Βεατρίκη Σαρρή, το «κανόνι» της Μπράιτον που νίκησε την κατάθλιψη και τώρα κατακτά το αγγλικό ποδόσφαιρο (vid, pics)

Η Βεατρίκη Σαρρή έσπασε τα ελληνικά στερεότυπα, πάλεψε με την κατάθλιψη και τώρα ζει το όνειρό της στο αγγλικό ποδόσφαιρο με τη Μπράιτον, αλλά το όνειρο είναι η Άρσεναλ. Το βραβείο του ΠΣΑΠΠ και η διαφωνία για το ματς με τον ΠΑΟΚ.

Μία Ελληνίδα δεν είναι και το πιο απλό να κατακτήσει το αγγλικό ποδόσφαιρο.

Σε μία χώρα που ακόμα τα στερεότυπα θέλουν τις γυναίκες μακριά από το ποδόσφαιρο, η Βεατρίκη Σαρρή έδειξε ότι έχει το μαχητικό DNA της Κρήτης, με καταγωγή από τα Χανιά, στο αίμα της. Είναι το πεπρωμένο της. Γεννημένη Πρωτοχρονιά, από μωρό ήταν είδηση. Πέρασε δύο σοβαρούς τραυματισμούς. Ο πρώτος την γέμισε πικρία.

Η ίδια δήλωσε ότι έφτασε στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Δούλεψε, τόλμησε να ονειρευτεί και τώρα παίζει στη Woman Super League με τη φανέλα της Μπράιτον, την κορυφαία κατηγορία της Αγγλίας στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Στο χθεσινό 2-2 με τη Ρέντινγκ πέτυχε τα δύο γκολ της ομάδας της σε πέντε λεπτά. Έκανε το 0-2 στο 8' και το 13', αλλά δεν ήταν αρκετά για τη νίκη. Μότο της; «Για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις, πρέπει να κάνεις ό,τι δεν κάνουν οι υπόλοιποι!».

Το Sportal, λοιπόν, συστήνει την αριστεροπόδαρη Βεατρίκη. Τη Χανιώτισσα που έχει πτυχίο ψυχολόγου από το Leeds Beckett University και πλέον παίζει στη Μπράιτον. Σε 14 ματς την τρέχουσα περίοδο έχει 3 γκολ και 2 ασίστ. Με το «7» στην πλάτη. Στην Ελλάδα αντίθετα, έχει το «10».

Πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο και πως έφτασε στα σαλόνια; Με τον αδερφό της Γιώργο στις αλάνες ξεκίνησε. Τόσο απλά. Η ίδια το έχει ξεκαθαρίσει. Δεν υπάρχει ταβάνι στις φιλοδοξίες της. Η Αγγλία είναι το όνειρό της και το απολαμβάνει. Στην Ελλάδα έρχεται για διακοπές στα αγαπημένα της Χανιά και για να υπηρετήσει την Εθνική. Ας δούμε τι έχει αναφέρει στο athletestories.gr για τη διαδρομή της.

«Το πιο τρελό όνειρό μου είναι να παίξω στην Άρσεναλ! Είμαι οπαδός της! Από πολύ μικρή! Θαυμάζω τις παίκτριες, τον σύλλογο, τον τρόπο με τον οποίο έχει συμβάλλει στο γυναικείο ποδόσφαιρο.

Οι Άγγλοι στα περισσότερα θέματα είναι πιο «ανοιχτόμυαλοι». Δεν έχουν στερεότυπα. Θεωρούν φυσιολογικό μια γυναίκα να παίζει μπάλα και στους περισσότερους δεν «ξενίζει» όταν τ’ ακούν.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Αγγλία είναι πολύ πιο ανεπτυγμένο απ’ όσο στην χώρα μας.

Στην Ελλάδα, όταν πεις πως μια γυναίκα παίζει ποδόσφαιρο, οι περισσότεροι εντυπωσιάζονται. Δυστυχώς, υπάρχει ακόμα αυτό το στερεότυπο που θέλει τις γυναίκες να ασχολούνται με άλλα αθλήματα και να κάνουν άλλα πράγματα…

Τελευταία, η κατάσταση έχει αρχίσει να βελτιώνεται. Οι ποδοσφαιρικές ακαδημίες , πλέον, έχουν τμήματα και για κορίτσια κι έτσι τα μικρά κορίτσια έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν μ’αυτό που πραγματικά αγαπούν και που τις εκφράζει: Το ποδόσφαιρο!

