Ο Νίκος Οικονόμου στο Sportal: «Ο Σλούκας ήταν η καλύτερη επιλογή στη μετά Σπανούλη εποχή» (vid)

Ο Νίκος Οικονόμου μιλάει στο Sportal για την προσπάθεια του Ολυμπιακού στο Κάουνας να φτάσει στην κούπα, αναφέρεται σε Σλούκα, Βεζένκοφ, κάνει λόγο για την παρακαταθήκη του αείμνηστου Ίβκοβιτς, θυμάται τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και την σιδηρά πειθαρχία του μέσα από δύο άγνωστα περιστατικά

Ο Ολυμπιακός διεκδικεί στο Κάουνας ένα ακόμη τρόπαιο της EuroLeague και ένας παίκτης με μεγάλη ιστορία που ξέρει καλά τι σημαίνει Final-4 και «εμφύλιος» όχι μόνο των «αιωνίων», αλλά και Μπαρτσελόνα-Ρεάλ είναι ο Νίκος Οικονόμου.

Ο προπονητής του Ερμή Σχηματαρίου σε μια συνέντευξη-ποταμό στο Sportal μιλάει για τα πάντα όλα! Για τον Ολυμπιακό, το Final-4, την σημασία του ελληνικού κορμού, πλέκει το εγκώμιο Σλούκα-Βεζένκοφ, αναφέρεται στην παρακαταθήκη του Ντούσαν Ίβκοβιτς στο ελληνικό μπάσκετ, θυμάται τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και αποκαλύπτει για πρώτη φορά δυο άγνωστα περιστατικά που αναλύουν τη σημαίνει πειθαρχία σε μια ομάδα με τον ίδιο, τον Αλβέρτη, αλλά και τον σπουδαίο Στόγιαν Βράνκοβιτς. 

Ακόμη, μιλάει για το πρότζεκτ του Ερμή Σχηματαρίου, το κοινωνικό έργο που επιτελείται αλλά και την ομάδα Κύδων που δημιούργησε με παιδιά κοντά στο φάσμα του αυτισμού. Απολαύστε τον!

Το σημαντικό έργο που επιτελείται στον Ερμή Σχηματαρίου:

«Στον Ερμή Σχηματαρίου πήγα πριν από 4 χρόνια. Η ομάδα ήταν στη Γ’ Εθνική. Υπάρχει τρομερή οργάνωση γίνεται μεγάλη προσπάθεια και τώρα η ομάδα βρίσκεται στην Elite League. Είναι ένα τρομερό επίτευγμα. Καταφέραμε στην πρώτη χρονιά να περάσουμε playoffs. Κάτι συγκλονιστικό για τη συγκεκκριμένη ομάδα. Ο Ερμής έχει κάνει άλματα. Ξέρουμε που βαδίζουμε, έχουμε πλάνο, δεν γίνεται τίποτε στην τύχη.

Αισθάνομαι τον Ερμή οικογένεια μου. Ένα δημιούργημα δικό μου και κάποιων άλλων ανθρώπων, με πολύ δουλειά, πολλές εργατώρες στο γήπεδο. Έχουμε ένα εξαιρετικό πλάνο και για την επόμενη χρονιά για να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Στις ακαδημίες πριν από 4 χρόνια όταν μπήκα στο γήπεδο η πρώτη προπόνηση είχε 4 παιδάκια. Αυτή τη στιγμή έχουμε φτάσει στα 145 παιδιά. Άρα ένας γονιός για να μας εμπιστευτεί το παιδί του κάτι βλέπει σε μας. Η Ακαδημία του Ερμή είναι μέσα στις 50 καλύτερες ακαδημίες μέσα από το πρόγραμμα του ΟΠΑΠ».

«Την αγκαλιά που μου έκανε βγαίνοντας από το παρκέ ο Παναγιώτης μου την έχουν κάνει μόνο τα παιδιά μου»!

