Η ασέβεια και η αγνωμοσύνη να γίνουν κίνητρο στο Game 5!

Ο Κώστας Σωτηρίου γράφει για το 2-2 του Παναθηναϊκού στην έδρα της Αναντολού Εφές και ανασύρει μια bonus ιστορία από τα πλέι οφ του 2005, μέσα από το βιβλίο της αυτοβιογραφίας του Μάικ Μπατίστ.

Κάθε σειρά πλέι οφ έχει το δράμα της! Αν ήταν βόλτα στο δάσος, τότε όλες οι ομάδες θα προκρίνονταν στο Φάιναλ Φορ. Χαλαρά, χωρίς δάκρυα και πόνο. Χωρίς να «ματώσουν»! Αμ δε! Η Αναντολού Εφές απέδειξε (για ακόμη μια φορά) στον Παναθηναϊκό πως είναι σκληρό καρύδι και πλέον, μετά το 2-2 (85-82), που σημειώθηκε στο «Αμπντί Ιπεκτσί», οι πρωταθλητές Ευρώπης θα λύσουν μια και καλή τις διαφορές τους στο κατάμεστο ΟΑΚΑ το βράδυ της ερχόμενης Τρίτης (6/5, 21.45), με στόχο την πρόκριση στο Άμπου Ντάμπι!

Οι δύο ομάδες δεν έχουν να κρύψουν πολλά μεταξύ τους. Ούτε μπορούμε να περιμένουμε πολλές εκπλήξεις από τους δύο προπονητές. Και όπως συμβαίνει σε τέτοια ματς, που κρίνουν έναν τόσο σημαντικό στόχο, η προσωπικότητα των παικτών θα καθορίσει την έκβαση της σειράς. Μια τέτοια προσωπικότητα διαθέτει ο Κώστας Σλούκας, ο οποίος για μια ακόμη φορά ήταν κομπιούτερ πραγματοποιώντας ασύλληπτα πράγματα στο Game 3, όπου όμως ελάχιστοι συμπαίκτες του κατάφεραν να τον ακολουθήσουν στο κομμάτι της πνευματικής διαύγειας. Και για αυτό οι Πράσινοι απέτυχαν να κλείσουν τη σειρά στην Πόλη.

Ο πρώτος που πρέπει να αλλάξει τσιπάκι είναι ο MVP της Ευρωλίγκας Κέντρικ Ναν, ο οποίος αφήνει το μπασκετικό ξύλο της Εφές να «πειράζει» το μυαλό του. Οι συνεχείς επαφές, τα κρατήματα, τα σπρωξίματα, τα no calls και το μπασκετικό «bullying», που έχει δεχτεί, έχουν επηρεάσει την απόδοση του. Σε επίπεδο τακτικής, ο Λούκα Μπάνκι έχει καταφέρει να περιορίσει τον χαρισματικό σκόρερ στα τρία από τα τέσσερα ματς της σειράς παρουσιάζοντας ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης, στο οποίο συμμετέχουν αρκετοί παίκτες για να κλείσουν τους χώρους δράσης του Αμερικανού και να τον βγάλουν από τις συνήθειές του. Η παρουσία του Σλούκα είναι σούπερ βοηθητική, ωστόσο και ο ίδιος πρέπει να αντιδράσει, όπως το έκανε με επιτυχία στο Game 3.