Γεννήθηκα την 1/1/1998. Ήμουν και στις ειδήσεις! Ως το παιδί που γεννήθηκε την πρώτη μέρα του νέου έτους. Μάλιστα, απ’ ό,τι μου έχουν πει, πολλά καταστήματα μάς έκαναν δώρα. Ένα απ’ αυτά ήταν μία κούνια!

Πώς ξεκίνησα να ασχολούμαι με ποδόσφαιρο; Να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθα σ’ επαφή με το άθλημα. Έπαιζα ποδόσφαιρο στο σχολείο, στο χωριό, στο δρόμο, όπου και να βρισκόμουν. Δεν είχα αφίσες ποδοσφαιριστών στο δωμάτιο μου.

Πάντα, όμως, θαύμαζα τον Μέσι. Αν με ρωτήσει κάποιος Μέσι ή Ρονάλντο, για μένα η απάντηση είναι εύκολη: Μέσι! Είναι ο ορισμός του ταλέντου! Εκτιμώ, βέβαια, και τον Ρονάλντο για το πείσμα, την αφοσίωση και την εργατικότητα του, αλλά, κατά την άποψή μου, δεν συγκρίνεται με τον Μέσι! Από τις γυναίκες, αγαπημένες μου παίκτριες είναι η Κέλι Σμιθ και η Κιμ Λιτλ.

Θυμάμαι, όταν είχα ξεκινήσει να παίζω, ο παππούς μου, μού είχε αγοράσει το βιβλίο της Σμιθ. Μόλις το διάβασα, ταυτίστηκα μαζί της! Έχει περάσει δύσκολα ως γυναίκα ποδοσφαιρίστρια, όμως, κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να παίξει επαγγελματικά διαγράφοντας μία τεράστια καριέρα στην Αγγλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στο χωριό, τους Λάκκους Χανίων, όπου πηγαίναμε κυρίως το καλοκαίρι, βρισκόμασταν με τ’ άλλα παιδιά και παίζαμε ποδόσφαιρο όλη την ημέρα! Μάλιστα, στο χωριό ο πατέρας μου με τη βοήθεια του κουμπάρου του, του Γιάννη, μας είχαν φτιάξει ένα τέρμα! Από μικρή ήμουν πάρα πολύ ανταγωνιστική. Κι όταν παίζαμε, πολλές φορές μαλώναμε με τ’ άλλα παιδιά.

Ώσπου, το 2006, ο κουμπάρος των γονιών μου, ο Νίκος, έγραψε τον γιο του, τον Χαράλαμπο, σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου και συγκεκριμένα στην ακαδημία των Νέων Χανίων.

Οι γονείς μου πρότειναν στον Νίκο να μας πάει κι εμάς για μια προπόνηση για δούμε αν μας αρέσει, αλλά κυρίως οι γονείς μου ήθελαν να αθλούμαστε από μικρά.

Οπότε, έτσι και έγινε. Πήγαμε σε μια προπόνηση μαζί με τον Χαράλαμπο και από την πρώτη στιγμή το λατρέψαμε. Γιατί επέλεξα το ποδόσφαιρο και όχι κάποιο άλλο άθλημα;

Γιατί το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό άθλημα και απευθύνεται σ’ όλους! Γιατί αυτό με διασκεδάζει και μ’ εκφράζει περισσότερο! Γιατί ήμουν αρκετά καλή σ’ αυτό, οπότε αυτό μου ‘δινε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση! Πριν αρχίσω το ποδόσφαιρο, έκανα δύο χρόνια ενόργανη γυμναστική. Αμέσως μετά άρχισα να ασχολούμαι με το στίβο. Ξεκίνησα το στίβο ταυτόχρονα με το ποδόσφαιρο.

