Έκοψαν το ρεύμα σε ιστορικό σύλλογο της Πορτογαλίας για οφειλές!

Η διακοπή ρεύματος συμβολίζει πολύ περισσότερα από τα οικονομικά προβλήματα της Μποαβίστα.

Ακούγεται σαν σενάριο από stand up comedy. Όταν μια ομάδα (Μποαβίστα) που έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στο παρελθόν ετοιμάζεται να υποδεχτεί έναν από τους διεκδικητές του τίτλου (Σπόρτινγκ) με διακοπή ρεύματος στο γήπεδό της λόγω μη πληρωμής, αυτό λέει πολλά για τη διοίκηση μιας αθλητικής εταιρείας, αλλά ακόμη περισσότερα για όλους όσους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εμποδίζουν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Πορτογαλία να κάνει μεγάλα βήματα προς τη σύγχρονη εποχή.

Η Μποαβίστα είναι ένα καλό παράδειγμα: έχει μεγαλύτερη κοινωνική υποστήριξη από την πλειοψηφία των ομάδων της Liga, έχει ιστορία, χρησιμοποιεί ένα από τα στάδια του Euro 2004, βρίσκεται σε μια προνομιούχα περιοχή της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της χώρας και, παρόλα αυτά, κάθε χρόνο γίνεται πρωτοσέλιδο για καθυστερημένες πληρωμές ή χρέη σε τρίτους. Το ερώτημα που τίθεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα το ίδιο: σε ποιο βαθμό ο οικονομικός έλεγχος στη Liga είναι αρκετά αποτελεσματικός για να αποτρέψει αυτή την διαχείριση;

Ο αυστηρός έλεγχος των οικονομικών και οι σοβαρές κυρώσεις που προκύπτουν σε πρωταθλήματα που οι Πορτογάλοι έχουν ως σημείο αναφοράς δεν έχουν ως στόχο να βλάψουν την ομάδα Α ή Β, αλλά να ωφελήσουν τις αντίστοιχες διοργανώσεις ως σύνολο. Όταν βλέπουμε τι συμβαίνει τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ισπανία, καταλαβαίνουμε τι κρύβεται πίσω από την αυστηρότητα του Financial Fair Play, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους περιορισμούς της Μπαρτσελόνα στις μεγάλες μεταγραφές: την αναζήτηση σωστών λογαριασμών και την άκρως επαγγελματική διαχείριση όλων των ομάδων για να διασφαλιστεί ένας υγιής ανταγωνισμός.

Μπορούμε να μιλήσουμε για τη διακοπή ρεύματος στο Bessa, όπως θα μπορούσαμε να θυμηθούμε τις συνεχείς αναβολές αγώνων στην Choupana, την ομάδα που το ευρύ κοινό δεν είναι σίγουρο αν είναι Άβες ή AVS, την Κάσα Πία που παίζει σε ένα γήπεδο 100 χιλιόμετρα από την έδρα της, τις κακές συνθήκες πολλών γηπέδων ή τους πολλούς αγώνες που διεξάγονται σε απαγορευμένες ώρες χωρίς κοινό και χωρίς ενδιαφέρον.

Όσοι είναι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται ότι οι λεγόμενες μικρές ομάδες είχαν μεγάλη προσέλευση στα γήπεδά τους ακόμη και όταν αντιμετώπιζαν αντιπάλους εκτός από Μπενφίκα, Σπόρτινγκ ή Πόρτο. Ήταν το ποδόσφαιρο πριν από 30 ή 40 χρόνια χειρότερο από τώρα; Ίσως. Αλλά ήταν πολύ κατώτερο από τους Ευρωπαίους συναδέλφους του εκείνη την εποχή; Όχι, αρκεί να θυμηθούμε πώς ήταν τα γήπεδα στην Ισπανία ή την Αγγλία τη δεκαετία του '80.

Τι άλλαξε; Με τον νόμο Μποσμάν και την είσοδο του καπιταλισμού στο ποδόσφαιρο μέσω των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, δημιουργήθηκε ένα χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αλλά όχι μόνο αυτό: δημιουργήθηκε ένα χάσμα μεταξύ εκείνων που υιοθέτησαν ανταγωνιστικά μοντέλα και μοντέλα διαχείρισης προσαρμοσμένα στις νέες εποχές και εκείνων που... έμειναν στάσιμοι.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι σήμερα είναι πολύ δύσκολο να ανταγωνιστείς την υπάρχουσα ψηφιακή προσφορά: για παράδειγμα, μια ετήσια συνδρομή σε μια πλατφόρμα streaming κοστίζει λιγότερο από μια έξοδο για ποδόσφαιρο για μια τετραμελή οικογένεια. Αλλά και στο Βέλγιο και την Ολλανδία υπάρχει Netflix και τα γήπεδά τους είναι γεμάτα, με τιμές εισιτηρίων ανάλογες με την αγοραστική δύναμη.

Το να καταλάβουμε πώς και γιατί συμβαίνει αυτό σε πρωταθλήματα με το ίδιο μέγεθος με το πορτογαλικό είναι μια άσκηση που θα έπρεπε να είναι στην ημερήσια διάταξη. Χωρίς μιμήσεις, αλλά με διαρθρωτικές αποφάσεις προσαρμοσμένες στην πραγματικότητά μας για να φέρουμε τον κόσμο πίσω στα γήπεδα. Για να τελειώνουμε μια για πάντα με το μπλακ άουτ (πολύ μεγαλύτερο από τη διακοπή ρεύματος στο Bessa).