Ναδάλ για τις ρουτίνες του: «Βλέποντας τον εαυτό μου στην τηλεόραση, δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα»

Ο θρύλος του τενίς, Ράφα Ναδάλ, μίλησε σε εκπομπή για την ζωή του μετά την απόσυρση και για την σπουδαία καριέρα του.

Ο Ισπανός θρύλος των κόρτ, Ράφα Ναδάλ, ο οποίος αποσύρθηκε πριν από έναν χρόνο, ήταν ο πρωταγωνιστής της εκπομπής «Universo Valdano» και μίλησε για όλους και για όλα.

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την απόσυρση του Ράφα Ναδάλ, η οποία έλαβε χώρα τον περασμένο Νοέμβριο στο Final 8 του Davis Cup στο «Μάρτιν Καρπένα» της Μάλαγα, ο πρώην τενίστας ήταν ο πρωταγωνιστής της εκπομπής Universo Valdano του Movistar+.

Η συνέντευξη εντάχθηκε σε ένα ειδικό αφιέρωμα του καναλιού, το οποίο περιλαμβάνει το ντοκιμαντέρ «Ναδάλ – Φέντερερ και ο αγώνας του αιώνα» καθώς και ένα ρεπορτάζ για την καριέρα του νικητή 22 Grand Slams με τίτλο «Τι τυχεροί που ήμασταν!».

Σχετικά με τα θετικά και τα αρνητικά της απόσυρσης, ο Ναδάλ ανέφερε: «Ας ξεκινήσουμε με τα καλά. Πιστεύω ότι έχω κερδίσει ηρεμία, με την έννοια ότι, κατά κάποιον τρόπο, δεν νιώθω πλέον αυτή την καθημερινή ευθύνη να πρέπει να αποδώσω. Μερικές φορές, το να αποδίδεις σε συνθήκες που δεν είναι κατάλληλες δεν αξίζει τον κόπο. Σε ανθρώπινο και προσωπικό επίπεδο, αυτό σε φθείρει και καταλήγεις, κάποιες φορές, να είσαι λιγότερο ευτυχισμένος από ό,τι θα έπρεπε κάποιος σαν εμένα. Στο τέλος της ημέρας, είμαι υπερβολικά τυχερός. Όσο για τα αρνητικά, τελείωσε μια περίοδος που ήταν εξαιρετικά όμορφη και συναρπαστική για μένα. Έχασα κάτι που πραγματικά με πάθιαζε: να αγωνίζομαι και να το κάνω στο υψηλότερο επίπεδο. Αυτή η αδρεναλίνη είναι κάτι που πάντα έλεγα ότι σου λείπει όταν αυτό τελειώνει. Η αδρεναλίνη μπορεί να αντικατασταθεί από πολλά άλλα πράγματα στη ζωή που μπορεί να είναι καλύτερα από πολλές απόψεις. Ωστόσο, αυτή η αίσθηση που βρίσκεις στον αθλητισμό είναι δύσκολο να βρεθεί αλλού».

Για τα συναισθήματά του μετά την απόσυρση, δήλωσε: «Για να είμαι ειλικρινής, πέρασα από τη φάση του σεβασμού που πρέπει να έχει κανείς απέναντι στην αλλαγή. Στο κάτω-κάτω, όλες οι αλλαγές στη ζωή, πιστεύω ότι, τουλάχιστον, πρέπει να προκαλούν έναν σεβασμό, μια δοκιμασία για το πώς θα αντιδράσεις σε μια νέα πραγματικότητα, σε μια ζωή που θα είναι διαφορετική από αυτή που είχες συνηθίσει. Δεν είναι μόνο 20 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, αλλά από πάντα είχα και πολλά άλλα πράγματα εκτός του τένις. Ωστόσο, ο αθλητισμός και το τένις ήταν η πλήρης αφοσίωσή μου».

