Ένα πρώτο βήμα προς την κανονικότητα

Ο Αλέξης Σαββόπουλος γράφει για το εξαιρετικό στήσιμο του Μάντζιου και τον χρόνο που κερδίζει ο Αρης μαζί με την αυτοπεποίθηση.

Νικητή το πρώτο classico της Θεσσαλονίκης δεν ανέδειξε. Κι όμως, κάποιος ξεκάθαρα επικράτησε στο ντέρμπι και αυτός δεν είναι άλλος από τον προπονητή του Αρη. Είναι ο Ακης Μάντζιος που στη σκακιέρα της Τούμπας κατάφερε, μια ομάδα με θέματα σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού της, μέσα σε λίγες μέρες να την συμμαζέψει τακτικά, να της δώσει ένα αγωνιστικό προσανατολισμό με απόλυτη τακτική προσαρμογή στις δυνατότητες του αντιπάλου και καμουφλάρισμα της φανερής έλλειψης συνοχής και ομοιογένειας που έχει η δική του, καινούργια ουσιαστικά, ομάδα. Νικητές και ολόκληρο το τιμ του Άρη που ετοίμασαν ψυχολογικά τους παίκτες για τις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα, μερικοί εκ των οποίων θυμίζω δεν έκλεισαν ούτε μια εβδομάδα προπονήσεων στο Ρύσιο.

Περιμέναμε ότι ο Αρης θα επέλεγε το σετ παιχνίδι, στο οποίο παρότι επέτρεπε στον ΠΑΟΚ να έχει περισσότερη ώρα την μπάλα, δεν αισθάνθηκε ποτέ σοβαρή απειλή και ουδέποτε πιάστηκε απροετοίμαστος ή με αριθμητικό μειονέκτημα. Δεν προβληματίστηκε από το παιχνίδι του αντίπαλου, παρά μόνο από κάποια δικά του αβίαστα ατομικά λάθη. Μάλιστα ήταν ο ίδιος που έβγαλε και τη μοναδική τελικά σε όλον το αγώνα φάση με τις καλύτερες προϋποθέσεις (του Μορόν που δεν πάσαρε σωστά στον Κάρλσον που έφευγε μόνος του) και αυτός που βρήκε τον ΠΑΟΚ… ανοικτό 2 3 φορές, σε αντίθεση με τους γηπεδούχους που δεν βρήκαν ούτε μια φορά εκτεθειμένο και ανοργάνωτο τον Αρη. Έναν Αρη που αδυνατούσε από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος να ολοκληρώσει 90λεπτο δίχως να παραβιαστεί η εστία του. Η ομάδα του Μάντζιου το πέτυχε στην πιο δύσκολη θεωρητικά εκτός έδρας αποστολή από τις 3 (ΟΦΗ και Λαμία οι άλλες δυο).

Κι όλα αυτά με δυο… αβαρίες της τελευταίας στιγμής, αφού ο Μάντζιος λίγη ώρα πριν το ντέρμπι έχασε τη σταθερά του Νταρίντα στη μεσαία γραμμή αλλά και την εναλλακτική του Τζούρασεκ, τη στιγμή που δεν είχε ούτως ή άλλως και τον Ζουλ. Που ηξερε ότι σε τρεξίματα και εντάσεις υστερούσε σε βασικές θέσεις όπως σε αυτές του Ρουπ (που αγωνίστηκε με ένεση και για αυτόν τον εξήρε ο προπονητής του στις δηλώσεις του) και του Ντουκουρέ. Που διάβασε καλά τις πλευρές τις δικές του και του αντιπάλου και επέλεξε Οντουμπάτζο αντί Φεράρι που ήταν η προφανής και αναμενόμενη επιλογή. Που, να μην ξεχνιόμαστε του έλειπε και το άλλο αριστερό μπακ για να δώσει ανάσες σε Μοντόγια (Ματαρίτα).

Ακόμη και η κίνηση με τον Μοντόγια επάνω σε Ζιβκοβιτς είναι απόφαση με σφραγίδα Άκη Μάντζιου. Προετοίμασε τον παίκτη του κατάλληλα ώστε ουσιαστικά να απενεργοποιήσει τον πιο επικίνδυνο και φορμαρισμένο παίκτη της αντιπάλου που μόλις είχε υπογράψει την επέκταση στο συμβόλαιό του. Εμπιστεύτηκε έναν παίκτη με παραστάσεις και εμπειρία και δικαιώθηκε απόλυτα, έστω και αν ο Μοντογια έπαιξε στην εντελώς ανάποδη θέση για αυτόν. Στο ισοζύγιο τι έχασε και τι κέρδισε ο Αρης από αυτην την επιλογή, τα θετικά ήταν σαφώς περισσότερα. Κίνηση κι αυτή με φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα του Έλληνα τεχνικού.

