Το πρωί που ο Αλμέιδα έγινε βοηθός του Τσόλο: «Το απόγευμα το μετάνιωσα»

Η ξεχωριστή ιστορία ανάμεσα στους Αργεντινούς προπονητές και πρώην συμπαίκτες, Ματίας Αλμέιδα και Ντιέγκο Σιμεόνε.

Έξι χρόνια μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο στην εθνική ομάδα της Αργεντινής, ο Τσόλο Σιμεόνε και Ματίας Αλμέιδα κάτι που τους ένωσε για πάντα. Ωστόσο, αυτό το διάστημα ήταν αρκετό για να συνειδητοποιήσουν ότι η οπτική τους για τη ζωή, αλλά και για το ποδόσφαιρο, είναι εντελώς αντίθετη. Τόσο αντίθετη, που ενώ θα μπορούσαν να συνεργαστούν στους πάγκους, όπως έκαναν ως ποδοσφαιριστές στη μοναδική τους κοινή σεζόν (1999-2000) στη Λάτσιο κατακτώντας ένα πρωτάθλημα και ένα ευρωπαϊκό Super Cup, οι διαφορετικές τους προσωπικότητες τους οδήγησαν σε ξεχωριστούς δρόμους.

Αυτό το Σάββατο, οι δρόμοι τους διασταυρώνονται στον πάγκο, όπου θα αναμετρηθούν για πρώτη φορά ως προπονητές, κουβαλώντας ο καθένας τις δικές του εμπειρίες. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε (προπονητής στην Ατλέτικο Μαδρίτης) και ο Ματίας Αλμέιδα (τεχνικός στη Σεβίλλη) θα δώσουν μάχη στο πλαίσιο της 11ης αγωνιστικής της La Liga.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλμέιδα βρίσκεται σήμερα στον πάγκο της Σεβίλλης, εν μέρει χάρη στην άρνησή του να γίνει βοηθός του Τσόλο. Ήταν στο Clausura του 2006, όταν ο Σιμεόνε, αναλαμβάνοντας τη Ρασίνγκ, του πρότεινε συνεργασία. Ο Αλμέιδα αρχικά δέχτηκε, αλλά η απόφασή του κράτησε μόλις ένα πρωινό. «Εγώ ακόμα έπαιζα αν και μήνες πριν είχα ανακοινώσει την αποχώρησή μου, έπαιζα με τον Μαραντόνα και με άλλους παλαίμαχους της εθνικής και ένα χρόνο μετά θα επέστρεφα στο ποδόσφαιρο με την Όσλο.

Του είπα ναι, αλλά το απόγευμα το μετάνιωσα και του είπα όχι. Εκτός του ότι βλέπαμε το ποδόσφαιρο διαφορετικά, ήθελα να παίξω λίγο ακόμα και από την άλλη, η πρόθεσή μου δεν ήταν να γίνω βοηθός αλλά πρώτος προπονητής. Έτσι, τον ευχαρίστησα αλλά τελικά αρνήθηκα», αφηγείται ο ίδιος ο Αλμέιδα στα απομνημονεύματά του, που δημοσιεύτηκαν πριν από δύο χρόνια, όταν ήταν προπονητής της AEK.

«Του το πρότεινα και, εκείνη τη στιγμή, ήταν πολύ ειλικρινής λέγοντάς μου ότι δεν ήταν ακόμα έτοιμος να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Αλλά πάντα ήμουν σίγουρος ότι θα κατέληγε να προπονεί ομάδες, γιατί είχα δει μέσα του σημαντικά στοιχεία. Ο Ματίας είναι ένας προπονητής που μου αρέσει. Είναι θαρραλέος και έχει πολύ ξεκάθαρες ιδέες.

Πάντα μεταδίδει στις ομάδες του πάθος, δουλειά, ακεραιότητα και, πάνω απ' όλα, πεποίθηση. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί πάντα πίστευα ότι η διαφορά μεταξύ των προπονητών είναι η ικανότητά μας να πείθουμε τους ποδοσφαιριστές για αυτό που θέλουμε. Και αυτός είναι από αυτούς που πείθουν τους παίκτες με την ιδέα του, όπως απέδειξε σε όλες τις ομάδες από τις οποίες πέρασε», γράφει ο Σιμεόνε στον πρόλογο του βιβλίου.

