Στο μυαλό του Γιώργου Μπαρτζώκα

Με τον Ολυμπιακό να γνωρίζει την τέταρτη ήττα του στα τελευταία πέντε παιχνίδια του στην Ευρωλίγκα ο Γιώργος Μπαρτζώκας ένιωσε για μια ακόμη φορά την ανάγκη να δώσει απαντήσεις. Το θέμα δεν είναι πόσο πειστικές είναι οι εξηγήσεις του ερυθρόλευκου κόουτς αλλά σε ποιους τελικά απευθύνει τον λόγο και τους μετατρέπει σε άτυπους συνομιλητές του…

Να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή αυτού του άρθρου. Έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον προπονητή Μπαρτζώκα και έχω σε ακόμη μεγαλύτερη τον άνθρωπο Γιώργο Μπαρτζώκα, τον οποίο έτυχε να γνωρίσω πριν από σχεδόν πέντε δεκαετίες όταν πρωτόπιασε μια μπάλα μπάσκετ για να παίξει στην ομάδα μίνι του Αμαρουσίου. Για όσους τυχόν περιορίζονται στην εικόνα ενός εκρηκτικού προπονητή ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος με δομημένη σκέψη που μπορεί να συζητήσει και να τοποθετηθεί για δεκάδες θέματα εκτός μπάσκετ και σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας μονοδιάστατος εμμονικός,  με την τέχνη του, προπονητής.

Πλην όμως μια χρονιά που πάνω του τραβάει σαν μαγνήτης τη πιο ασφυκτική  πίεση από την εποχή που επέστρεψε στον Ολυμπιακό, υποχρεωμένος να υποστηρίξει ένα από τα μεγαλύτερα μπάτζετ στην ιστορία της ομάδας μοιάζει ως ένας άνθρωπος που διαρκώς –και ειδικά μετά από κάθε ήττα- θέλει να απολογείται σε αόρατους κυρίως επικριτές. Μετά την ήττα από τη Βαλένθια έκανε μια μακροσκελή αναφορά για το rotation της ομάδας, το πώς διαχειρίζεται τους παίκτες και αν οι αλλαγές γίνονται με το ρολόι! Μα είναι αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα ενός προπονητή σε οποιοδήποτε επίπεδο να διαχειρίζεται το υλικό του όπως εκείνος κρίνει και όχι όπως πιστεύουν όλοι οι υπόλοιποι ότι πρέπει να το κάνει. Στο τέλος της ημέρας (ή της σεζόν καλύτερα) εκείνος θα πανηγυρίσει ή θα πληρώσει τον…λογαριασμό και όλοι όσοι έχουν άποψη για τη δουλειά του θα σφυρίζουν αδιάφορα. 

Είναι φανερό ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού προσπαθεί σε άβολες συνθήκες να αποδείξει το δίκιο του αλλά δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη να το κάνει. Και να το αποδείξει σε ποιους ακριβώς; Στους προέδρους της ομάδας; Προφανώς και όχι αφού οι δίαυλοι επικοινωνίας τους δεν είναι –και δεν μπορεί να είναι- δημόσιοι. Στου παίκτες του; Έχει την ευχέρεια να το κάνει στις προπονήσεις ή ακόμη και σε κατ΄ιδίαν συζητήσεις. Στους δημοσιογράφους; Χαμένος κόπος. Οσοι είναι ‘’στρατευμένοι’’ στον Ολυμπιακό δεν θα φέρουν αντιρρήσεις. Οι επικριτές του που είναι ‘’στρατευμένοι’’ σε αντίπαλα  στρατόπεδα δεν θα σταματήσουν ειδικά όταν βλέπουν την πίεση που του ασκούν. Οσοι λιγοστοί τυχαίνει να βρίσκονται κάπου ανάμεσα θα πάρουν στα σοβαρά τα λεγόμενα του αλλά έχουν ήδη διαμορφωμένη άποψη που ελάχιστα θα επηρεαστεί. 