Ο Ναδάλ εξήγησε ότι ήταν προετοιμασμένος για το τέλος: «Ήμουν έτοιμος. Πιστεύω ότι εξάντλησα τις επιλογές μου μέχρι το τέλος. Αυτή είναι η πραγματικότητά μου. Το γεγονός ότι εξάντλησα όλες τις πραγματικές επιλογές που είχα για να συνεχίσω να αγωνίζομαι στο επίπεδο που θα ήθελα, μου έδωσε την πεποίθηση και την ηρεμία να πάρω την απόφαση ειρηνικά, πεπεισμένος ότι ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω, γιατί δεν υπήρχε κάτι άλλο. Το ντεπόζιτο είχε αδειάσει. Δεν κρατάω καμία κακή ανάμνηση από αυτή την περίοδο. Υπάρχουν άνθρωποι που, λογικά, έχουν διαφορετικές απόψεις και πιστεύουν ότι θα έπρεπε να είχα αφήσει το τένις νωρίτερα, ότι δεν είχε νόημα να φτάσω μέχρι το τέλος. Αλλά για μένα είχε νόημα. Πρέπει κανείς να ενεργεί, κατά τη γνώμη μου, σύμφωνα με αυτό που είναι ως άνθρωπος. Προσπάθησα να εξαντλήσω τις επιλογές μου μέχρι που πραγματικά δεν μπορούσα άλλο, για έναν πολύ απλό λόγο: δεν ήθελα να λέω ψέματα για αυτό που έκανα ούτε να βρίσκομαι σε μια κατάσταση όπου δεν είχα το απαραίτητο κίνητρο. Αποσύρθηκα γιατί δεν μπορούσα να δώσω περισσότερα, αλλά εξακολουθούσα να είμαι ευτυχισμένος κάνοντας αυτό που έκανα. Έκανα μια εγχείρηση και μου είπαν ότι υπήρχαν πιθανότητες να αναρρώσω πλήρως, και ότι έπρεπε να δώσω στον εαυτό μου ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να το μάθω. Συνειδητοποίησα ότι, στην πραγματικότητα, δεν ήμουν στο επίπεδο που χρειαζόμουν για να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Πιστεύω ότι οδήγησα την καριέρα μου στα όριά της. Πέρα από αυτό, δεν ξέρει κανείς, αλλά πιστεύω ότι έφτασα όσο πιο μακριά γινόταν δεδομένων των συνθηκών».

Αναφερόμενος στο πότε συνειδητοποίησε ότι θα γινόταν αθλητής, θυμήθηκε: «Είχα τον θείο μου, που προφανώς έπαιζε στη Μαγιόρκα όταν ήμουν πολύ μικρός. Θυμάμαι ότι σε ηλικία δύο ή τριών ετών πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο να δω τον θείο μου, Μιγκέλ Άνχελ, να παίζει. Εκείνη την εποχή, δεν σκεφτόμουν να γίνω ποδοσφαιριστής· απλώς απολάμβανα τη στιγμή. Η οικογένειά μου ήταν πάντα παθιασμένη με τον αθλητισμό. Ο ένας θείος μου παίζει ποδόσφαιρο, και ο άλλος μου θείος, ο Ράφα, επίσης, στη Segunda B. Επιπλέον, ο θείος μου Τόνι, που ήταν ο προπονητής μου σε όλη μου την καριέρα, έπαιζε τένις. Μεγάλωσα σε ένα αθλητικό περιβάλλον, αν και ο πατέρας μου, ο λιγότερο αθλητικός από όλους, ήταν αναμφίβολα ο πιο παθιασμένος ως οπαδός. Από μικρός, ήμουν περιτριγυρισμένος από τον αθλητισμό. Πιστεύω ότι διαμορφώνεσαι από αυτά που βλέπεις στο σπίτι».

Για τη σχέση δουλειάς και ταλέντου, σχολίασε: «Είναι προφανές ότι μπορείς να έχεις το μεγαλύτερο ταλέντο στον κόσμο, αλλά σε ένα άθλημα όπως το τένις, που απαιτεί επανάληψη, χρειάζεσαι μεγάλη ικανότητα για δουλειά, πειθαρχία και συγκέντρωση. Το ταλέντο είναι αυτό που σου επιτρέπει να κάνεις το κάτι παραπάνω. Ωστόσο, η δουλειά είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι».

Τέλος, για το πώς διαμορφώνεται ένας πρωταθλητής, είπε: «Πιστεύω ότι με πάθος και τη σωστή αποφασιστικότητα, όλα γίνονται λίγο λιγότερο περίπλοκα. Αν δεν είσαι παθιασμένος με αυτό που κάνεις, είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσεις τις δυσκολίες που παρουσιάζει η ζωή, ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Στην Ακαδημία, λέω πάντα στα παιδιά να διασκεδάζουν».

«Πριν αποφασίσουν αν θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά, πρέπει να ανακαλύψουν αν έχουν πραγματικά το πάθος να εξερευνήσουν την ευκαιρία να γίνουν επαγγελματίες».

