Ο Παναθηναϊκός που πέτυχε το αυτονόητο και ο «ακριβός» Ουναΐ

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για τη νίκη του Τριφυλλιού επί της ΑΕΚ, τον ελάχιστο στόχο που επετεύχθη με τη συμμετοχή στο επόμενο Champions League και για τον παικταρά Αζεντίν Ουναΐ.

Η πραγματικότητα είναι πως κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ευχαριστημένος, με την εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν γίνεται να μην υπάρχει ένας κόμπος στο στομάχι, που ο Παναθηναϊκός βρίσκεται, πλέον, δεκαπέντε χρόνια μακριά από το Πρωτάθλημα. Δεν γίνεται να αποτελεί αντίβαρο της όλης κατάστασης η έξοδος στο Champions League. Ναι, οι Πράσινοι επιστρέφουν εκεί που δικαιωματικά ανήκουν. Στη διοργάνωση, την οποία έχουν συνδέσει με τη χώρα μας ως πρωταγωνιστές ορισμένων εκ των μεγαλύτερων επιτυχιών στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Υπάρχει, όμως, αυτό το -13 από τον Ολυμπιακό, το οποίο δεν αφήνει περιθώρια για τίποτα περισσότερο από το να βρεθεί ο τρόπος να καλυφθεί. Και το συντομότερο δυνατό, διότι η κλεψύδρα αδειάζει. Η υπομονή των φιλάθλων έχει τελειώσει προ πολλού και κρίνεται ως ανεπίτρεπτος ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός. Για αυτό και οι κινήσεις που επιβάλλεται να γίνουν στον οργανισμό ίσως πρέπει να είναι αντισυμβατικές. Αν ο Παναθηναϊκός λειτουργήσει υπό το πρίσμα ενός παραμορφωτικού φακού, με την κατάληψη της δεύτερης θέσης και της εξόδου στο Champions League, τότε του χρόνου τέτοιον καιρό πάλι στην ίδια θέση θα βρίσκεται.

Και η αναφορά δεν αγγίζει τον προπονητή, τους ποδοσφαιριστές, το στελεχιακό δυναμικό, αγγίζει τους πάντες. Η πρόοδος δεν έρχεται με συμβιβασμούς και… minimum στόχους. Ειδικά όταν υπάρχουν, πραγματικά, όλα τα εχέγγυα για να γίνει ξανά ο Παναθηναϊκός Πρωταθλητής. Ο κόσμος «διψάει» και χρειάζεται αυτή τη σπίθα, την οποία δεν μπορεί να την ανάψει καμία δεύτερη θέση. Δεν το έκανε το περυσινό Κύπελλο, που ήταν και τίτλος. Οπότε η διαχείριση της παρούσας κατάστασης επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί με φουλ ανάλυση δεδομένων και όχι με ωχαδερφισμό ότι… να, κάτι κάναμε.

Νίκησε αντίπαλο σε χειρότερη κατάσταση από τον ίδιο

Σίγουρα ουδείς πρέπει να υποβαθμίσει τη νίκη επί της ΑΕΚ, πρώτη στο νεότευκτο γήπεδο της Ένωσης στη Νέα Φιλαδέλφεια. Νίκη με ανατροπή στο σκορ και απόλυτη ανατροπή στην εικόνα που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο. Σε αντίθεση με το κάκιστο πρώτο, οι παίκτες του Ρουί Βιτόρια έβγαλαν πείσμα και ποιότητα. Δύο στοιχεία, τα οποία οδήγησαν σε δύο γκολ μέσα σε δέκα λεπτά που έκριναν το παιχνίδι και την κατάταξη του Τριφυλλιού.

Αυτό που έλειψε από τους Πράσινους, και κόστισε την απώλεια των εγχώριων τίτλων, ήταν η διάρκεια. Η έλλειψη σταθερότητας αποτέλεσε το μεγαλύτερο μειονέκτημα στη σεζόν. Δικαιολογείται, μερικώς, από τις αλλαγές προπονητών που περισσότερο μπερδεύουν παρά ισιώνουν την κατάσταση. Η ατομική ποιότητα συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αντίστοιχων του Ολυμπιακού. Το ζήτημα είναι πώς αυτοί θα γίνουν ομάδα και δεν θα διαπρέπουν με εκλάμψεις. Με καμία διάθεση υποτίμησης του πρώτου «διπλού» για το 2025 (τρομακτικό να το αναφέρεις, όταν η συζήτηση αφορά τον Παναθηναϊκό), το 2-1 επί της ΑΕΚ προέκυψε και λόγω αντιπάλου.

Η Ένωση αποδείχτηκε ότι βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από τον Παναθηναϊκό, αγωνιστικά και ψυχολογικά, με μία σειρά δικών της, εσωτερικών, προβλημάτων να επιλύσει. Έτσι, μία ομάδα με ευμετάβλητη ψυχολογία, όπως το Τριφύλλι, επικράτησε εντός αντιπάλου ο οποίος πνευματικά βρίσκεται σε ακόμα χειρότερο επίπεδο. Όπως και να έχει το πράγμα, η ομάδα του Ρουί Βιτόρια το αυτονόητο έπραξε. Από τη στιγμή που όλα χάθηκαν, και αυτό αποτελεί το μέγιστο πεδίο διερεύνησης και επίλυσης προβλημάτων ενόψει της νέας σεζόν, πέτυχε το ελάχιστο. Βελτιώνοντας περισσότερο τις συνθήκες, τις οποίες θα αντιμετωπίσει την επόμενη σεζόν.

Είναι «ακριβός», τι να κάνουμε;

Αναφέροντας ορισμένες εκλάμψεις ποιοτικών παικτών παραπάνω, ο Αζεντίν Ουναΐ αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η ποιότητά του ξεχειλίζει. Ο καλύτερος χαφ του Πρωταθλήματος κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό για μία ακόμα φορά, διαλύοντας, με τον πλέον εμφατικό τρόπο, τις απόψεις που… χώνονται στην τσέπη του άλλου. Ότι είναι ακριβός ο Ουναΐ, είναι. Όταν θέλεις να επιστρέψεις στην κορυφή και να διακριθείς στο υψηλότερο επίπεδο στην Ευρώπη, τέτοιοι παίκτες αποτελούν κανόνα στο ρόστερ. Όχι εξαίρεση.

Είναι διαφορετικό να μην μπορείς να αγοράσεις έναν τέτοιο παίκτη και απολύτως λογικό. Και διαφορετικό να τον απαξιώνεις. Τούτο, φυσικά, δεν πηγαίνει στη διοίκηση, αλλά απευθύνεται προς όλους, ανεξαρτήτως ιδιότητας, που επιχείρησαν μέσα στη σεζόν (και όταν η μπάλα «έκαιγε») να απαξιώσουν την προοπτική να προχωρήσει το Τριφύλλι σε αγορά του Μαροκινού. Η υπόθεση του… πάντελ δεν βρίσκεται και πολύ μακριά στον χρόνο. Σαφέστατα, ο Ουναΐ θα είναι το ιδανικό να μείνει. Πράγματι, η υπόθεση είναι δύσκολη και με δαιδαλώδεις παραμέτρους. Αυτό που πρέπει να κάνει ο Παναθηναϊκός αφορά την εξάντληση των πιθανοτήτων παραμονής του. Τροχοδρομώντας την έλευση και άλλων… Ουναΐ, που μπορούν να του κάνουν τη διαφορά και να τον βοηθήσουν να επιστρέψει στην κορυφή που ανήκει.