Η ΑΕΚ δεν μπορεί πλέον να ξεφύγει από την ποδοσφαιρική της μοίρα

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για ελεύθερη πτώση της ΑΕΚ αλλά κυρίως γι' αυτό που πλέον μοιάζει απολύτως αναπόφευκτο

Η κουβέντα πλέον για την ΑΕΚ έχει φύγει από την κατηφόρα και έχει πάει στην ελεύθερη πτώση. Θυμήθηκα αυτό που είχε πει ο Μελισσανίδης στο τέλος της σεζόν που η ομάδα έμεινε εκτός Ευρώπης, περί «καθόδου στον Μπράλο χωρίς φρένα». Συμπτωματικά ήταν λίγο πριν αναλάβει την τεχνική ηγεσία ο Αλμέιδα, που πήρε εκείνη την ομάδα και να την ανέβασε και πάλι στην κορυφή. Τώρα, τρία χρόνια μετά, δεν κατέβηκε καν με φρένα. Έπαιξε κατευθείαν στον γκρεμό. Περίεργοι είναι οι κύκλοι του ποδοσφαίρου.

Η ΑΕΚ έχασε από τον Παναθηναϊκό για πρώτη φορά από τότε που επέστρεψε στο σπίτι της. Όπως και λίγες εβδομάδες πριν είχε χάσει για πρώτη φορά από τον πάγκο. Μέσα σε 2,5 χρόνια, είχε ήττα μόλις σ’ ένα ματς σε εγχώριες διοργανώσεις μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μέσα σε δυο μήνες, έχει κάνει τέσσερις. Ασύλληπτο Έχει συνολικά πέντε συνεχόμενες ήττες. Επίσης ασύλληπτο. Έχει σχεδόν 2,5 μήνες και επτά ματς πρωταθλήματος να δει νίκη. Αυτό και αν είναι ασύλληπτο.

Η ΑΕΚ έχασε από τον Παναθηναϊκό, σχεδόν με τον τρόπο που είχε χάσει, πάλι εδώ στη Νέα Φιλαδέλφεια, από τον ΠΑΟΚ. Η μόνη διαφορά, πως τώρα δεν προηγήθηκε με 2-0, αλλά με 1-0. Ίσως βέβαια και με 2-0 να είχε προηγηθεί, μπορεί και τώρα το αποτέλεσμα να ήταν 2-3, όπως και με τον ΠΑΟΚ. Εικασία μεν, αλλά πως μια ομάδα να κρατήσει οποιοδήποτε σκορ, όταν από το 50’ ή βαριά – βαριά το 60’, εξαφανίζεται από το γήπεδο. Όταν μπορεί να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, αν ο αντίπαλος βρει τρόπο να της βάλει γκολ στο δεύτερο ημίχρονο. Όπως και αν έχει πάει το ματς, όπου και αν το έχει φέρει.

Μήπως δα, τώρα με τον Παναθηναϊκό δεν το πήγε το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο εκεί ακριβώς που το ήθελε. Δεν κινδύνεψε μισή φορά. Έπαιξε πολύ με την μπάλα στα πόδια της. Βρήκε και γκολ λίγο πριν οι ομάδες πάνε στα αποδυτήρια. Σχεδόν ιδανικό σενάριο για ένα ματς που ήταν «τελικός», απέναντι σε μια ομάδα που, αφενός δεν είχε κερδίσει ποτέ στη Νέα Φιλαδέλφεια, αφετέρου δεν είχε κάνει ούτε νίκη εκτός έδρας μέσα στο 2025. Φανταστεί δηλαδή με τι ψυχολογία την έστειλε στα αποδυτήρια το γκολ του Αλμέιδα.

Όλα τα έφερε η ΑΕΚ στα μέτρα της, όπως τα είχε φέρει και με τον ΠΑΟΚ, όταν προηγήθηκε με 2-0. Και αν το ποδόσφαιρο ήταν ένα ημίχρονο, όλα καλά θα είχαν πάει. Μόνο που για κάποιο λόγο σχεδόν σε κανένα, ούτε σ’ αυτό με τον Παναθηναϊκό, ούτε σ’ αυτό με τον ΠΑΟΚ, ούτε με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, η ΑΕΚ δεν… βγήκε στο δεύτερο ημίχρονο. Ποτέ. Και μόλις έφαγε το πρώτο γκολ, κατέρρευσε ξανά. Έμοιαζε θέμα χρόνου να βάλει και το δεύτερο ο Παναθηναϊκός, όπως έμοιαζε θέμα χρόνου να βάλει και το δεύτερο και το τρίτο ο ΠΑΟΚ, όπως έμοιαζε θέμα χρόνου να βάλει το δεύτερο ο Ολυμπιακός.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που έχει μπόλικη τύχη, αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι πλέον σύμπτωση όλο αυτό που συμβαίνει και φέρνει συνεχόμενες ήττες στην ΑΕΚ. Ούτε φυσικά φταίει πως ο Τσιλούλης έστειλε την μπάλα εξ επαφής στο δοκάρι. Η ΑΕΚ έχει ζητήματα και σωματικά και πνευματικά και δομικά, που επί της ουσίας, της έχουν ορίσει την μοίρα της σ’ αυτά τα play offs. Είναι καθαρά και βαθιά ποδοσφαιρικό και όχι συμπτωματικό, το γεγονός πως η ομάδα σε πέντε συνεχόμενα ντέρμπι, έχει βρει σχεδόν ίδιους τρόπους προκειμένου όχι απλώς να μην κερδίσει, αλλά για να χάσει.