Για τον Παναγιώτη Τζαβέλλα, ένα παιδί με ειδικές ικανότητες που αγωνίζεται στην ανδρική ομάδα, είπε: «Ο Παναγιώτης είναι μαζί μου από την πρώτη χρονιά, ακολουθεί το πρόγραμμα της προπόνησης, είναι μαζί μας στα αποδυτήρια, στις αποστολές. Είναι ένα κομμάτι της ομάδας μας. Τον βλέπω σαν παίκτη που ακολουθεί το πρόγραμμα. Είναι ένα κομμάτι που αγκαλιάζετε απ’ όλους στον Σύλλογο. Όλοι αναρωτιούνται που είναι ο Παναγιώτης όταν λείπει. Είναι η ψυχή της ομάδας. Χαίρεται πάρα πολύ. Ένα αξιολάτρευτο πλάσμα που μόνο αγάπη μας προσφέρει και είμαστε τυχεροί που τον έχουμε μαζί μας».

Για την αγκαλιά που έκανε με τον ίδιο στο πρώτο παιχνίδι που πάτησε παρκέ ο Παναγιώτης, είπε: «Υπάρχει ένα δυνατό συναίσθημα σε μένα και τον Παναγιώτη. Αυτά τα παιδιά έχουν την ικανότητα το συναίσθημα να το εκφράζουν με αυτή την πολύ όμορφη αγκαλιά και να μην σκέφτονται κάτι. Σε πληροφορώ τέτοια αγκαλιά μου έχουν κάνει μόνο τα παιδιά μου! Με τέτοια αγάπη και τέτοιο τρόπο. Έχουμε ένα απίστευτο δέσιμο. Χαίρεται, με αυτό που έχουμε πετύχει, ανυπομονεί για την επόμενη χρονιά και από τώρα συζητάμε πότε θα ξαναπαίξει το επόμενο παιχνίδι».

«Κανένα πρωτάθλημα δεν συγκρίνεται με τη χαρά στα πρόσωπα των παιδιών της ομάδας Κύδων»!

Για τον Κύδων Special Τeam, ομάδα κοντά στο φάσμα του αυτισμού που έχει δημιουργήσει ο Νίκος Οικονόμου στο Σχηματάρι, εξήγησε: «Είναι κάτι καινούργιο, ξεκίνησε πριν δυο μήνες μετά τον κορωνοϊό. Πάρα πολλοί γονείς με πλησιάσανε και μου ζήτησαν να κάνω κάτι για τα δικά τους παιδιά. Είναι κάτι αρκετά δύσκολο να το υλοποιήσεις. Όμως, η χαρά και η σιγουριά που παίρνουν τα παιδιά αυτά που μπαίνουν στο γήπεδο, γιατί εμείς θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα ότι θα βάλουμε τα παιδιά μας στο γήπεδο, θα πάρουν την μπάλα και θα παίξουν. Γι’ αυτά τα παιδιά και γι’ αυτούς τους γονείς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Άρα ψάχνουν μια διέξοδο για τα παιδιά τους να τα απασχολεί, να καταλάβουν τι είναι ομαδικό άθλημα. Γι’ αυτό το λόγο το ξεκίνησα όλο αυτό. 

Είναι κάποια κομμάτια του Ερμή που μας δίνουν μόνο χαρά. Βγάζουμε ένα τρομερό κοινωνικό πρόσωπο προς τα έξω. Είναι καλό να προσφέρεις, αυτό το έχω σαν κανόνα στη ζωή μου. Να προσφέρουμε πράγματα που για κάποιους άλλους μπορεί να είναι δεδομένα, αλλά για κάποιους άλλους όχι. Η χαρά που βλέπεις τα παιδιά αυτά κάθε Σάββατο και Κυριακή που κάνουν προπόνηση δεν περιγράφεται με κανένα πρωτάθλημα και με καμία επιτυχία».

