){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
EUROLEAGUE
)
Το Μιλάνο μοιράστηκε στα δύο στην πρώτη μονομαχία για τα ημιτελικά του Champions League, όπου η Ίντερ κέρδισε με 2-0 τη Μίλαν περιμένοντας τον δεύτερο αγώνα στο ίδιο γήπεδο.
Την περασμένη Τετάρτη (10/05) οι «νερατζούρι» έστησαν πάρτι στο «Σαν Σίρο» με καλεσμένη τη Μίλαν, την οποία κέρδισαν με το... φτωχό -βάσει της εικόνας του αγώνα- 2-0 και βρίσκονται μια ανάσα από τον μεγάλο τελικό του Champions League.
Οι δύο ομάδες από την πόλη του Μιλάνου μοιράζονται μια διαδρομή γεμάτη τίτλους, αλλά το ασυνήθιστο είναι ότι μοιράζονται το ίδιο γήπεδο. Σήμερα είναι το μεγαλύτερο γήπεδο στο ιταλικό ποδόσφαιρο, μιας και μπορεί να φιλοξενήσει περίπου 80.000 θεατές, ενώ εκεί δίνει και τις περισσότερες αναμετρήσεις της η εθνική Ιταλίας. Το περίεργο είναι ότι αλλάζει το όνομά του κάθε Σαββατοκύριακο όταν οι «ροσονέρι» ή οι «νερατζούρι» παίζουν εντός έδρας. «Σαν Σίρο» για κάποιους και «Τζουζέπε Μεάτσα» για άλλους.
Ένα στάδιο που χτίστηκε το 1924 από την Μίλαν, το «Nuovo Stadio Calcistico San Siro», το οποίο εγκαινιάστηκε την επόμενη χρονιά με το όνομα της γειτονιάς στην οποία βρίσκεται. Εκεί παίχτηκε το πρώτο ντέρμπι «Della Madoninna» μεταξύ της Μίλαν και της Ίντερ με τη νίκη των «νερατζούρι» με 6-3. Στη συνέχεια το γήπεδο άλλαξε ιδιοκτησία και πέρασε στα χέρια της κοινοτικής κυβέρνησης το 1935, η οποία αποφάσισε να επενδύσει για να το ανακαινίσει και να επεκτείνει τη χωρητικότητά του από 35.000 σε 55.000 θεατές. Τη σεζόν 1947/48, η Ίντερ άρχισε να παίζει τους εντός έδρας αγώνες της στον ίδιο χώρο.
Η Ίντερ και ο χρόνος της σε άλλα γήπεδα
Πριν όμως οι «νερατζούρι» μετακομίσουν στο «Τζουζέπε Μεάτσα», έδιναν αγώνες σε γήπεδο δίπλα σε κανάλι πόλης, όπου οι μπάλες που δεν πήγαιναν στο τέρμα, κατέληγαν στο νερό. Στη συνέχεια, έμειναν στο «Campo Goldoni» για περισσότερα από 25 χρόνια, όπου βρισκόταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, μετά την κατάρρευση της κερκίδας του κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, που άφησε πάνω από 160 τραυματίες κι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον χώρο. Επειτα, η Ίντερ πέρασε από το «Arena Civica», ένα γήπεδο πολλαπλών χρήσεων χωρητικότητας 10.000 θεατών και ιδιαίτερα μικρό για την επιτυχία του συλλόγου που το 1947, κατέληξε σε συμφωνία με την κοινοτική κυβέρνηση και συνέχισε να παίζει στο «Σαν Σίρο».
Ποιος ήταν ο Τζουζέπε Μεάτσα
Το πρόβλημα αρχικά και μέχρι σήμερα ήταν το όνομα του γηπέδου, αφού οι οπαδοί της Ίντερ δεν αισθάνονταν άνετα με το όνομα του «Σαν Σίρο» και ήθελαν να το συνδέσουν με την ιστορία του συλλόγου τους για να το μετονομάσουν. Οι αρχηγοί των δύο ομάδων συζήτησαν τι όνομα θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ώστε και οι δύο οπαδοί να βολευτούν. Μια συζήτηση που κράτησε χρόνια, ώσπου το 1980 προέκυψε η επιλογή του «Τζουζέπε Μεάτσα».
Ένας ιστορικός Ιταλός παίκτης που έπαιξε και στις δύο ομάδες, αλλά έκανε το ντεμπούτο του, έλαμψε και αποσύρθηκε στους «νερατζούρι». Ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής το 1934 και το 1938 με τους Ατζούρι, ενώ θεωρείται ο καλύτερος Μιλανέζος παίκτης όλων των εποχών. Περνώντας από τη Γιουβέντους πριν αποσυρθεί στον σύλλογο όπου έκανε το ντεμπούτο του, πέθανε τον Αύγουστο του 1979, γεγονός που προκάλεσε μεγάλο πόνο στην πόλη και έτσι ήρθε η ιδέα να μετονομαστεί το γήπεδο σε «Τζουζέπε Μεάτσα» , ένα όνομα που κρατήθηκε για πάντα. Παρά το γεγονός ότι οι οπαδοί της Μίλαν συνεχίζουν να το αποκαλούν «Σαν Σίρο», όπως ήταν στην αρχή...
){kind=logo}
Μίλαν 
)
)
)
)
)
)
)
)