Μπακαδήμας στο Sportal: «Με τον Λιάβα μαζεύαμε κέρματα για να πάρουμε να φάμε και να παίξουμε το επόμενο πρωί»

Ο Μάκης Μπακαδήμας ανοίγει την καρδιά του στο Sportal και τον Βαγγέλη Τερζή, για τα παιδικά χρόνια και τον μόχθο που έδειξε προκειμένου να αγωνιστεί στον Παναιτωλικό και την αδερφική του φιλία με τον Γιώργο Λιάβα, που κρατάει εδώ και πολλά χρόνια.

Ο Μάκης Μπακαδήμας αγωνίζεται στην Κύπρο με τη φανέλα του Ολυμπιακού Λευκωσίας, ενώ στο παρελθόν έχει αγωνιστεί με τον ΠΑΣ Γιάννινα και την ομάδα της καρδιάς του, τον Παναιτωλικό.

Πρόσφατα έγινε αντικείμενο συζήτησης, αφού αντάλλαξε τη φανέλα του με τον Νταβίντ Λουίζ, στον αγώνα της ομάδας του κόντρα στην Πάφο. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά ακόμα που αξίζει να γνωρίζει ο κόσμος για εκείνον, αλλά και τις δυσκολίες που έχει περάσει, τόσο μόνος του, όσο και παρέα με τον αδερφικό του φίλο, τον Γιώργο Λιάβα.

Στο Sportal ανοίγει την καρδιά του και εξιστορεί το ταξίδι της ζωής του, ως τώρα, από το Ξηρόμερο Αιτωλοακαρνανίας, μέχρι τα γήπεδα της Κύπρου. Μέσα σε αυτό μιλάει με συγκινητικά λόγια για τον Γιώργο Λιάβα και όσα έχουν περάσει μαζί.

Είσαι από το Ξηρόμερο Αιτωλοακαρνανίας. Θα ήθελα να μάθω, πώς ξεκίνησαν όλα και ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο;

«Μικρόβιο θα έλεγα από τον πατέρα μου. Είχε αγωνιστεί στο τοπικό, είχε κάνει και το βήμα παραπάνω θα μπορούσαμε να πούμε, αλλά τα μυαλά τότε ήταν διαφορετικά. Με τον αδερφό μου είχαμε τρία χρόνια διαφορά και μπορώ να πω πως ακολουθούσα ό,τι έκανε. Κάπως έτσι ξεκίνησα». 

Στην επαρχία είναι και διαφορετικά για ένα παιδί να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, σωστά;

«Ναι, σίγουρα είναι πιο εύκολο γιατί παίζεις στις αλάνες και τους δρόμους, δεν είναι όπως στην Αθήνα». 

Το ποδοσφαιρικό σου πρότυπο ποιος ήταν;

«Ξεκίνησε να μου κάνει το κλικ ο Πουγιόλ. Τότε, που ήταν η Μπαρτσελόνα στα πολύ καλά της με τον Μέσι στα πολύ καλά του. Βασικά και πότε δεν ήταν στα καλά του.  Με τράβηξε το μαλλί και το στυλ του Πουγιόλ και κάπως έτσι έγινε». 

Το μαλλί πώς και το άφησες έτσι;

«Ο πατέρας μου με άφησε και το μάκρυνα. Η μητέρα μου ήθελε να με κουρέψει, αλλά δεν με θυμάμαι με κοντό μαλλί και δεν νομίζω να με δω και ποτέ. Μεγαλώνοντας ήταν κάτι που με χαρακτήριζε και το θεωρώ κομμάτι της δύναμης μου. Νιώθω ο εαυτός μου. Είναι κάτι που κάνει τη διαφορά». 

