Ο απόλυτος οδηγός για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και οι... «ελληνικές» συμμετοχές

Ο δευτεραθλητής Ευρώπης εναντίον της πιο επιτυχημένης αφρικανικής ομάδας στη Φλόριντα! Aκούγεται αρκετά καλό, έτσι δεν είναι; Όταν η Ιντερ και η Αλ Αχλί από το Κάιρο ανοίξουν την αυλαία του 21ου Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων της FIFA, στο Hard Rock Stadium στο Μαϊάμι, στην Ελλάδα θα είναι ήδη τα ξημερώματα της 15ης Ιουνίου, και το κοινό θα είναι ακόμη διστακτικό για το αν θα δώσει προσοχή στη νέα μορφή της παλιάς διοργάνωσης.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά την όχι και τόσο επιτυχημένη πρώτη απόπειρα, η Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία επινόησε μια νέα ιδέα, η οποία προσπαθεί να συνδυάσει δύο ήδη πολύ επιτυχημένες διοργανώσεις - τις καλύτερες ομάδες του πλανήτη κατά το πρότυπο του Champions League, μακράν του πιο προσοδοφόρου ετήσιου τουρνουά, και το Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο συγκεντρώνει τις καλύτερες εθνικές ομάδες κάθε τέσσερα χρόνια.

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε, η διοργάνωση συνάντησε αντιδράσεις από το κοινό, ακόμη και αμφιβολίες για το αν θα πραγματοποιηθεί, αλλά τώρα μπορούμε να τα αφήσουμε όλα αυτά πίσω μας, καθώς 12 εκπρόσωποι από την Ευρώπη και άλλοι 20 από τον υπόλοιπο κόσμο βρίσκονται στις ΗΠΑ, και θα αγωνιστούν για το τρόπαιο μέχρι τα μέσα Ιουλίου.

Το γεγονός ότι οι ομάδες έλαβαν σοβαρά υπόψη τη διοργάνωση φαίνεται από το ότι σε μια «ειδική» μεταγραφική περίοδο, που κάλυψε τις πρώτες δέκα ημέρες του Ιουνίου, πραγματοποίησαν 60 μεταγραφές (22 ομάδες ήταν ενεργές, εκ των οποίων η Σάλτσμπουργκ απέκτησε επτά παίκτες). Και όχι μόνο αυτό, ορισμένες ομάδες συμπεριέλαβαν ειδικούς όρους στα συμβόλαια, όπως η Ιντερ στην απόκτηση του Πέταρ Σούτσιτς, ενώ η Ρεάλ Μαδρίτης πλήρωσε 10 εκατομμύρια ευρώ στη Λίβερπουλ για τον Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ, παρόλο που θα τον έπαιρνε δωρεάν δύο εβδομάδες αργότερα (ο Tα πήγε με παρόμοιο τρόπο στην Μπάγερν λίγο νωρίτερα, αλλά η Λεβερκούζεν ήταν λιγότερο απαιτητική).

Ας γνωρίσουμε γνωρίσουμε τις ομάδες, που θα παρακολουθήσουμε σε δώδεκα αμερικανικά γήπεδα τον επόμενο μήνα, με έμφαση σ' αυτές που γνωρίζουμε λιγότερο.

Όλα τα φαβορί του τουρνουά προέρχονται από την Ευρώπη, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη. Αρκεί να δούμε την ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων στην απλούστερη μορφή του και θα παρατηρήσετε ότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν χάσει ούτε έναν αγώνα εναντίον ομάδων από άλλες ηπείρους από το 2012, κι έχουν μόνο μία ήττα (η Τσέλσι από την Κορίνθιανς το 2012) τα τελευταία 18,5 χρόνια.

