Το μπάσκετ ως μικρογραφία του κράτους… και το κράτος ως αιώνιος διαιτητής

Σε πρόσφατο παιχνίδι, το… χρονόμετρο ήταν τελικά το μοναδικό πράγμα που κύλησε «κανονικά». Όλα τα υπόλοιπα θύμιζαν περισσότερο συνεδρίαση διακομματικής επιτροπής παρά αγώνα μπάσκετ. Το Μαρούσι έφυγε με παράπονα από το παρκέ μετά την ήττα από το Περιστέρι, αλλά στη χώρα αυτή τα παράπονα είναι συνηθισμένα οπότε κανείς δεν έδωσε μεγάλη σημασία. Μόνο αυτοί που γνωρίζουν… Ο Κουτσοballης του Sportal αποκαλύπτει.

Στους διαδρόμους, οι ψίθυροι θύμιζαν περισσότερο πολιτικό, παρά αθλητικό ρεπορτάζ. «Αόρατα» στρατόπεδα, παλιές βεντέτες, επιρροές που δεν καταγράφονται ποτέ επισήμως και μια αίσθηση ότι οι αποφάσεις παίρνονται κάπου αλλού, σε κάποιο «γραφείο» όπου οι πολυθρόνες είναι πιο άνετες από τα σκληρά καθίσματα του γηπέδου.

Το παιχνίδι ήταν απλώς η σκηνή. Το πραγματικό «έργο»παιζόταν αλλού.

Ήρθε, από ότι μαθαίνω κι εκείνη η επίσκεψη στα αποδυτήρια από την άλλη πλευρά. Μια γρήγορη συγγνώμη και μια φράση του… στυλ «ντροπή… αλλά όχι από εμάς», που έκανε το μίγμα πιο εκρηκτικό.

Ουσιαστικά όλοι ξέρουν τα πάντα, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει και κυρίως να κάνει τίποτα.

Κλασική ελληνική πολιτική σκηνή σε αθλητικό περιβάλλον.

Διότι εδώ το μπάσκετ λειτουργεί όπως το κράτος. Όταν οι «πάνω» δεν μιλάνε ή ακόμα και αν το κάνουν σε κάποιες περιπτώσεις, οι από «κάτω» παλεύουν να καταλάβουν τι εννοούσαν.

Και όταν η διαιτησία στην προκειμένη περίπτωση είναι θέμα συζήτησης, όλοι ψάχνουν να βρουν ποιος «έστειλε (ξανά) το μήνυμα».

Κάπως έτσι, το παιχνίδι τελείωσε, αλλά η αίσθηση ήταν ότι παρακολουθήσαμε μια μίνι σύνοδο κορυφής σε… αθλητική έκδοση. Με διαρροές, υπονοούμενα, πολιτικό χρωματισμό και μια χώρα όπου μέχρι και ένα φάουλ ή μία αποβολή μπορεί να γίνει πολιτική πράξη.

Εδώ που τα λέμε, για να μην κοροϊδευόμαστε, στο ελληνικό μπάσκετ, όπως και στην ελληνική πολιτική, η προσπάθεια είναι πάντα λιγότερο σημαντική.

Αυτό που κυρίως μετράει είναι ποιος έχει το… «σφυρί». Είτε φοράει κοστούμι είτε διαιτητική στολή…