Ο Λεκλέρ θυμήθηκε τον Μπιανκί και τις σκανταλιές που έκαναν ως παιδιά

Με αφορμή τη δέκατη επέτειο από τον θάνατο του Ζιλ Μπιανκί, ο στενός του φίλος και βαφτιστήρι του, Σαρλ Λεκλέρ, μοιράζεται αναμνήσεις από τον Γάλλο οδηγό.

Ο Σαρλ Λεκλέρ θυμήθηκε τον νονό του, Ζιλ Μπιανκί, δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του Γάλλου, ο οποίος έχασε τη ζωή του δέκα μήνες μετά το ατύχημά του στο γκραν πρι της Ιαπωνίας στην πίστα της Σουζούκα το 2014.

Ο Μονεγάσκος οδηγός μοιράστηκε ιστορίες από τα παιδικά τους χρόνια και τις σκανταλιές που έκαναν μαζί με τα αδέρφια τους. Ο Λεκλέρ επίσης ανέφερε ποιο χαρακτηριστικό του Μπιανκί θυμάται περισσότερο.

«Οι πρώτες μου αναμνήσεις με τον Ζιλ δεν είναι με τον πιλότο Ζιλ, αλλά με τον άνθρωπο Ζιλ. Τον γνώριζα περισσότερο ως άνθρωπο παρά ως πιλότο. Ως παιδιά περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί. Οι οικογένειές μας ήταν, και εξακολουθούν να είναι, πολύ κοντά. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου (Λορέντζο) και ο Ζιλ ήταν στενοί φίλοι, οπότε ήταν πάντα κοντά μας. Ο Ζιλ ήταν οκτώ χρόνια μεγαλύτερός μου, πιο κοντά στην ηλικία του αδερφού μου. Ήμουν έξι ή επτά, και σε αυτές τις ηλικίες η διαφορά ηλικίας είναι πιο αισθητή. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, η διαφορά αυτή μίκρυνε και γίναμε στενοί φίλοι.

Έχω ιστορίες από εκείνη την εποχή, όπως την πρώτη φορά που είδα ταινία τρόμου, ήταν με τον Ζιλ. Δεν ήξερε ότι προσποιούμουν ότι κοιμόμουν. Ήθελε να βεβαιωθεί ότι κοιμόμουν, γιατί ήθελε να δει την ταινία με τον μεγαλύτερο αδερφό μου. Ο Ζιλ ήταν πραγματικά καλός άνθρωπος. Ήταν αστείος και είχε αυτές τις τρελές στιγμές, όταν τον γνώριζες. Ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει και να διασκεδάσει.

Οι πιο έντονες αναμνήσεις μου μαζί του είναι ίσως όταν ήμουν έξι ή επτά και μου επιτράπηκε για πρώτη φορά να οδηγήσω καρτ μαζί του και με τον αδερφό μου. Συνήθως τα καρτ προς ενοικίαση είναι για ενήλικες, αλλά ο πατέρας του διαχειριζόταν την πίστα και μας επέτρεπε να κάνουμε πράγματα που κανονικά δεν επιτρέπονταν. Τον είχα ως πρότυπο, οπότε το να οδηγώ μαζί του, με τον αδερφό μου, τον μικρότερο αδερφό του και πολλούς άλλους επαγγελματίες οδηγούς καρτ εκείνη την εποχή, ήταν απίστευτο. Διασκεδάζαμε πολύ. Περιμέναμε να κλείσει η πίστα για το κοινό για να μπορέσουμε να οδηγήσουμε. Κάναμε σκανταλιές για ώρες. Ίσως αυτές να είναι οι πιο ξεχωριστές μου αναμνήσεις.

Ο Ζιλ ήταν ο πιο ανταγωνιστικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει και νιώθω ότι κι εγώ έχω αυτή την ιδιότητα χάρη σε αυτόν. Το έβλεπα όταν τρέχαμε, αλλά και όταν κάναμε χαζομάρες στο σπίτι. Θύμωνε όταν έχανε, σε οτιδήποτε. Είχε τέτοια εμμονή που αν δεν ήταν καλός σε κάτι, τους επόμενους δύο-τρεις μήνες θα εξασκούνταν σε κάθε ελεύθερη στιγμή. Θυμάμαι ότι μια φορά παίζαμε σκουός. Τις πρώτες φορές ήταν ήδη πολύ καλύτερος από εμένα, αλλά θυμάμαι ότι μετά από πέντε ή έξι μήνες οργάνωσε ένα τουρνουά με έναν από τους 20 καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Τα πήγε πραγματικά καλά, κάτι που ήταν εντυπωσιακό, επειδή απλά εξασκούνταν καθημερινά για να γίνει καλύτερος στο σκουός. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που πάντα θαύμαζα στον Ζιλ. Δεν τα παρατούσε ποτέ και δούλευε σκληρά για να γίνει καλύτερος. Έδινε τον καλύτερό του εαυτό σε ό,τι έκανε.

Ελπίζω ο Ζιλ να μείνει στη μνήμη ως ένας πραγματικά ταλαντούχος πιλότος, ο οποίος, δυστυχώς, δεν είχε την ευκαιρία σε μια κορυφαία ομάδα να δείξει το ταλέντο του. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βλέπεις στα μάτια τους, στο χαμόγελό τους, πόσο καλοί άνθρωποι είναι. Νομίζω ότι ο Ζιλ ήταν ένας από αυτούς. Για μένα αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό που θυμάμαι από τον Ζιλ - πόσο καλός άνθρωπος ήταν και πόσο αφοσιωμένος ήταν στους στόχους του», θυμήθηκε ο Λεκλέρ.