Ο Μπαρτζώκας και όσοι βρίσκονται πίσω από τις κλειστές πόρτες της ομάδας ξέρουν καλύτερα από τον καθένα μας τι γίνεται στις προπονήσεις, τη συμπεριφορά των παικτών, την κατάσταση των αποδυτηρίων και την αξιολογούν ανάλογα. Εξω από τα στεγανά της ομάδας ελάχιστοι ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει. Συνεπώς τι απομένει; Το πλήθος του ανώνυμου κόσμου, υποστηρικτών ή μη της ομάδας, ο όχλος του διαδικτύου που σχολιάζει καθημερινά χωρίς δεδομένα, χωρίς γνώσεις, είτε γιατί είναι ‘’βαλτοί’’, είτε για να τραβάνε την προσοχή πάνω τους και να καμαρώνουν για μερικά likes και λίγες καρδιές. Είτε διαβάζει όσα γράφονται, είτε του τα μεταφέρουν ο Μπαρτζώκας κινδυνεύει να μπλέξει σε ένα σπιράλ, ένα λαβύρινθο που ποτέ δεν θα βρει την έξοδό του. Να τα βγάλει πέρα με ένα πλήθος οργισμένων φωνών, με δάχτυλα που τον δείχνουν μετά από κάθε ήττα, κόσμο που θέλει μεταφορικά να ξεσκίσει τις σάρκες του όπως οι μυθικές μαινάδες του Ορφέα είναι αδύνατον. Το δοκίμασαν και άλλοι πριν από αυτόν και απέτυχαν οικτρά. 

Αντιγράφω από το εξαιρετικό μυθιστόρημα της Ρεμπέκα Κουάνγκ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη με τίτλο Yellowface και έχει ως παράλληλο θέμα τον κανιβαλισμό των σύγχρονων social media: ‘’Το χειρότερο όμως είναι ότι καμιά φορά τα τρολ με κάνουν να αμφιβάλλω και να ξεχνώ κι αυτά που ξέρω για τον ίδιο μου τον εαυτό.’’. Και λίγο πιο κάτω από το ίδιο μυθιστόρημα: ‘’Το ίντερνετ είναι γαμημένο, όχι το μυαλό μου. Φταίνε άτομα που την έχουν δει αγωνιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης , ψώνια που διψάνε για δημοσιότητα’’. Μπορώ να παραθέσω αρκετά ακόμη ενδιαφέροντα αποσπάσματα αλλά θα πάει μακριά η βαλίτσα. Κρατάω μόνο το συμπέρασμα της ηρωίδας του μυθιστορήματος: ‘’Δεν είμαι εγώ η κακιά εδώ πέρα. Το θύμα είμαι’’. Τι έκανε λοιπόν η συγγραφέας- ηρωιδα της Κουάνγκ; Μπλόκαρε τις ειδοποιήσεις από τα social media, αποφάσισε να κλείσει τα αυτιά και τα μάτια της, ζήτησε να μην την ενημερώνουν για τίποτα και προσπάθησε να συνεχίσει τη ζωή και τη δουλειά της παρότι γύρω της μαινόταν ένας διαδικτυακός χορός κανιβάλων. Το βρήκα πολύ όμοιο με ότι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό γύρω από τον κόουτς Μπαρτζώκα.

Προσωπική ταπεινή μου άποψη: Ο Μπαρτζώκας δεν έχει να αποδείξει τίποτε και σε κανένα καλοπροαίρετο ή κακοπροαίρετο. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την Ολύμπια Λάρισας, πριν από δύο δεκαετίες,  ρισκάροντας στο όνομα μιας αμφίβολης (τότε) προπονητικής επιτυχίας μια καλά τακτοποιημένη ζωή έδειξε ότι ήταν έτοιμος να ‘’πέσει’’ για τις ιδέες και τις αρχές του. Σε ένα κομβικό σταυροδρόμι δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει από το να κρατήσει καθαρό το μυαλό του και να κάνει τη δουλειά του. Ούτως ή άλλως στο τέλος της μέρας ξέρει ότι δεν μπορεί να αποφύγει το αναπόφευκτο της μοίρας κάθε προπονητή: Αυτός θα πληρώσει τον λογαριασμό ή θα αποθεωθεί από τους νυν πολέμιους και επικριτές του.