«Ο Ολυμπιακός μπορεί να πάρει το τρόπαιο»

Ο Ολυμπιακός είναι στο Κάουνας έτοιμος για να διεκδικήσει το τρόπαιο. Πως είναι αυτές οι ώρες για έναν αθλητή: «Περάσαμε τα Final-4 του εμφυλίου Ολυμπιακού-Παναθηναίκού. Έχει άλλη οντότητα, άλλη βαρύτητα, άλλο στρες, άλλη πίεση. Και το έζησα το Final-4 και χωρίς να παίζει άλλη ελληνική ομάδα. Άρα αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι παίζει χωρίς άλλη ελληνική ομάδα, είναι κάτι διαφορετικό. Παίζει με τη Μονακό. Εμείς τότε τα δυο χρόνια των εμφυλίων που πήγαμε είχαμε τρομερή πίεση. 

Την τρίτη χρονιά που πήγαμε και το πήραμε ο Μάλκοβιτς είχε διαχειριστεί την κατάσταση τελείως διαφορετικά, είχε εμπειρία ενώ έλειπε και ο εμφύλιος. Πήγαμε με χαλαρή ψυχολογία και καλή διάθεση. Γιατί ξέρεις, δεν γνωρίζεις πότε θα ξαναπάς σ’ ένα Final-4. Και αν θα ξαναπάς. Άρα το σημαντικό είναι να ευχαριστηθείς. Δεν είναι εύκολο να το λες και να το κάνεις, γιατί πρέπει να πάρεις και ένα αποτέλεσμα. Μέσα του ο κάθε αθλητής η το σταφ έχει τεράστια πίεση και άγχος. Η επίτευξη του στόχου όμως, είναι κάτι μαγικό».

Μπορεί ο Ολυμπιακός να τα καταφέρει;

«Μπορεί ο Ολυμπιακός να το πάρει, όπως μπορούν και οι άλλες ομάδες! Το μπάσκετ είναι ένα δίκαιο άθλημα και έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα αν εξαιρέσεις την Παρτιζάν που είχε τη μεγάλη ευκαιρία να πάει στο Final-4, αλλά όταν παίζεις με τη Ρεάλ είναι μια Ρεάλ, νομίζω ότι περάσανε οι τέσσερις καλύτερες ομάδες.

Το πρώτο παιχνίδι είναι το σημαντικό δεν μπορείς να κοιτάξεις τίποτε άλλο.

Όταν πήγαμε στο τελικό με την Μπαρτσελόνα το ’96 μας κέρδισε δυο φορές με άνεση μέσα στη σεζόν, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Κανένας παίκτης η προπονητής δεν θα είναι χαλαρός. Και ειδικά ο Ολυμπιακός με το τεράστιο brand στην Ευρώπη και τόσο έμπειρα παιδιά. Όπως και η Μονακό που τα τελευταία χρόνια είναι εξαιρετική και την είδαμε και πέρσι στη σειρά των playoffs με τον Ολυμπιακό. Και η Μονακό έχει μεγάλη πίεση, γιατί και η Μονακό δεν ξέρει αν θα έχει ξανά την ευκαιρία να πάει σε ένα Final-4.

Επειδή το επόμενο παιχνίδι είναι το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα και έχει μεγάλη πίεση. Το έχω ζήσει αυτό το παιχνίδι. Όποια ομάδα περάσει από το Ολυμπιακός-Μονακό θα έχει μεγάλο πλεονέκτημα ψυχολογικά. Το έχουμε ζήσει και με τους εμφυλίους. Αδειάζεις μετά από έναν εμφύλιο. Όποια ομάδα περάσει από το Ολυμπιακός-Μονακό θα έχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα από θέμα ενέργειας».

