Μπέκερ: «Στη φυλακή φοβήθηκα δύο φορές ότι θα με σκοτώσουν»

Μία αποκαλυπτική συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera» παραχώρησε ο Γερμανός θρύλος του τένις, Μπόρις Μπέκερ.

Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera», ο Γερμανός θρύλος του τένις, Μπόρις Μπέκερ, μίλησε για την πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής του, τους μήνες που πέρασε στη φυλακή, και την προσπάθεια να ξανασταθεί στα πόδια του.

«Ήμουν πάντα ο εαυτός μου, ακόμα και ως κρατούμενος», δήλωσε χαρακτηριστικά, εξηγώντας πώς ο χαρακτήρας του τον κράτησε όρθιο. «Όταν χάνεις ό,τι θεωρείς σημαντικό, την ελευθερία, τα χρήματα, τους ανθρώπους που αγαπάς, το μόνο που σου μένει είναι ο χαρακτήρας. Αυτό είναι που με κράτησε ζωντανό».

Ο Μπέκερ, που πλέον ζει στο Μιλάνο με τη σύζυγό του, Λίλιαν, περιμένοντας το πρώτο τους παιδί, δεν κρύβει τις τραυματικές εμπειρίες από την κράτησή του.

«Φοβήθηκα δύο φορές ότι θα με σκοτώσουν. Τη μία φορά, ένας κρατούμενος, καταδικασμένος για φόνο, ήρθε ουρλιάζοντας προς το μέρος μου. Κρατούσα τον δίσκο με το μεσημεριανό μου, του απάντησα, αλλά επτά ή οκτώ άλλοι με προστάτευσαν. Τρεις μέρες μετά, ο ίδιος άντρας ήρθε στο πλυντήριο, γονάτισε και μου φίλησε το χέρι. Κατάλαβα τότε ότι το έκανε για να αποκαταστήσει τον σεβασμό. Στη φυλακή, ο σεβασμός είναι ο άγραφος νόμος. Οι φυλακές δεν διοικούνται από τους φρουρούς, αλλά από τους κρατούμενους».

Από το κελί του στο Γουόντσγουορθ, σε απόσταση αναπνοής από το Γουίμπλεντον, ο Μπέκερ αναλογίστηκε την απίστευτη πορεία της ζωής του. «Η ιστορία μου είναι τρελή. Ως αγόρι, ήμουν ο νεότερος πρωταθλητής του τουρνουά, και σαράντα χρόνια αργότερα κατέληξα στη φυλακή. Πάντα όμως ήμουν κάποιος που έσπαγε τα καλούπια. Με επέκριναν και μετά με μιμούνταν».

Στα 58 του χρόνια, ο Μπέκερ βλέπει πλέον το σύγχρονο τένις με κριτική ματιά. «Τα παιδιά σήμερα δεν είναι πολύ περίεργα να μάθουν, ζουν σε μια φούσκα. Σκέφτονται μόνο τα forehands και τα backhands, αλλά όταν η καριέρα τους τελειώνει και η ομάδα δεν είναι πλέον εκεί για να λύσει τα προβλήματά τους, μένουν να νιώθουν χαμένα. Δεν είναι εύκολο όμως να σπάσεις αυτά τα καλούπια. Δεν είναι για όλους. Εγώ τώρα ξέρω ότι μπορείς να με ρίξεις στη χειρότερη κατάσταση, και θα βρω ακόμα μια διέξοδο».