Όπως ανέφερα, οι γονείς μου ήθελαν εγώ και ο αδερφός μου να αθλούμαστε. Για πέντε χρόνια συνέχισα και τα δύο αθλήματα. Στην ηλικία των 12 ετών έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δυο. Εύκολη απόφαση για μένα, παρόλο που από μικρή ένιωθα πίεση ως προς το πιο άθλημα έπρεπε να ακολουθήσω. Η φράση που συνήθως άκουγα ήταν «το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν έχει μέλλον».

Το καλό ήταν -και είναι- ότι έχω «ανοιχτόμυαλους» γονείς. Δεν χρειάστηκε να το συζητήσουμε ή να με επηρεάσουν προς κάποια κατεύθυνση. Ήξεραν οτι αγαπώ το ποδόσφαιρο και ότι είμαι καλή σε αυτό. Γνωρίζω πολλά κορίτσια που ήθελαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο, αλλά δεν τις άφηναν οι γονείς τους.

Έπαιζα κυρίως ως μεσοεπιθετικός και αριστερό χαφ. Έχω παίξει και στόπερ μια σεζόν κι επίσης μπορώ να παίξω και αριστερό μπακ. Πιστεύω πως είναι πολύ χρήσιμο για έναν ποδοσφαιριστή να παίζει παντού. Σε κάνει χρήσιμο για την ομάδα.

Μέχρι και σήμερα, δεν έχω κάποια συγκεκριμένη θέση. Αυτό οφείλεται και στον τρόπο που παίζει η ομάδα μου. Προσωπικά, προτιμώ να παίζω ως μεσοεπιθετικός και αριστερό χαφ.

Στην ακαδημία των Νέων Χανίων έμεινα για πέντε χρόνια και όταν έγινα 13 ετών, έπρεπε να αγωνιστώ σε γυναικεία ομάδα. Πήγα στον Α.Ο. Χανιά.

Τον Μάρτιο του 2013, κλήθηκα για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα Κορασίδων από τον ομοσπονδιακό τεχνικό Ευάγγελο Κουτσάκη. Η πρώτη μου εμφάνιση ήταν στο αναπτυξιακό τουρνουά στη Χαλκίδα, με αντιπάλους το Αζερμπαϊτζάν, το Ισραήλ και τη Μάλτα και στη συνέχεια αγωνιστήκαμε στη Δανία για την πρώτη φάση του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Την ίδια χρονιά, ο Α.Ο. Χανιά «ανέβηκε» στην Α΄ Εθνική. Εκείνο το διάστημα η ομάδα βρισκόταν σε μεταβατική περίοδο, γιατί είχε μόλις αλλάξει ο προπονητής. Στο πρώτο παιχνίδι στην Αθήνα για την «άνοδο» στην Α’ Εθνική με τον Ήφαιστο Περιστερίου, ο αντίπαλός μας ήταν 100% προετοιμασμένος. Σε αντίθεση με εμάς που περνούσαμε μια δύσκολη φάση. Ήταν δύσκολο παιχνίδι, θυμάμαι. Σε δύσκολες συνθήκες. Πολύ ζέστη και κακός αγωνιστικός χώρος. Δεν μας «έβγαινε» τίποτα. Άστοχες μέχρι και σε πέναλτι! Δεν είχαμε καθόλου τύχη! Χάσαμε 3-1… Το μοναδικό γκολ της Σουζάνα Ζτράβκοβιτς ήταν αυτό μας κράτησε «ζωντανές» στη διεκδίκηση της ανόδου.

Την επόμενη μέρα που πήγα στο σχολείο δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Όλη την εβδομάδα δεν μπορούσα να βγάλω απ’ το μυαλό μου εκείνο το παιχνίδι. Από το δεύτερο παιχνίδι δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες.

Μόνο το ημίχρονο στα αποδυτήρια, όταν ο Τομ, ο προπονητής μας, μάς μίλησε και μας είπε πως έχουν μείνει 45 λεπτά για την ολοκλήρωση του αγώνα και να μην τα παρατήσουμε. Είχε μιλήσει και σε μένα ξεχωριστά. Πίστευε σε εμάς μέχρι το τέλος! Το σκορ ήταν 0-0.

