Μία σεζόν που θα αποτελέσει κίνητρο για τις ερχόμενες...

Μπορεί το τέλος της φετινής σεζόν να αφήνει μία πικρή γεύση στον Παναθηναϊκό, αλλά αυτό ακριβώς είναι που θα πεισμώσει τους πράσινους ενόψει των επόμενων αγωνιστικών περιόδων.

Και κάπως έτσι κλείνει η χρονιά. Με πικρή γεύση, θα έλεγα, για τον Παναθηναϊκό. Το καλό της όλης υπόθεσης είναι πως πλέον η πικρία δεν έρχεται επειδή τερμάτισε 17ος στη Euroleague ή επειδή έδειχνε να είναι στα χαμένα μέσα στη σεζόν, με τρανό παράδειγμα εκείνη πριν το ολικό comeback (δηλαδή την αγωνιστική περίοδο 2022/2023). Η πικρία έρχεται καθώς πλέον ο Παναθηναϊκός έχει επιστρέψει εκεί που του ανήκει.

Μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της Ευρώπης και μία ομάδα που για να κερδίσεις πρέπει -πέραν του να φτύσεις αίμα κι όλα τα δημοσιογραφικά κλισέ- να καταστρώσεις ολόκληρα σχέδια και πλάνα. Και αυτό φυσικά αποτελεί και το κίνητρο για όλους. Το να περάσεις από το εμπόδιο του Παναθηναϊκού, είναι όσο να' ναι ένα κατόρθωμα. Και ο Ολυμπιακός το κατάφερε. Εδώ δεν θα αναλύσουμε τα όσα εξωαγωνιστικά συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες. Νομίζω «ξενερώνουν» όλους εμάς τους λίγο πιο... ρομαντικούς.

Αγωνιστικά λοιπόν, ο Ολυμπιακός διάβασε καλά τον Παναθηναϊκό και εκμεταλλεύτηκε το γεγονός πως δεν βρισκόταν και στο καλύτερο φεγγάρι του. Αλλά μην ξεχνάμε πως οι πράσινοι καθ' όλη τη χρονιά, από τις αρχές της κιόλας, αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες. Δυσκολίες, οι οποίες έφεραν την ανάγκη για υπερβάσεις. Υπερβάσεις, οι οποίες αναπόφευκτα δημιουργούν κόπωση και κάποια στιγμή, μοιραία «σκας». Δεν είναι κρυφό πως ο Παναθηναϊκός φέτος δεινοπάθησε στη θέση του σέντερ.

Μία το σοκ με τον Λεσόρ, όπου «πάγωσε» τον χρόνο στις 19 του Δεκέμβρη, μία ο τραυματισμός του Γιουρτσεβέν ένα μήνα και μία μέρα μετά, ανάγκασαν τον Γουένιεν Γκέιμπριελ και τον Ντίνο Μήτογλου ενίοτε να «κουβαλούν» το άχθος της θέσης του πενταριού. Μίας ιδιαίτερης και ραγδαία μεταβαλλόμενης θέσης τα τελευταία χρόνια στο μπάσκετ. Μπορεί πολλοί να λένε πως τα γκαρντ κρίνουν τα παιχνίδια, όμως οι ψηλοί είναι εκείνοι που τους κάνουν και τη ζωή πιο εύκολη. Και αυτό ο Παναθηναϊκός δεν το είχε φέτος, κακά τα ψέματα.

Φάνηκε και στους τελικούς άλλωστε, ιδίως και μετά τον τραυματισμό του άτυχου Μουσταφά Φαλ, που επίσης άφησε τον Ολυμπιακό με έναν μόνο σέντερ. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, ο Παναθηναϊκός δεν είχε ουσιαστικό πλεονέκτημα, αφού είχε έναν μόνο καθαρό σέντερ -τον Γιουρτσεβέν. Ο Τούρκος είχε καλές στιγμές μέσα στη σεζόν, αλλά γενικότερα φάνηκε να δυσκολεύεται αρκετές φορές να βρει τον ρόλο του και να υπάρξει σταθερός και συνεπής. Είναι ωστόσο ένας χρήσιμος παίκτης, ο οποίος ίσως και να χρειαζόταν μία πιο ομαλή μετάβαση από το NBA στην Ευρώπη.

Δεν είναι μόνο όμως οι ψηλοί το θέμα, ούτε και οι κοντοί. Ο Ναν δεν μπορεί να είναι μονίμως μία μηχανή που δεν σταματά ποτέ να σκοράρει, ο Σλούκας δεν μπορεί να μιλάει πάντα στα δύσκολα, ο Γκραντ δεν μπορεί να τρέχει πάνω-κάτω και να κάνει αρκετά από... όλα. Δυστυχώς, άλλο ένα πράγμα και μάλιστα asset του Παναθηναϊκού που δεν βγήκε, ήταν ο Λορέντζο Μπράουν. Ο πολύπειρος άσος του τριφυλλιού δεν βρήκε πραγματικά ποτέ τον ρόλο του στην ομάδα και, αν και είχε κι εκείνος καλές στιγμές, συνολικά δεν ξεχώρισε και δεν προσέφερε τα μέγιστα.

