«Χάνα, ο μπαμπάς το σήκωσε ξανά»

Ο σπουδαίος Λουίς Ενρίκε, το μήνυμα ζωής και η Χάνα που τον καμαρώνει από εκεί ψηλά.

Στο Μόναχο χθες το βράδυ (31/5) γράφτηκε ιστορία με χρυσά γράμματα. Η Παρί Σεν Ζερμέν, αυτή η υπέροχη ομάδα του Λουίς Ενρίκε ήταν διαστημική, «διέλυσε» την Ίντερ και στέφθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Με το σφύριγμα της λήξης στον τελικό, οι Παριζιάνοι έστησαν το δικό τους πάρτι. Κάποιοι ξέσπασαν σε λυγμούς κι άλλοι το γιόρτασαν σαν μικρά παιδιά. Όλα τα φώτα ωστόσο έπεσαν σε έναν κι αυτός δεν θα μπορούσε να μην είναι ο 55χρονος προπονητής των Γάλλων.

Όταν το παιχνίδι τελείωσε, ο Λουίς Ενρίκε στάθηκε για λίγο μόνος. Κοίταξε ψηλά και ψιθύρισε κάτι σε κάποιον που δεν βλέπουμε.

Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις πως αυτό το τρόπαιο δεν είναι απλώς μία νίκη. Είναι μήνυμα. Είναι αφιέρωση. Είναι ένα δάκρυ για τη Χάνα.

Το 2019, ο χρόνος πάγωσε για τον ίδιο. Η κόρη του, η 9χρονη Χάνα, έφυγε από καρκίνο των οστών. Και μαζί της, έφυγε ένα κομμάτι της ψυχής του. Δεν έφυγε όμως η αγάπη. Ούτε η μνήμη και η ελπίδα.

«Είσαι το αστέρι μας που θα μας καθοδηγεί», έγραψε τότε και ίσως δεν ήταν σχήμα λόγου. Ίσως ήταν υπόσχεση.

Για αρκετούς μήνες, ο Λουίς Ενρίκε εξαφανίστηκε από τα φώτα. Έγινε πατέρας που πενθεί. Ένας απλός άνθρωπος που πονάει, που δεν ξέρει τι να πει, που μαθαίνει να ζει με την απώλεια. Που καταλαβαίνει πως το ποδόσφαιρο είναι απλώς ποδόσφαιρο. Μα επέστρεψε. Όχι ίδιος. Αλλά δυνατότερος, όχι αγωνιστικά, μα εσωτερικά.

«Αναρωτιέμαι αν πρέπει να θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό ή άτυχο. Εγώ θεωρώ πως είμαι πολύ τυχερός. Η κόρη μας πέθανε στα 9, αλλά ζήσαμε μαζί της 9 υπέροχα χρόνια και έχουμε χιλιάδες αναμνήσεις από εκείνη. Βίντεο, πράγματα… απίστευτο. Ο πατέρας μου δεν είχε φωτογραφίες της στο σπίτι και μία μέρα που πήγα εκεί ρώτησα γιατί. Είπα ‘μαμά, πρέπει να βάλετε φωτογραφίες της Χάνα. Είναι ακόμη ζωντανή, μπορεί να μην είναι εδώ με το σώμα της, αλλά είναι με το πνεύμα της. Κάθε μέρα μιλάμε για εκείνη, γελάμε και θυμόμαστε πράγματα΄. Πιστεύω πως ακόμη μας βλέπει. Έτσι θέλω να πιστεύει πως ζήσαμε μετά την απώλειά της», είχε δηλώσει πρόσφατα, συγκλονίζοντας με τα λεγόμενά του.

Τη φετινή σεζόν στην Παρί, έκανε αυτό που λίγοι μπορούν. Ένωσε εκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές σε μία ομάδα με καρδιά. Τους μίλησε όχι σαν στρατηγός, αλλά σαν άνθρωπος που ξέρει τι αξίζει και τι όχι. Τους μετέδωσε σιωπηλά μία αλήθεια. Όταν έχεις χάσει τα πάντα, τίποτα δεν σε τρομάζει. Ο τελικός δεν ήταν απλώς ένα ματς σαν τα υπόλοιπα. Ήταν αποστολή. Και όταν ήρθε το τελευταίο σφύριγμα, το βλέμμα του δεν πήγε στις κερκίδες, ούτε στους βοηθούς του. Πήγε στον ουρανό. Εκεί όπου ίσως ένα μικρό κορίτσι τον περίμενε. Ίσως να τον είδε. Ίσως να χαμογέλασε. Ίσως εκείνη να ήταν η πρώτη του σκέψη, πριν ακόμη αγγίξει το τρόπαιο. Ίσως το κρατούσε και για τους δυο, όπως τότε στο Βερολίνο.

Στη ζωή, λένε πως οι μεγαλύτερες μάχες είναι αυτές που δίνονται σιωπηλά. Ο Λουίς Ενρίκε δεν φώναξε ποτέ. Δεν μίλησε για την κόρη του, δεν έπαιξε το χαρτί της συγκίνησης. Μα το βλέμμα του, η στάση του και το ήθος του, είπαν όσα δεν μπορούν να ειπωθούν. Αυτό το Champions League δεν είναι το πιο σημαντικό στην καριέρα του. Σίγουρα όχι. Είναι το πιο προσωπικό. Το πιο αληθινό. Το πιο ανθρώπινο. Είναι για την αγαπημένη του Χάνα. Για το παιδί του και για όλα τα παιδιά που έφυγαν νωρίς. Για όλους τους γονείς που συνεχίζουν να ζουν με μία καρέκλα άδεια στο τραπέζι.

Η βραδιά στο Μόναχο ήταν μία μικρή υπενθύμιση πως ακόμη και μετά τον μεγαλύτερο πόνο υπάρχει φως. Και κάπου, πολύ ψηλά, μία παιδική ψυχή το φωτίζει.