Αντελίνο και Ματίας, σας ευχαριστούμε και…σας αποχαιρετούμε!

Βιεϊρίνια και, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, Αλμέιδα ετοιμάζονται για την τελευταία τους παράσταση, θα λείψουν πολύ από το ποδόσφαιρό μας και οι δύο!

Λένε, και δίκιο έχουν, πως την ιστορία τη γράφουν οι παρόντες! Δε λένε, κι αν το έκαναν πάλι δίκιο θα είχαν, πως ναι μεν τη γράφουν οι παρόντες αλλά, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, η ιστορία καθορίζεται και από τους απόντες! Κι αυτό επειδή η απουσία ναι μεν δεν συμμετέχει στις εξελίξεις αλλά διαμορφώνει τις συνθήκες υπό τις οποίες αυτές προκύπτουν!

Κάτι που στον αθλητισμό αποτυπώνεται πάρα πολύ συχνά με τη μορφή των περιβόητων what if αφηγημάτων, τι θα γινόταν αν…Τι θα γινόταν π.χ. αν ο Κρόιφ δεν είχε επιλέξει να απόσχει από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, θα ήταν η δεύτερη θέση των «οράνιε» πρώτη; Τι θα γινόταν αν ο Μαραντόνα δεν είχε τιμωρηθεί με αποκλεισμό από το Μουντιάλ του 1994 μετά από τη φάση των ομίλων, θα συνέχιζε στη διοργάνωση η Αργεντινή και μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει;

Τι θα γινόταν, για να έρθουμε και λίγο στα δικά μας, αν ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς δεν μετακόμιζε από τη Νέα Φιλαδέλφεια στον Πειραιά το καλοκαίρι του 1996, πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα για ΑΕΚ και Ολυμπιακό εκείνη την περίοδο; Αυτά τα παραδείγματα δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό των όσων θα μπορούσε κανείς να επικαλεστεί ιστορικά σε σχέση με το ποδόσφαιρο.

Και η ουσία δεν κρύβεται τόσο στις ενδεχόμενες απαντήσεις, ούτως ή άλλως θα είναι υποθετικές όπως και οι ερωτήσεις! Η ουσία κρύβεται στο πόσο αβίαστα αυτού του είδους οι συλλογισμοί αποκαλύπτουν πως ναι, όσοι δίνουν το «παρών» γράφουν την ιστορία αλλά και αυτοί που λείπουν, ανάλογα με το πόσο σημαντικό είναι το κενό που αφήνουν, προφανώς και την επηρεάζουν!

Τι σ΄ έπιασε πάλι, δεν είναι η πρώτη φορά το ομολογώ, και φιλοσοφείς θα μου πείτε! «Τι θέλει να πει ο…ποιητής;» Το εξής απλό…Στο γήπεδο της Τούμπας, στο ντέρμπι των δικεφάλων, δύο άνθρωποι, δύο επαγγελματίες, θα γράψουν απόψε, μιας και θα είναι εκεί, ιστορία! Κατά πάσα βεβαιότητα για τον έναν, κατά πάσα πιθανότητα για τον άλλον, αυτό το βράδυ θα είναι και το τελευταίο, θα γράψουν λοιπόν τις τελευταίες δικές τους σελίδες. Όσες ακολουθήσουν θα... γεννηθούν ερήμην τους!

Και, τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια, η συνέχεια για τον ΠΑΟΚ χωρίς τον Βιεϊρίνια και για την ΑΕΚ χωρίς τον Αλμέιδα θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, αρκετές προκλήσεις, μπόλικο συναίσθημα και υψηλές απαιτήσεις. Αλλά σκοπός μου δεν είναι να σταθώ τόσο στο τι μπορεί να σημαίνει για τις ίδιες τις ομάδες ο αποχαιρετισμός του εμβληματικού αρχηγού του «δικεφάλου του βορρά» και του προπονητή του νταμπλ της «Ένωσης».

Το πόσο ισχυρό, διαφορετικής φύσεως προφανώς, είναι το αποτύπωμα του καθενός τους νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Μένω στην απλούστερη, στην πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό. Πόσο μα πόσο πολύ θα λείψουν ο Πορτογάλος και ο Αργεντινός από το οικοσύστημα του ποδοσφαίρου μας! Προς Θεού, δεν τους εξομοιώνω σε καμία περίπτωση. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε να εξισωθούν 12 χρόνια, 343 ματς, 52 γκολ, 2 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα του Βιεϊρίνια με τα 3 χρόνια, τα 136 ματς και το νταμπλ του 2023 του Αλμέιδα.

Ούτε και μπορούμε, ή θα έπρεπε, να βάλουμε στο…ζύγι πόσο αγαπήθηκαν, έως και λατρεύτηκαν, από το κοινό των ομάδων τους! Μπορούμε όμως, ίσως και θα έπρεπε, να τονίσουμε πως η Σούπερλίγκ δεν έχει την πολυτέλεια να «χάνει» τέτοιες προσωπικότητες! Ακόμη κι όταν η ίδια η ζωή ή και οι εξελίξεις καθιστούν κάτι τέτοιο από αναπόφευκτο έως και απαραίτητο, διαλέγετε και παίρνετε!

Δεν θα μπω στη διαδικασία, δεν έχει στην παρούσα φάση καμία απολύτως χρησιμότητα ή σημασία, να αναρωτηθώ…τι θα γινόταν αν! Μένω στο ότι αυτός ο τελευταίος χορός για τους δύο στον ποδοσφαιρικό μας μικρόκοσμο θα έχει απόψε μουσική υπόκρουση περήφανου και αγέρωχου τάνγκο αλλά και βαθιά μελαγχολικού φάντο! Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, άδικο έχουν, την ιστορία τη γράφουν ΚΑΙ οι απόντες!