Ο καπετάν Μουκουντί και η ΑΕΚ που συνεχίζει να κουβαλά «πρέπει» στην Ευρώπη

Ο Κώστας Τσίλης ερμηνεύει την κίνηση της ΑΕΚ με το συμβόλαιο του Μουκουντί και εξηγεί τι σημαίνει το ματς της Πέμπτης με την Τσέλιε εδώ στην Σλοβενία

Στα μάτια τα δικά μου, η εξέλιξη της υπόθεσης του Μουκουντί, είναι η πιο χαρακτηριστική της νέας εποχής στην οποία μπήκε η ΑΕΚ στην αρχή του καλοκαιριού. Διότι από μόνο του το νέο συμβόλαιο σ’ έναν βασικό ποδοσφαιριστή, ίσως να μην έλεγε και απολύτως τίποτα. Ενδεχομένως μια φυσιολογική εξέλιξη με καθαρά αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Όμως με τον Μούκου δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Είναι ένας ποδοσφαιριστής που πρακτικά, αλλά ακόμα και τυπικά, είχε ανανεώσει το συμβόλαιο του μέχρι και το 2028, ήδη από το πέρυσι το καλοκαίρι. Κάτι που η ΑΕΚ δεν το ανακοίνωσε ποτέ επίσημα. Το συμφώνησε, το έκανε, αλλά δεν επικοινώνησε. Επίσης πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή, που διέρρεε μέσω του περιβάλλοντος του, σε αφρικανικά ΜΜΕ, στην αρχή του φετινού καλοκαιριού, πως θα ήθελε κάτι καινούργιο στην καριέρα του.

Να το γράψω απλά και ωμά. Ούτε η ΑΕΚ είχε αποφασίσει τι θα κάνει με τον Μουκουντί. Και μάλιστα δεν το έβλεπε με καθόλου κακό μάτι το ενδεχόμενο να βάλει ένα καλό ποσό στα ταμεία της από πώληση και να πάει γι’ άλλα στο κέντρο της άμυνας. Ούτε ο Μουκουντί πολυτρελαινόταν να συνεχίσει στην ΑΕΚ. Πολύ επηρεασμένος από την περυσινή σεζόν που πήγαν γενικώς και ειδικώς όλα στραβά και χωρίς να είναι βέβαιος αν θα κουμπώσει με τον καινούργιο προπονητή.

Αυτή η κατάσταση που περιγράφω, δεν ήταν πριν από τρία χρόνια. Ήταν τον περασμένο Ιούνιο. Ήταν μέχρι ο Νίκολιτς να μιλήσει στον Μουκουντί, μετά να μιλήσει και στον Ριμπάλτα για τον Μουκουντί και μετά ο Μουκουντί να μιλήσει ακόμα και με τον ίδιο τον Ηλιόπουλο. Όσοι περάσαμε 17 μέρες στην καλοκαιρινή προετοιμασία και βλέπαμε πως συμπεριφερόταν ο Μούκου, χωρίς να ξέρουμε γι αυτόν τον κύκλο των συζητήσεων, αδυνατούσαμε να σκεφτούμε πως θα λειτουργήσει όλο το αγωνιστικό μοντέλο (όχι μόνο της αμυντικής λειτουργίας), αν υπήρχε ενδεχόμενο πώλησης.

Ο Μουκουντί μιλούσε, καθοδηγούσε, «δρούσε», ως αρχηγός για όλους τους συμπαίκτες του και για όλη την ομάδα μέσα στο γήπεδο. Στις προπονήσεις, στα φιλικά παντού. Αν αργούσες το πρωί να πας σε μια προπόνηση, καταλάβαινες πως είχε ξεκινήσει, ήδη ακούγοντας την φωνή του Μούκου από τον δρόμο. Ο Νίκολιτς ήθελε να τον κάνει αρχηγό, ο Μουκουντί ένιωθε πως ήθελε να γίνει αρχηγός και η ΑΕΚ ήταν έτοιμη να τον ανταμείψει τελικά με συμβόλαιο αρχηγού. Και όλα αυτά έγιναν μέσα σ’ ένα καλοκαίρι.

Ο Καμερουνέζος ήρθε στην ΑΕΚ στα 25 του, πήρε νταμπλ στα 26 του με δικό του γκολ στον τελικό του κυπέλλου, ανανέωσε το συμβόλαιο του στα 28 του και αν το εξαντλήσει θα συμπληρώσει επτά ολόκληρα χρόνια στα κιτρινόμαυρα. Όχι και εύκολο για οποιονδήποτε ξένο ποδοσφαιριστή. Πολύ περισσότερο για ένα παιδί που ήρθε στην ΑΕΚ, με εξαιρετικό βιογραφικό και μόνο μια κακή χρονιά στη Σεντ Ετιέν.

