματς. Ούτε για αστείο. Η ΑΕΚ έχει αποδείξει πως έχει ψηλά ταβάνια. Και τα έχει χάρη στην δουλειά και το σχέδιο του προπονητή της. Έδειξε πως μπορεί να ισοπεδώσει αγωνιστικά ομάδες σαν την Άντερλεχτ, που είναι πολύ καλύτερες από την Τσέλιε. Έδειξε και πως μπορεί να προσαρμόζεται και να ξεπερνά πολλών ειδών δυσκολίες, για να πάρει αυτό που θέλει. Έτσι έμεινε 13 ματς αήττητη, έτσι μετρά μόνο νίκες στη Νέα Φιλαδέλφεια και με παθητικό μόνο από πέναλτι.

Όμως είναι δεδομένο πως το φεγγάρι αυτής της ΑΕΚ, που μέχρι τώρα έχει δείξει πόσο φωτεινό ποδοσφαιρικά μπορεί να είναι, έχει και την σκοτεινή πλευρά του. Διότι ακόμα βρίσκεται στο κτίσιμο από το νέο προπονητή της, διότι χρειάζεται τον χρόνο της για να θρέψει ποδοσφαιρικά και διότι έχει αδυναμίες τις οποίες σχεδόν συνειδητά δεν κάλυψε, υπό την έννοια πως δεν μπορούσαν τα πάντα να γίνουν μέσα σ’ ένα καλοκαίρι. Αυτή την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού της, η ΑΕΚ την περπάτησε για τα καλά στο Τσέλιε και πάντα αυτό είναι πολύ δύσκολο. Θα γινόταν.

Το κυρίαρχο ζητούμενο τώρα, είναι να φύγει απ’ αυτή την σκοτεινή πλευρά. Δεν είναι ποτέ εύκολο για να γίνει. Το αν και πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά θα το κάνει, είναι πολύ κομβικό για την ΑΕΚ και το παραδέχθηκε και ο Νίκολιτς αμέσως μετά το ματς με την Τσέλιε. Υπάρχει το πονηρό παιχνίδι της Κυριακής με την Κηφισιά στο Περιστέρι, μετά η διακοπή και επιστροφή με ΠΑΟΚ και Αμπερντίν στη Νέα Φιλαδέλφεια και Ολυμπιακό στο Φάληρο.