Όσον αφορά για τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνει: «Για μένα, θυσίες είναι πράγματα που κάνεις χωρίς να θέλεις να τα κάνεις. Στη δική μου περίπτωση, έχω καταβάλει μεγάλες προσπάθειες, αλλά λίγες θυσίες, γιατί απολάμβανα αυτό που έκανα. Δεν νιώθω ότι έχασα κάτι στη ζωή μου. Είχα μια ισορροπημένη ζωή. Ήμουν ένας άνθρωπος που δούλευε πολύ σκληρά στο γήπεδο, στο γυμναστήριο και στην καθημερινότητά μου, αλλά ήξερα επίσης να διατηρώ μια ισορροπία. Φυσικά, όταν γυρνούσα σπίτι, σκεφτόμουν τι ήθελα να κάνω την επόμενη μέρα, τι μου είχαν πει οι προπονητές και τι έπρεπε να βελτιώσω. Ωστόσο, νιώθω ότι έχω κάνει όλα όσα ήθελα. Ένας έφηβος πρέπει να κάνει ορισμένα πράγματα στην καθημερινότητά του για να αισθάνεται ότι, φτάνοντας σε μια συγκεκριμένη ηλικία, δεν έχει χάσει ένα σημαντικό κομμάτι της παιδικής του ηλικίας εξαιτίας του αθλητισμού. Δεν έχω αυτή την αίσθηση, γιατί πιστεύω ότι έχω κάνει όλα όσα έκαναν και οι φίλοι μου κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Αναμφίβολα, τα έκανα λιγότερες φορές, αλλά θεωρώ ότι έχω μια ισορροπημένη ζωή και είχα χρόνο για τα πάντα».

Για τον αντίκτυπο της επιτυχίας, ανέφερε: «Συνάντησα την επιτυχία σχετικά νωρίς, αν και δεν θα έλεγα πολύ νωρίς. Τον αντίκτυπο αυτής της συνάντησης με την επιτυχία τον βίωσα με φυσιολογικό τρόπο, χάρη σε μια καλή βάση. Η επιτυχία μου στα μέσα ενημέρωσης ήρθε πιθανότατα στα τέλη του 2004, όταν κερδίσαμε το Davis Cup στη Σεβίλλη. Στο τέλος, μπορεί να έχεις τεράστια επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο ή μια πιο τοπική επιτυχία, αλλά δεν παύει να είναι επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, ήμουν πάντα πρωταθλητής: πρώτα στη Μαγιόρκα, μετά στις Βαλεαρίδες, έπειτα στην Ισπανία, την Ευρώπη και τέλος στον κόσμο. Επομένως, η εξέλιξή μου ήταν συνδεδεμένη με την επιτυχία σε διάφορα στάδια της ζωής μου. Όταν ήρθε η επαγγελματική επιτυχία, στα 17 μου, ένιωθα προετοιμασμένος να την αναλάβω. Τη βίωσα με έντονο και παθιασμένο τρόπο. Ωστόσο, πιστεύω ότι ποτέ δεν έχασα την εστίασή μου στο ποιος ήμουν ως άνθρωπος».

Για το αν έχει να δώσει κάποια συμβουλή στον Λαμίν Γιαμάλ: «Αν είχα κάποια συμβουλή να του δώσω, θα ήταν να περιβάλλεται από ανθρώπους που πραγματικά τον βοηθούν, που θέλουν το καλύτερο για αυτόν, και να είναι αρκετά έξυπνος ώστε να ακούει αυτά που μερικές φορές οι επιτυχημένοι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν. Είναι σημαντικό να περιβάλλεται από ανθρώπους που πραγματικά επιθυμούν την ευημερία του και να ξέρει να ακούει όσους θέλουν το καλύτερο για εκείνον. Αυτό δεν είναι εύκολο όταν είσαι ένας πολύ επιτυχημένος άνθρωπος, καθώς όλοι θέλουν να σε βλέπουν και να μαθαίνουν νέα σου. Πρέπει να βρει το σημείο σύνδεσής του με την πραγματική ζωή και να μην ζει πάντα σε έναν εξωπραγματικό κόσμο. Αυτό είναι κρίσιμο για κάποιον τόσο νέο. Πρέπει να περιβάλλεται από ανθρώπους που θεωρεί ότι θα του κάνουν καλό στη ζωή του, είτε είναι η οικογένειά του είτε δημιουργώντας μια ομάδα γύρω του. Κάθε πραγματικότητα είναι διαφορετική, και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα και νοοτροπία. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να φτάσεις στην επιτυχία. Μόλις την κατακτήσεις, ο τρόπος που την ανέχεσαι και πώς την ενσωματώνεις στη ζωή σου με την πάροδο των ετών μπορεί να σε κάνει έναν ισορροπημένο και ευτυχισμένο άνθρωπο, ή, αντίθετα, η επιτυχία μπορεί να σε μετατρέψει σε έναν δυστυχισμένο άνθρωπο, αν ο χαρακτήρας που έχεις δημιουργήσει καταλήξει να καταναλώνει τον άνθρωπο που είσαι».