Αν προσθέσουμε τους φόργουορντ και τους σέντερ του Παναθηναϊκού, οι οποίοι έχασαν τις περισσότερες μάχες από τους ομολόγους τους στο «Αμπντί Ιπεκτσί» κάνοντας τους «ξυλοκόπους» Οσμάνι και Σμιτς να μοιάζουν με… Ντριμ Τιμ, σχηματίζεται το «κλειδί» της πρόκρισης στο Φάιναλ Φορ. Υπό την καθοδήγηση, φυσικά, του Έργκιν Άταμαν, που έγινε… μπαρούτι εξαιτίας της επικής ασέβειας μερίδας οπαδών της πρώην ομάδας του προς το πρόσωπό του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο τρις πρωταθλητής Ευρώπης θα μπορούσε να αποφύγει την αποχώρηση από το πάγκο του 16,6’’ πριν από τη λήξη με το σκορ 79-76 υπέρ της Εφές. Εκείνη τη στιγμή, η οργή που ένιωσε από την αγνωμοσύνη των Τούρκων, οι οποίοι επικαλέστηκαν σύνθημα της… Φενέρμπαχτσε για να τον πικάρουν, υπερίσχυσε της ψυχραιμίας. Όμως αυτό το συμβάν μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο για τον ίδιο και την ομάδα του στο Game 5.

Τώρα, που το σκέφτομαι, ένα ανάλογο σκηνικό είχε «πριζώσει» τους Πράσινους πριν από… είκοσι χρόνια, στα πλέι οφ της σεζόν 2004-05, με αντίπαλο την Αναντολού Εφές, που τότε ακόμη λεγόταν Εφές Πίλσεν. Αξίζει να διαβάσετε την ιστορία, όπως την περιγράφει με γλαφυρό τρόπο ένας «legend» της Ευρωλίγκας και του Τριφυλλιού, ο Μάικ Μπατίστ, στην αυτοβιογραφία του. Καλή ανάγνωση!

«Υπάρχει μια φοβερή ιστορία σε εκείνη τη σειρά, με πρωταγωνιστές τον συμπαίκτη μου Γιώργο Καλαϊτζή και τον ηγέτη της Εφές Ουίλι Σόλομον. Οι δύο τους φάνηκε να είχαν προηγούμενα από τις αναμετρήσεις του Παναθηναϊκού με τον Αρη, όπου αγωνιζόταν ο Σόλομον δύο χρόνια προτού υπογράψει στην Εφές Πίλσεν. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε, αλλά θυμάμαι τον Γιώργο να λέει «τον μισώ αυτό τον τύπο, δεν τον αντέχω και κάθε φορά που τον αντιμετωπίζω στο παρκέ, θέλω να τον κερδίζω». Εχω αρχίσει και εγώ να αισθάνομαι μέλος της οικογένειας του Παναθηναϊκού και παρά το γεγονός ότι ο Σόλομον είναι συμπατριώτης μου, είναι φυσιολογικό να τάσσομαι υπέρ του συμπαίκτη μου. «Αν αισθάνεσαι έτσι για αυτόν, αισθάνομαι και εγώ το ίδιο. Επομένως θα βγούμε εκεί έξω και θα τον συντρίψουμε. Θα παίξουμε όσο πιο δυνατά γίνεται, ώστε εμείς να πάρουμε την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ. Και κάθε φορά που θα παίρνει την μπάλα και θα ξεκινάει μια επίθεση, θα φροντίζουμε όλοι ώστε να καταλαβαίνει την παρουσία μας», τού είχα πει. Αυτή ήταν η νοοτροπία και κάπως έτσι μάς ετοίμασαν για τους αγώνες με την Εφές ο Γιώργος και ο Φράνκι.

Μετά τη νίκη πρόκριση στο Game 3 (τότε η σειρά ήταν best-of-three), μου φαίνεται πως το να βγούμε από τα αποδυτήρια και να χαιρετίσουμε τους οπαδούς μας ήταν ιδέα του Φράνκι. Γελάω τώρα που το σκέφτομαι, αλλά ο Γιώργος ήταν απασχολημένος με κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή. Οταν χάσαμε το δεύτερο παιχνίδι της σειράς στην Κωνσταντινούπολη, στα τελευταία δευτερόλεπτα και ενώ όλα είχαν κριθεί υπέρ της Εφές Πίλσεν, ο Σόλομον είχε την μπάλα στην κατοχή του, αλλά αντί να περιμένει να τελειώσει ο χρόνος χωρίς να εκδηλώσει επίθεση, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, πετάει την μπάλα με όλη του τη δύναμη στο στήθος του Καλαϊτζή. Ο Γιώργος την πήρε στα αποδυτήριά μας, την ξεφούσκωσε, την