Επιπλέον, ρίξτε μια ματιά στις μεταγραφές των τελευταίων 18 μηνών και θα διαπιστώσετε πως μια ακόμη φουρνιά σούπερ ταλέντων από τη Λατινική Αμερική μετακόμισε στην ήπειρό μας. Οι Έντρικ, Βίτορ Ρέις, Βίτορ Ρόκε, Ετσεβερί ήταν οι νεαροί αστέρες ομάδων, πολλές από τις οποίες συμμετέχουν στο τουρνουά, ενώ στους νέους συλλόγους τους δεν θα έχουν σημαντικό, ή και κανένα ρόλο. Τι να πούμε για παίκτες όπως οι Αντρέ ή Κάουα Ελίας (και πριν από αυτούς ο Λουίς Ενρίκε) που έκαναν θραύση στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα παίζοντας για την Φλουμινένσε και τώρα αγωνίζονται σε ευρωπαϊκές ομάδες, που δεν είναι καν κοντά στην ελίτ.

Η ιδέα του προέδου της FIFA, Τζάνι Ινφαντίνο, για τη συμπλήρωση του καταλόγου των ομάδων μείωσε σημαντικά τον αριθμό των φαβορί για την κορυφή, αφήνοντας τους πρωταθλητές των δύο ισχυρότερων πρωταθλημάτων της Ευρώπης - Λίβερπουλ και Μπαρτσελόνα, καθώς και την ημιφιναλίστ του Champions League Άρσεναλ, εκτός διοργάνωσης.

Έτσι, διαμορφώθηκε μια ομάδα 6 ομάδων, στην οποία πρέπει κατ' αρχάς να αναζητήσουμε τον νικητή και οι περισσότερες απ' αυτές έχουν περάσει από σημαντικές αλλαγές σε σχέση με την περασμένη σεζόν, είτε σε παίκτες (ειδικά Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι και Ρεάλ Μαδρίτης) είτε ακόμη και σε προπονητές (΄Ίντερ και Ρεάλ). Η πιο σταθερή παρέμεινε η Παρί Σεν Ζερμέν, της οποίας ο πορτογαλικός κορμός, μετά το Champions League, κατέκτησε και το Nations League.

Το επίπεδο ποιότητας κάτω απ' αυτό πέφτει απότομα -Ατλέτικο Μαδρίτης, Ντόρτμουντ, Γιουβέντους και Μπενφίκα δεν έλαμψαν ούτε στα εγχώρια πρωταθλήματα φέτος, και η γερμανική ομάδα φαίνεται η πιο φιλόδοξη, λόγω του καλού τέλους της σεζόν και του ανοιχτού πορτοφολιού στις αρχές Ιουνίου.

Η Opta συμφωνεί γενικά με την εκτίμησή μας - κάθε ομάδα στην πρώτη κατηγορία έχει τουλάχιστον 8% πιθανότητες για το τρόπαιο, οι ομάδες στη δεύτερη έχουν μεταξύ 3% και 6%, και από τους υπόλοιπους 22 συμμετέχοντες μόνο η Πόρτο είναι πάνω από 0,3%, και όχι πολύ πάνω από αυτό. Η Σάλτσμπουργκ ο άλλος εκπρόσωπος της Ευρώπης, που βρίσκεται εδώ χάρη σε προηγούμενες επιτυχίες, κι όχι λόγω της τραγικά κακής σεζόν που πέρασε, έπεσε σε σχετικά εύκολο όμιλο, επομένως ακόμη και η πρόκριση στους «16» θα είναι επιτυχία γι 'αυτούς, κι αν τα καταφέρουν, πιθανότατα θα αντιμετωπίσουν τη Σίτι.

Τη Νότια Αμερική θα εκπροσωπήσουν τρεις ομάδες από το Ρίο, δύο από το Μπουένος Άιρες και μία από το Σάο Πάολο, πιο συντηρητικά δεν γινόταν. Ας αρχίσουμε από τη μοναδική ομάδα από το Σάο Πάολο - την Παλμέιρας. Από την άφιξη του πρώην προπονητή του ΠΑΟΚ, Άμπελ Φερέιρα, στον πάγκο, η καλύτερη ομάδα της Βραζιλίας πρόσθεσε δύο εγχώριους τίτλους στον ηπειρωτικό, και στο μεταξύ ανέδειξε έναν σούπερ σταρ (Εστεβάο), ο οποίος φεύγει για την Τσέλσι μετά το τουρνουά, και συγκέντρωσε παίκτες που επέστρεψαν από την Ευρώπη (Φελίπε Άντερσον, Βίτορ Ρόκε, Παουλίνιο). Ενδιαφέρων ο δεξιός μπακ Αγκουστίν Γκιάι, που ήρθε από την Σάν Λορέντσο της Αργεντινής, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να ρίξει μια ματιά ο Αμορίμ.