Για το αν σκεφτόταν την ήττα: «Φυσικά και έχω σκεφτεί μερικές φορές ότι θα χάσω. Η πραγματικότητα είναι ότι ήξερα ότι έχανα, αλλά αυτό δεν με οδηγούσε στην παράδοση. Προσπαθούσα να βρίσκω μόνιμες λύσεις. Πιστεύω ότι αυτό επιτυγχάνεται μέσα από μια βαθιά κατανόηση του αθλήματος».

«Στο τέλος, ο αθλητισμός έχει να κάνει με το να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, ακόμα κι αν ξέρεις ότι θα χάσεις. Αυτό που με απασχολούσε περισσότερο στην καριέρα μου, αν μπορεί να ειπωθεί έτσι, αυτό που θα με ενοχλούσε περισσότερο, ήταν να γυρίσω σπίτι μετά από ένα τουρνουά με την αίσθηση ότι δεν έκανα ό,τι ήταν δυνατό για να πάνε καλά τα πράγματα. Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, ακόμα κι αν τα πράγματα πήγαιναν άσχημα, σκεφτόμουν: "Είμαι εδώ στην Αυστραλία, τι μπορώ να κάνω;". Έδινα στον εαυτό μου επιλογές μέχρι το τέλος. Πάντα προσπαθούσα να βρίσκω λύσεις αντί να εστιάζω στο αποτέλεσμα. Σκεφτόμουν: "Τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω τη δυναμική του αγώνα;". Τις περισσότερες φορές, όταν χάνεις, είναι περίπλοκο και μπορείς να δοκιμάσεις πολλά πράγματα που δεν λειτουργούν. Ωστόσο, τα λίγα που λειτουργούν, αξίζουν πάντα τον κόπο. Συχνά, αυτές οι μικρές στιγμές πνευματικής προσπάθειας είναι καθοριστικές, καθώς βρίσκεσαι σε καταστάσεις όπου δεν βλέπεις διέξοδο. Πιστεύω ότι, πετυχαίνοντας μικρές νίκες κατά τη διάρκεια της χρονιάς, επιτυγχάνεται μια σημαντική αλλαγή».

Για τον τομέα της πίεσης: «Στο tour, όλοι γνωριζόμαστε και συνυπάρχουμε καθημερινά στα αποδυτήρια. Όταν παίζεις εναντίον κάποιου που ξέρεις ότι αν ξεκινήσεις μπροστά στο σκορ, θα δυσκολευτεί να σε ακολουθήσει, αυτό προσθέτει πίεση. Από την άλλη, αν αντιμετωπίζεις παίκτες όπως ο Τζόκοβιτς ή ο Φέντερερ, ξέρεις ότι θα πρέπει να παλέψεις μέχρι τον τελευταίο πόντο γιατί δεν θα σου χαρίσουν τίποτα. Προσπαθώ να κάνω τους αντιπάλους μου να νιώσουν ότι πρέπει να με κερδίσουν, ότι δεν πρόκειται να χάσω εύκολα».

«Όταν είσαι νεότερος, ζεις τα πάντα πιο έντονα. Με τον καιρό, τα πράγματα ηρεμούν και όλοι ωριμάζουμε. Το θετικό της εποχής μας είναι ότι έχουμε ολοκληρώσει τις καριέρες μας και μπορούμε να δειπνήσουμε μαζί χωρίς κανένα πρόβλημα. Αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να νιώθουμε περήφανοι. Ανταγωνιστήκαμε στο υψηλότερο επίπεδο για τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στο άθλημά μας, και παρόλο που είχαμε έντονες αντιπαλότητες, δεν τις φτάσαμε στα άκρα. Η αντιπαλότητα έμεινε στο γήπεδο, και οι προσωπικές σχέσεις ήταν πάντα σχέσεις σεβασμού και θαυμασμού. Με τα χρόνια, καταλήγεις να εκτιμάς τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις συνυπάρξει και ζήσει τόσα πολλά. Εκτιμώ τους αντιπάλους μου, ακόμα και εκείνους που με έκαναν να υποφέρω στο γήπεδο, γιατί εκτιμώ όσα έζησα μαζί τους και νιώθω χαρούμενος που ήμουν μέρος αυτής της ιστορίας. Πιστεύω ότι αφήσαμε μια κληρονομιά».

