Όσο παίζει στο… σβηστό και κερδίζει, μακιγιάρει αδυναμίες και κόπωση

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για την ολοκλήρωση ενός αγωνιστικού Γολγοθά 40 ημερών, την ανάγκη για ξεκούραση και τη δυνατότητα να παίξει καλύτερα η ομάδα του Μάντζιου.

Η συνταγή γνωστή, δοκιμασμένη και σε γενικές γραμμές πετυχημένη τον τελευταίο μήνα. Ο Άρης χωρίς να βγάζει μάτια, παίζει όσο πρέπει και όσο μπορεί και αυτό του είναι αρκετό. Ειδικά με τις ομάδες από την 6η θέση του βαθμολογικού πίνακα και κάτω. Του ήταν και χθες στο Περιστέρι που ήταν το 13ο ματς σε 40 μέρες, εκ των οποίων τα εννιά μακριά από τη Θεσσαλονίκη. 

Χωρίς να χρειαστεί να πάρει ρίσκα, δίχως να προσθέσει εντάσεις και ενέργεια που φαίνεται ότι δεν έχει μετά από αυτό τον μαραθώνιο των συνεχόμενων αγώνων ανά 3-4 μέρες από τις αρχές του έτους. Ευτύχησε να βρει ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο με το πέναλτι του Μορόν και στη συνέχεια πήγε ξεκάθαρα σε μια λογική διαχείρισης του ματς. Να το σβήσει με κάθε τρόπο και η αλήθεια είναι ότι το έκανε αγόγγυστα αφού είχε απέναντί του μια ομάδα με προβληματική ανάπτυξη που δεν τον απείλησε καθόλου.

Αν αναλογιστεί κανείς τι χρειάστηκε να περάσει αυτές τις 40 μέρες το γκρουπ και η τεχνική ηγεσία ώστε να βγει στο ξέφωτο (τιμωρίες, τραυματισμούς βασικών παικτών, περιορισμένες λύσεις σε κάποιες θέσεις του ρόστερ,), μπορείς να πεις ότι το πρόσημο είναι θετικό. Ο Άρης είναι μια ανάσα πριν από την συμμέτοχή του στον τελικό Κυπέλλου για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια, κατοχύρωσε από χθες την παρουσία του στα πλει οφ και μαζί και την 5η θέση αν κερδίσει την άλλη εβδομάδα τον Βόλο. Όλα αυτά τον βοηθούν να κρύψει τις αδυναμίες που και χθες εμφάνισε στο Περιστέρι.

 Χαμηλός ρυθμός και πολλά ατομικά λάθη ως επί το πλείστων. Θέλω να πιστεύω ότι χθες, είχαν να κάνουν πιο πολύ με τα ελάχιστα αποθέματα ενέργειας στον οργανισμό. Η συσσωρευμένη κόπωση, οδήγησε σε κακές επιλογές και σε αβίαστα λάθη που μια πιο ποιοτική και αποτελεσματική ομάδα, ενδεχομένως να τα τιμωρούσε.

Από σήμερα, με λιγότερο άγχος, ο Αρης έχει την άνεση μιας ολόκληρης εβδομάδας, πρώτα από όλα για να ξεκουραστεί. Το σώμα αλλά και το πνεύμα. Είναι αυτό που έχει πιο πολύ ανάγκη, από οτιδήποτε άλλο το ποδοσφαιρικό τμήμα που είναι σε ένα αεροπλάνο και σε ένα λεωφορείο επί ένα μήνα. Ο Μάντζιος ξέρει καλά ότι δεν μπορούσε να ζητήσει κάτι παραπάνω από την ομάδα του. Ξέροντας καλύτερα από τον καθένα τις δυνατότητες, τις αντοχές, τα όρια του καθενός, πρέπει να αισθάνεται ικανοποιημένος που βρήκε τις λύσεις για να ανταπεξέλθει σε όλες τις αντιξοότητες που βρήκε στο δρόμο του.

Όπως πιστεύω ότι ξέρει πως αυτό το γκρουπ μπορεί να παίξει και καλύτερα. Ότι οι δυνατότητές του είναι για κάτι παραπάνω. Και έχω την αίσθηση ότι την επόμενη Κυριακή που το Βικελίδης θα έχει ξανά κόσμο στις κερκίδες μετά από δυο μήνες, είναι μια καλή αφορμή για μια πιο ελκυστική στο μάτι, εμφάνιση.

Σε ατομικό επίπεδο ο Άρης στηρίχτηκε στον εξαιρετικό Ρόουζ που κάλυπτε και τις ανορθογραφίες του Μπράμπετς, τον αστείρευτο σε δυνάμεις Νταρίντα, τον εξαιρετικό και ως αμυντικό χαφ, Βέλεθ και τον βελτιωμένο Φεράρι του δευτέρου ημιχρόνου. Για τον Μπένετ που έκανε τη δεύτερη εμφάνισή του ως βασικός, θα ήθελα να του δώσω λίγη πίστωση χρόνου λόγω ηλικίας. Φαίνεται όμως ότι δεν είναι- εκτός και αν μας διαψεύσει- η λύση πρώτης γραμμής για τον Άρη. Και σίγουρα δεν είναι με τίποτα καλύτερος του Μενέντες.