Και μετά έγινε το θαύμα! Μόλις ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο, βάζω το πρώτο γκολ και τα υπόλοιπα έχουν μείνει στην ιστορία. Δύο γκολ από εμένα και δύο από την Τόνια Γιαννούτσου μάς έστειλαν στην Α’ εθνική! Νικήσαμε 4-1! Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου! Για δύο χρόνια όλα κυλούσαν «ρολόι».

Τελειόφοιτη, πια, Λυκείου, ήμουν αρχηγός στην ομάδα των Χανίων, έπαιζα στην εθνική ομάδα Κορασίδων με την οποία φτάσαμε μέχρι την β΄φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Νεανίδων. Στην πορεία, προσκλήθηκα και στην εθνική ομάδα Γυναικών.

Εκείνη την εποχή έκανα την καλύτερη σεζόν μου. Και ξαφνικά, ενώ όλα πάνε «ρολόι», έρχεται ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός. 17 Ιανουαρίου 2016. Ρήξη πρόσθιου χιαστού! Ήταν ότι πιο άσχημο είχα βιώσει ποτέ. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο είχα στεναχωρηθεί. Ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης!

Και όταν το λέω αυτό, δεν εννοώ ότι για μια εβδομάδα δεν ήμουν καλά. Μου πήρε έναν ολόκληρο χρόνο να το ξεπεράσω. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβη. Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ! Ήμουν μόλις 18 ετών! Νόμιζα ότι η καριέρα μου στο ποδόσφαιρο είχε τελειώσει! Είχα χάσει πολλά κιλά. Ακόμα και τώρα, έχω φωτογραφίες από τότε και τρομάζω βλέποντας πώς είχα γίνει. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ ψυχολογικά. Για εμένα ήταν το τέλος του κόσμου, ενώ προφανώς υπάρχουν αρκετοί αθλητές που το περνούν και το ξεπερνούν.

Ωστόσο, ήμουν τυχερή! Είχα τεράστια στήριξη και είμαι ευγνώμων. Κυρίως, όμως, δίπλα μου ήταν οι γονείς μου, ο αδερφός μου και η οικογένειά μου οι οποίοι έζησαν την κατάσταση από «πρώτο χέρι». Ήταν τόσο πληγωμένοι, όσο εγώ… Οι γονείς μου έψαξαν αμέσως για τους καλύτερους γιατρούς. Παρόλο που οικονομικά τα πράγματα ήταν δύσκολα, δεν το σκέφτηκαν στιγμή και μου έδωσαν την δυνατότητα να χειρουργηθώ από τον κ. Χρήστο Θέο, τον γιατρό του Ολυμπιακού. Έκαναν τα πάντα σε μια δυσχερή οικονομικά εποχή και θα τους ευχαριστώ πάντα γι’ αυτό! Γενικά, το 2016 ήταν μια δύσκολη χρονιά.

Ήταν δύσκολη περίοδος και για την ομάδα. Δεν ξέρω ακριβώς τι γινόταν. Το μόνο που γνωρίζω ήταν πως εκείνο το διάστημα υπήρχαν οικονομικές δυσκολίες και προστριβές ανάμεσα σε διάφορα μέλη.

Όταν έμαθα την απόφαση της ομάδας να απέχει από τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ στον ημιτελικό του φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ελλάδας, μου φάνηκε απίστευτο! Ήμουν αντίθετη μ’ αυτό!

Δεν ήμουν εκεί, κι όσα έμαθα, τα έμαθα εκ των υστέρων. Οπότε δεν μπορώ να κρίνω τις καταστάσεις 100%. Απογοητεύτηκα πολύ με το συγκεκριμένο περιστατικό. Όλος ο κόπος της ομάδας να παραμείνει τότε στην Α’ εθνική, ουσιαστικά, «πετάχτηκε» στα «σκουπίδια». Κρίμα που συνέβησαν όλα αυτά… Ήταν πλήγμα και για το όνομα του συλλόγου αλλά και για όσους ήταν ήταν κοντά σ’ αυτόν.