έκρυψε στον σάκο του και υποσχέθηκε να την επιστρέψει στον Σόλομον μετά το τρίτο ματς στο ΟΑΚΑ. Στα αποδυτήρια γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει: «Το είδες; Είδες τι έκανε; Για αυτό τον μισώ. Είναι μαλάκας, όχι μια και δύο φορές, αλλά συνεχώς». Κατάλαβα τι μου έλεγε και θυμάμαι ότι του απάντησα «ΟΚ, αντιλαμβάνομαι γιατί είσαι εκνευρισμένος. Είμαστε μέλη της ίδιας αδελφότητας και θα το αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί στην Αθήνα».

Τελικά, ο Σόλομον την πλήρωσε από τον Φράνκι. Σε μια διείσδυση προς το καλάθι μας, ο Σόλομον δίπλωσε από τη γροθιά του και στη γραμμή των βολών έπιανε το στομάχι του. Τον χτύπησε πολύ δυνατά και αυτό ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει. Αν είναι να κερδίσεις στο σπίτι μας, θα φύγεις με πόνους. Δεν πρόκειται να φύγεις χαμογελαστός και με αυτό τον τρόπο σκεφτόταν όλη η ομάδα για τον Σόλομον. Παίξαμε δυνατά στην άμυνα, στην επίθεση οι αντίπαλοί μας καταλάβαιναν το κάθε σκριν. Σε όλα βάζαμε περισσότερη δύναμη από άλλες φορές και θυμάμαι ένα περιστατικό. Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς ποιος παίκτης της Εφές το έκανε, αλλά προς το τέλος του αγώνα κάποιος πέταξε ένα μπουκάλι με νερό προς την εξέδρα και ορισμένοι οπαδοί μας πήδηξαν στον αγωνιστικό χώρο και επιτέθηκαν στους παίκτες της Εφές. Λίγο πιο πέρα ο Γιώργος εκστομίζει ό,τι βρισιά υπάρχει στον Ουίλι Σόλομον και φέρνει από τα αποδυτήρια την μπάλα που είχε πάρει μαζί του από την Κωνσταντινούπολη και στην τελευταία προπόνηση μας είχε βάλει να την υπογράψουμε. Υπήρχαν μάλιστα και σαρκαστικά σχόλια όπως «καλή επιτυχία στο τουρκικό πρωτάθλημα»!

Επαναλαμβάνω. Από τη στιγμή που ένας συμπαίκτης μου έχει πρόβλημα με κάποιον αντίπαλο, αυτομάτως αποκτώ και εγώ το ίδιο πρόβλημα. Δεν γίνεται να έχει πρόβλημα ένας συμπαίκτης σου και εσύ να σφυρίζεις αδιάφορα. Δεν είναι έτσι οι ομάδες. Ήμασταν όλοι μαζί του. «Εχω την μπάλα σου, έχω την μπάλα σου», του φώναζε στον διάδρομο των αποδυτηρίων και θυμάμαι πως όταν φτάσαμε στο τέλος και πήραμε τον δρόμο για τα αποδυτήριά μας ο Γιώργος πέταξε με δύναμη την μπάλα προς τους παίκτες της Εφές. Δεν ξέρω ποιον ή αν χτύπησε κάποιον, αλλά ήταν η φωνή που έλεγε «σας κερδίσαμε και τώρα τσακιστείτε και φύγετε από το γήπεδό μας». Είχε πλάκα, ήταν φοβερή εμπειρία για μένα. Στις ΗΠΑ δεν τα βλέπεις αυτά. Και επίσης ήταν μια εξαιρετική σειρά αγώνων, που κρίθηκε στις λεπτομέρειες».