Ένα χάλκινο μετάλλιο σαν… χρυσάφι

Ο Νότης Ψιλόπουλος γράφει για την τεράστια επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στη Ρίγα.

Ήταν πάρα πολλά τα 16 χρόνια απουσίας από το βάθρο για την Εθνική μας ομάδα. Και το παράδοξο είναι πως σε όλα αυτά τα χρόνια παρουσιαστήκαμε με σπουδαία ρόστερ: παίκτες που πρωταγωνιστούσαν στην EuroLeague, σε Final Four, ακόμη και στο ΝΒΑ. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, την ομάδα του 2015 στο Eurobasket: Σπανούλης, Ζήσης, Μπουρούσης, Πρίντεζης, Κουφός, Περπέρογλου, Παπανικολάου, Καλάθης, Σλούκας, Μάντζαρης, Καϊμακόγλου και ο 20χρονος τότε Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ένα ρόστερ φτιαγμένο για μετάλλιο, που όμως έμεινε εκτός τετράδας μετά τον αποκλεισμό από την Ισπανία. Και στα επόμενα τουρνουά; Το ίδιο σκηνικό: καλές πορείες, αποκλεισμός στα προημιτελικά.

Η φετινή Εθνική, αντιθέτως, έμοιαζε πιο «ταπεινή». Δεύτερη γηραιότερη ομάδα της διοργάνωσης, με αρκετές ελλείψεις, με έναν καθαρόαιμο σέντερ και δίχως την αφθονία ταλέντου των προηγούμενων χρόνων. Για πολλούς το ταβάνι της ήταν η οκτάδα. Όμως η πραγματικότητα διέψευσε κάθε πρόβλεψη. Το ελληνικό σύνολο παρουσίασε κάτι διαφορετικό: χημεία, ομοιογένεια, ρόλους ξεκάθαρους. Έναν Γιάννη Αντετοκούνμπο σε… beast mode, να κουβαλάει με πάθος την ομάδα, και γύρω του συμπαίκτες που έβαζαν το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Οι δηλώσεις, τα δάκρυα, η συγκίνηση στο φινάλε έδειξαν πόσο πολύ το ήθελαν. Και φυσικά, δικαιώθηκε και ο Βασίλης Σπανούλης. Ο άνθρωπος που το 2009 οδήγησε την Εθνική σε χάλκινο ως παίκτης, το 2025 την καθοδήγησε ξανά – αυτή τη φορά από τον πάγκο, βάζοντας και εκείνος τη «σφραγίδα» του σε αυτό το επίτευγμα.

Το μετάλλιο αυτό δεν είναι απλώς χάλκινο. Για το ελληνικό μπάσκετ μοιάζει με… χρυσάφι. Είναι μια διάκριση που μπορεί να ξαναφέρει παιδιά στα ανοιχτά γήπεδα για να παίξουν μπάσκετ, να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον για την Εθνική, να λειτουργήσει ως «κόλλα» ενωτική μέσα κι έξω από το παρκέ. Ξόρκισε το σύνδρομο των προημιτελικών και μπορεί να ξορκίσει και τις όποιες αντιπαλότητες και εγωισμούς, δίνοντας νέα πνοή στο άθλημα.

Και βέβαια, το άξιζε πρώτα απ’ όλα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ολοκλήρωσε το τουρνουά με 27.3 πόντους, 68.5% στα δίποντα, 10.6 ριμπάουντ, 4.1 ασίστ και 1.1 κλεψίματα μέσο όρο. Παρά το γεγονός πως αντιμετώπιζε συνεχώς δύο και τρεις παίκτες, έκανε τους αντιπάλους να μοιάζουν ανήμποροι, είτε έπαιρνε απόφαση να παίξει κατά μέτωπο, είτε να κινηθεί όπως μοναδικά εκείνος γνωρίζει κοντά στο καλάθι. Και το δάκρυ του μετά το παιχνίδι – όταν είπε πως «αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία στην καριέρα μου» – έδειξε πόσο βαθιά το είχε ανάγκη.

Το μετάλλιο άξιζε επίσης στους δύο «παλιούς», στους δύο αρχηγούς της Εθνικής, Κώστα Παπανικολάου και Κώστα Σλούκα. Από τις μικρές Εθνικές και το χρυσό του 2009 στο Eurobasket των Νέων, στα 35 τους, ήταν ξανά μπροστάρηδες, καταθέτοντας ψυχή και σώμα στο παρκέ. Ήταν οι ηγέτες που κάθε ομάδα χρειάζεται σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Θα ήταν κρίμα να ολοκλήρωναν την πορεία τους στα γαλανόλευκα δίχως μεγάλη διάκριση με τους Άνδρες. Και δεν τα παρατούν, θα συνεχίσουν, όσο θα βαστάει η καρδιά, αλλά και το σώμα τους.

Η ευχή όλων είναι να υπάρξει συνέχεια. Να αξιοποιηθούν τα νέα ταλέντα που έρχονται, ώστε να μην είναι το μετάλλιο της Ρίγας μια «στιγμή» αλλά η αρχή μιας νέας εποχής. Δεν υπάρχει πλέον η αφθονία ταλαντούχων και πρωτοκλασάτων παικτών που υπήρχε στο ένδοξο παρελθόν, όμως υπάρχει υλικό. Με τον Γιάννη να παραμένει σημείο αναφοράς, τον Μήτογλου και τον Ντόρσεϊ να συνεχίζουν, τον Σαμοντούροβ να δίνει ελπίδα για το αύριο και τους υπόλοιπους να ακολουθούν, η Εθνική μπορεί να συνεχίσει να ονειρεύεται.

Ένα χάλκινο σαν… χρυσάφι. Μια στιγμή που το ελληνικό μπάσκετ είχε ανάγκη. Και που πρέπει να αποτελέσει αφετηρία, όχι απλώς ανάμνηση. Σύμφωνοι πως ο αποκλεισμός από την Τουρκία ήταν κάτι που ενόχλησε. Όχι τόσο για την ήττα, όσο κυρίως για τον τρόπο, καθώς η Ελλάδα έκανε το χειρότερό της παιχνίδι, την πιο ακατάλληλη στιγμή. Δεν κατάφερε να σταθεί ανταγωνιστική, ο Γιάννης εγκλωβίστηκε και η Εθνική σπατάλησε τη δυνατότητα για συμμετοχή στον τελικό. Ωστόσο, αυτή η ήττα δεν μπορεί να σκιάσει τη σημασία του μεταλλίου. Αντιθέτως, η κατάκτηση της τρίτης θέσης συνιστά τεράστια επιτυχία, μία πραγματική υπέρβαση, αν αναλογιστεί κανείς ότι παραδοσιακά φαβορί όπως η Σερβία και η Γαλλία έμειναν εκτός συνέχειας ήδη από τη φάση των «16».