Οι παλιότερες παίκτριες γνωρίζουν τί θυσίες είχαμε κάνει για να μπορεί η ομάδα να υπάρχει και να αγωνίζεται αξιοπρεπώς στην Α’ εθνική! Ανεξαρτήτως των γεγονότων, είχα αποφασίσει πως θα ήθελα να πάω στο εξωτερικό για να συνδυάσω σπουδές και ποδόσφαιρο.

Στην Αγγλία συγκεκριμένα, απ’ όπου κατάγεται η μητέρα μου. Δεν ήθελα να αγωνιστώ στην Ελλάδα. Ήθελα να κάνω το μεγάλο βήμα… Η μητέρα μου με βοήθησε πάρα πολύ να βρω πανεπιστήμιο. Κάναμε κάποιες αιτήσεις και μετά είχα δυο επιλογές: Το πανεπιστήμιο του Leicester και το Leeds Beckett University.

Από την στιγμή που είχα αυτές τις επιλογές, είχα και την αντίστοιχη επιλογή στις πόλεις και τις ομάδες. Επέλεξα το Λιντς. Έτσι. Χωρίς να έχω γνωστούς εκεί. Η μητέρα μου με ρώτησε, «πού θες να πας;». Το ένστικτο μου, μού είπε Λιντς! Τόσο απλά! Όταν μετακόμισα, το πρώτο διάστημα ήταν πολύ δύσκολο. Ήμουν όμως τόσο ενθουσιασμένη, που δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο. Ήξερα, ότι ξεκινούσε το όνειρο…

Όταν αποφάσισα σε ποια πόλη θα πήγαινα να σπουδάσω, ξεκίνησα και την αναζήτηση της ομάδας στην οποία θα έπαιζα ποδόσφαιρο. Έτσι, άρχισα να στέλνω e-mail σε συλλόγους με το βιογραφικό μου κι ένα βίντεο.

Η Λιντς ανταποκρίθηκε αμέσως! Στην ομάδα ξεκίνησα να παίζω τον Αύγουστο του 2016 και παρέμεινα μέχρι τον Ιούνιο του 2017, ενώ τον επόμενο μήνα πήγα στην Fylde Ladies, ομάδα της Γ’ κατηγορίας της Αγγλίας .

Δυστυχώς, εκεί έμεινα για πολύ μικρό χρονικό διάστημα… Μετά την έναρξη των αγώνων, στο παιχνίδι με την Guisley Vixens, είχα έναν νέο σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο. Άλλος ένας… Είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ, αλλά σε καμία περίπτωση όπως στον πρώτο. Πάλι ήμουν τυχερή γιατί είχα ανθρώπους οι οποίοι πότε δεν σταμάτησαν να πιστεύουν σε εμένα.

Οφείλω να αναγνωρίσω και στην Fylde, ότι ήταν άψογη στην συνεργασία τους. Τήρησαν το συμβόλαιο και περίμεναν να επιστρέψω στην ομάδα. Αυτό σίγουρα με βοήθησε ψυχολογικά.

Επίσης, και οι γιατροί ήταν άψογοι, όπως και η χειρουργική επέμβαση. Το γόνατό μου ήταν από μόνο του πολύ δυνατό, κι έτσι κατάφερα να περπατήσω πολύ γρήγορα. Να έχω κάμψη και έκταση σχεδόν αμέσως. Όλα κύλησαν πολύ ομαλά. Εκτός αυτών, έχω ασχοληθεί κι έχω δουλέψει και η ίδια ατελείωτες ώρες με την ενδυνάμωση των γονάτων μου. Μέχρι και σήμερα είναι δύσκολο να μιλάω για τους τραυματισμούς μου… Με πληγώνει και μόνο που το σκέφτομαι.

Λίγο πριν το καλοκαίρι του 2018, όταν άρχισα να επανέρχομαι, είχα μια επικοινωνία με την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Γνώριζαν για τον τραυματισμό μου. Είχαν δει όμως, κάποια βίντεο μου και είχαν ακούσει για μένα.

