){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
_page-0001.jpg){kind=small}
){kind=small}
EuroLeague
)
Ο «μαχητής των δρόμων», Χρήστος Ναβροζίδης μίλησε στο Sportal για την απόφασή του να αφήσει μακριά από τη ζωή του τον χουλιγκανισμό, προκειμένου να ασχοληθεί με την πάλη, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη σημερινή κοινωνία αλλά και για τον αδικοχαμένο οπαδό της ΑΕΚ, Μιχάλη Κατσούρη.
Ο Χρήστος Ναβροζίδης «El Greco» ανήκει στην οικογένεια της ΑΕΚ αγωνιζόμενος με τα «κιτρινόμαυρα» σε Ελλάδα και εξωτερικό, με σπουδαίες διακρίσεις. Πρόσφατα αγωνίστηκε στην underground διοργάνωση «King of the Streets» καταφέρνοντας να επικρατήσει του Πολωνού, «Venom», με γυμνά χέρια. Το «King of the Streets» είναι μία «σκληρή» διοργάνωση της Σουηδίας, όπου οι μάχες γίνονται με γυμνά χέρια και νικητής είναι αυτός που θα σταθεί όρθιος μέχρι το τέλος.
Ο Χρήστος Ναβροζίδης αφιέρωσε τον αγώνα του στη μνήμη του Μιχάλη Κατσούρη που έχασε τη ζωή του στα επεισόδια της Νέας Φιλαδέλφειας. Μιλώντας στο Sportal, o «El Greco» μίλησε για την απόφασή του να αφήσει μακριά από τη ζωή του τον χουλιγκανισμό, προκειμένου να ασχοληθεί με την πάλη, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στη σημερινή κοινωνία αλλά και για τον αδικοχαμένο οπαδό της ΑΕΚ.
)
«Κάνω MMA γιατί είναι ότι πιο κοντά στο street fighting. Είναι ωστόσο διαφορετικά πράγματα. Δεν έχουν μεγάλη σχέση, γιατί το street fighting είναι πιο.. ωμό. Εχει χτυπήματα, δεν έχει κανόνες, έχεις να κάνεις με το τσιμέντο που όπως και να πέσεις θα χτυπήσεις. Δεν μπορείς να κυλιστείς όπως σε ένα ρινγκ. Εγώ ξεκίνησα με την πάλη όταν 6-7 ετών και τώρα είμαι 30. Είχα διακρίσεις στην πάλη, έχω βγει τέταρτος στον κόσμο. Σήμερα προσπαθώ να πορευτώ στο street fighting όπου εκεί ξανά τονίζω έχεις να κάνεις με άλλους παράγοντες. Οπως το τσιμέντο, τα σίδερα γύρω σου, το κρύο που θα παίζεις έξω. Είναι τελείως underground η κατάσταση. Ολο αυτό με γεμίζει αδρεναλίνη.
Ξεκίνησα σε νεαρή ηλικία λόγω του ότι έτρεχα στο γήπεδο για την ΑΕΚ. Ημουν ένα ατίθασο παιδί. Αλλά μεγαλώνοντας, ωριμάζεις και βρίσκεις τον εαυτό σου. Οταν είδαμε για πρώτη φορά στην Ευρώπη χούλιγκανς να πηγαίνουν από γήπεδο σε γήπεδο, είπαμε εγώ με την ομάδα μου, δηλαδή τους φίλους μου, να το μεταφέρουμε αυτό στην πάλη. Θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δώσουμε το ερέθισμα στους ανθρώπους να αφήσουν τα μαχαίρια και να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Καλύτερα να αθλείσαι, δεν λέω τόσο στο street fighting γιατί είναι επικίνδυνο αλλά έστω να μπουν στην πάλη και να αφήσουν τα μαχαίρια και όλα αυτά τα άσχημα πράγματα που κάνουν στις πλατείες.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο μέσα μου. Να βγει κάτι καλό από αυτό. Και Δόξα τω Θεό, μαζί και με τα παιδιά του Gheto Fight Club που έχουν το ίδιο σκεπτικό μαζί μου, το έχουμε ξεκινήσει και πορευόμαστε με αυτό. Και βέβαια μου αρέσει αυτό που κάνω. Η τόση αδρεναλίνη με γεμίζει. Παρ' όλο που έπεφτα από τα αεροπλάνα γιατί ήμουν αλεξιπτωτιστής αυτό δεν το συγκρίνω με τίποτα άλλο.
Πως η ΑΕΚ μπήκε στη ζωή σου και στη συνέχεια την συνδύασες με το συγκεκριμένο άθλημα;
«Στα 14-15 πήγα για πρώτη φορά γήπεδο μαζί με την παρέα μου. Ολο αυτό μου άρεσε τότε. Η ΑΕΚ είναι μια ιδέα μόνη της, όσο κι αν προσπαθούν οι άλλοι να την κάνουν κάτι άλλο, η ΑΕΚ έχει την δική της ιδεολογία και μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτή είναι να είσαι πάνω απ' όλα άνθρωπος. Και οι δικοί μου παππούδες τράβηξαν πολλά όταν ήταν πρόσφυγες. Εξορίες στην Ρωσία κι έπειτα στην Ελλάδα. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ΑΕΚ αντιπροσωπεύει την προσφυγιά και μεγαλώνοντας και αντιλαμβάνοντας τι είναι η ΑΕΚ, άρχισα να την αγαπάω ακόμη περισσότερο και όχι απλά σαν μια ποδοσφαιρική ομάδα. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο πάω στο γήπεδο. Πάντοτε σαν μικρό παιδί έβλεπα αυτούς που παίζανε μπάλα μέσα στο γήπεδο. Απλά εγώ δεν είμαι ποδοσφαιριστής και ήθελα να κάνω κάτι με τον Δικέφαλο πάνω μου.
