Η minimum… επιτυχία

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την εξασφάλιση του ευρωπαϊκού εισιτηρίου για 5η σεζόν, αλλά και τους δυο ποδοσφαιριστές που ξεχώρισαν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.

Ο Άρης από χθες είναι για 5η διαδοχική χρονιά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ήδη, μόλις λίγη ώρα μετά το φινάλε του αγώνα που σφράγισε το ευρωπαϊκό διαβατήριο, οι φίλοι των κιτρινόμαυρων βρήκαν το λόγο να διαφωνούν. Από τη μία έχουμε τους…φουλ ανικανοποίητους, που δεν αρκούνται στην κατάκτηση της 5ης θέσης και ζητούν… πρωτάθλημα και από την άλλη αυτούς που χαίρονται και με τα λίγα. Επιτρέψτε μου να μην μπω σε αυτή την κουβέντα. Δεν οδηγεί πουθενά και ούτε έχει καμία σημασία. Ο καθένας ξεχωριστά διαλέγει πού θα τοποθετήσει τον πήχη των απαιτήσεών του και φυσικά έχει κάθε δικαίωμα να ονειρεύεται τίτλους και διακρίσεις για την ομάδα του. Όχι όμως και να αρνείται να χαρεί με την 5η θέση.

Η ευρωπαϊκή έξοδος δε σβήνει όσα κακώς κείμενα είδαμε από τον Άρη μέσα στη σεζόν αλλά- μην τρελαθούμε- δεν είναι και αποτυχία. Είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε να πετύχει το club σε μια γενικώς προβληματική σεζόν. Η 5η διαδοχική ευρωπαϊκή έξοδος δείχνει μια σταθερότητα, μια εδραίωση στο γκρουπ των ομάδων που κυνηγούν υψηλούς στόχους, άσχετο με την ευόδωσή τους στο τέλος. Ο Άρης από το 2018 και έπειτα, που επέστρεψε στην ποδοσφαιρική κανονικότητα, έχει κερδίσει με το σπαθί του να συγκαταλέγεται στο Big-5, ισοπεδώνοντας το αφήγημα κάποιων που ήθελαν…νταϊλίκι να το κάνουν Big-4. Φέτος μπορεί να μην ήταν το ίδιο αποτελεσματικός στα ντέρμπι και να τον χωρίζουν αρκετοί βαθμοί από τις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας, αλλά ακόμη και σε αυτή τη μέτρια χρονιά του, το στόχο τον πέτυχε.

Μόνο όμως αν καταλάβει ότι του χρόνου- και με δεδομένο ότι μειώνονται κατά ένα τα ευρωπαϊκά εισιτήρια- αυτό δε θα του αρκεί, έχει ελπίδα να είναι πιο ανταγωνιστικός. Μόνο αν καταλάβει και αποδεχτεί τα λάθη που τον οδήγησαν να…παλεύει με τον Βόλο, δε θα τα επαναλάβει. Μόνο αν πραγματικά έχει αποφασίσει να…πετάξει οτιδήποτε τοξικό από τον οργανισμό του, θα δημιουργήσει μια ομάδα που θα πείσει τον…μπερδεμένο και ελαφρώς απογοητευμένο κόσμο του. Τα λόγια δεν αρκούν… Τώρα είναι η ώρα των πράξεων και της…διόρθωσης.

Για να επιστρέψω λίγο στο χθεσινό ματς, θα σταθώ σε δύο ποδοσφαιριστές που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα κι έκαναν και χθες τη διαφορά. Ο ένας είναι στο ξεκίνημά του ακόμη, αλλά μοιάζει να θέλει να κατακτήσει όλο τον κόσμο (Πάλμα) και ο άλλος (Νταρίντα) κάνει όλους εμάς να ευχαριστούμε τον ποδοσφαιρικό θεό που τον έφερε έστω και σε αυτήν την ηλικία στα μέρη μας για να μας δείξει πως παίζεται το κανονικό ποδόσφαιρο.

Ο νεαρός από τις Ονδούρες απέδειξε και κόντρα στο Βόλο ότι είναι χαρισματικός. Τα τελειώματά του, οι επαφές με την μπάλα, η ασίστ στο τρίτο γκολ με το εξωτερικό φάλτσο είναι οι λόγοι που λογικά δε θα τον κρατήσουν για πολύ ακόμη στο Κλεάνθης Βικελίδης. Το θέμα πλέον για τον Πάλμα δεν είναι αν θα φύγει, αλλά πότε και με ποιους όρους για το club και τον ίδιο. Η χθεσινή του εμφάνιση…πρόσθεσε ακόμη λίγα μηδενικά στα νούμερα που μπορεί να φτάσει η μεταγραφή του.

Τον Τσέχο, από την άλλη, χαίρεσαι να τον βλέπεις. Να απολαμβάνεις πόσο απλό κάνει να φαίνεται το άθλημα. Την ταχύτητα της σκέψης του, την ποιότητα των τρεξιμάτων του, την ηρεμία του σε όλο το 90λεπτο, τον τρόπο που κάνει χαρούμενους τους συμπαίκτες του, καλή ώρα χθες τον Ματέο, στον οποίο σέρβιρε στο πιάτο το τέταρτο γκολ. Στον Νταρίντα ισχύει το κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αν αποτελέσει τον φάρο που θα φωτίσει το δρόμο που είναι υποχρεωμένος να περπατήσει ο Άρης στην επιλογή των παικτών που θα στελεχώσουν το ρόστερ του χρόνου, η φετινή μέτρια σεζόν θα είναι μια παρένθεση. Το καρπούζι και το μαχαίρι το έχουν ο Καρυπίδης με τον Παλίκουτσα και έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι έχουν στο μυαλό τους και τι τους άφησε προίκα η φετινή σεζόν…