Τα καλοκαίρια πριν πας για προετοιμασία βοηθάς τους γονείς σου στα κτήματα τους και σε αυτές τις δουλειές. Θες να μου πεις γι’ αυτό; Πώς είναι να το κάνεις και την επόμενη μέρα να πηγαίνεις προπόνηση;

«Είναι κομμάτι της ζωής μου αυτό. Μου αρέσει να τσαλακώνομαι. Το κάνω και μέσα στο γήπεδο. Αν δεν το κάνω νιώθω πως δεν έπαιξα. Με τους γονείς μου, από μικρός βοηθούσα τον πατέρα μου, που είναι κτηνοτρόφος. Να σου πω την αλήθεια, μου άρεσε παρά πολύ να πηγαίνω και μου αρέσει παρά πολύ η φύση. Δεν το έβλεπα κάπως, ένιωθα ωραία, πως πάω να περάσω καλά. Ήταν κάτι που μου άρεσε να κάνω και το κάνω φυσικά όποτε μου ζητηθεί».

Είναι μια ιστορία πανομοιότυπη με του Γιώργου Λιάβα; Είστε δύο παιδιά που έχουν ζήσει παρόμοια πράγματα.

«Εντάξει ναι. Και τα χωριά μας είναι δίπλα δίπλα. Όπως και εκείνος βοηθούσε τον πατέρα του, έτσι και εγώ. Πιστεύω και οι δύο το βλέπαμε ως κάτι όμορφο που περνούσε η ώρα μας. 

Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε είχαμε πάει με τον Γιώργο εκεί που πήγαινε με τον πατέρα του, για να μου δείξει πως ήταν τότε. Μου εξηγούσε που έστηνε τη μπάλα και που σούταρε, όταν πήγαινε εκεί. Μπορείς να πεις ίδιες τις ιστορίες μας, με διαφορετικές δυσκολίες ο καθένας, αλλά μοιάζει». 

Θες να μου πεις για τις δυσκολίες που έζησες;

«Ξέρω την ιστορία του Λιάβα. Την έζησα από το κορμί μου που λένε. Το να σε πηγαινοφέρνουν στις προπονήσεις, τους τραυματισμούς, τις θυσίες που έκαναν όλοι. Ακούω όσα έχει περάσει εκείνος για λέω πω αυτό είναι πραγματικά δύσκολο, ενώ εκείνος ακούει τη δική μου ιστορία και λέει πως άλλοι θα τα παρατούσαν στη θέση μου. 

Οι γονείς μου δεν είχαν την οικονομική άνεση για να με πηγαινοφέρνουν στο Αγρίνιο και τον Παναιτωλικό και έπρεπε να ξεκινήσω από πολύ πίσω. Πήγα σε μία ομάδα στην Αμφιλοχία, για να παίξω στο Β’ τοπικό στα 14 μου. Το όνειρο μου ήταν να παίξω στον Παναιτωλικό, στην πρώτη ομάδα. Όταν μου είπαν οι γονείς μου πως δεν μπορούν να με πηγαίνουν στο Αγρίνιο, μου είπαν πως πρέπει να πάρω διαφορετικό δρόμο και να ανέβω ένα βουνό. 

Στα 14 τι ποδόσφαιρο να παίξεις στο Β’ τοπικό, ενώ όλοι είναι άντρες και παίζουν ξύλο, εσύ είσαι παιδί. Όλο αυτό με άλλαξε πολύ και κατάλαβα κατευθείαν ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Όλοι είναι ίσοι και ο καθένας μάχεται για το ψωμί του. Αυτό μου άλλαξε το μυαλό θα έλεγα και πήγα πιο έτοιμος μετά, όταν μπόρεσε η ομάδα να μας βάλει σε ένα σπίτι στο Αγρίνιο». 

Πώς αισθάνθηκες όταν σου είπαν από τον Παναιτωλικό πώς θα αγωνιστείς στην ομάδα;

«Σου είπα ήταν όνειρο μου. Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι, ήμουν στην πλατεία του χωριού και περίμενα τον πατέρα μου να τελειώσει τη δουλειά για να έρθει να με πάρει. Έρχεται με το αυτοκίνητο και μου λέει με πήραν από την ομάδα και θέλουν να ξεκινήσεις προετοιμασία μαζί τους. 

Εγώ εκείνη τη στιγμή είπα επιτέλους. Είχε έρθει η στιγμή να πάω εκεί που θέλω. Μοναδική στιγμή με συναισθήματα που δεν τα αντιλαμβάνεσαι όταν συμβαίνει».

