Ο Άρης θα παίξει για την πάρτη του και μόνο

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για το παιχνίδι που θα κρίνει τον πρωταθλητή στο Βικελίδης και την ιδιαιτερότητα ότι είναι έξι μέρες πριν από τον τελικό.

Τέτοιο φινάλε ούτε και ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος του Χόλιγουντ. Με τον Άρη… άθελά του πρωταγωνιστή ενός σεναρίου βγαλμένου από το πιο διαστραμμένο μυαλό. Να παίζει Αρης- ΠΑΟΚ και να κρίνεται ο τίτλος. Μιλάμε, εκ προοιμίου δηλαδή, για ένα παιχνίδι που ανεξαρτήτως έκβασης, θα μνημονεύεται στο μέλλον ως ένα από αυτά που έμειναν στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και σίγουρα από αυτά που θέλεις να είσαι παρών. Να το ζήσεις. Να λες, ήμουν και εγώ εκεί.

Για τον Άρη, κάθε παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ είναι σημαντικό, όπως αντίστοιχα και για τον ΠΑΟΚ. Τώρα ένας λόγος παραπάνω. Τώρα το γόητρο και το πρεστίζ αποκτούν άλλη διάσταση. Είναι στη φύση του οπαδού, όταν μιλάμε για τον αιώνιο αντίπαλο, η χαρά ή αντίστοιχα η λύπη του να καθορίζει και την δική του στάση. Όχι ασφαλώς και τη ζωή του, μην τρελαθούμε κιόλας. Είναι καθαρά ποδοσφαιρικό, ο Άρης να μην θέλει σε καμία περίπτωση να δει τον αντίπαλό του στην πόλη, να πανηγυρίζει την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο σπίτι του. Και, σε αθλητικά πλαίσια πάντα, θα κάνει ό, τι περνάει από το χέρι του, ώστε να του πάρει τη… μπουκιά από το στόμα. Να τον κεράσει πίκρα. Όπως αντίστοιχα θα συνέβαινε αν ο ΠΑΟΚ βρισκόταν στην ίδια θέση, ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό, η Ρόμα με τη Λάτσιο, η Ιντερ με την Μίλαν, η Γιουνάιτεντ με τη Σίτι. Απλά και ντόμπρα.

Υπάρχει όμως, για τον Άρη ένας αστερίσκος, μια ιδιαιτερότητα εξόχως σημαντική. Εξι μέρες μετά από το παιχνίδι που θα κρίνει τον πρωταθλητή, η ομάδα του Μάντζιου παίζει τα δικά της ρέστα. Τον δικό της τελικό με στόχο το τρόπαιο που τόσο της λείπει και φυσικά την ευρωπαϊκή της έξοδο, γιατί κι αυτό έχει τη σημασία του, στην… οικονομία της επόμενης σεζόν. Και θα κληθεί, λίγα 24ωρα πριν από αυτό το τόσο σημαντικό παιχνίδι, για το οποίο προετοιμάζεται 2,5 μήνες τώρα, να δώσει έναν… ακόμη τελικό. Με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Νας σας πω τη μαύρη αλήθεια δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του Μάντζιου. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα ήθελε αυτή την εξέλιξη. Ένα παιχνίδι δηλαδή τόσο υψηλής έντασης, έξι μέρες πριν από τον τελικό. Με αχρείαστη επιβάρυνση για κάποιους ποδοσφαιριστές του. Με κίνδυνο τραυματισμού ή κάποιας ανεπιθύμητης τιμωρίας κάποιου κομβικού του ποδοσφαιριστή. Με το μυαλό, αντί να είναι συγκεντρωμένο στο παιχνίδι του Πανθεσσαλικού, να πρέπει να αλλάξει τσιπάκι και να προετοιμαστεί για μια ακόμη μάχη. Με το τεχνικό τιμ να είναι υποχρεωμένο να αλλάξει την προσέγγιση. Το πλάνο. Την πνευματική προετοιμασία για ένα ιδιαίτερο ματς.

Ο Άρης φυσικά και δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανένα. Θα παίξει για την πάρτη του και για κανέναν άλλο, άσχετα αν πιθανή δική του νίκη, ευεργετήσει την ΑΕΚ. Και αντίστοιχα, δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν γιατί μέσα στη σεζόν, κατά περίσταση τους έχει ευεργετήσει όλους. Και τον αντίπαλό του την Κυριακή που θα είχε πανηγυρίσει το πρωτάθλημα αν δεν είχε χάσει από τον Άρη επτά βαθμούς, και τον Παναθηναϊκό αλλά και την ΑΕΚ. Όλοι αυτοί ας κοιταχτούν στον δικό τους παραμορφωτικό καθρέπτη και ας αναλογιστούν τι τους έφερε, την μεν ΑΕΚ να κρέμεται από τα πόδια των παικτών του Άρη, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό να παίζουν για το ποιος θα αποφύγει την 4η θέση και φυσικά τον ΠΑΟΚ να πρέπει να κερδίσει την μοναδική ομάδα του Big-5 που δεν έχει κερδίσει φέτος… Και αν ηττηθεί την Κυριακή από τον ΠΑΟΚ, δεν θα είναι αυτός που θα τον έχει χρίσει πρωταθλητή, αλλά η αδυναμία των άλλων τριών συνδιεκδικητών του τίτλου. Απλά πράγματα...

Για τον αγώνα του Άρη με τη Λαμία, το βασικό ζητούμενο ήταν να μην υπάρξει τραυματισμός, να μην υπάρξει αποβολή, να μην υπάρξει κόπωση, να μην υπάρξει τίποτα αρνητικό ενόψει του Κυπέλλου. Η κακή εικόνα του πρώτου ημιχρόνου ανάγκασε τον Μάντζιο να αλλάξει το πλάνο του. Να κάνει αλλαγές πιο γρήγορα, να αφήσει κάποιους παίκτες παραπάνω από όσο υπολόγιζε στο χορτάρι. Και το έκανε γιατί ο Άρης παίζει σε όλα τα παιχνίδια για τη νίκη η οποία απέκτησε και μεγαλύτερη αξία γιατί επιτεύχθηκε με φοβερή ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο, διατηρώντας το ηθικό του γκρουπ ακμαίο και τον Μορόν να ζεσταίνεται εν όψει τελικού με δυο γκολ και να βρίσκεται πλέον αγκαλιά με τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της λίγκας.