Συγκλονιστική εξομολόγηση Τέρι: «Σκέφτηκα να πηδήξω από το μπαλκόνι, με έσωσαν οι συμπαίκτες μου» (vid)

Ο παλαίμαχος αρχηγός της Τσέλσι, Τζον Τέρι, προχώρησε σε μια σοκαριστική εξομολόγηση για τις σκέψεις που έκανε μετά το χαμένο πέναλτι στον τελικό του Champions League το 2008 εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ο θρύλος της Τσέλσι, Τζον Τέρι, μιλώντας στο podcast του Ρις Μένι, αναφέρθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας του. Στον τελικό της Μόσχας απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το Champions League , γλίστρησε κατά την εκτέλεση του πέναλτι που θα χάριζε το τρόπαιο στην ομάδα του, στέλνοντας την μπάλα στο δοκάρι. Τελικά, οι «κόκκινοι διάβολοι» κατέκτησαν το τρόπαιο στη διαδικασία των πέναλτι.

Παρότι και ο Νικολά Ανελκά αστόχησε στη συνέχεια, το γλίστρημα του Άγγλου αμυντικού παραμένει η πιο εμβληματική εικόνα από εκείνη τη βραδιά στο «Λουζνίκι». Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, ο Τέρι αποκάλυψε το μέγεθος της ψυχολογικής του κατάρρευσης.

«Κοιτάζοντας πίσω, θα ήθελα πολύ να είχα μιλήσει σε κάποιον τότε. Θυμάμαι μετά τον αγώνα, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Ήμουν στον 25ο όροφο στη Μόσχα και απλώς κοιτούσα έξω από το παράθυρο, αναρωτώμενος “γιατί; γιατί;”. Δεν λέω ότι θα πηδούσα αν είχα την ευκαιρία, αλλά... τέτοιες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου εκείνες τις στιγμές», εξομολογήθηκε.

Ο Τέρι τόνισε τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν οι συμπαίκτες του, οι οποίοι τον στήριξαν άμεσα. «Μετά ανέβηκαν τα παιδιά και με κατέβασαν κάτω. Είναι αυτές οι στιγμές που σκέφτεσαι το “κι αν…;”. Ποτέ δεν ξέρεις, έτσι δεν είναι;».

Η δοκιμασία του συνεχίστηκε και τις επόμενες ημέρες, καθώς κλήθηκε να ενσωματωθεί στην εθνική Αγγλίας, όπου συνυπήρχε με τους παίκτες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. «Τρεις-τέσσερις μέρες μετά, έπρεπε να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με τους παίκτες της Γιουνάιτεντ, που ήταν ό,τι χειρότερο!».

Λίγο αργότερα, σε αγώνα με τις ΗΠΑ στο Γουέμπλεϊ, σκόραρε με κεφαλιά. «Αμέσως σκέφτηκα: “Γιατί να μην μπορούσα να ανταλλάξω αυτή τη στιγμή με την άλλη;”», είπε, δείχνοντας το βάρος που κουβαλούσε.

Ο παλαίμαχος αμυντικός παραδέχτηκε ότι η ανάμνηση τον στοιχειώνει ακόμα και σήμερα. «Σίγουρα με τα χρόνια έχει απαλύνει, αλλά τώρα που έχω αποσυρθεί, χωρίς την ένταση των αγώνων και την αδρεναλίνη, τότε είναι που με χτυπάει πραγματικά. Ακόμα ξυπνάω μέσα στη νύχτα και σκέφτομαι “ναι, όντως συνέβη”. Δεν νομίζω ότι αυτό θα φύγει ποτέ».