Ενώ η Παλμέιρας ήταν σχετική ήσυχη στην αγορά, η Μποταφόγκο έκανε μεταγραφέ, ίσως για να καλύψει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει με την UEFA η άλλη ομάδα του ίδιου ιδιοκτήτη (Κρίσταλ Πάλας). Οι Καμπράλ, Κάουε, Μοντόρο ενίσχυσαν την ομάδα που είναι ήδη επίσημα πρωταθλήτρια Βραζιλίας και Νότιας Αμερικής. Η Φλαμένγκο, της οποίας προπονητής είναι ο Φiλίπε Λουίς, απέκτησε την τελευταία στιγμή τον Ζορζίνιο, ο οποίος θα παίξει για πρώτη φορά ποδόσφαιρο στη γενέτειρά του, από την οποία έφυγε για την Ιταλία ως παιδί. Επίσης, είμαστε περίεργοι να δούμε τι θα δείξουν οι Λοράν Λούκας και Ματέους Γκονσάλβες. Η Φλουμινένσε έχει για ηγέτες τους Τιάγκο Σίλβα και Γκάνσο, και μετά την πώληση πολλών ταλέντων τα τελευταία δύο χρόνια, οι πιθανότητές τους είναι οι λιγότερες από τις βραζιλιάνικες ομάδες.

Πάμε στην Αργεντινή, την οποία θα εκπροσωπήσουν οι αιώνιοι αντίπαλοι του Superclásico. Η Ρίβερ έχει το πλεονέκτημα, καθώς έχει ευκολότερο όμιλο και καλύτερο προπονητή - τον Μαρσέλο Γκαγιάρδο, ο οποίος επέστρεψε στην ομάδα στην οποία έχει αναδειχθεί τρεις φορές καλύτερος προπονητής της Νότιας Αμερικής. Ευτυχώς, η μεταγραφή του Μασταντουόνο κράτησε πολύ και δεν ολοκληρώθηκε εγκαίρως, οπότε θα δούμε τον χορό του με την άσπρη-κόκκινη φανέλα, αντί να κάθεται στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης. Θα περιβάλλεται από μια έμπειρη ομάδα με διεθνείς και παίκτες που επέστρεψαν από την Ευρώπη (Μοντίλ, Λαντσίνι, Μέτσα, Ακούνια, Πετσέλα).

Τα κύρια ατού της Μπόκα είναι η τετράδα των πρώην παικτών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρομέρο - Ρόχο - Ερέρα - Καβάνι, ενώ από τους νεότερους, μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ο μπακ Λουτάρο Ντι Λόλο. Ο Μιγέλ Μερεντίλ έφερε μαζί του από τη Βραζιλία τον τίτλο του Copa Libertadores στη Μπόκα, η οποία το 2023 κέρδισε τρεις φορές στη σειρά στα πέναλτι, στο δρόμο προς το τρόπαιο.

Η Βόρεια Αμερική έχει πέντε εκπροσώπους, τρεις πρωταθλητές ηπείρου, την LAFC ως νικήτρια των πλέι οφ και αντικαταστάτρια της Λεό, καθώς και την «οικοδέσποινα» Ίντερ Μαϊάμι η οποία βρίσκεται εδώ κατόπιν επιθυμίας του Ινφαντίνο. Ας ξεκινήσουμε απ' αυτήν την ομάδα, στην οποία πολλοί στέκονται μόνο στον Μέσι και τους παλιούς φίλους του, αλλά είναι γεμάτη με νεαρά ταλέντα που θα κάνουν το ντεμπούτο τους στη διεθνή σκηνή όπως ο Νταβίντ Ρουίς, ο ελληνικής καταγωγής και διεθνής πλέον με την Εθνική Ελπίδων Νοά Άλεν, ο Τομάς Αβιλές και ο Μπέντζαμιν Κρεμάσκι. Είναι ονόματα που θέλετε να θυμάστε για το μέλλον. Μ' έναν εύκολο όμιλο, όλα είναι πιθανά.