Ο Μούκου είναι αρχηγικός αγωνιστικά ακόμα και όταν δεν φοράει το περιβραχιόνιο. Είναι φωνή του που ακούγεται προς όλους. Είναι αυτός που περιμένει έναν προς έναν τους παίκτες της ενδεκάδας για τους δώσει το χέρι εμψύχωσης, μόλις ολοκληρώνουν την προθέρμανση πριν από κάθε ματς. Είναι αυτός που έδειξε τον Πιερό και ζήτησε από τον κόσμο να τον αποθεώσει, στο πρώτο φετινό γκολ του Αϊτινού με Αστέρα Τρίπολης. Είναι ο καπετάν Αρόλντ, αγωνιστικά και όχι αγωνιστικά.

Ο Μουκουντί είναι ο τρίτος αρχηγός, αλλά με δεδομένο πως σίγουρα δεν θα παίξει βασικός ο Βίντα, αν δεν ξεκινήσει ούτε ο Μάνταλος στην ενδεκάδα με την Τσέλιε, αυτός θα φοράει το περιβραχιόνιο στο ματς επιστροφής της ΑΕΚ σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ήταν ο Καμερουνέζος ένας από τους παίκτες που του φαινόταν μέσα στο γήπεδο και στα ματς των προκριματικών του καλοκαιριού, πόσο πολύ την ένιωθε την ανάγκη του συλλόγου να μπορέσει μπει ξανά σε League Phase.

Την έχει μάθει την ομάδα ο Μούκου και η πραγματικότητα είναι πως σήκωσε στις πλάτες του μεγάλο βάρος απ’ αυτή την υπέρβαση που χρειάστηκε να κάνει η ΑΕΚ με τρεις συνεχόμενες προκρίσεις, για να βρίσκεται σήμερα στην Σλοβενιά. Προφανώς το ματς με την Τσέλιε, δεν είναι do or die όπως με την Χάποελ, τον Άρη Λεμεσού και την Άντερλεχτ. Όμως ο Μουκουντί και τα υπόλοιπα παιδιά της ΑΕΚ, όπως φυσικά και ο Νίκολιτς, ξέρουν πως η δουλειά στην Ευρώπη δεν τελείωσε στις 28 Αυγούστου και τώρα έχει μόνο διασκέδαση.

Έτσι όπως είναι τα δεδομένα σ’ αυτή την διοργάνωση, αλλά και όπως μούσκεμα τα έκανε με την Ευρώπη τα προηγούμενα χρόνια, η ΑΕΚ το «πρέπει» το κουβαλάει και στις υποχρεώσεις της στον όμιλο. Για να αφήσει ξανά το στίγμα της, ως οφείλει και ως έχει κάνει κατά το παρελθόν, πρέπει να προχωρήσει αρκετά στο Conference. Για να μαζέψει βαθμούς και να ισιώσει το στραπατσαρισμένο ranking της, πρέπει να προχωρήσει αρκετά και να πάει μακριά. Για να συνεχίσει να γουστάρει και ο κόσμος που έχει φτάσει από κάθε γωνιά στην κωμόπολη του Τσέλιε και που θα πλημμυρίσει στα τέλη Νοέμβρη την Φλωρεντία, πρέπει να προχωρήσει αρκετά και να πάει μακριά.

Για την ΑΕΚ, το «πρέπει» της Ευρώπης, που κουβαλούσε στα πόδια της όλο τον Αύγουστο, ούτε μίκρυνε, ούτε πολύ περισσότερο εξαφανίστηκε, τώρα που βρίσκεται στην φάση του ομίλου. Το έχει και το ξέρει πως το έχει. Και μπορεί το Τσέλιε να είναι κωμόπολη, αλλά η ομάδα που έχει φτιάξει, πέρυσι έκανε εντυπωσιακή διαδρομή και πήγε να κάνει χουνέρι ακόμα και στην Φιορεντίνα. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο το ματς της Πέμπτης για την ΑΕΚ. Όμως είναι από τα παιχνίδια, που ακριβώς επειδή πρέπει να προχωρήσει αρκετά, θέλει και να τα πάρει.

Η ΑΕΚ ξεκινά τώρα από εδώ από το Τσέλιε και συνεχίζει με Αμπερντίν και Σάμροκ Ρόβερς στη Νέα Φιλαδέλφεια, μέχρι να πάει τέλη Νοέμβρη στην Φλωρεντία. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως οι εφικτοί εννέα βαθμοί στις τρεις πρώτες αγωνιστικές, περνούν κυρίως μέσα από την πρεμιέρα με τους σκληροτράχηλους Σλοβένους. Σε μια πόλη με λιγότερους από 50χιλιάδες κατοίκους, που είναι κτισμένη ανάμεσα σε ποτάμια και που μετά τις δέκα το βράδυ, δεν κυκλοφορεί ούτε γάτα. Ποδοσφαιρικά θα είναι περίπλοκο και δύσκολο ματς για την ΑΕΚ, δεν θα γκρεμιστεί το σύμπαν της αν δεν το κερδίσει, αλλά για πολλούς λόγους κουβαλάει το «πρέπει» του.