Αν μας τελειώσει η προσωπολατρία, τελειώσαμε…

Ο Κώστας Τσίλης πιάνεται από το τέλος της σχέσης της ΑΕΚ με τον Αλμέιδα, για να βάλει στο τραπέζι και να... λιώσει την δηλητηριώδη καραμέλα περί της (δήθεν) προσωπολατρίας, την οποία εύχεται να συμβεί και με τον επόμενο προπονητή

Θα το ξεκινήσω απολύτως κυνικά. Κανείς προπονητής, σε καμία ανταγωνιστική ομάδα του κόσμου, δεν θα μπορούσε να σταθεί μ’ όλα αυτά που συνέβησαν φέτος στην ΑΕΚ, μαζεμένα σε μια σεζόν. Από μόνα τους, είτε ο αποκλεισμός από τη Νόα, είτε οι απώλειες και των δυο τίτλων, είτε οι βαριές και συνεχόμενες ήττες, θα ήταν διαχειρίσιμα, ειδικά για έναν προπονητή τόσο συμβατό με το κλάμπ όσο ο Αλμέιδα. Όλα αυτά μαζεμένα, ήταν βάρος ασήκωτο, που σχεδόν από μόνο του έκλεινε τον κύκλο του Ματίας στην ΑΕΚ.

Προφανώς δεν είναι μια εύκολη συνθήκη. Υπήρχε κόσμος που μέχρι τέλους, ακόμα και όταν είχαν χαθεί τα πάντα, δεν είχε χάσει το δέσιμο του με τον Αλμέιδα. Υπήρχε και κόσμος που παρότι είχε αδειάσει εντελώς μ’ όλα αυτά που είχαν συμβεί φέτος, το να «αντίο» στον Ματίας το είπε με σεβασμό και με ευγνωμοσύνη, όχι με αφορισμό. Αυτά συνέβησαν διότι όλοι ανεξαιρέτως, έζησαν με (και από) τον Αλμέιδα κυρίως τη σεζόν του νταμπλ αλλά και την επόμενη, συναισθήματα που θα τα μεταφέρουν στα παιδιά τους και μετά στα εγγόνια τους. Συνέβη, διότι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, τον Ματίας τον αισθάνθηκαν και ένιωσαν πως τους αισθάνεται. Ως ΑΕΚ προς ΑΕΚ. Όχι απλό, όχι συνηθισμένο.

Και ξέρετε, τώρα που πλέον δεν υπάρχει πιά στο τραπέζι το «φεύγει ή μένει ο Αλμέιδα», είναι μια καλή ευκαιρία να κουβεντιάσουμε αυτή την περιβόητη προσωπολατρία, που τον τελευταίο χρόνο ακουγόταν στην ΑΕΚ σαν να είναι μια βαριά μεταδοτική αρρώστια. Παρόλο που το ερώτημα είναι πολύ προφανές. Αν βγάλεις από την ΑΕΚ και από το ποδόσφαιρο τα πρόσωπα, τι ακριβώς θα σου μείνει; Η απάντηση είναι, ένα άδειο γήπεδο, μια μπάλα στην μέση του ακίνητη και αποδυτήρια με κρεμασμένες σε κρεμάστρες έντεκα άδειες φανέλες.

Μπορεί έτσι όπως πάει το πράγμα με την τεχνολογία, να μην είναι μακριά η μέρα, που θα μπορεί ένα ρομπότ να κάνει τον προπονητή και άλλα έντεκα να κάνουν τους ποδοσφαιριστές. Πόσο άραγε θα γουστάραμε μια τέτοια ΑΕΚ, που δεν θα είχε καθόλου προσωπολατρία που και ενδεχομένως θα ήταν εξασφαλισμένο πως θα κέρδιζε όλα τα ματς και θα έπαιζε και το τέλειο ποδόσφαιρο. Αυτό θέλουμε να απογίνουμε;

Κάποιος θα πει, να υπάρχουν μεν τα πρόσωπα, αλλά να μην υπάρξει συναισθηματικό δέσιμο μ’ αυτά. Σε απλή μετάφραση, να σε κάνει κάποιος να κλαις από χαρά, να γίνεσαι ένα κουβάρι σε αγκαλιά με αγνώστους, να σου γεννά ανυπομονησία και να σου φτιάχνει τις μέρες σου, αλλά να τον αντιμετωπίζεις όπως τον ταχυδρόμο που σου φέρνει τα γράμματα. «Σας ευχαριστώ και καλό δρόμο». Αστείο και να κουβεντιάζουμε. Και συγγνώμη κιόλας, δεν θα χαρίσουμε τα πάντα, ακόμα και το συναίσθημα μας, σ' αυτό το απρόσωπο, άνιωθο τέρας που ακούει και αποκρίνεται μόνο σε φράγκα και χορηγούς και λέγεται σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Θα το λατρέψεις και θα δεθείς με το πρόσωπο που σου τα προκαλεί όλα αυτά τα ακραία συναισθήματα, που δύσκολα καν περιγράφονται. Και στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, ένα πρόσωπο με το οποίο δεν θα δεθείς, είναι διότι δεν μπορεί να βγάλει κανένα απ’ αυτά τα συναισθήματα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Πρόσωπα είναι το ποδόσφαιρο. Πρόσωπα είναι η ΑΕΚ. Πρόσωπα που φοράνε την φόρμα και την φανέλα της ομάδας, γράφουν την ιστορία της και έχουν αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Πρόσωπα φτιάχνουν ομάδες που παίζουν μπαλάρα και παίρνουν τίτλους. Πρόσωπα κάνουν τάκλιν και βάζουν τα γκολ. Πρόσωπα είναι στους τέσσερις πυλώνες της Νέας Φιλαδέλφειας. Πρόσωπα και συναισθήματα που σου βγάζουν.