Οι υπόλοιπες δύο αμερικανικές ομάδες προέρχονται από την ακτή του Ειρηνικού. Οι Seattle Sounders είναι παραδοσιακά η ομάδα του διδύμου Ρoλντάν-Μόρις, και τώρα έχουν και τον Αριόλα, καθώς και άλλους γνωστούς από την Ευρώπη - Φράι, Ρουσνάκ, Κεντ. Προσέξτε το νεαρό δίδυμο Ομπέντ Βάργκας - Ριντ Μπέικερ-Γουάιτινγκ. Το Λος Άντζελες μας φέρνει παλιούς γνώριμους (Ζιρού, Γιορίς, Ουντέρ), αλλά δώστε προσοχή στον Γκαμπονέζο σκόρερ Ντένις Μπουάνγκα και τον νεαρό Βενεζουελάνο Νταβίντ Μαρτίνες. Η LAFC πήρε την ευκαιρία νικώντας την Club América στα πλέι οφ, καθώς η FIFA απαγόρευσε τη συμμετοχή της Λεόν, η οποία έχει τον ίδιο ιδιοκτήτη με την Πατσούκα.

Η Πατσούκα μας φέρνει επίσης κάποιους παλιούς γνώριμους - οι Ροντόν, Ουρτάδο, Καμπράλ πλαισιώνονται από μια ποιοτική επιλογή εγχώριων παικτών. Από τις νεαρές ελπίδες, ξεχωρίζει ο μέσος Ελίας Μοντίλ, τον οποίο περιμένουμε σύντομα στην Ευρώπη. Η Μοντερέι είναι πιο σοβαρή ομάδα, με τον Σέρχιο Ράμος και γνωστά ονόματα (Οκάμπος, Όλιβερ Τόρες, Κανάλες), και μια εξαιρετική επιλογή Μεξικανών παικτών - Γκουζμάν, Σλασέδο, Μορένο, Αγκίρε, Κορόνα... Στον πάγκο τους βρίσκεται ο για χρόνια βοηθός του Πεπ Γουαρδιόλα, Ντομενέκ Τόρεντ.

Από τους τέσσερις εκπροσώπους της Αφρικής, οι δύο ήρθαν με βάση τον συντελεστή (Espérance και Mamelodi Sundowns), καθώς η Αλ Αχλί της Αιγύπτου πρόσθεσε άλλους τρεις ηπειρωτικούς τίτλους στην τρέχουσα δεκαετία, στους εννέα που είχε ήδη, ενώ η Wydad της Μαρόκου κατέκτησε ένα τρόπαιο.

Όπως και η εθνική ομάδα της Αιγύπτου, η Αλ Αχλί κυριαρχεί στο αφρικανικό ποδόσφαιρο. Οι αστέρες της ομάδας είναι ο τερματοφύλακας της εθνικής ομάδας Ελ Σεναουί και δύο νέες προσθήκες - ο Τρεζεγκέ, τον οποίο γνωρίζουμε από την Άστον Βίλα και την Τράμπζονσπορ, και ο Τυνήσιος μέσος Μοχάμεντ Μπεν Ρομντάνε από την Φερεντσβάρος. Οι πέντε παίκτες που αποκτήθηκαν για το τουρνουά υποδηλώνουν φιλοδοξίες σ' έναν πολύ ισορροπημένο όμιλο.

