Ο κόσμος στο ΟΑΚΑ άρχισε να τραγουδάει για το έβδομο. Νωρίς είπατε;

Είναι νωρίς για όνειρα; Ποιος μπορεί να απαγορεύσει στον οποιονδήποτε κάτι τέτοιο. Εδώ καταφέρνει να ονειρεύεται δεύτερο σερί φάιναλ φορ και ενδεχομένως ακόμα και κατάκτηση της Euroleague η Μονακό, με τη φανέλα... πούπουλο και με μια έδρα «παιδική χαρά», δε θα το κάνει ο Παναθηναϊκός που κουβαλά στην πλάτη του έξι ευρωπαϊκά και καμαρώνει για το «κολαστήριο» - και φέτος με μπόλικη... δόση από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού - ΟΑΚΑ;

Εδώ ονειρεύεται μεγαλεία η Βίρτους Μπολόνια, που μας προσφέρει η αλήθεια είναι το κάτι ξεχωριστό στη διοργάνωση, αλλά είναι μια ομάδα που στηρίζεται πολύ στα... μεγάλα παιδιά. Παιχταράδες, αλλά: 37 ετών ο Μπελινέλι. 33 ο Σενγκέλια. 36 ο Χάκετ. 37 ο Ντάνστον.

Στα τελευταία οχτώ παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός έχει εφτά νίκες και μια ήττα που ήθελες να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο με όσα συνέβησαν για να έρθει. Αναφέρομαι σε εκείνο το βράδυ στην Μπασκόνια, που έγιναν τα πάντα για να χαθεί ένα ματς που η ομάδα του Αταμάν το είχε αγκαλιάσει για τα καλά. Ας είναι: σε μια διαδικασία που ακόμα το σύνολο φτιάχνεται, θα υπάρχουν και τέτοιες βραδιές.

Το... κοντέρ γράφει 13-8 αλλά δε λέει όλη την αλήθεια: απ' αυτές τις οχτώ ήττες, μονάχα οι τρεις ήταν που έλεγες πως ο αντίπαλος ήταν εμφανώς καλύτερος. Από Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Φενέρ. Όλες οι άλλες ήρθαν «στον πόντο» που λέμε, σε παιχνίδια που η... μπίλια θα μπορούσε να κάτσει και στη δική του πλευρά. Σύμφωνοι, έχει πάρει και τέτοια παιχνίδια, όπως εκείνο στο Μονακό, όμως θυμίζω: είναι μια ομάδα πέντε μηνών. Μοιάζει... αφύσικο όλο αυτό.

Διορθώνω: θα έμοιαζε αφύσικο αν μιλούσαμε για μια άλλη ομάδα. Ο Παναθηναϊκός έχει δύο στοιχεία που δεν τα συναντάς εύκολα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πρώτο και σημαντικότερο: η... κάψα, η προσμονή, η επιθυμία, η τρέλα της επιστροφής ενός κοιμώμενου γίγαντα. Το αντιλαμβάνεσαι από όλα όσα βλέπεις στο ΟΑΚΑ ότι όλοι ζουν με αυτό το όνειρο. Ναι στο ίδιο γήπεδο που όχι πολύ μακριά από σήμερα ο κόσμος παραπονιόταν για τα... ακριβά εισιτήρια και ο Γιαννακόπουλος έβαζε stories που αναρωτιόταν γιατί δε στηρίζουν οι φίλαθλοι την προσπάθεια και φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε 12.000 Παναθηναϊκούς σε ματς με το Περιστέρι και συνεχόμενα sold out στη Euroleague. Δεν είναι «σαν ηφαίστειο που ξυπνά», είναι ένα ηφαίστειο που ξύπνησε για τα καλά και η λάβα του ολοένα και εξαπλώνεται.

Το δεύτερο; Ότι το legacy της ομάδας αυτής μπορεί να μετατρέψει το αδύνατο σε δυνατό. Να μπουν τα κομμάτια σωστά μέσα σε μικρότερο διάστημα απ' αυτό που υπολόγιζε και ο πλέον αισιόδοξος και να είναι έτοιμο το παζλ πολύ νωρίτερα. Ουδείς, ούτε ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος, δε θα στοιχημάτιζε πως ο Παναθηναϊκός θα είναι στην πρώτη τετράδα της Euroleague τον Ιανουάριο του 2024 και θα έκανε όνειρα για πλεονέκτημα έδρας, πόσο μάλλον για Final 4. Αλλά ξαφνικά... «το έβδομο θα φέρουμε από τη Γερμανία» ηχούσε δυνατά χθες βράδυ στο Μαρούσι.

Ο Παναθηναϊκός κάνει τον κόσμο του να ονειρεύεται όχι μόνο γιατί έδωσε μια μπασκετική παράσταση με το +25 απέναντι στη Μονακό (κρατώντας τη στους 63 πόντους), αλλά γιατί μπροστά του απλώνεται ένας δρόμος που γράφει «εξέλιξη». Δεν έχει φτάσει ούτε στα μισά του δρόμου, ούτε στο μισό απ' αυτό που μπορεί ακόμα να δώσει μπασκετικά.

Έχει να περιμένει την επιστροφή του Βιλντόσα, έχει να ενσωματώσει τον Παπαπέτρου και χθες πήραμε ένα δείγμα από το πόσο σημαντικός μπορεί να γίνει ο Χουάντσο. Απλώς χθες βροντοφώναξε στην Ευρώπη πως αν αυτός ο κοιμώμενος γίγαντας ξυπνήσει για τα καλά, εκείνη θα πρέπει να κάνει πως κοιμάται...