Μετά τον Παναιτωλικό, θα ήθελα να σταθούμε στο κομμάτι του ΠΑΣ Γιάννινα που ήσουν βασικό μέλος. Πέρασες και όλη τη φάση με τις δυσκολίες της ομάδας. Πώς επηρεάζει έναν ποδοσφαιριστή αυτό; 

«Σίγουρα είναι δύσκολο και σε επηρεάζει εάν δεν πάνε καλά τα πράγματα σε μια ομάδα. Στον ΠΑΣ είχαμε κάτι μοναδικό που μας χαρακτήριζε και ήταν κάτι που μου το πέρασαν τα παιδιά από την πρώτη μέρα που πήγα. 

Όταν έφυγα από το Αγρίνιο ήμουν στεναχωρημένος, αλλά από την πρώτη μου μέρα στον ΠΑΣ, όλα τα παιδιά με αγκάλιασαν και με υποδέχθηκαν. Ο Νώντας Παντελάκης, ο Ζήσης Καραχάλιος και ο Γιώργος Παμλίδης, που ήταν κολώνες που λέμε σε μια ομάδα. 

Με αυτόν τον τρόπο οποιαδήποτε δυσκολία την περνούσαμε μαζί και πάντα βοηθούσαμε την ομάδα δίνοντας το 100% μας. Στον ΠΑΣ Γιάννινα δεν αξίζει αυτό που συμβαίνει. Εύχομαι να επιστρέψει εκεί που της αξίζει. Είναι κρίμα να βρίσκεται στον πάτο της βαθμολογίας στη Super League 2. 

Είχε το ban και τώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει. Είναι στο πρωτάθλημα και αγωνίζεται, ενώ θα μπορούσε να μην είναι καν και να είχε διαλυθεί. Το λέω και τρέμει η φωνή μου στην σκέψη. Εμφανίστηκε ο κύριος Σιόντης και πήρε την ομάδα ένα βήμα πριν διαλυθεί και αυτό δεν θέλω να το σκέφτομαι. Μακάρι να πάνε όλα καλά».

Μακάρι να επιστρέψει εκεί που αξίζει και να τον δούμε ξανά να δυσκολεύει και τις «μεγάλες» ομάδες. 

«Μέσα στους Ζωσιμάδες δεν περνάς!»

Πρώτη φορά εκτός Ελλάδας, στην Κύπρο. Πώς βιώνεις αυτήν την αλλαγή;

«Ακόμα προσπαθώ να προσαρμοστώ. Είναι δύσκολο να βγάλω από πάνω μου μια ομάδα που αγάπησα πάρα πολύ. Έχουμε ξεκινήσει το πρωτάθλημα και μέρα με τη μέρα πάμε και καλύτερα». 

Πώς είναι να σε πλησιάζει ο Νταβίντ Λουίζ και να έχεις τη φανέλα του σπίτι σου;

«Δεν ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου. Δεν σκεφτόμουν με ποιον ήμουν αντίπαλος. Τελείωσε το παιχνίδι και χάσαμε στο 90+4’ με 2-1. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι να πάρεις τη φανέλα του αλλού. Καθώς καθόμουν απογοητευμένος στο γήπεδο, σήκωσα το κεφάλι μου και τον είδα να με πλησιάζει. 

Μου είπε πως έχω ωραίο μαλλί και αφού έσπασε ο πάγος του ζήτησα τη φανέλα του και μου είπε πως θα με βρει στα αποδυτήρια να μου τη δώσει. Μετά από λίγα λεπτά ήρθε και μου την έδωσε. Εκείνη τη στιγμή, ενώ πήγα να φύγω μου είπε να του δώσω τη φανέλα μου και δεν το πίστευα. Ήταν πολύ περίεργο, γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει. 

Πήγα στα αποδυτήρια και ενώ κοίταζα τη φανέλα την έστειλα φωτογραφία στον Λιάβα και του είπα τι έγινε. Εκείνος μου έδωσε να καταλάβω τι ακριβώς είχε συμβεί. Μου είπε αν έχω καταλάβει τι έχω κάνει. Εκείνος ενθουσιάστηκε περισσότερο (σ.σ γελάει), ενώ παίζει μέσα στη Μπενφίκα με 70.000 κόσμο. 

