Η Ευρώπη περνάει από τις Σέρρες, όχι από τη Γλασκώβη

Ο Λάμπρος Γκαραγκάνης γράφει για την κλήρωση του Παναθηναϊκού στον δεύτερο προκριματικό του Champions League, επιχειρώντας μία «βουτιά» στο πρόσφατο παρελθόν.

Σλάβια Πράγας, Μαρσέιγ, Μπράγκα, Λανς και τώρα Ρέιντζερς. Η επιστροφή του Τριφυλλιού στα ευρωπαϊκά προκριματικά, μετά το οικονομικό «κραχ» που προκάλεσε η διοίκηση της αθηναϊκής ομάδας και «κουβαλάει» ακόμα ο σύλλογος, μόνο με ροδοπέταλα δεν θα ήταν στρωμένη. Ως οργανισμός με ευρωπαϊκό DNA, ο Παναθηναϊκός δεν τα πήγε άσχημα. Πάλεψε και παλεύει, να επιστρέψει στη χαμένη αίγλη του παρελθόντος.

Το έκανε πάντα, άλλωστε, στην Ευρώπη. Νικούσε μεγαθήρια μεσοβδόμαδα και τα Σαββατοκύριακα έπρεπε να δημιουργεί ομάδα, που να νικάει τους διαιτητές. Τα αποτελέσματα; Λιγότεροι τίτλοι από αυτούς που θα μπορούσε, χαμένα χρήματα που κατέληγαν σε αλλότριες τσέπες, εσωστρέφεια και αλλαγές διοικήσεων, στενωπό που διανύει ακόμα και σήμερα. Ενώ πέρασαν περίπου τριάντα χρόνια, στα οποία κατέκτησε, μόλις, τρία Πρωταθλήματα. Τα υπόλοιπα συσσωρεύτηκαν, γέμισαν τροπαιοθήκες και πορτοφόλια.

Όταν θέλεις να «χτίζεις» σωστά το μέλλον σου, στην Ελλάδα δεν είναι ο ορθός τρόπος ο σωστός. Αυτό δείχνει το παρελθόν. Ειδάλλως το υποθηκεύεις. Ό,τι έκανε ο Παναθηναϊκός και λόγω δικών του σφαλμάτων και εξαιτίας συγκυριών, που, προφανώς, δεν γινόταν να τις αντιμετωπίσει ή δεν ήθελε να το κάνει. Ο υπερσυγκεντρωτισμός τίτλων στη χώρα έχει και ορισμένα παραδείγματα σε άλλα Πρωταθλήματα, όπως στην προηγμένη Λίγκα του Χονγκ Κονγκ. Όπου έως τα μέσα της δεκαετίας του 2010, η συμπαθής Νότια Κίνα συσσώρευε τίτλους...

Με λόγια απλά, το ευρωπαϊκό μέλλον των Πράσινων καθορίστηκε, καθορίζεται και, μάλλον, αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει από το τι γινόταν, γίνεται και, μάλλον, θα συνεχίσει να γίνεται στην Ελλάδα. Το Πρωτάθλημα εδώ ήταν, πάντοτε, το διαβατήριο, για ευρωπαϊκή συνέπεια και χρήματα. Το μεγάλο επίτευγμα, το οποίο αποτυπώνει και το βεληνεκές των Πράσινων, είναι ότι μέσα στη ζοφερή κατάσταση που περιγράφεται όχι απλά έμειναν όρθιοι. Αποτελούσαν σημείο αναφοράς και ακόμα τώρα, στα χειρότερά τους χρόνια, «αναγκάζουν» τους φίλους της Ρέιντζερς να σχολιάζουν στα social media ότι τους έλαχε ο χειρότερος πιθανός αντίπαλος.

Άριστο το Champions League, πολύ καλό το Europa League, όμως, αυτή τη στιγμή, η ιδανική διοργάνωση για τον Παναθηναϊκό (και τις άλλες ελληνικές ομάδες) είναι το Conference League. Το αντιλήφθηκε έγκαιρα ο ΠΑΟΚ, ακόμα περισσότερο ο Ολυμπιακός και διαπίστωσε την προοπτική, πέρυσι, ο Παναθηναϊκός, φτάνοντας στους «16» με μέτριες εμφανίσεις στη League Phase. Νίκες, βαθμοί και ορισμένα σημαντικά έσοδα συνθέτουν ένα πακέτο ελκυστικό, το οποίο αν συνεπώς αποτελεί «καρπό» προσπαθειών δύναται να οδηγήσει στο επόμενο βήμα, σε ανώτερη διοργάνωση.

Το Τριφύλλι, σταθερά, στα ανταγωνιστικά, καλοκαιρινά, ευρωπαϊκά ζευγαρώματα βγάζει τον καλύτερό του εαυτό. Μπορεί να περάσει τη Ρέιντζερς και να εξασφαλίσει League Phase Europa, μπορεί να μην περάσει και να συνεχίσει να «κυνηγάει» τις δύο επόμενες διοργανώσεις. Για να μπει στο κυρίως ταμπλό του Champions League θα πρέπει να αποκλείσει καλές ομάδες και να πραγματοποιήσει μία υπέρβαση. Όταν, υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να την απολαύσει ως «επιδόρπιο» της κατάκτησης του Πρωταθλήματος. Όχι ενός, αλλά καμιάς δεκάδας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Δυστυχώς, όμως, από τη φυσική του θέση απέχει τόσα και τούτο προκαλεί φθορά. Όταν δίνεις αγωνιστικά δικαιώματα, όταν η ομάδα δεν προστατεύεται και... πρωταγωνιστεί σε περιστατικά, όπως φέτος στις Σέρρες, όπου ο ιδρώτας των παικτών «κλέβεται» με επαίσχυντο τρόπο, ο δρόμος της επιστροφής μοιάζει ακόμα δύσβατος και γεμάτος αγκάθια. Δεν υπάρχει συνταγή αντιστροφής της κατάστασης. Συνταγή που να φαίνεται διατεθειμένος να ακολουθήσει ο σύλλογος, ώστε να μην είναι αυτός που κατακαλόκαιρο θα παίζει την... ύπαρξή του.

Για μία ακόμα χρονιά, οι «τελικοί» επιβίωσης αρχίζουν τον Ιούλιο. Σε μία παράφραση των στίχων του Λόρδου Βύρωνα «ο βρετανικός χειμώνας τελειώνει τον Ιούλιο και αρχίζει τον Αύγουστο». Που σημαίνει ότι «κάτι φαίνεται να ξεκινάει, ενώ στην πραγματικότητα έχει ήδη τελειώσει». Διότι ουδείς μπορεί να δίνει «τελικούς» για έντεκα μήνες και να φτάνει στην επιτυχία. Απλώς, δεν γίνεται...