Η ΑΕΚ έπαθε και έμαθε και ο Λαμέλα και ο Μαρσιάλ έγιναν Γιόβιτς και Γκρούγιτς

Ο Κώστας Τσίλης γράφει για το πως οι δυο τοπ φετινές μεταγραφές της ΑΕΚ, βάσει βιογραφικού, δείχνουν μια εντελώς διαφορετική πολιτική και φιλοσοφία σε σχέση με πέρυσι

Πέρυσι περίπου τέτοια εποχή, η ΑΕΚ ακόμα πάλευε να πάρει έναν φορ, για να μην είναι σαν την καλαμιά στον κάμπο ο Λιβάι Γκαρσία. Αυτή την καθυστέρηση την είχε ήδη πληρώσει πανάκριβα με τον αποκλεισμό τη Νόα. Με τα πολλά και με χίλια βάσανα, είχε έρθει ο Πιερό. Ο Πιερό που τώρα ήταν για να φύγει αλλά τελικά παρέμεινε και μπήκε και στην ευρωπαϊκή λίστα της ΑΕΚ.

Ανοίγω μια παρένθεση για κάποια πράγματα πρέπει να είναι καθαρά. Από την στιγμή που ο Πιερό παρέμεινε στο ρόστερ, δεν υπήρχε ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο, να τον άφηνε ο Νίκολιτς εκτός ευρωπαϊκής λίστας για να βάλει κάποιον φορ που θα ερχόταν. Προφανώς ήθελε κάτι αναβαθμισμένο στην θέση. Υπό την προϋπόθεση, πως είτε ως πώληση, είτε με δανεισμό, ο Πιερό θα αποχωρούσε. Αλλά αν δεν το «έβλεπε» ποδοσφαιρικά, θα τον έστελνε στους κομμένους μαζί με Σιμάνσκι, Φερνάντες, Μήτογλου, ή θα τον έβαζε πέντε λεπτά σε οκτώ ματς όπως τον Οντουμπάτζο.

Έναν παίκτη όμως, που έπαιξε βασικός στα έξι από τα οκτώ καλοκαιρινά παιχνίδια, που με δικό του γκολ η ΑΕΚ κέρδισε τον Αστέρα, που έδωσε βοήθειες σχεδόν σ’ όλα, ο Νίκολιτς δεν θα τον «έκοβε». Δεν τον ερωτεύτηκε ξαφνικά ποδοσφαιρικά, ούτε του έκανε χάρη. Ο Νίκολιτς υπολογίζει αυτόν που βοηθάει την ομάδα. Και ο Πιερό βοήθησε την ομάδα και γι αυτό και υπολογίζεται. Κλείνω την παρένθεση.

Μετά τον Πιερό, επίσης πέρυσι περίπου τέτοια εποχή, ήρθε και ο Μαρσιάλ. Ο Μαρσιάλ είναι ακόμα εδώ, αλλά δεν είναι ούτε στην ευρωπαϊκή λίστα, ούτε ήταν στην αποστολή με τον Αστέρα την περασμένη Κυριακή. Και θα παραμένει εκτός… γενικώς, όσο δεν δείχνει την παραμικρή ένδειξη πως μπορεί να βοηθήσει την ομάδα. Αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο για τις αποφάσεις του Νίκολιτς. Είτε μιλάμε για τον Μαρσιάλ, είτε για τον πιο πιτσιρικά του ρόστερ.

Ο Νίκολιτς είναι απολύτως ανοιχτός να συνεργαστεί με τον Γάλλο. Θυμίζω πως στην πρόβα Ευρώπης που ήταν το φιλικό με την Ομόνοια, τον είχε βασικό. Και ο Μαρσιάλ περπατούσε και έψαχνε τις τσέπες στο σορτσάκι να βάλει τα χέρια του. Πως να τον υπολογίζει έτσι ο Νίκολιτς; Όπως επίσης ο Σέρβος ήταν απολύτως ανοιχτός να συνεργαστεί με τον Λαμέλα. Θυμίζω πως τον είχε πάρει κανονικά στην αποστολή για την προετοιμασία στην Ολλανδία. Και απλώς ο Λαμέλα σήκωσε τα χέρια ψηλά ήδη από την δεύτερη μέρα, όταν φάνηκε πως τα δυο του κατεστραμμένα ισχία, δεν του επέτρεπαν πλέον να παίξει μπάλα. Ο Νίκολιτς όμως, με ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αντιμετώπισε και τον Λαμέλα αλλά και τον Μαρσιάλ.

