Το καλό του Άρη πάνω απ' όλα!

Ο Άρης μέσα σε ένα πολύ βαρύ κλίμα κοιτάζει πλέον την επόμενη μέρα και παρά τη δικαιολογημένη οργή και απογοήτευση δεν πρέπει να ξεχνάμε την ουσία. Γράφει ο Βασίλης Πολυχρονόπουλος.

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Το γεγονός πως ζούμε αυτή την κατάσταση στην αρχή της νέας σεζόν, με τον Άρη να έχει γνωρίσει ντροπιαστικό αποκλεισμό στην Ευρώπη Ιούλη μήνα και ήττα-σοκ μέσα στο σπίτι του μόλις στη δεύτερη αγωνιστική του ελληνικού πρωταθλήματος και να προχωρά σε αλλαγή προπονητή πριν καλά-καλά μυρίσει φθινόπωρο ή το ότι δεν εκπλήσσει κανέναν μας όλο αυτό;

Ρητορικό είναι το ερώτημα, προφανώς και το δεύτερο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αν ήταν μόνο φέτος αυτό το «έργο» και τις προηγούμενες χρονιές ο Άρης είχε κάνει κάτι διαφορετικό θα ήταν πιο εύκολο να το... καταπιούμε. Αυτό, όμως, που έχει κουράσει άπαντες και έχει προκαλέσει τεράστια οργή και απογοήτευση είναι η λούπα. Οι ασταμάτητες επαναλήψεις σε βαθμό «Κωνσταντίνου και Ελένης».

Δεν είναι καθόλου ευχάριστο να μιλάμε για αλλαγή προπονητή για ακόμη μία φορά από αρχές Σεπτεμβρίου. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο να φτάνουμε σε σημείο να συζητάμε και για το διοικητικό κομμάτι πέρα από το αγωνιστικό. Και κυρίως, δεν είναι καθόλου ευχάριστο να βλέπεις την ομάδα να έχει βυθιστεί στην εσωστρέφεια και στη διχόνοια. Πάμε να τα πάρουμε, όμως, ένα-ένα τα θέματα...

Ο Χιμένεθ να κάνει αυτό που δεν έκανε ο Ουζουνίδης

Ξεκινώντας από το ζήτημα του προπονητή θα πω ότι ναι μεν -όπως έγραψα και πιο πάνω- δεν είναι ωραίο, που ο Άρης μπήκε σε διαδικασία αλλαγής προπονητή με το καλημέρα μίας ακόμα χρονιάς, όμως η αλήθεια είναι πως δεν θεωρώ άδικη την απομάκρυνση του Μαρίνου Ουζουνίδη. Ο Έλληνας τεχνικός έχει τεράστια ευθύνη για την ανετοιμότητα και τη βελτίωση που ΔΕΝ παρουσίασε η ομάδα παρά τη... δεύτερη προετοιμασία (όπως είχε πει ο ίδιος) μέσα στον Αύγουστο.

Στη θέση του ήρθε ο Μανόλο Χιμένεθ, που δεδομένα δεν αποτελεί έναν προπονητή από το πάνω ράφι, αλλά από το να ερχόταν κάποιος άπειρος, που δεν έχει ιδέα τι εστί Ελλάδα και θα χρειαζόταν μήνες προσαρμογής, σίγουρα είναι πολύ καλύτερη επιλογή, καθώς δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου στο κιτρινόμαυρο στρατόπεδο και ο Ισπανός ξέρει πολύ καλά την ελληνική πραγματικότητα, ώστε να μη χρειαστεί μεγάλο διάστημα για να προσαρμοστεί.

Κάτι επίσης σημαντικό που έχει ο Μανόλο Χιμένεθ και του έδωσε προβάδισμα είναι η εμπειρία. Οι Θεσσαλονίκεις ήθελαν έναν έμπειρο προπονητή, που να έχει το «know how» στο να διαχειριστεί ένα ρόστερ σαν αυτό που έχει φέτος η ομάδα και τις προσωπικότητες που υπάρχουν στα αποδυτήρια. Κάτι που ο Μαρίνος Ουζουνίδης δεν κατάφερε, την ώρα που η πειθαρχία είναι από τα δυνατά όπλα του 61χρονου τεχνικού.