Η Wydad ενισχύθηκε επίσης σημαντικά, η πιο ηχηρή μεταγραφή είναι ο πρώην επιθετικός της ΑΕΚ, Νόρντιν Άμραμπατ, αδελφός του Σοφιάν, ενώ γνωστός μας είναι και ο Μπαρτ Μάγιερς, ένας από τους πρωταγωνιστές της τρελής ευρωπαϊκής πορείας της Μπόρατς την άνοιξη. Η Espérance και η Mamelodi δεν ξόδεψαν πολλά γι' αυτήν την ευκαιρία, επομένως θα βασιστούν στους Γιουσέφ Μπελαϊλί, έμπειρο διεθνή με την Αλγερία, και Λούκας Ριμπέιρο Κόστα ο οποίος ταλαιπωρήθηκε για πολύ καιρό στη δεύτερη κατηγορία του Βελγίου, αλλά βρήκε τον εαυτό του στη νότια Αφρική. Η Mamelodi είναι πιο ενδιαφέρουσα απ' αυτές τις δύο ομάδες, επειδή πριν λίγες ημέρες έπαιξε και έχασε τον τελικό του Champions League Αφρικής, μετά από μια πορεία στην οποία νίκησε μόνο τρεις φορές σε 12 αγώνες και καμία στις τελευταίες 5.

Την ασιατική ζώνη εκπροσωπούν τρεις πρωταθλητές, καθώς λόγω της αλλαγής του ημερολογίου, έγιναν λιγότερες σεζόν από ό,τι σε άλλες ηπείρους και η Ουλσάν, η οποία βρίσκεται εδώ χάρη στον συντελεστή της. Μετά την αποχώρηση του εμβληματικού Άνταμ Λανγκ, η πρωταθλήτρια Κορέας βασίζεται σε δύο Βραζιλιάνους και το πρώην δίδυμο της Χάμπαρμπι, Μπόγκιανσιτς-Λούντβινγκσον.

Η Ουράβα έχει επίσης βραζιλιάνικο και σκανδιναβικό μπλοκ, κι αυτή τη σεζόν επέστρεψε κοντά στην κορυφή μετά την καταστροφική περασμένη σεζόν. Σε αντίθεση με τις δύο ομάδες από την Άπω Ανατολή, η Αλ Αϊν από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έλαβε σοβαρά υπόψη τη διοργάνωση και απέκτησε επτά νέους παίκτες, μεταξύ των οποίων ο τερματοφύλακας Ρουί Πατρίσιο, ο Σλοβένος στόπερ Μαρσέλ Ράτνικ, και ο Αντίς Γιάσιτς, ο οποίος με την Βόλφσμπεργκερ βγήκε ξανά στην Ευρώπη. Μ' ένα πλούσιο ρόστερ και τον πρώην προπονητή του ΠΑΟΚ, Βλάνταν Ίβιτς στον πάγκο, οι «μωβ» ελπίζουν σε στραβοπάτημα της Γιουβέντους.

Ο τελευταίος εκπρόσωπος της Ασίας θα έχει πολύ μεγαλύτερες βλέψεις. Η Αλ Χιλάλ διαθέτει μια ισχυρή ομάδα κι έναν όχι και τόσο δύσκολο όμιλο. Ο Μίτροβιτς επέστρεψε στην ομάδα, οι Νέβες και Κανσέλο με τον τίτλο του Nations League και την ομάδα, που είναι δυνατή σε κάθε γραμμή, συμπληρώνουν ο τερματοφύλακας Μπόνο, οι Κουλιμπαλί, Ρενάν Λόντι, Μάλκομ, Μάρκος Λεονάρντο και Σεργκέι Μιλίνκοβιτς Σάβιτς. Τέλος, έμεινε η ομάδα από την Ωκεανία, η Όκλαντ Σίτι, η οποία είναι το απόλυτο αουτσάιντερ.

Το σίγουρο πάντως είναι, πως θα δείτε μερικούς παίκτες που στο εγγύς μέλλον θα βρίσκονται συνεχώς στις οθόνες σας, αλλά με πιο αναγνωρίσιμες φανέλες ευρωπαϊκών γιγάντων. Απολαύστε το μαζί μας!