«Ο αείμνηστος Ίβκοβιτς άφησε τεράστια παρακαταθήκη στο ελληνικό μπάσκετ»

Για την επιδραστικότητα του Κώστα Σλούκα είπε: «Τρομερή η εξέλιξη του. Όλα αυτά τα παιδιά ήταν πολύ τυχερά που δουλέψανε με τον αείμνηστο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Τους βοήθησε πάρα πολύ στην καριέρα τους. Ήταν από τους λίγους προπονητές που σε τόσο υψηλό επίπεδο έδινε ευκαιρίες σε νέα παιδιά. Του άρεσε πάρα πολύ να δουλεύει με νέα παιδιά. Ήταν αυτός που άφησε τεράστια παρακαταθήκη με νέα παιδιά στο ελληνικό μπάσκετ. Παιδιά νέα που έπαιζαν σε μικρότερες ομάδες βγήκαν μπροστά και ακόμη στελεχώνουν την Εθνική ομάδα. Έχουμε το παράδειγμα του Παπανικολάου, του Πρίντεζη, του Μάντζαρη, του Κατσίβελη. Μπορεί να ξεχνάω κι άλλους... 

Ο Γιάννης Μπουρούσης (ΑΕΚ) δούλεψε με αυτό τον άνθρωπο. Νομίζω ήταν ένας πολύ μεγάλος δάσκαλος γι’ αυτά τα παιδιά, αλλά είχαν και το ταλέντο. Δεν είναι όμως μόνο το ταλέντο, αλλά άντεξαν και την πίεση. Είναι τρομερή πίεση να είσαι σε ομάδα που ο πρώτος είναι τα πάντα, αλλά ο δεύτερος είναι τίποτα. Ο Σλούκας είναι το καλύτερο γκαρντ στην Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός έκανε την καλύτερη επιλογή μετά την εποχή Σπανούλη να είναι αυτός ο leader της ομάδας. Έκανε απίστευτες σεζόν και με τη Φενέρ. Ο Κώστας μπορεί να μην καταλαβαίνει τώρα το τι έχει πετύχει, αλλά όταν σταματήσει το μπάσκετ θα καταλάβει τι έχει καταφέρει όπως και άλλα παιδιά. Τότε το συνειδητοποιείς. Τώρα δεν χαίρεσαι, γιατί τελειώνεις τις υποχρεώσεις με τον Ολυμπιακό και πηγαίνεις στην Εθνική ομάδα».

Για τον Σάσα Βεζένκοφ, που έπαιζε και στην ίδια θέση, είπε: «Είναι απίστευτος ο τρόπος που διαβάζει το παιχνίδι, κινείται απίστευτα στο γήπεδο, έχει τρομερή ικανότητα στο σκορ, στα ριμπάουντ, η εξέλιξη του είναι τρομερή. Μπασκετικά είναι το νούμερο 1 στη θέση που παίζει. Είναι πιο νέος και τον περιμένει λαμπρή καριέρα.

Σε όλα αυτά τα παιχνίδια οι Έλληνες θα κάνουν τη διαφορά ο Ολυμπιακός έχει έναν κορμό Ελλήνων και αυτοί βάζουν και τους ξένους στη λογική να αντιληφθούν τι σημαίνει Ολυμπιακός, όπως παλιότερα αυτό συνέβαινε με τον Παναθηναϊκό. Και στα δύσκολα οι Έλληνες είναι που βγαίνουν μπροστά».

«Ο Μάλκοβιτς ήταν το αποκορύφωμα της πειθαρχίας και του φόβου»!

Τι σημαίνει πειθαρχία με προπονητή τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς: «Το αποκορύφωμα της πειθαρχίας και του φόβου σε μικρή ηλικία το ζήσαμε με τον Μάλκοβιτς. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος όμως που η συμπεριφορά του ήταν ίδια σε θεματα πειθαρχίας σε μας τους μικρούς, αλλά και στους υπόλοιπους παίκτες τα ονόματα.