Για τις ρουτίνες και τα τελετουργικά: «Δεν είμαι πολύ προληπτικός άνθρωπος και, εκτός τένις, δεν έχω ρουτίνες ή τελετουργικά. Όλα αυτά έμεναν στο γήπεδο και στον αγώνα. Δυστυχώς, μέσα στο γήπεδο χρειαζόμουν αυτά τα τελετουργικά. Μακάρι να μπορούσα να είχα βρει την ικανότητα συγκέντρωσης χωρίς να χρειάζεται να ακολουθώ αυτές τις ρουτίνες. Στην αρχή της καριέρας μου δεν το έκανα τόσο, αλλά το τένις είναι ένα άθλημα που σε απαιτεί πολύ πνευματικά, που σε "τρώει" από μέσα. Αγωνίζεσαι σχεδόν κάθε μέρα και βγαίνεις στο γήπεδο ξέροντας ότι το βράδυ μπορεί να πετάς για το σπίτι. Τώρα, δεν χρειάζεται να βρίσκω ρουτίνες που με κάνουν να νιώθω άνετα και ασφαλής, αλλά τότε, τις χρειαζόμουν. Προσπάθησα να τις μειώσω γιατί, βλέποντας τον εαυτό μου στην τηλεόραση, δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι μου έδιναν ασφάλεια και με βοηθούσαν να είμαι 100% συγκεντρωμένος σε αυτό που έκανα. Όταν δεν ακολουθούσα αυτές τις ρουτίνες, έχανα τη συγκέντρωσή μου σκεπτόμενος άλλα πράγματα. Εκτελώντας τες, ήξερα ανά πάσα στιγμή τι έπρεπε να κάνω στο γήπεδο, κάτι που με κρατούσε εστιασμένο».

Για την επιτυχία Τζόκοβιτς, Φέντερερ: «Μέχρι την εποχή μας, το ρεκόρ των Grand Slam ήταν 14, και καταλήξαμε ο ένας με 24, ο Τζόκοβιτς, που συνεχίζει να αγωνίζεται και θα δούμε μέχρι πού θα φτάσει, εγώ με 22 και ο Φέντερερ με 20. Στην ίδια εποχή, και οι τρεις καταφέραμε να ξεπεράσουμε, με μεγάλο ποσοστό, το υψηλότερο ρεκόρ που υπήρχε μέχρι τότε. Αυτό αποδεικνύει την απαίτηση υπό την οποία ζούσαμε. Δεν πιστεύω ότι ένας μόνο του θα ήταν ικανός να το πετύχει».

Για το αν έχει φιλοδοξίε για διοικητική θέση: «Είμαι χαρούμενος εκεί που ζω και δεν ξέρω αν το να μετακομίσω σε άλλο μέρος θα με αποζημίωνε. Έχω τη ζωή μου και βρίσκομαι σε μια νέα φάση, μαθαίνοντας πολλά πράγματα και αφιερώνοντας τον χρόνο μου σε δραστηριότητες που παλαιότερα δεν μπορούσα. Η ομάδα μου και η οικογένειά μου με προετοίμασαν για το μέλλον, γιατί ήθελα να είμαι ένας άνθρωπος που, τελειώνοντας την καριέρα του, δεν θα ξυπνούσε χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Χρειάζομαι να είμαι απασχολημένος, να έχω υποχρεώσεις και όνειρα. Έχει χτιστεί ένα μέλλον για μένα, το οποίο τώρα, ευτυχώς, έχω προχωρήσει. Αυτό μου επιτρέπει να μαθαίνω σε πολλά πρότζεκτ που ξεκίνησαν εδώ και καιρό και τώρα μπορώ να τα επιβλέπω περισσότερο και να μαθαίνω σε τομείς όπου παλαιότερα δεν είχα τη δυνατότητα, καθώς έπρεπε να είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στην αθλητική μου καριέρα».