Όρθιοι όλοι στην ΑΕΚ, αλλά τρομάζει η ασέβεια στον γηπεδικό κόσμο και στο ποδόσφαιρο

Ο Κώστας Τσίλης μετά το πέρασμα της ΑΕΚ από το τραγικά ακατάλληλο για μπάλα γήπεδο του Αιγάλεω, γράφει για τον μηδενικό σεβασμό απέναντι σ' αυτούς που πηγαίνουν στο γήπεδο αλλά και το ίδιο το ποδόσφαιρο

Στο Μάρκο Νίκολιτς αρέσει πολύ να μιλάει για ποδόσφαιρο. Με οποιαδήποτε ευκαιρία και σε οποιαδήποτε συνθήκη. Στις δημόσιες τοποθετήσεις του και πριν και μετά από παιχνίδια, αναλύει, εξηγεί, κουβεντιάζει πράγματα που γίνονται ή δεν γίνονται ή πρέπει να γίνουν.

Μετά το τέλος του παιχνιδιού στο Αιγάλεω, ήταν η πρώτη φορά που ήθελε μόνο σε μια κοφτή φράση, να συνοψίσει όλα όσα είδε και κυρίως όλα όσα ένιωθε γι αυτό το ματς της ΑΕΚ. «Δεν περίμενα τίποτα, μόνο να πάρουμε τη νίκη και να γυρίσουμε στα σπίτια μας» ήταν η ατάκα του Νίκολιτς. Και ήταν ένα μείγμα θυμού, στεναχώριας και απογοήτευσης, για όσα έγιναν όχι από τον αντίπαλο, όχι προς τους παίκτες του (αυτοί την δουλειά τους την έκαναν) αλλά σε βάρος του ποδοσφαίρου.

Έμπειρος ποδοσφαιράνθρωπος ο Νίκολιτς, μπορούσε να καταλάβει πολύ καλά το μέγεθος της ασέβειας και απέναντι στους επαγγελματίες παίκτες που μπαίνουν στο γήπεδο για να κάνουν την δουλειά τους. Αλλά και απέναντι στον γηπεδικό κόσμο που πληρώνει, πολλές φορές ματώνοντας τον οικογενειακό του προϋπολογισμό, για να βρεθεί στην κερκίδα.

Εν έτει 2025, με την τεχνολογία να έχει μπει στο ποδόσφαιρο και να βγάζει οφσαίντ το νύχι ενός παίκτη με υπόδειξη από δορυφόρο, είναι ασύλληπτο να γίνεται παιχνίδι για τον θεσμό του κυπέλλου, σ’ έναν αγωνιστικό χώρο που θα κινδύνευαν με θλάση ακόμα και πρόβατα που θα επιχειρούσαν να βοσκίσουν. Σ’ έναν θεσμό μάλιστα, που υποτίθεται πως προκειμένου να αναβαθμιστεί, ακολούθησε το ίδιο σύστημα διεξαγωγής με το Champions League.

Φυσικά και δεν αφορά μόνο την ΑΕΚ όλο αυτό. Έχει να κάνει με τον τρόπο που βλέπουμε στην Ελλάδα το ίδιο το ποδόσφαιρο. Επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, που πάνω τους έχουν επενδυθεί εκατομμύρια και οι ίδιοι έχουν επενδύσει καριέρες και όνειρα και οικογένειες, μαντεύουν που θα πάει η μπάλα μπας και την σημαδέψουν και κυρίως παίζουν κορώνα – γράμματα το που θα βάλουν το πόδι τους στο τερέν για να μην βρει λακκούβα και το πάρουν στο χέρι. Δεν απασχολεί και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η δουλίτσα να γίνεται. Το πρόγραμμα να βγαίνει.

Η ΑΕΚ και το Αιγάλεω, με επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, υποχρεώθηκαν να μπουν να παίξουν σ’ ένα γήπεδο που ήταν βοσκοτόπι, στις 4 το μεσημέρι και με θερμοκρασία πάνω από τους 32 βαθμούς. Το μόνο που απέμενε να τους κάνουν, ήταν ένα μαστιγωματάκι στην ανάπαυλα του ημιχρόνου. Αυτό τουλάχιστον το γλίτωσαν.

Και προφανώς το ζήτημα της ασέβειας, δεν αφορά μόνο τους ποδοσφαιριστές, αλλά και τον κόσμο που πήγε και που θέλει να πηγαίνει στο γήπεδο. Όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο του Αιγάλεω, λίγοι διότι η αστυνομία δεν ήθελε μεσημεριάτικα να ψάξει να βρει τρόπους να κάνει την δουλειά που γίνεται σ’ ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, δεν μπήκαν τσάμπα. Δεν πήραν προσκλήσεις. Πλήρωσαν για να μπουν και να δουν ένα ματς που πολύ προφανώς δεν μπορούσε να παιχθεί ποδόσφαιρο και από το οποίο πολύ ξεκάθαρα ο προπονητής της ΑΕΚ είπε πως δεν περίμενε απολύτως τίποτα. Και δικαίως.