Ο Λιάβας ακούει την ιστορία μου και λέει πως άλλοι θα σταματούσαν, ενώ αν ακούσεις τη δική του θα λες πως αυτά δεν είναι τίποτα. 

Το 2014 θυμάμαι να βλέπουμε το Μουντιάλ της Βραζιλίας στο χωριό και όλοι να με φωνάζουν Νταβίντ Λουίζ λόγω του μαλλιού μου και τώρα έχω τη φανέλα του και η μοίρα μας έφερε να παίξουμε ο ένας εναντίον του άλλου».

Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος με τον οποίο μιλάς για τη φιλία σας με τον Γιώργο και αυτό είναι αρκετά ξεχωριστό. 

«Έχουμε περάσει παρά πολλά μαζί και θελουμε πραγματικά ώρες για να πούμε τα όσα έχουμε ζήσει παρέα. Για δυσκολίες τι να συζητάμε. 

Μετρούσαμε τα κέρματα για να έχουμε να φάμε πρωινό μισό μισό και να πάμε να παίξουμε αγώνα αντίπαλοι με τον ΠΑΟΚ τότε στην Κ-17. 

Το σκέφτομαι τώρα και βουρκώνω. Πραγματικά, όσα έχουμε περάσει μαζί… Όλες του τις δυσκολίες, όλες μου τις δυσκολίες. Έπρεπε να φύγω από την ομάδα να πάω να παίξω κάπου δανεικός, αυτός ήταν δίπλα μου. Τραυματίστηκε και ήμουν δίπλα του. Είναι πραγματικά πολλά αυτά που έχουμε περάσει μαζί. 

Δεν είναι απλά συμπαίκτης, φίλος και κολλητός. Είναι οικογένεια κανονική. Είναι κάτι παραπάνω από αδερφός μου. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και για μένα είναι δύναμη, να βλέπω αυτά που κάνει, γιατί μου δίνουν δύναμη. Μου βάζει ένα κίνητρο. 

Χωρίς ζήλεια, χωρίς τίποτα. Πάντα κατάφερνε πράγματα πρώτος. Είναι αυτό που λέμε τα είδωλα μου είναι οι φίλοι μου. Για εμένα είδωλο μου είναι ο Γιώργος ο Λιάβας. Γι΄αυτά που έχει καταφέρει, αλλά πρωτίστως για αυτά που έχει ξεπεράσει. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για εκείνον».  

Είχε ανεβάσει και εκείνος ένα πολύ ωραίο story στο Instagram όταν έγινε αυτό με τον Νταβίντ Λουίζ, βάζοντας έναν στίχο από το τραγούδι του Bloody Hawk με τον ΛΕΞ.

«Ναι, είναι το τραγούδι μας. Είναι οι δύο αγαπημένοι μας καλλιτέχνες κάνανε το τραγούδι αυτό, το “Αντιγονιδώ”. Είχε βάλει τον στίχο που λέει “Δεν υπάρχει ιστορία που να μην έχει αξία γαμώτο”. Μέσα από τις δυσκολίες γίναμε αυτό που είμαστε ως άνθρωποι. 

Σου λέω μετρούσαμε κέρματα και τα ρίχναμε σε ένα συρτάρι που ο ίδιος τα έβαζε για να έχουμε να πάρουμε κάτι να φάμε και να μπορέσουμε να αγωνιστούμε μετά από 2-3 ώρες.»

Στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι να είσαι καλός άνθρωπος, πέρα από καλός αθλητής, δεν νομίζεις;

«Ο άνθρωπος φαίνεται από τα μάτια που λένε. Πιστεύω πως αν δεν ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον, όσο κλισέ και αν ακούγεται, τότε η ιστορία θα ήταν διαφορετική. Ο ένας συμπαραστάθηκε στον άλλον. 

Δεν ξέρω πως θα ήταν αν σε κρίσιμες στιγμές δεν τον είχα δίπλα μου να μου πει μια κουβέντα για όσα έχω περάσει. Είμαι εδώ που είμαι, χάρη στην οικογένεια μου και εκείνον.»

Σε ευχαριστώ παρά πολύ που μοιράστηκες πράγματα μαζί μου. 

«Και εγώ ευχαριστώ πολύ!»