Να μην μπορείς να χαρείς (με) τίποτα...

Ο Άρης μπορεί να βρήκε ένα πολύ σημαντικό γκολ στην εκπνοή ενός «do or die» αγώνα, όμως ζήτημα να σχηματίστηκε χαμόγελο στα πρόσωπα των φίλων της ομάδας έστω και για τρία δευτερόλεπτα. Γράφει ο Βασίλης Πολυχρονόπουλος.

Ήταν μαθηματικά βέβαιο πως το βράδυ του Σαββάτου (ένα ακόμα δηλαδή) δεν θα μας έβρισκε μέσα στην τρελή χαρά. Και αυτό γιατί έτσι όπως είναι τα πράγμα -η ακόμα καλύτερα έτσι όπως τα έχει κάνει ο Άρης- και με μία άνετη και εμφατική νίκη επί της ΑΕΛ Novibet με κάνα 5-0, που θα ερχόταν με πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, απλά θα παίρναμε μία μικρή ικανοποίηση. Μέχρι εκεί. Ούτε στους δρόμους θα βγαίναμε, ούτε πάρτι θα κάναμε.

Εξάλλου πόσο να πανηγυρίσεις για μία νίκη -ακόμα και εμφατική και εντυπωσιακή ξαναλέω- κόντρα σε μία τόσο κακή ομάδα όπως είναι αυτή του Στέλιου Μαλεζά; Πόσο να πανηγυρίσεις για ένα «τρίποντο» που σε φέρνει στο -5 από τον Βόλο και από τον Λεβαδειακό, με τον τελευταίο να έχει κι ένα ματς λιγότερο; Εντάξει θα χαιρόμασταν λίγο, που θα βλέπαμε επιτέλους την ομάδα να παίζει ωραίο ποδόσφαιρο και να επιστρέφει στα «τρίποντα», αλλά χωρίς πολλά-πολλά.

Ε λοιπόν ο Άρης δεν μπορεί να μας προσφέρει ούτε αυτό φέτος. Ούτε να σκάσει λίγο το χειλάκι μας βρε αδερφέ, έτσι για την αλλαγή. Βασικά, ο Άρης έχει καταφέρει κάτι το μοναδικό, κάτι το συγκλονιστικό: Να πετυχαίνει γκολ-buzzer beater σε ένα παιχνίδι που είχε χαρακτήρα «τελικού» και αντί να φωνάζεις «ΓΚΟΟΟΟΛ», να λες ένα «άι στο διάολο πια» και να νιώθεις ότι βγάζεις από μέσα σου ένα βάρος. Εγώ προσωπικά έτσι το «πανηγύρισα» το γκολ του Ντούντου, πετώντας και το κινητό μου λίγο πιο 'κει.

Δυστυχώς, πλέον δεν μπορείς να χαρείς τίποτα και με τίποτα. Ο Άρης κατάφερε ένα παιχνίδι κόντρα σε μία από τις χειρότερες ομάδες του φετινού πρωταθλήματος να το κάνει απίστευτο θρίλερ, ενώ έπαιζε για ένα ολόκληρο ημίχρονο με αριθμητικό πλεονέκτημα και έχοντας το προβάδισμα. Οι Θεσσαλοί δεν είχαν καν τελική στον στόχο σε όλο το παιχνίδι, από το πέναλτι ήρθε η πρώτη τους, που ήταν το γκολ. Κι όμως, ο Άρης βρέθηκε μία ανάσα από την όγδοη συνεχόμενη απώλεια βαθμών στο πρωτάθλημα.

Και το κυριότερο όπως έγραψα και μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ, η εικόνα της ομάδας. Η βελτίωση που ΔΕΝ βλέπουμε εβδομάδα με την εβδομάδα. Ναι, στο πρώτο 30λεπτο ο Άρης έχει παίξει καλά. Δημιούργησε αρκετές ευκαιρίες και βρήκε και το γκολ. Μετά, όμως, ήταν μία από τα ίδια. Και 30 λεπτά δεν θα αρκούν σε άλλες αναμετρήσεις για να πάρεις νίκες και να στρώσεις αυτό το τραγικό σερί και να γυρίσεις το κλίμα. Και πραγματικά αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πως αυτή η ομάδα ένιωσε ότι έχει το δικαίωμα να... χαλαρώσει.

Γιατί πέρα από έλλειψη ενέργειας, υπήρξε και χαλάρωση από τους παίκτες και ήταν ξεκάθαρο. Και αναρωτιέμαι, πως γίνεται να νιώθουν ότι μπορούν να χαλαρώσουν σε ένα τόσο κομβικής σημασίας παιχνίδι, που έχουν προβάδισμα μόλις ενός τέρματος, ενώ παίζουν σε μία ομάδα, που υπάρχει αυτό το κλίμα που υπάρχει από την αρχή της χρονιάς; Ο Χιμένεθ είπε στη συνέντευξη Τύπου πως πρέπει να γίνουν πιο... αλήτες. Καταλαβαίνω πως το είπε, αλλά εγώ θα πω ότι σε πρώτη φάση πρέπει απλά να έχουν επαφή με την πραγματικότητα και να καταλάβουν σε ποια ομάδα παίζουν. Και βλέπουμε μετά για την... αλητεία που όντως λείπει.

Και φυσικά, για να το κλείσω, ένας ακόμα λόγος που «δεν μπορείς να χαρείς με τίποτα» που λέει κι ο τίτλος του κειμένου, είναι το γεγονός πως δεν λέει να σταματήσει αυτή η τραγωδία με τους συνεχόμενους τραυματισμούς. Φτάνει πια, έχει αποδεκατιστεί η ομάδα. «Κοίταζα τον πάγκο και δεν ήξερα τι να κάνω», είπε ο Χιμένεθ, που είδε ΚΑΙ σε αυτό το ματς να τραυματίζεται παίκτης του. Και μάλιστα ποιος; Ο Ούρος Ράτσιτς, που είναι σταθερά από τους κορυφαίους σε κάθε παιχνίδι. Και μάλιστα πότε; Πριν από το μεγάλο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ για το 4/4 στο Κύπελλο...

ΥΓ. Πόσο έλειψες ρε Κάρλες Πέρεθ, πόσο...

ΥΓ2. Μπορεί ο Άρης να μην κατάφερε να μας κάνει να χαρούμε πραγματικά για ακόμα μία φορά, όμως η ΑΕΛ Novibet μας έκανε να γελάσουμε με την αστεία ανακοίνωση της για τη διαιτησία. Κάτι είναι κι αυτό...

ΥΓ3. Δεν σχολίασα καν τις αποδοκιμασίες κατά πάντων παρά τη νίκη στο φινάλε, γιατί αυτό πλέον έχει γίνει μία κανονικότητα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και είναι λογικό.