Και το έκανα έτσι. Από το πέταλο στο ρινγκ. Μακάρι κιόλας αυτά τα παιδιά που είναι στα πέταλα, γιατί υπάρχει μεγάλο πλήγμα εκεί με τους εφήβους να αφήσουν τους χουλιγκανισμούς και να μπουν στα γυμναστήρια. Βέβαια, τον άνθρωπο δεν μπορείς να τον αλλάξεις, αλλά μπορείς έστω να τον οδηγήσεις στο γυμναστήριο, από το πέταλο ενός γηπέδου. Ετσι έγινε ο συνδυασμός με εμένα και κάναμε κάτι όμορφο».
Πες μας για το King of the Streets. Τι ακριβώς είναι και πως αποφάσισες εσύ να συμμετάσχεις εκεί;
«Το King of the Streets κατά τη γνώμη μου θεωρώ ότι είναι η πιο σκληρή διοργάνωση στον κόσμο. Εχει χτυπήματα στα μάτια, δαγκώματα, πράγματα που μπορούν να συμβούν στην πραγματική ζωής κάποιου. Αποφάσισα να πάω εκεί γιατί ήταν κάτι διαφορετικό. Πήγα, το είδα και με γέμισε από την πρώτη στιγμή η αδρεναλίνη. Κι αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής. Αυτή είναι η μάχη. Μεγαλώνεις σε κακές γειτονιές της Αθήνας, σε δυτικές συνοικίες, είτε ακόμα και στο κέντρο της πόλης με εγκληματικότητα, ναρκωτικά με χίλια προβλήματα. Κάποια στιγμή φτάνει η ώρα που διαλέγεις τον δρόμο σου. Τι κάνεις;
Βία είναι να ξυπνάς και να δουλεύεις για 700 ευρώ και να μη σου φτάνουν. Να γυρνάς σπίτι του και να πρέπει να συντηρήσεις την οικογένεια σου, το παιδί σου. Αυτό είναι βία. Ολη η ζωή βρίσκεται μέσα σε αυτό το κλουβί. Και βγαίνοντας από αυτό νιώθεις ανακουφισμένος. Είναι λίγο περίεργο το συναίσθημα. Εγώ είμαι βιοπαλαιστής. Δουλεύω στις νταλίκες και κάθε μέρα έχω να κάνω με εργοδότες, με κακοπροαίρετους ανθρώπους, με κόσμο που με βρίζει έξω στο δρόμο, στα λιμάνια κι εγώ τους κοιτάω και τους χαμογελάω. Ωστόσο, μετά πάω στο ρινγκ και ξεσπάω. Εκεί το απολαμβάνω. Κι επειδή και στον αντίπαλο του αρέσει αυτό, θεωρώ ότι είναι κάτι αληθινό. Μπαίνουμε εκεί και μετά όταν βγούμε θα δώσουμε τα χέρια μας».
Πριν και μετά τη μάχη σου με τον Πολωνό έκανες μια ιδιαίτερη αναφορά στον Μιχάλη Κατσούρη:
«Τον Μάικ τον ήξερα όχι πολύ καλά, όμως τον γνώριζα. Εχουμε μιλήσει είχε έρθει και στον αγώνα μου στην Ελλάδα ήξερα ότι ήταν ένας καλός άνθρωπος. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι πήγε στο γήπεδο του να πάρει εισιτήριο να πιει τον καφέ του και δολοφονήθηκε υπερασπίζοντας το από τους θρασύδειλους που έκαναν επιδρομή».
Πώς ήταν ο αγώνας με τον «Venom»;
«Ο Πολωνός ήταν δύσκολος αντίπαλος. Δεν έκανα αυτά που περίμενα να κάνω, αλλά κατάφερα να νικήσω. Αυτός προερχόταν από δύο νίκες, εκ των οποίων η μία ήταν κι εντυπωσιακή. Ηταν πρωταθλητής στην Πολωνία στο Ζίου Ζίτσου. Ηταν δυνατό παιδί. Ωστόσο, πήγαν όλα καλά και κατάφερα να νικήσω για τον Μάικ. Βγήκαμε στην Ευρώπη και τους δείξαμε ότι παίζουμε αντρίκια και όχι με μαχαίρια.
Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα;
«Το μόνο που μπορώ να πω είναι, με αυτά που έχω ζήσει, να είμαστε απλά άνθρωποι. Το πιο σημαντικό αλλά και το πιο δύσκολο. Απλά να είσαι άνθρωπος. Είναι τόσο απλό και κανένας δεν το καταλαβαίνει».
){kind=small}
ΑΕΚ )
)
)
)
)
)
)
)