Μου είπαν λοιπόν πως, όταν θα επέστρεφα στις προπονήσεις, θα μπορούσα να δοκιμαστώ στην ομάδα. Έτσι κι έγινε. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου πήγα για τα δοκιμαστικά. Υπήρχε θετική ανταπόκριση κι έτσι έμεινα στην ομάδα όπου αγωνίζομαι μέχρι σήμερα.

Η Σέφιλντ, είναι πολύ δυνατή φέτος και στόχος μας είναι η άνοδος στην Α’ κατηγορία (Super League). Θεωρώ πως διαθέτουμε το έμψυχο δυναμικό για να τα καταφέρουμε. Οι πιο δυνατές παίκτριες είναι η Jade Pennock και η Leandra Little. Η Jade είναι τρομερή επιθετικός, με απίστευτες αθλητικές ικανότητες και σκοράρει σχεδόν σε κάθε ματς.

Η Leandra είναι αμυντικός και είναι από τις πιο έξυπνες παίκτριες που έχω γνωρίσει. Εγώ κάνω περισσότερο παρέα με την Becky (Flaherty) και την Kasia (Lipka). Γενικά, είμαστε μια νεοσύστατη ομάδα. Ουσιαστικά πέρυσι ήταν η πρώτη χρονιά στην Β’ εθνικής Αγγλίας μετά και τις αλλαγές που έγιναν στις κατηγορίες του γυναικείου ποδοσφαίρου.

Σύμφωνα με αυτές, όλες οι ομάδες Α’ κατηγορίας πρέπει να είναι επαγγελματικές, όπως και όλες της Β’ να είναι τουλάχιστον ημιεπαγγελματικές.

Στην Αγγλία, το γυναικείο ποδόσφαιρο βρίσκεται διαρκώς σε άνοδο. Αντίθετα, η Ελλάδα είναι πολλές ταχύτητες πίσω.

Αυτό δεν έχει σχέση με τα κορίτσια που ασχολούνται με το άθλημα στην χώρα. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές και ταλαντούχες παίκτριες ισάξιες με του εξωτερικού.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι αρκετά πρόσφατο και δυστυχώς υπάρχει ακόμα το στερεότυπο που θέλει τις γυναίκες να ασχολούνται με άλλα αθλήματα. Επίσης, δεν υπάρχει διάθεση προώθησης και ανάδειξής του από τα περισσότερα Μ.Μ.Ε..

Τι θα μπορούσε να βοηθούσε στην ανάπτυξή του στην Ελλάδα εκτός από την στήριξη, την προώθηση και την προβολή του; Ίσως αν κάποιοι από τους ισχυρούς, οικονομικά, συλλόγους, όπως για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός, αποφάσιζαν να δημιουργήσουν γυναικείες ποδοσφαιρικές ομάδες!

Αν έμπαιναν κι αυτοί σ’ αυτήν τη διαδικασία, ίσως το γυναικείο ποδόσφαιρο να πήγαινε ψηλότερα. Ο Ολυμπιακός, νομίζω έχει τη δύναμη να το κάνει…

Euro και Μουντιάλ με την Ελλάδα

Ένα άλλο τρελό όνειρό μου, είναι να βοηθήσω την εθνική ομάδα της Ελλάδας να πάρει μέρος στο Euro και στο Μουντιάλ! Μακροπρόθεσμα, ελπίζουμε να είμαστε η γενιά που θα αλλάξει το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μου, κάνω προπονήσεις. Πηγαίνω στο γυμναστήριο και στο γήπεδο για να δουλέψω σε στοιχεία που θεωρώ πως χρειάζονται βελτίωση. Καταγράφω τις προπονήσεις μου και τις προβάλλω στο κανάλι που έχω στο YouTube. Αυτή είναι μία άλλη ασχολία μου στον ελεύθερο χρόνο.

Ελπίζω μ’ αυτόν τον τρόπο να αναδείξω το γυναικείο ποδόσφαιρο και να βοηθήσω τόσο τα κορίτσια, όσο και τα αγόρια που ενδιαφέρονται για το άθλημα, να καταλάβουν ότι για να πετύχει ένας αθλητής τους στόχους του, δεν φτάνει μόνο η προπόνηση με την ομάδα. Χρειάζονται δουλειά και θυσίες! Για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις, πρέπει να κάνεις ό,τι δεν κάνουν οι υπόλοιποι!».