Δίχως αυτό να μην καθιστά έναν σπουδαίο παίκτη, με σπουδαία καριέρα. Απλώς, είναι λογικό κάποια στιγμή τα πράγματα να μην λειτουργούν. Είναι άνθρωποι, στην τελική, όχι ρομπότ! Λίγο η πίεση, λίγο ο πήχης που είχε ανέβει από την περσινή εποιποιεία, λίγο η θεαματική αναβάθμιση της ομάδας και η συνολική της εικόνα, που αξίζει απόλυτα σε μία ελίτ ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, είναι λογικό να δημιουργούν μία στεναχώρια, ένα... γ@μώτο για τη φετινή σεζόν. Γιατί αυτό που μένει είναι το Κύπελλο, η συμμετοχή στο Final Four του Άμπου Ντάμπι και στους τελικούς της Stoiximan GBL.

Είναι, πραγματικά, λίγα αυτά που πέτυχε ο Παναθηναϊκός βάσει των ατυχιών του, αλλά και των αυξημένων απαιτήσεων; Όχι. Μην ξεχνάμε άλλωστε και την ατυχία με τον Μάριους Γκριγκόνις, ο οποίος από παράγοντας Χ την περασμένη σεζόν, φέτος πέρασε σχεδόν όλη την χρονιά εκτός με το θέμα στη μέση του. Οι επενδύσεις ωστόσο, είναι μακροπρόθεσμες. Και ο Παναθηναϊκός το 2023 δεν άρχισε να χτίζει μόνο για τις δύο επόμενες χρονιές. Μιλάμε για ένα πλάνο κι ένα project που ακόμα έχει πολύ, μα πολύ ψωμί.

Μην ξεχνάμε άλλωστε το γεγονός πως έχει κλείσει ο ερχομός του Τι Τζέι Σορτς, έναν παίκτη που φέτος... ξεροσταλιάζαμε βλέποντάς τον να αγωνίζεται και τόσος ντόρος έγινε για το που θα καταλήξει. Κάθε χρόνο πρέπει να περιμένουμε τέτοια «μπαμ» από τον Παναθηναϊκό. Και όχι απλά «μπαμ», αλλά κρίνοντας και από τις συνεχείς ανανεώσεις για το δέσιμο ενός συμπαγούς κορμού, φαίνεται η ξεκάθαρη πρόθεση της ομάδας για το χτίσιμο μίας μπασκετικής οικογένειας.

Οι πράσινοι έχουν κάνει πολλά βήματα μπροστά και έχουν αφήσει για τα καλά πίσω χρονιές όπως αυτή που ολοκληρώθηκε δύο χρόνια πριν. Άλλωστε, μην ξεχνάμε από πότε είχαν να πάνε σε δύο σερί Final Four. Μη μιλήσουμε για το πόσα χρόνια είχε να σηκώσει την Ευρωλίγκα και μέσα σε έναν χρόνο από 17η έγινε η πρώτη δύναμη της Γηραιάς Ηπείρου. Δεν πρέπει και δεν φαίνεται να επικρατεί αυτό που λέμε «ξενέρα». Κι αν δεν μπορώ να σας πείσω εγώ, δείτε τους φίλους της ομάδας που πήγαν στο ΟΑΚΑ 01:00 τα χαράματα για να συγχαρούν την ομάδα που, αν και ηττήθηκε με 3-1, έχει προσφέρει τόσα χαμόγελα τα τελευταία δύο χρόνια σε αυτούς.

Αλλά, μην ξεχνάμε, δεν είναι μόνο αυτά τα δύο χρόνια. Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται μοναχά τις επιτυχίες. Όλα χτίστηκαν μέσω των δυσκολιών και αυτές έκαναν τους πράσινους μία σταθερή δύναμη της Ευρώπης, όλα αυτά τα χρόνια. Κρίνοντας λοιπόν από τις δυσκολίες, τις ατυχίες, τα κακά και τα καλά διααστήματα, αλλά και τον χαρακτήρα της ομάδας, μπορούμε να πούμε πως αν και η γεύση στο τέλος της σεζόν είναι πικρή, αυτό ακριβώς μπορεί να λειτουργήσει ως το καλύτερο κίνητρο για την ερχόμενη σεζόν. Άλλωστε, τα διαμάντια στην πίεση φτιάχνονται!