Ακούραστα πόδια, ένα δωμάτιο ο κόσμος όλος και ΑΕΚάρα δεν με νοιάζει...

Ο Κώστας Τσίλης επιχειρεί να κλείσει μέσα σε μερικές αράδες αυτό που ήταν ο αντιχούλιγκαν, ο "αρχηγός", ο Μίμης, για την κοινωνία της ΑΕΚ και όχι μόνο.

Δεν είχε καλά – καλά ανέβει ψηλά ο ήλιος εκείνο το πρωινό του Ιούνη του 2022 και όλο το πεζοδρόμιο έξω από το νοσοκομείο Ιπποκράτειο, είχε πλημμυρίσει από κιτρινόμαυρα. Σαν Φωκών και Καππαδοκίας γωνίας, πριν από ντέρμπι. Και ξάφνου την βοή της πόλης που ξυπνά και αρχίζει να τρέχει να προλάβει την ζωή χωρίς ασχολείται με το τι γίνεται γύρω, κάλυψε ένα βροντερό σύνθημα: «Μήτσο γειά σου, ήρθαν τα παιδιά σου».

Ο Χατζηχρήστος πήγαινε στο νοσοκομείο για να ξεκινήσει την πιο άνιση και πιο δύσκολη μάχη της ζωής του. Ακόμα και τότε, μπροστά στην πιο μεγάλη ανηφόρα του, ήταν μ’ εκείνο το μειδίαμα που ήταν σαν να έλεγε «δεν ήμασταν ποτέ οι πιο καλοί και οι πιο πολλοί, αλλά ήμασταν πάντοτε εκεί. Θα νικήσουμε, διότι η δική μας ΑΕΚ, δεν χάνει». Και πολλοί από τους αμέτρητους στους οποίους όχι απλώς είχε μάθει, αλλά τους είχε κάνει συνείδηση, πως η αγάπη για την ΑΕΚ περνάει πρωτίστως μέσα από τα δύσκολα, ήταν εκεί. Ήταν παρόντες. Δίπλα του. Άλλωστε πριν γνωρίσουν τον Μίμη, ήταν απλώς οπαδοί της ΑΕΚ. Μετά έγιναν αδέλφια.

«Αν δεν αγαπάς την ΑΕΚ μέσα από τις δύσκολες στιγμές, δεν την αγαπάς πραγματικά», ήταν μια από τις αγαπημένες ατάκες του Χατζηχρήστου. Και εκείνο το πρωινό του Ιούνη έξω από το Ιπποκράτειο, σαν να του ψιθύριζαν όλοι μα όλοι στ’ αυτί του: «Αν δεν αγαπάς τον Μίμη μέσα από τις δύσκολες στιγμές, δεν τον αγαπάς πραγματικά». Και πως αλλιώς να γίνει για έναν τύπο που το μόνο που ονειρευόταν ήταν μια ΑΕΚ που θα είναι ισχυρή, όχι επειδή θα κερδίζει παντού αλλά επειδή θα έχει γύρω της ανθρώπινη ασπίδα κάποιους λίγους και πολλούς χιλιάδες, που θα την αγαπούν και αυτό θα τους κάνει να νιώθουν και να συμπεριφέρονται σαν αδέλφια.

Σάμπως και να το πέτυχε. Οι λίγοι, έγιναν πολλοί και πάντα πολλοί θα είναι. Κυρίως όμως έγιναν ενωμένοι. Πολλά κομμάτια του ίδιου παζλ, ήρθαν να κουμπώσουν για να δώσουν την εικόνα, κάτι μαζικού στο πλευρό της ΑΕΚ. Αυτό το μπόλι ήθελε να βάλει ο Μίμης. Δεν ήθελε τόσο να πολλαπλασιάσει, όσο να συνθέσει και να ενώσει. «Αδέλφια ενωσίτες, μείνετε ενωμένοι». Το περνούσε μέσα από την εφημερίδα, το εφημεριδάκι, την εκπομπή από το ραδιόφωνο, την εκπομπή από την τηλεόραση, τον τηλεφωνητή, την μυσταγωγία στο κιτρινόμαυρο κρυφό σχολειό, που δεν φτιάχτηκε για να μένει ποτέ κρυφό αλλά να βγαίνει πάντα μπροστά. Στο φως. Για την ΑΕΚ. «Όλα για την ΑΕΚ γίνονται» έλεγε και έκλεινε το μάτι πονηρά, είτε είχε απέναντι του τον πιτσιρικά από την Ανάκασα, τον φοιτητή από την Αλεξανδρούπολη, τον μετανάστη από την Αστόρια, είτε κανέναν μεγαλοπαράγοντα ή ακόμα και υπουργό. Αυτά τα τελευταία σε κάτι φαμφαρόνικες συνάξεις μεγαλοσχήμονων, δήθεν για να βρεθούν λύσεις που τις περισσότερες φορές ήταν μπροστά τους και τις κλώτσαγαν. Και ο Μίμης το ήξερε, γι αυτό καβάλαγε τον... Ντούσαν και τραβούσε τον δικό του δρόμο, που έμοιαζε μοναχικός αλλά ποτέ δεν ήταν.