Όσον αφορά το στιλ παιχνιδιού του, ξέρουμε ότι είναι προπονητής περισσότερο του αποτελέσματος παρά του θεάματος. Του... μισό - μηδέν που λέμε. Προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου. Ωραία και το θελκτικό ποδόσφαιρο δεν λέω, αλλά ο Άρης αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από αποτελέσματα, όχι από θέαμα. Οι νίκες θα βοηθήσουν την ομάδα να ανακάμψει, αλλά και τον ίδιο τον Χιμένεθ να πατήσει γερά στα πόδια του. Νίκη να 'ναι λοιπόν κι ας είναι με μισό γκολ σε κάθε ματς.

Η έντονη αμφισβήτηση για Καρυπίδη και η επικίνδυνη απαίτηση

Θα ήταν παράλογο ο Άρης να βρίσκεται σε αυτή την άσχημη κατάσταση για ακόμη μία χρονιά και ο ισχυρός άνδρας της ομάδας να μη δέχεται κριτική και να πληρώνει το μάρμαρο μόνο ο Ουζουνίδης, οι παίκτες και δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος. Πάντα και σε όλες τις ομάδες ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης βαραίνει και τον ισχυρό άνδρα του συλλόγου, που αυτός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για όλα. Βέβαια, άλλο η κριτική -έστω και η πολύ σκληρή- και άλλο η ισοπέδωση, αλλά στην Ελλάδα ξέρουμε πως πάει το πράγμα.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως ο Θόδωρος Καρυπίδης βρίσκεται υπό έντονη αμφισβήτηση. Δεν είναι μόνο τα συνθήματα που ακούστηκαν στο «Κλεάνθης Βικελίδης» στην αναμέτρηση με τον Παναιτωλικό, μία γύρα να κάνεις στα social media καταλαβαίνεις πως τα δεδομένα έχουν αλλάξει κατά πολύ και η καθολική στήριξη που απολάμβανε λίγα χρόνια πριν έχει φύγει και την εμφάνιση της έχει κάνει η απαίτηση αλλαγής σελίδας από μία μεγάλη μερίδα του κόσμου. Μία απαίτηση, που με τον σκεπτικό που γίνεται από κάποιους, είναι επικίνδυνη.

Δεν μιλάω φυσικά για το ενδεχόμενο ομαλής διαδοχής εφόσον προκύψει ένας σοβαρός επιχειρηματίας, που να ενδιαφερθεί για την απόκτηση του Άρη, όπως έγινε και στο μπάσκετ. Αυτό φυσικά και είναι θεμιτό και είναι και ο τρόπος με τον οποίο φαντάζομαι θα ήθελε να αποχωρήσει και ο ίδιος ο Θόδωρος Καρυπίδης. Μιλάω για τα «παράτησε τα» και «σήκω φύγε», που ειπώνονται εν θερμώ με μεγάλη ευκολία, θαρρείς πως το σκοτάδι στο οποίο βρέθηκε ο Άρης πριν μερικά χρόνια δεν τους ήταν αρκετό και θέλουν... ρεπετισιόν.

Η... φαγωμάρα κάνει καλό μόνο στους απέναντι

Τέλος, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Αν κάτι έχει ανάγκη ο Άρης περισσότερο απ' όλα είναι συσπείρωση και ενότητα και αν κάτι θέλουν οι απέναντι είναι η εσωστρέφεια και η διχόνοια. Γιατί να τους κάνουμε τη χάρη; Καταλαβαίνω πως όταν μία ομάδα βιώνει τέτοιες άσχημες καταστάσεις είναι στο πρόγραμμα και αυτά, αλλά δεν βοηθάει πουθενά αυτό το κλίμα.

Ότι είναι να γίνει πρέπει να γίνει με γεμάτο γήπεδο και τον κόσμο του Άρη να είναι μία γροθιά και δίπλα στην ομάδα όπως πάντα. Άσχετα με την άποψη που μπορεί να έχει ο καθένας για την όλη κατάσταση, για τον νέο ή τον παλιό προπονητή, για τη διοίκηση, κλπ. στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι ένα: Το καλό του Άρη!

Αυτό είναι πάνω απ' όλα και η βάση για να γίνουν σωστά τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο λαός του να είναι ενωμένος και στο πλευρό του. Και όλα τ' άλλα θα έρθουν...

ΥΓ. Το Κύπελλο Ελλάδας αποτελεί ευκαιρία. Η κλήρωση ήταν αρκετά καλή και επιτρέπει στην ομάδα να κοιτάζει πολύ μακριά. Θα μου πεις και στην Ευρώπη ήταν καλή η κλήρωση και είχαμε δράματα, αλλά δεν μπορώ να μην το αναφέρω. Ένας καλός και σοβαρός Άρης μπορεί να το δει ως μία χρυσή ευκαιρία να φτιάξει κατά πολύ η χρονιά.