Είναι πολλοί που έγιναν ΑΕΚ λόγω των προσφυγικών καταβολών, πολλοί λόγω οικογενειακών δεσμών. Πολλοί που έγιναν ΑΕΚ επειδή τους τράβηξε και τους εκφράζει όλο αυτό που κουβαλά ο σύλλογος. Όλοι όμως σαγηνεύτηκαν ποδοσφαιρικά και άρχισαν να ακολουθούν πιά σαν μαγεμένοι τις κιτρινόμαυρες φανέλες, είτε από τον Νέστορα, είτε από τον Μίμη, είτε από τον Θώμα, είτε από τον Ντέμη, είτε ακόμα και η νέα γενιά από τον Αραούχο. Όλα πρόσωπα, που έβγαζαν ποδοσφαιρικό συναίσθημα. Και αυτό δεν έχει καν να κάνει μόνο με τις επιτυχίες ή τους τίτλους.

Διαχρονικά στην ΑΕΚ υπήρξε δέσιμο με πρόσωπα, που είτε ήταν ποδοσφαιρικοί φτωχοδιάβολοι, είτε είχαν ως μοναδικό ποδοσφαιρικό προσόν την θέληση και την ψυχή. Ο κόσμος τους γούσταρε, τους αγκάλιαζε, τους προστάτευε και κυρίως τους ήθελε στην ομάδα. Περισσότερο για ποδοσφαιριστές ίσχυε αυτό και πολύ λιγότερο για προπονητές. Για τους προπονητές η φάση ήταν διαφορετική και πολύ πιο δύσκολη στο δέσιμο. Όμως η ουσία είναι πως πάντοτε, διαχρονικά, η ποδοσφαιρική ζωή μας με την ΑΕΚ, περνούσε μέσα από πρόσωπα. Και ήταν και είναι όμορφο. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, ψυχρά, απρόσωπα.

Άκουγα διαχρονικά, αλλά εντονότερα τους τελευταίους μήνες, φωνούλες που επέμεναν πως «τα πρόσωπα στην ΑΕΚ, τελείωσαν το ‘96». Δεν είναι έτσι. Αυτό που έζησε η ΑΕΚ το 1996, ήταν τον πόνο και την οργή της συνειδητοποίησης, πως στο σύγχρονο επαγγελματικό, πλήρως εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο, το δέσιμο μ’ ένα πρόσωπο δεν γίνεται να είναι αορίστου χρόνου. Έναν πόνο που, αν μιλάμε για προπονητές, τον ξαναέζησε και το 2006 με το φευγιό του Σάντος. Και τον ξαναζεί ακόμα πιο έντονα τώρα με τον Αλμέιδα.

Για να ξέρουμε όμως τι λέμε, θα είναι πραγματικά ευλογία να μπορέσει κάποια στιγμή να τον ζήσει ξανά και ξανά. Διότι αυτό θα σημαίνει, πως θα έχουν προηγηθεί σεζόν, αναμνήσεις και συναισθήματα, σαν του 2023. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Σκεφτείτε πως θα ήταν η ζωή μας στην ΑΕΚ, αν τούδε και στο εξής δεν είχαμε κανέναν λόγο, να γουστάρουμε κανέναν προπονητή ή κανένα παίκτη. Απλώς σκεφτείτε το.

Για να μην το απλώνω. Είναι αναπόφευκτο το δέσιμο με πρόσωπα, όταν αυτά είναι που γεννούν τα συναισθήματα. Απλώς το πιο δυνατό συναίσθημα απ’ όλα μα όλα, είναι αυτό της αγάπης προς την ΑΕΚ. Και μ’ αυτό η ΑΕΚ πορεύεται πάντα προς τα μπροστά και ποτέ προς τα πίσω. Κουβαλά πάντα αυτούς που έβαλαν πινελιές στις καρδιές του κόσμου και της ιστορίας της, αλλά προχωρά μπροστά για τα επόμενα, με τους επόμενους. Που μακάρι αυτοί οι επόμενοι, να τα κάνουν με τέτοιο τρόπο, ώστε πάλι να συζητάμε για προσωπολατρία. Χίλιες φορές μακάρι.

Και κάτι τελευταίο που έχει την σημασία του. Το συναισθηματικό δέσιμο, η αγάπη για έναν προπονητή, δεν σημαίνει ούτε ένα κτύπημα στην πλάτη ό,τι και αν γίνει, ούτε ένα μόνιμο, άνευ όρων, δεν πειράζει. Αγάπη σημαίνει και προστασία. Και προστασία για έναν προπονητή που βρίσκεται στην ΑΕΚ, σημαίνει πάντα να (του) απαιτείς περισσότερα. Νομίζω πως όταν το συνειδητοποιήσαμε στην περίπτωση του Αλμέιδα, ήταν πια αργά.