Ήταν βλέπετε ο τυπάκος, που σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο μεταλλασσόταν γοργά σε άγρια εμπορευματοποιημένο προϊόν και οι παράγοντες επεδίωκαν να φτιάξουν στρατούς από χούλιγκαν, εκείνος επέλεξε την υπογραφή αντιχούλιγκαν. Δεν ήταν εύκολο. Αυτή επέλεξε, μ’ αυτή πορεύτηκε, έτσι αφιέρωσε την ζωή του στην ΑΕΚ, διότι έτσι το αντιλαμβανόταν όλο το πλέγμα αυτής της σχέσης. Ο αντιχούλιγκαν ήταν στην πραγματικότητα τρόπος ζωής και αυτό μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς, τώρα που ο Μίμης έφυγε. Και όχι από τις ιστορίες των «παιδιών» του. Από τις δημόσιες τοποθετήσεις οργανωμένων οπαδών άλλων ομάδων. Κυρίως από μια ματιά στις εκατοντάδες ιστορίες που καταθέτουν σε σχόλια στα διάφορα σάιτ, όλοι όσοι κατάφεραν να παρακολουθήσουν από κοντά την δική τους ομάδα απέναντι στην ΑΕΚ, χάρη στον Μήτσο.

Μέσα στην οικογένεια της ΑΕΚ, ο καθένας από μας, έχει από μίνιμουμ δέκα απολύτως προσωπικές ιστορίες με τον Χατζηχρήστο. Και άλλες τόσες από… διπλανούς που βρέθηκαν δίπλα του σ’ ένα τσιμέντο κερκίδας, σ’ ένα πούλμαν, σ' ένα παγκάκι, σ’ ένα ταβερνάκι, σ' ένα μικρό διαμέρισμα, σε μια πλατεία (Αργεντινής Δημοκρατίας). Είναι χιλιάδες οι αυστηρά προσωπικές ιστορίες με τον Μίμη. Όλοι έχουν και όχι τυχαία. Αυτός είναι ο λόγος που έγινε «αρχηγός». Όχι διότι αυτός έβαλε και τα μπετά και τις κολώνες στην Original 21, ούτε διότι εκλέχτηκε από κάποιο… σώμα. Ούτε πολύ περισσότερο με νταηλίκια και αρχηγιλίκια. Αρχηγός διότι ήταν αυτός που είχε πάντα έναν μαγικό τρόπο, να επικοινωνεί όχι μαζικά, αλλά απολύτως προσωπικά με τον καθέναν ξεχωριστά, όχι μόνο την αγάπη για την ΑΕΚ, αλλά τον τρόπο αυτό να περνάει μέσα από ισχυρούς δεσμούς. Και όλων τα μάτια, πάντα, στα καλά, στα ζόρικα, στα περίεργα, να ψάχνουν τα δικά του.

Και επειδή το έκανε με χιλιάδες, χρειάστηκε να αφιερώσει την ζωή του. Σαν να ήθελε να προλάβει, σ’ αυτή την σύντομη περπατησιά του στον πλανήτη, να βάλει όσο το δυνατόν περισσότερους κρίκους, σ' αυτή την κιτρινόμαυρη αλυσίδα. Όπως αυτός το ένιωθε. Χάραξε το κιτρινόμαυρο μονοπάτι του και το έτρεξε ως το τέλος. Με τα στραβά του και με τα λάθη. Ανέβηκε στα κάγκελα, κάταπιε χιλιόμετρα μέσα σε ό,τι είχε ρόδες, καβάλησε κιτρινόμαυρο ποδήλατο για να στηρίξει το τμήμα ποδηλασίας, βάφτισε Ντούσαν το παπάκι με το οποίο γύριζε όλη την Αθήνα, καθάρισε με τα χέρια του το οικόπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, όταν τα όνειρα μιας ολόκληρης κιτρινόμαυρης γενιάς είχαν γίνει μπάζα. Ναι, φυσικά έκανε πολλά λάθη. Με το πιο γλυκό του, να είναι η ΑΕΚ. Το έλεγε συνεχώς και σίγουρα μέχρι το τέλος.

Για επίλογο άφησα δυο πράγματα. «Έκλαιγα και θαύμαζα την ανιοδιοτελή του αγάπη και παρουσία στην Κερκιδα. Τραγουδούσε δυο ώρες. Εγώ δεν τραγούδησα ποτέ συνεχόμενες δυο ώρες» έγραψε ο Παντελής Θαλασσινός, στην περιγραφή της δικής του προσωπικής ιστορίας με τον Μίμη. Το πρώτο. Και το δεύτερο μια φράση για το κατευόδιο, από ένα από τα χιλιάδες «παιδιά» του, που αν μπορούσε ο Χατζηχρήστος να επιλέξει μια για να πάρει μαζί του στο μεγάλο ταξίδι, αυτή θα ήταν. «Συγγνώμη που κάποιες φορές δεν την αγαπάμε την ΑΕΚ όσο εσύ»…