Οι 12 γίγαντες ήθελαν τον ηγέτη τους!

Ο Κώστας Σωτηρίου γράφει για το πολυπόθητο χάλκινο μετάλλιο μεταφέροντας εικόνες από την Ρίγα της Λετονίας, όπου η Εθνική απέδειξε πως μπορεί να καταφέρει πολλά με την κατάλληλη καθοδήγηση και έμπνευση.

Καθώς περινέναμε στο Gate C για την επιβίβαση στην πτήση της επιστροφής από την Ρίγα στην Αθήνα, μια τεράστια φιγούρα παρέα με τη σύζυγό του, τα παιδιά και όλα τα οικογενεικά συμπράγκαλα, έκανε το αεροδρόμιο να λάμψει, όπως το χάλκινο μετάλλιο, που επί 16 χρόνια κυνηγούσε η Εθνική και τελικά κατέκτησε στο 42ο Ευρωμπάσκετ, άστραφτε στο στήθος του σαν να ήταν το χρυσό! Ήταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, άυπνος από την υπερένταση, αλλά χαμογελαστός, γεμάτος και έχοντας εκπληρώσει μια αποστολή που ονειρευόταν από μικρό παιδί.

Η Εθνική τα κατάφερε! Κόντρα στα προγνωστικά της FIBA (και όχι του κάθε πικραμένου), που έφερναν… όγδοη την Ελλάδα, πρώτη την Σερβία, δεύτερη την Γερμανία, τρίτη την Γαλλία, τέταρτη την Λιθουανία, πέμπτη την Λετονία, έκτη την Ιταλία, έβδομη την Τουρκία, ένατη την Φινλανδία και δέκατη την Σλοβενία, η ομάδα, που άρχισε να δημιουργεί από πέρυσι ο Βασίλης Σπανούλης ξεπέρασε τις προσδοκίες κατακτώντας το έβδομο μετάλλιο στην ιστορία της. Στον τελικό έπαιξαν οι καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης, το τρόπαιο πήραν οι απίστευτοι Γερμανοί -με back-to-back MVP σε Παγκόσμιο και Ευρωμπάσκετ τον τρομερό Ντένις Σρούντερ- και την τετράδα συμπλήρωσε η μοντέρνα μπασκετική άποψη της Φινλανδίας. Προγνωστικά, δηλαδή και κουραφέξαλα! Σε όλα έξω έπεσαν οι αθεόφοβοι! Την επόμενη φορά, ας είναι πιο προσεκτικοί!

Από τη στιγμή, που η Εθνική κατέκτησε με το σπαθί της την πρώτη θέση του Γ’ Ομίλου στη φιλόξενη Λεμεσό, όπου θα μπορούσε να αποφύγει το δράμα, εάν είχε νικήσει την Βοσνία/Ερζεγοβίνη, η διαδρομή είχε πλέον γίνει βατή για τους διεθνείς, οι οποίοι αφού απέκλεισαν το Ισραήλ στους «16» και τους Λιθουανούς στου «8», έφτασαν στα ματς των μεταλλίων. Τόσο απλά, όσο απλό ήταν και το μπάσκετ της Εθνικής, η οποία σε ολόκληρο το τουρνουά έκανε ένα άσχημο ματς, αλλά απέδειξε ότι αυτή η ομάδα -χωρίς να έχει εμφανιστεί με το καλύτερο δυνατό ρόστερ- διαθέτει πνευματική σκληράδα επιτυγχάνοντας κάτι, που δεν είχαν φέρει εις πέρας ανώτερες ομάδες του παρελθόντος: να ξεπεράσει μια οδυνηρή ήττα στα ημιτελικά και να εμφανιστεί έτοιμη στον μικρό τελικό ή καλύτερα στον αγώνα του χάλκινου μεταλλίου. Έχω την αίσθηση ότι «μικρό τελικό» τον χαρακτηρίζουμε μόνο στην Ελλάδα και αυτό υποσυνείδητα μειώνει το χάλκινο μετάλλιο στο μυαλό των παικτών, για αυτό και το χάσαμε στις έξι από τις επτά περιπτώσεις. Το φετινό, όμως, το θέλαμε πολύ!