Τόσο διαφορετικοί... και τόσο όμοιοι

Μια υπαναχώρηση που ίσως προκλήθηκε από την αυστηρότητα με την οποία ο Τσόλο αντιμετώπιζε πάντα το ποδόσφαιρο. «Είχαμε πάντα μια πολύ καλή σχέση. Όταν ήρθα στη Σεβίλλη και αυτός έπαιζε στην Ατλέτικο, ήρθε 150 φορές να με δει. Και μετά μοιραστήκαμε τα αποδυτήρια σε εκείνη τη χρυσή εποχή της Λάτσιο και περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί. Αλλά, ναι, ήμασταν πάντα πολύ διαφορετικοί: Ο Τσόλο ήταν πολύ επαγγελματίας, υπερβολικά επαγγελματίας. Ήθελε να είναι το παράδειγμα για όλους, ενώ εγώ το έβλεπα διαφορετικά. Ίσως κάποιες φορές δεν μου άρεσαν αυτές οι συμπεριφορές, αλλά είναι πολύ καλός τύπος, χωρίς αμφιβολία», λέει ο Αλμέιδα.

Πράγματι, ενώ ο «Πελάδο» είχε πάντα κι άλλες ανησυχίες πέρα από την μπάλα, για τον Σιμεόνε δεν υπήρχε τίποτα άλλο. «Μια εμμονή με το ποδόσφαιρο. Κάθεσαι να μιλήσεις με τον Τσόλο και όλα είναι ποδόσφαιρο. Εμένα με κούραζε λίγο. Ήθελα να μιλήσω για τη φύση, για τη ζωή, κι αυτός σου έλεγε για τον επιθετικό της Κροατίας, για το πώς εκτελούσε τα φάουλ ο μέσος της Φινλανδίας... "Σταμάτα, άσε το ποδόσφαιρο", του ζητούσα», αποκαλύπτει ο Αλμέιδα για την εποχή που σφυρηλατήθηκε η ακλόνητη φιλία τους.

«Γνώρισα τον Ματίας στην εθνική ομάδα και αμέσως ένιωσα μεγάλη εκτίμηση γι' αυτόν. Πρώτα για τον άνθρωπο: ένας τύπος ευγενής, ειλικρινής, αυθεντικός, που βλέπεις καθαρά τι είναι. Αλλά, επιπλέον, θυμάμαι ότι σύντομα ταυτίστηκα με τον τρόπο που έπαιζε και με τον τρόπο που ερμήνευε τα παιχνίδια στο γήπεδο. Ήταν ένας ποδοσφαιριστής που έδινε την καρδιά του για την ομάδα, που μας έκανε δυνατούς. Από όλες τις αρετές του, αυτή που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η εξαιρετική του ικανότητα να ανακτά την μπάλα. Ήταν ειδικός στο να σου την παίρνει, από αυτούς τους λίγους που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο. Είχε επίσης μεγάλη προσωπικότητα και αυτό του επέτρεπε να έχει μεγάλο βάρος μέσα στην ομάδα», τονίζει ο Σιμεόνε, ο οποίος πάντα ήθελε τον Αλμέιδα στην ομάδα του, παρόλο που εκείνος δεν ζούσε για το ποδόσφαιρο 24 ώρες το 24ωρο.

Το παράξενο ζευγάρι στις αποστολές

Μάλιστα, αν ο Σιμεόνε δεν άφηνε τους συμπαίκτες του στην Ατλέτικο Μαδρίτης να κοιμηθούν το μεσημέρι, χτυπώντας τις πόρτες των δωματίων τους ώρες πριν κατακτήσουν το Νταμπλ, στην Αργεντινή ήταν ο Αλμέιδα που έκανε τη ζωή δύσκολη στον Τσόλο. «Ήταν ο συγκάτοικός μου σε όλη μου τη θητεία στην Εθνική. Εγώ κάπνιζα και αυτός δεν ήθελε ούτε να ακούσει.

Πήγαινε για ύπνο στις 9 και εμένα μου άρεσε να βλέπω τηλεόραση. Τότε γυρνούσε και μου έλεγε: "σσσσσσσσς". Κι εγώ από αντίδραση άναβα ένα τσιγάρο και του έριχνα τον καπνό πάνω του: "φουυυυ". Το ανεχόταν σιωπηλά», αποκαλύπτει στη βιογραφία του. Κι όμως, έτσι εδραιώθηκε ακόμα περισσότερο αυτό το παράξενο ζευγάρι. Αντίθετες νοοτροπίες, το ίδιο χάρισμα.