Ο γηπεδικός κόσμος πληρώνει εισιτήρια, πληρώνει βενζίνες, πληρώνει διόδια, ξοδεύει λεφτά και χρόνο που δεν του περισσεύουν, για να βρεθεί στις εξέδρες και να γίνει το απαραίτητο κομμάτι που συμπληρώνει το παζλ που λέγεται ποδόσφαιρο. Διότι σε περίπτωση που δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους, πως ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο στο γήπεδο, δεν μπορεί να υπάρξει. Ποτέ και πουθενά.

Αυτός λοιπόν ο γηπεδικός κόσμος, αυτό ξοδεύει το χρήμα του και τον χρόνο του, εισπράττει περιφρόνηση και ασέβεια. Σαν να μην τους θέλουν στο γήπεδο, συμπεριφέρονται αυτοί που έχουν την ευθύνη να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους, για να τους διευκολύνουν να πάνε. Διότι είναι αυτοί που ευαγγελίζονται το καλό του ποδοσφαίρου. Και το καλό του ποδοσφαίρου υπάρχει μόνο με γεμάτα γήπεδα.

Δεν γίνεται όμως να υπάρχουν γεμάτα γήπεδα, όταν γίνονται ματς όπως αυτό στο Αιγάλεω. Δεν γίνεται να υπάρχουν γεμάτα γήπεδα, όταν σε ματς στην Λιβαδειά, το εισιτήριο για τους οπαδούς της ΑΕΚ ήταν 30, 40 και 50 ευρώ. Για ταξίδι με βενζίνες και διόδια και σε γήπεδο χωρίς τουαλέτες και κυλικείο να πάρεις ένα νερό. Δεν γίνεται να υπάρχουν γεμάτα γήπεδα όταν οι οργανωμένοι οπαδοί τα βρίσκουν μεταξύ τους και συμφωνούν για ανταλλαγή εισιτήριων και το κόβουν οι διοικήσεις με αστείες προφάσεις.

Ο Νίκολιτς τους ευχαρίστησε τους οπαδούς που βρέθηκαν στο Αιγάλεω. Πάντα ο κόουτς αισθάνεται ευγνώμων για την στήριξη και την ώθηση που δίνει ο κόσμος στην ομάδα. Αυτή την φορά όμως ήταν λίγο παραπάνω και φαινόταν. Διότι καταλάβαινε πόσο πολύ ασεβές απέναντι τους, ήταν αυτό που συνέβη στο Αιγάλεω. Όσο ασεβές ήταν και απέναντι στους δικούς του ποδοσφαιριστές. Όπως φυσικά και σ’ αυτούς του Αιγάλεω.

Ευτυχώς πάντως, μετά το ματς ήταν όλοι όρθιοι. Και ας δυσκολεύτηκαν πολύ αυτό να το πετύχουν κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, κυρίως αυτοί της ΑΕΚ. Είναι πολύ χαρακτηριστική η φάση με τον Ζοάο Μάριο, που υπό κανονικές συνθήκες το τετ α τετ που είχε θα το έκανε γκολ με κλειστά μάτια, αλλά χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στο έδαφος και χωρίς επαφή με την μπάλα. Και γεμάτος απορία, κοιτούσε γύρω του να καταλάβει τι του είχε συμβεί και έχασε ισορροπία.

Βεβαίως η αλήθεια είναι πως ο Ζόαο Μάριο, παρόλο το δεδομένο ποδοσφαιρικό πολιτισμικό του σοκ, μπήκε στο ματς με κέφια. Μπήκε σε φάσεις και έβαλε και τα πόδια του και κυνήγησε και το γκολ. Και επειδή για τον βαθμό ετοιμότητάς του θέμα δεν υπήρχε έτσι κι αλλιώς, είχε ενδιαφέρον το πως βλέπει αυτή την περιπέτεια με την ΑΕΚ που του προέκυψε τελευταία στιγμή.

Και κάτι τελευταίο που όμως έχει την σημασία του. Η ΑΕΚ του Νίκολιτς συμπλήρωσε δέκα επίσημα παιχνίδια. Τα περισσότερα από κάθε άλλη ελληνική ομάδα μέχρι τώρα. Έχει μόνο νίκες χωρίς να δεχθεί γκολ στις εγχώριες διοργανώσεις. Έχει μόνο νίκες και έχοντας δεχθεί μόνο ένα γκολ και αυτό με πέναλτι, στα ματς που έχουν γίνει εντός Αθηνών σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και προχωράει.