Το βραβείο του ΠΣΑΠΠ

Η Βεατρίκη Σαρρή τον περασμένο Δεκέμβριο ψηφίστηκε η καλύτερη ελληνίδα του εξωτερικού. Η Χανιώτισσα ήταν η πρώτη παίκτρια που παράλαβε βραβείο από τον ΠΣΑΠΠ.

Στην ψηφοφορία ξεπέρασε τις Ελένη Κακαμπούκη (Λουγκάνο) και Ελένη Μάρκου (Βασιλεία). Ήταν η πρώτη φορά που θεσπίστηκαν βραβεία για το γυναικείο ποδόσφαιρο, με τη Σαρρή να το κατακτά ως αποτέλεσμα της εξαιρετικής της παρουσίας με την φανέλα της Μπέρμιγχαμ.

Μετά την παραλαβή του βραβείου της ανέφερε: «Ευχαριστώ πολύ τον ΠΣΑΠΠ για την πρόσκληση να βρίσκομαι σήμερα εδώ, είναι τιμή μου που κερδίζω αυτό το βραβείο και ευχαριστώ πολύ τις συμπαίκτριες μου που με ψήφισαν. Θα ήθελα να τονίσω ότι είναι πολύ σπουδαίο ότι μέσω του ΠΣΑΠΠ οι Ελληνίδες ποδοσφαιρίστριες λαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει.

Ήταν όνειρο μου πάντα να αγωνιστώ στο πρωτάθλημα της Αγγλίας στην Α’ Εθνική και είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι εκεί, είναι όνειρο πραγματικά. Η Μπράιτον είναι μια ομάδα που με στηρίζει, έχει μεγάλη ποιότητα και ελπίζω όλα να πάνε καλά. Η Μπράιτον έχει πουλήσει φέτος 1500 εισιτήρια διαρκείας και έχουμε από 5 χιλιάδες και πλέον κόσμο σε κάθε ματς».

Το BBC

Η χάρη της Βεατρίκης έφτασε και στο BBC. Στις 3/11/22 δημοσιεύθηκε η συνέντευξή της στην Έμα Σάντερς:

«Ήμουν αρκετά καλή και πάντα μου άρεσε να παίζω. Είχα εμμονή. Όταν διάβασα το βιβλίο της Σμιθ κατάλαβα ότι μπορούσα να κάνω καριέρα. Δεν είχα πριν παραδείγματα γυναικών.

Μίλησα με μερικούς συλλόγους στην τρίτη κατηγορία και η Fylde ήταν αυτή που πίστεψε σε μένα εκείνη την εποχή και με βοήθησε. Γι' αυτό πήγα εκεί. Όλα ήταν μία πρόκληση. Ήρθα τυχαία στην Αγγλία, δεν είχα επαφές στο ποδόσφαιρο και αν κι έχω οικογένεια εδώ, κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να με βοηθήσει στο ποδόσφαιρο. Απλώς προσπαθούσα να φτάσω στο όνειρό μου να παίξω επαγγελματικά. Ήταν πρόκληση, αλλά μοναχικό μερικές φορές να μην γνωρίζω κανέναν. Απλώς έπρεπε να συνεχίσω.

Όταν έπαιζα στην τέταρτη κατηγορία, προπονούμασταν δύο βράδια την εβδομάδα και μερικές φορές ούτε αυτά. Έπρεπε να προπονούμαι μόνη μου και μερικές φορές να πηγαίνω στο πάρκο. Προσπάθησα να προπονούμαι κάθε μέρα, γιατί ήξερα ότι αυτό θα με φτάσει εκεί που ήθελα. Το να έχω αυτό το περιβάλλον στη Μπράιτον είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Δεν θέλω να μετανιώνω για τίποτα στην καριέρα μου. Θέλω να γίνω η καλύτερη που μπορώ να γίνω. Όπου κι αν με πάει αυτό, θα είμαι ευτυχισμένη».