){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
){kind=small}
_page-0001.jpg){kind=small}
){kind=small}
EuroLeague
)
Ο Κώστας Σωτηρίου γράφει για τη νίκη επί της Ελβετίας στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ Γυναικών και συγκρίνει αριθμούς και δυνατότητες με το Ευρωμπάσκετ 2017, τότε που η Εθνική Γυναικών κατέκτησε την υψηλότερη (τέταρτη) θέση στην ιστορία της.
Όταν η Εθνική Γυναικών πανηγύριζε την κατάκτηση της τέταρτης θέσης στο Ευρωμπάσκετ 2017 της Πράγας και η Αρτεμις Σπανού έκανε τις αξέχαστες τρέλες στη Δημόσια Τηλεόραση, εκείνη η ομάδα είχε την ευλογία να φιλοξενεί στις τάξεις της ορισμένα από τα τοτέμ του γυναικείου μπάσκετ! Η Εβίνα Μάλτση και η Στέλλα Καλτσίδου ήταν οι… «πρωθιέρειες» συνεπικουρούμενες από τις έμπειρες Λολίτα Λύμουρα, Κατερίνα Σωτηρίου, Άννα Σπυριδοπούλου, Εβίνα Σταμάτη και Αφροδίτη Κοσμά και από τα ανερχόμενα «αστέρια» του αθλήματος.
Εάν εξαιρέσουμε την Σπανού και την Αγγελική Νικολοπούλου, που ήταν αρκετά «μπαρουτοκαπνισμένες» στα 24 και 26 έτη αντίστοιχα, η Άννα Σταμολάμπρου, η Μαριέλλα Φασούλα και η Ελεάννα Χριστινάκη ήταν ακόμη… βρέφη σε μια μεγάλη διοργάνωση. Έτσι, ο χρόνος και ο ρόλος τους ήταν αρκετά περιορισμένοι και ουσιαστικά περίμεναν υπομονετικά να παραλάβουν τη σκυτάλη από τις φτασμένες και με διεθνή καριέρα συμπαίκτριές τους, όταν εκείνες θα ήταν έτοιμες για το δικό τους «Last Dance». Τα βρέφη, λοιπόν, μεγάλωσαν. Βιολογικά και μπασκετικά ενηλικιώθηκαν και πλέον καλούνται να κουβαλήσουν στις πλάτες τους τη νέα εκδοχή της Εθνικής Γυναικών! Όχι σε κάποια αδιάφορη γωνιά της Ευρώπης, αλλά σε ένα ιστορικό γήπεδο, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπου διεξάγεται ο όμιλο της Εθνικής και θα φιλοξενηθεί η τελική φάση του Ευρωμπάσκετ 2025!
Σε σχέση με την ομάδα του 2017, εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά, που φάνηκε από τον αγώνα της πρεμιέρας με την άσημη Ελβετία (εμφανίστηκε σε τελική φάση Ευρωμπάσκετ έπειτα από… 69 χρόνια!). Και στη σύγχρονη εκδοχή της Εθνικής, η οποία αγχώθηκε κάπως στην αρχή, αλλά μετά ισοπέδωσε (87-65) την Ελβετία, υπάρχουν… βρέφη, μόνο που τα συγκεκριμένα έχουν… υπερφυσικές δυνάμεις! Και όχι μόνο παίζουν, αλλά διαπρέπουν! Η Έλενα Μποσγανά είναι γεννημένη το 2003! Η Ιωάννα Χατζηλεοντή το 2002 και η Ιωάννα Κριμίλη το 2001. Η Μποσγανά είχε 14 πόντους (3/6 τρ.), 5 ριμπάουντ και 2 ασίστ σε 20’06’’, η Κριμίλη 8 πόντους, 3 ριμπάουντ και 6 ασίστ σε 17’01’’ και η Χατζηλεοντή 4 πόντους και 4 ριμπάουντ σε 17’50’’ συμμετοχής.
Εννοείται ότι οι έμπειρες πια Φασούλα (21 π., 8 ρ.), Παρκς (14 π., 6 ρ., 3 ασ.), Χριστινάκη (12 π.) και Σπανού (6 π., 5 ρ., 6 ασ.) κυριάρχησαν, όπως και η Πηνελόπη Παυλοπούλου έδειξε το ταλέντο της, ωστόσο το στοιχείο που μου έκανε εντύπωση ήταν η επιδραστικότητα, που είχαν στο παρκέ οι γεννηθείσες μετά το «Millenium» και αυτό ασφαλώς πιστώνεται στον ομοσπονδιακό τεχνικό Πέτρο Πρέκα, ο οποίος έδειξε να μην αντιμετωπίζει τις ηλικίες και την όποια ιεραρχία με ταμπού, όπως άλλοι προπονητές κατά καιρούς.
Προσέξτε, όμως, και κάτι ακόμη πιο σημαντικό, όσο πλησιάζει η δεύτερη αναμέτρηση του ομίλου απέναντι στην ασημένια Ολυμπιονίκη του 2024 Γαλλία (σήμερα 19/6, στις 20.30). Από εκείνη την ομάδα του 2017, οι περισσότερες αθλήτριες ήταν κοντά στα νεότερα παιδιά, στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ. Η Μάλτση καθόταν μπροστά - μπροστά, παρέα με την Αναστασία Κωστάκη, ως πρέσβειρες του γυναικείου μπάσκετ, έχοντας δίπλα τους την Άννυ Κωνσταντινίδου. Η Σπυριδοπούλου, η Σωτηρίου, η Σταμάτη και η Κοσμά ήταν παρούσες.
Ομοίως φυσικά και η άτυχη Σταμολάμπρου, που αναρρώνει από επέμβαση στο γόνατο, όπως και η δεύτερη άτυχη Έλενα Τσινέκε, που συνεχίζει την αποθεραπεία της στο μετατάρσιο. Χθες δεν μπόρεσε, αλλά σήμερα θα είναι στο ΣΕΦ η Λύμουρα. Μόνο η Καλτσίδου ήταν φύσει αδύνατο να βρίσκεται στο Φάληρο, καθώς την ίδια στιγμή «πολεμούσε» στο πλευρό του Τζώρτζη Δικαιουλάκου στην Μπολόνια, όπου η Εθνική Σλοβενίας ηττήθηκε στην πρεμιέρα από την Λιθουανία. ΟΛΕΣ οι άλλες πρώην διεθνείς ήταν εκεί, για να υποστηρίξουν, να φωνάξουν, να χειροκροτήσουν την προσπάθεια της Εθνικής Γυναικών απέναντι στην Ελβετία. Μαζί με παίκτες - θρύλους του ελληνικού μπάσκετ, όπως ο Παναγιώτης Φασούλας από τη γενιά του 1987 και οι Ζήσης, Ντικούδης, Τσαρτσαρής από το χρυσό μετάλλιο του 2005. Όταν ενώνονται διαφορετικές γενιές για τον κοινό στόχο, μόνο αισιόδοξοι μπορεί να είμαστε…
)
)
)
)
)
)
)
)