Φυσικά το ζήτημα για την ΑΕΚ είναι πως ήδη πλήρωσε πέντε εκατομμύρια για τον Λαμέλα. Και έχει ήδη πληρώσει 3,5 για τον Μαρσιάλ και βάσει συμβολαίου έχει μπροστά της να πληρώσει άλλα επτά. Μ’ αυτά τα κόστη, η ΑΕΚ έπρεπε να έχει πάρει πρωτάθλημα ή έστω κύπελλο. Ή έστω να μην τερματίσει τέταρτη, κάνοντας ένα εφιαλτικό φινάλε σεζόν. Θα πει κάποιος πως τώρα πάμε για φρέσκα κουλούρια. Σωστά. Απλώς αφενός η ΑΕΚ με τον Μαρσιάλ παραμένει σε μια όχι τόσο αγωνιστική, αλλά κυρίως οικονομική αιχμαλωσία. Και δεν ξέρω πως και αν θα μπορέσει να βγει απ' αυτή. Πλέον από το τι κάνει και τι δεν κάνει ο Μαρσιάλ εξαρτάται και μάλιστα αποκλειστικά, τουλάχιστον ως προς το αγωνιστικό κομμάτι. Αφετέρου αυτό που έγινε στο φετινό μεταγραφικό καλοκαίρι, δείχνει πως τουλάχιστον έγινε μάθημα το περυσινό πάθημα. Και η φιλοσοφία άλλαξε εντελώς.

Είναι πολλοί που λένε πως οι περυσινοί Λαμέλα και Μαρσιάλ, είναι οι φετινοί Γιόβιτς και Γκρούγιτς. Κάποιοι καλοπροαίρετα, κάποιοι κακοπροαίρετα. Υπάρχουν όμως αλήθειες. Αλήθεια πρώτή, πως θεωρητικά και βάσει αξίας, ποιότητας, ονόματος, στέκει ο παραλληλισμός. Είναι οι δυο τοπ μεταγραφές της ΑΕΚ για φέτος, όπως οι τοπ πέρυσι ήταν ο Λαμέλα με τον Μαρσιάλ. Αλήθεια δεύτερη, η συνθήκη και το πλαίσιο αλλά και η προοπτική των δυο φετινών τοπ μεταγραφών, σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τις αντίστοιχες περυσινές. Ούτε ο Γιόβιτς είναι περίπτωση Μαρσιάλ, ούτε ο Γκρούγιτς είναι περίπτωση Λαμέλα. Φυσικά και κανείς δεν ξέρει τι θα δώσουν οι δυο τους στο γήπεδο. Αλλά σίγουρα η συνθήκη είναι τέτοια, που αποκλείεται η ΑΕΚ να βρεθεί είτε ζημιωμένη, είτε εγκλωβισμένη αγωνιστικά και οικονομικά. Για να το γράψω κι αλλιώς. Είναι στοιχήματα που ο προπονητής ξέρει καλά πως έχουν πολλές πιθανότητες να κερδιθούν. Ο Νίκολιτς, είτε μεταγραφικά, είτε αγωνιστικά δύσκολα θα μπει σε στοίχημα που ξέρει πως μπορεί να το κερδίσει. Και είναι deal, που έγιναν στα μέτρα της ΑΕΚ και όχι πολύ πέρα απ' αυτά.

Για παράδειγμα στην περίπτωση του Γιόβιτς, η ΑΕΚ δεν έφτασε στα τρελά οικονομικά δεδομένα του Μαρσιάλ. Έδωσε όσα έπρεπε να δώσει για να πάρει έναν πρώην φορ της Μίλαν στα 27 του. Με τον Σέρβο δεν υπάρχει η προσδοκία για να ξαναβάλει την καριέρα του στο ίσιο δρόμο, μετά από πολλές σεζόν κατηφόρας, όπως με τον Γάλλο. Ο Γιόβιτς βγήκε από μια σεζόν με την Μίλαν που ξεκίνησε με προβλήματα τραυματισμών και ολοκληρώθηκε με δυο γκολ στο ντέρμπι απέναντι στην Ίντερ και το βραβείο του κορυφαίου παίκτη για τον Απρίλη. Είναι στα 27 του και διψάει ακόμα για διακρίσεις και μέσα από την εθνική του. Και φυσικά ο Γιόβιτς είναι ένας παίκτης που ήρθε επειδή πρώτος ο Νίκολιτς μπήκε μπροστά και συζήτησε μαζί του για να τον πείσει. Ενώ ο Μαρσιάλ ήρθε και ο Αλμέιδα ήταν σε φάση απλώς «καλώς να ορίσει».