Τώρα, η Εθνική δεν είχε μόνο Γιάννη, Κώστα Σλούκα και Κώστα Παπανικολάου, που άλλωστε συμμετείχαν και σε προηγούμενες διοργανώσεις, αλλά δεν κατάφερναν να πλησιάσουν στη ζώνη των μεταλλίων. Είχε έναν άνθρωπο, γεννημένο νικητή, που πρέπει πάση θυσία να μείνει στο τιμόνι της Εθνικής όχι για πολλά, αλλά για πάρα πολλά χρόνια! «Δεν θέλω να πιέσω τον κόουτς Σπανούλη, αλλά αν δεν είναι κι αυτός εδώ, δεν θα είμαι κι εγώ. Από τη στιγμή που είναι εδώ, είμαι κι εγώ. Είναι τόσο απλό. Βγάζει τον καλύτερο εαυτό σε μένα και στην ομάδα, έχει νοοτροπία νικητή και θέλω να μπορώ να είμαι με ανθρώπους που έχουν μεγαλείο, που ξέρουν να νικάνε και ξέρουν να σπρώχνουν μπροστά τους παίκτες τους και όλη την ομάδα», ήταν το «παράσημο», που απένειμε στον προπονητή του ο «Greek Freak» μετά την κατάκτηση του μεταλλίου;!

Ο Γιάννης μίλησε! Τι άλλο πρέπει να πει όχι μόνο ο εκ των κορυφαίων παικτών του κόσμου, αλλά ο καθένας, ώστε να πειστούν όλοι πως πρέπει να επενδύσουμε στο μεγαλείο του συγκεκριμένου ανθρώπου, ο οποίος μέσα σε λίγο καιρό κατάφερε να βγάλει τον καλύτερο εαυτό όχι μόνο του Αντετοκούνμπο, αλλά και παικτών, που είχαν συμπληρωματικούς ρόλους στις ομάδες τους; «Προπονητές που μπορούν να σχεδιάσουν ένα παιχνίδι στον πίνακα, υπάρχουν με το κιλό. Αυτοί που νικούν, μπαίνουν μες στην ψυχή του παίκτη και τον ξεσηκώνουν», είχε δηλώσει κάποτε ο θρύλος του αμέρικαν φούτμπολ Βινς Λομπάρντι και αυτός ο ξεσηκωτικός χαρακτήρας, που εμπνέει από τον πρώτο ως τον τελευταίο παίκτη, πρέπει να μείνει για πολλά χρόνια στη θέση του.

Διότι η αποστολή της Εθνικής δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν παιδιά, που έρχονται για να την ενισχύσουν (Αβδάλας, Ζούγρης, Νετζήπογλου, Λιοτόπουλος κ.α.), άλλα που θα θελήσουν να βοηθήσουν ξανά (και μπράβο στους Ρογκαβόπουλο και Παπαγιάννη για τις αναρτήσεις τους) και δύο γερόλυκοι, οι Κώστας Σλούκας και Κώστας Παπανικολάου, που γούσταραν τόσο πολύ αυτό που έζησαν το φετινό καλοκαίρι, ώστε να μην θέλουν ακόμη να αποχωριστούν την Εθνική και ας πονά όλο τους το κορμί. Μπρος στα κάλλη της επιτυχίας, αλλά κυρίως της προσπάθειας και της παρέας, τι είναι ο πόνος; Να δείτε που οι δύο Κωστήδες, συνοδοιπόροι στην Ανδρών από το Ευρωμπάσκετ 2011, θα γράψουν τους τίτλους τέλους στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ! Να τους έχει ο Θεός καλά.

Ως τότε, θα είμαστε οι κάτοχοι του χάλκινου στο Ευρωμπάσκετ, ένας τίτλος τιμής για όλους τους εμπλεκόμενους, που θυσίασαν προσωπικό χρόνο και ένα ακόμη καλοκαίρι, προκειμένου να τερματίσουν μια περίοδο 16ετούς ξηρασίας και να φωνάξουν δυνατά πως η Εθνική Ελλάδος θα είναι πάντα υπολογίσιμη και ανταγωνστική, όποιο ρόστερ και αν διαθέτει. Και αφήστε τους φωστήρες των rankings να προβλέπουν ότι θα βγει δέκατη κολλώντας στην Ελλάδα την ταμπέλα του αουτσάιντερ! Εμείς θα κοιτάζουμε πάντα τη δουλειά μας…