Προφανώς η ΑΕΚ πληρώνει όλες τις κακοτεχνίες της, όλα τα λάθη της, ακόμα και όλα τα βάρη σε ψυχολογία και… σώμα, που έχουν πέσει το τελευταίο δίμηνο στα Σπάτα. Και τα πληρώνει όλα πολύ ακριβά. Θα ήταν αφενός άδικο, αφετέρου όχι ακριβές, όλο το βάρος όλου αυτού, να πέσει αποκλειστικά και μόνο στον Αλμέιδα. Για περισσότερους από έναν λόγους. Όμως από την άλλη μεριά, πάλι για περισσότερους από έναν λόγους, πάντα ο προπονητής είναι αυτός που έχει τον πρώτο λόγο και στο να πιστώνεται τις επιτυχίες και να χρεώνεται τις αποτυχίες. Όλο πάνω στον Ματίας πήγε το νταμπλ και η ανταγωνιστική περυσινή εικόνα. Είναι αναπόφευκτο να πάει πάνω του και το βάρος αυτής της φετινής παταγώδους αποτυχίας. Και κυρίως αυτής της μοίρας ασταμάτητης κατρακύλας, με την οποία δείχνει πλέον να έχει δεθεί η ΑΕΚ και από την οποία να μην μπορεί να ξεφύγει.

Στην ΑΕΚ έγιναν πολλά. Πολλά και λανθασμένα. Από πέρυσι σχεδόν τέτοια εποχή ξεκινώντας να μετράμε. Όχι όλα από τον Αλμέιδα. Όμως έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, χωρίς το μεγαλύτερο πρόβλημα να είναι καν η απώλεια του πρωταθλήματος, δεν μπορεί να βγει καμία εξίσωση απλού επιμερισμού ευθυνών για να πάμε παρακάτω. Αυτό έγινε πέρυσι τέτοια εποχή, όταν το πρωτάθλημα χάθηκε στο νήμα. Και ορθώς έγινε. Τώρα το δεδομένο είναι διαφορετικό, η κατάσταση είναι διαφορετική και ορισμένα πράγματα είναι αναπόφευκτα.

Σκληρό να φαίνεται πως τελειώνει και κλείνει έτσι ο κύκλος του πιο πετυχημένου προπονητή μετά τον Μπάγεβιτς. Αλλά είναι ακόμα πιο σκληρό αυτό που βιώνει η ΑΕΚ τους τελευταίους δυο μήνες. Τόσο σκληρό, που δυστυχώς δεν γιατρεύεται μόνο μόνο με παραδοχή αποτυχίας και ανάληψη ευθύνης. Μακάρι να γινόταν. Τώρα, εδώ που έφτασε το πράγμα, χρειάζονται τομές. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα είναι πετυχημένες. Αλλά σίγουρα είναι απαιτούμενες. Βαθιές τομές, μεγάλες αλλαγές. Αυτή είναι η ποδοσφαιρική της μοίρα, μόνη της έπεσε σ' αυτήν και τώρα πρέπει να την ακολουθήσει.

Καταλαβαίνω απολύτως πως ο Αλμέιδα έχει την απόλυτη πεποίθηση πως αυτή την μοίρα μπορεί να την αλλάξει στην επόμενη σεζόν. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτά περί αποζημίωσης είναι μπούρδες. Το πιστεύει και γι αυτό δεν το παρατάει. Από την μεριά του, πολύ καλά το κάνει. Καθαρά ρεαλιστικά, το κουτρουβάλημα είναι μεγάλο και οι πληγές που άνοιξε βαθιές, για να πεις σηκώνομαι, πετάω την σκόνη από τις αποτυχίες και ξαναπαίρνω το δρόμο για κορυφή. Αλλά πλέον είναι ο ιδιοκτήτης αυτός που αποφασίζει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει.

Και κάτι τελευταίο που αισθάνομαι πως θα είναι ντροπή να μην το γράψω. Ο Μάνταλος έχει ακούσει όσα δεν έχει ακούσει ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ και όχι μόνο. Έχει παραχωρήσει οικειοθελώς ακόμα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Όμως πραγματικά νιώθει από ΑΕΚ. Το έδειξε στο γήπεδο, το δείχνει και έξω απ' αυτό. Και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση, θα χάσει την αξία του.