Στο κομμάτι της δημιουργίας και της επιθετικής ανάπτυξης είναι φανερό ότι ο Αρης χρειάζεται αρκετή δουλειά. Παρόλα αυτά η ομάδα προσπάθησε και χθες να δημιουργήσει. Όσο άντεχαν οι δυνάμεις του και όσο επέτρεπε το πλάνο. Διότι με βασικές απουσίες στο κέντρο, παίκτες που αγωνιζόταν πρώτη φορά σε νευραλγικές θέσεις (Βερστράτε και ως αλλαγή ο Βέλεθ), έπρεπε να διαχειριστεί και τις δυνάμεις των παικτών του. Έπρεπε για παράδειγμα να βγάλει 102 λεπτά ο Μορόν ώστε να έχει ύψος ο Αρης στα στημένα.

Προφανώς και δεν είναι για να θριαμβολογεί κανείς. Ο Αρης δεν κέρδισε κιόλας. Όμως είναι φανερό ότι ο χρόνος πλέον κυλάει υπέρ της ομάδας του Μάντζιου. Έφυγε αλώβητος από ένα τοπικό ντέρμπι, που πέρα από τη βαθμολογία έχει και ισχυρό γόητρο και πίεση για όποιον χάσει, και με ηρεμία και αυτοπεποίθηση πλέον η ομάδα της Θεσσαλονίκης συνεχίζει το μοντάρισμα και την προσπάθεια να καλύψει τα κενά μιας προετοιμασίας που δεν έγινε όπως έπρεπε και παικτών που δεν ήρθαν όταν έπρεπε.

Τέλος δυο λόγια για τους καινούργιους που είδαμε για πρώτη φορά στο χορτάρι. Ο Σουλεϊμάνοφ μόλις πήγε δεξιά έδειξε ότι θα βοηθήσει, ο Βέλεθ θα είναι προσώρας μια ρεζέρβα πολυτελείας, ο Πάρντο έπαιξε ελάχιστα και εγώ προσωπικά θα τον κρίνω μετά την δεύτερη διακοπή. Τις εντυπώσεις πάντως τις κέρδισε ο Βερστράτε. Κοντρολαρισμένος παίκτης, τακτικά συγκεντρωμένος, με καλή διαγώνια πάσα και καλά πόδια. Μοιάζει με χρήσιμη προσθήκη αν σκεφτούμε ότι μπήκε κατευθείαν στα βαθιά.

ΥΓ. Ο Νταρίντα, αν έπαιζε, είχε πολλές πιθανότητες να υποστεί θλάση αφού μέρες τώρα είναι στο όριο σωματικά.  Για αυτό και… υποχρεώθηκε να τον στερηθεί ο Μάντζιος από το ντέρμπι. Ας όψεται η επιλογή να παίζει ο 33χρονος Τσέχος 90 λεπτά από την αρχή του καλοκαιρού, ακόμη και στα πρώτα φιλικά του καλοκαιριού στο Ισραήλ, λες και διακυβευόταν κάτι σημαντικό.

ΥΓ2. Διαμαρτύρεται ο ΠΑΟΚ γιατί δεν αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη ο Ντουκουρέ. Όσο αδιανόητο το θεωρούν κάτι τέτοιο οι γηπεδούχοι, αλλά τόσο αδιανόητη ήταν η απόφαση του Παπαπέτρου να μην δώσει φάουλ στην αγκωνιά επάνω στον Ντουκουρέ, πριν πιάσει την μπάλα και ακόμη πιο αδιανόητη να μην αποβάλει τον Βιερινια με 2η κίτρινη κάρτα. Αδιανόητο ότι έκλεισε τα μάτια στην αγκωνιά στο λαιμό του Μορόν, αδιανόητο και ότι στο δεύτερο ημίχρονο έκλεισε τον Αρη στα καρέ του μια ορισμένα φάουλ πραγματικά εφευρέσεις. Σε κάθε όμως περίπτωση, για να είμαστε και δίκαιοι, δεν είδαμε τις διαιτητικές... ομορφιές του Ιρακινοσουηδού, του Αλβανού βαρίστα, του Λευκορώσου εκλεκτού και όλων των απίθανων που με το έτσι θέλω διαμόρφωναν τα αποτελέσματα υπέρ του ΠΑΟΚ τα τελευταία δυο χρόνια. Υπάρχει μια παροιμία που λέει «Καλόμαθε η γριά στα σύκα κι εμπαινόβγαινε κι εζήτα»… Για αυτό οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ από το 80’ λεπτό του αγώνα και έπειτα λες και αγωνίζονταν στο Ποσειδώνιο κολυμβητήριο. Οι βουτιές ήταν περισσότερες από τις κεφαλιές και τα σουτ. 10 λεπτά κανονικής διάρκειας + 12 λεπτά καθυστερήσεις μπορείς να μετρήσεις 4 βουτιές στην περιοχή του Αρη και 1 σουτ όλο κι όλο από θέση οφσάιντ. Δουλεμένα στην προπόνηση όλα αυτά προφανώς…