Όσο για την περίπτωση του Γκρούγιτς, αυτή και αν δεν έχει καμία σχέση μ’ εκείνη του Λαμέλα. Τον Σέρβο τον πήγε πολύ πίσω η περιπέτεια που είχε με τον Αχίλλειο στην περυσινή σεζόν και κυρίως με την διαχείριση που έκανε το ιατρικό επιτελείο της Πόρτο. Αλλά δεν ήταν κάποιο σοβαρό, ούτε πολύ περισσότερο χρόνιο πρόβλημα. Ένας συνηθισμένος πρόβλημα ήταν και πέρασε. Οι εξετάσεις του ήταν και στην Πορτογαλία και εδώ στην ΑΕΚ απολύτως καθαρές. Ο Νίκολιτς φρόντισε να μάθει τα πάντα και για την δουλειά που έκανε στην προετοιμασία της Πόρτο και για την διάθεση που έχει να ξαναβάλει την καριέρα του σε ράγες. Έχει φιλοδοξίες για το πως θα συνεχίσει και όχι πως θα κλείσει την καριέρα του. Όλα φυσικά, μένει να φανούν και να αποδειχθούν στο γήπεδο. Όσο για το συμβόλαιο του, απέχει πολύ απ’ αυτό που έκανε ο Λαμέλα και σε οικονομικά αλλά και σε χρονικά δεδομένα.

Προφανώς και το γήπεδο θα είναι ο καθρέφτης για το τι θα δείξει ο Γκρούγιτς αλλά και ο Γιόβιτς. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι πως τα χαρακτηριστικά που έχουν και οι δυο, είναι ξεκάθαρο πως ταιριάζουν απόλυτα σ’ αυτό που θέλει να παίξει ο Νίκολιτς. Είναι εξάλλου επιλογές του προπονητή ως προς το αγωνιστικό κομμάτι. Ο Νίκολιτς ξέρει καλά και γιατί ήρθε και που θα κουμπώσει ο Γιόβιτς και γιατί ήρθε και που θα κουμπώσει ο Γκρούγιτς. Κάτι που δεν ίσχυε πέρυσι ούτε για τον Μαρσιάλ, ούτε για τον Λαμέλα. Απλώς «βολεύτηκαν» στο αριστερό και στο δεξί άκρο της επίθεσης. Δεν νομίζω όμως κανείς από τους δυο, ήρθε για εκεί.

Το ξαναγράφω για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί αν θα πιάσει ή δεν θα πιάσει αγωνιστικά είτε ο Γιόβιτς, είτε ο Γκρούγιτς. Έχουν κλάση, έχουν ποιότητα, φυσικά και έχουν και ερωτηματικά. Αφενός όμως αμφότεροι έχουν έρθει διότι έχουν αγωνιστικά χαρακτηριστικά που κουμπώνουν σ’ αυτό που θέλει να παίξει ο προπονητής. Αφετέρου έχουν ποιότητα και βιογραφικό αλλά ακόμα και ηλικία για να κάνουν την διαφορά. Και σίγουρα δεν έχουν βάλει την ΑΕΚ σε καμία οικονομική ομηρία με τα συμβόλαιά τους.

Και κάτι τελευταίο διότι θέλω να είμαι πάντα δίκαιος και κυρίως σιχαίνομαι το δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Πέρυσι τον Ιούλη, τον αεροδρόμιο πλημμύρισε από κόσμο για το "Λαμέλα έλα, μας έχει πιάσει τρέλα". Μια τρέλα που ήταν φουλ και μετά την γκολάρα του Αργεντινού στην Τούμπα. Και μια τρέλα που θα ήταν στο φουλ και στα πλέι οφ, αν οι υπόλοιποι έκαναν καλά την δουλειά τους, διότι ο Λαμέλα την έκανε και με το παραπάνω. Όσο για τον Μαρσιάλ, πλημμύρισε με ακόμα περισσότερο κόσμο το αεροδρόμιο όταν ήρθε στα τέλη Σεπτέμβρη. Και από τα τέλη του Νοέμβρη μέχρι τα μέσα Γενάρη, όταν έφτασε να είναι πρώτος σκόρερ της ΑΕΚ, υπήρχε "τρέλα" με τον... Αντωνάκη και την ποιότητα του.

Δυστυχώς στο τέλος της ημέρας, το ταμείο συνολικά και για τους δυο τους ήταν μείον με βάση τα βιογραφικά τους και τα συμβόλαια τους, η χρονιά γενικώς ήταν εφιαλτική και στο τέλος η ΑΕΚ βρέθηκε και να πληρώνει υπέρογκα ποσά. Με τον Μαρσιάλ μάλιστα, τα έχει ακόμα μπροστά της. Αυτό όμως ήταν και το πάθημα, που φαίνεται από τις φετινές κινήσεις πως έγινε μάθημα. Ο τρόπος που φέτος η ΑΕΚ κινήθηκε και στις τοπ μεταγραφές, αλλά και στις υπόλοιπες κινήσεις που έκανε, έδειξε πως είχε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και ένα πλάνο. Ούτε ξέφυγε πουθενά, ούτε έκανε το παραμικρό ποδοσφαιρικά παράλογο. Μπορούμε να συζητήσουμε το εάν έμεινε ένα κενό, ας πούμε στο δεξί άκρο της άμυνας. Ή ακόμα και στα στόπερ. Όμως η γενική εικόνα, είναι πως η δουλειά έγινε με συνέπεια πάνω σε μια σωστή κατεύθυνση.