Θα πω δυο ιστορίες για το θέμα της πειθαρχίας με τον Μπόζα. Ξεκινήσαμε την προετοιμασία στη Γαλλία με τον Μάλκοβιτς και μέναμε με τον Φράγκι, τον Γεωργικόπουλο και τον Μυριούνη σ’ ένα τετράκλινο δωμάτιο. Μας έλεγε να κατεβαίνουμε μισή ώρα νωρίτερα από τους άλλους στη ρεσεψιόν. Ήταν εξαντλητικές οι προπονήσεις και για να μην χάνουμε χρόνο πέφταμε με τα ρούχα της προπόνησης για να κοιμηθούμε το μεσημέρι. Ξαφνικά ακούμε μια κόρνα λεωφορείου μέσα στον ύπνο μας. 

Πεταγόμαστε πάνω από τα κρεβάτια και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου κατεβαίνουμε τρέχοντας. Λέμε αργήσαμε. Νομίζαμε ότι κορνάρανε οι μεγάλοι, γιατί αργούνε οι μικροί. Κατεβήκαμε και ήμασταν τελικά μια ώρα νωρίτερα κάτω στη ρεσεψιόν από το φόβο μην αργήσουμε και μας διώξει από την ομάδα! Αυτό είναι που λέμε για το θέμα της πειθαρχίας, ότι αργήσαμε. Δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα αργήσουμε από την προπόνηση. Κουβαλούσαμε τα πράγματα, στο λεωφορείο, βοηθούσαμε τον φροντιστή. Μπορεί να παίζαμε με τον Φράγκι 30 λεπτά τότε στα παιχνίδια, αλλά αυτό ήταν το σωστό».

Η δεύτερη ιστορία:

«Σε μια προπόνηση στο ΟΑΚΑ δεν πήρε ένα φάουλ ο Στόγιαν (Βράνκοβιτς) και εκνευρισμένος κλώτσησε τη μπάλα και αυτή πήγε στο πάνω διάζωμα του γηπέδου. Σφυρίζει ο Μάλκοβιτς και σταματάει την προπόνηση. Μιλήσανε στην γλώσσα τους και στη συνέχεια μας το εξήγησαν. Ο Μπόζα τον ρώτησε πολύ ήρεμα γιατί δεν φώναζε Στόικο γιατί το έκανες αυτό; Κι εκείνος του απάντησε νευρίασα. Τότε ο Μάλκοβιτς του λέει: Να ξέρεις ότι αυτή η μπάλα που κλώτσησες σε έχει κάνει ότι είσαι σήμερα. Κι εσύ δεν δείχνεις σεβασμό. Πήγαινε σε παρακαλώ και φέρε τη μπάλα. Και ανέβηκε ο Στόικο 2.16 και φαινόταν στο πάνω διάζωμα πολύ πιο μικρός, για να πάρει την μπάλα. Και ανέβηκε! 

Γιατί όταν την κλώτσησε φύγανε οι φροντιστές να πιάσουν την μπάλα και ο Μπόζα τους είπε στοπ. Πρέπει να σέβεσαι την μπάλα που σου δίνει ψωμί, να σέβεσαι τους συμπαίκτες σου, την ομάδα που είσαι. Είχαμε την τύχη να είμαστε εμείς με τρομερούς αθλητές. Πήγαιναν πρώτοι και έπρεπε να είμαστε νωρίτερα εμείς στο γήπεδο, κάθονταν μετά και εμείς έπρεπε να μείνουμε περισσότερο. Αυτά τώρα δεν υπάρχουν. Εμείς ήμασταν πιο σκληρή γενιά.

«Στο γήπεδο νιώθω μεγάλη ασφάλεια»

Αναρωτιέμαι πως παίζουν τώρα μέχρι τα 40 πολλά παιδιά. Γιατί δεν έχουν κοντρα, εμείς ήρθε η γενιά Διαμαντίδη, Σπανούλη, Τσαρτσαρή, Ντικούδη, και σταματήσαμε νεώτεροι, γιατί ήταν καλύτεροι. Τώρα παίζουν 39 χρονών τους βγάζεις το καπέλο γιατί κάνουν τη διαφορά στις ομάδες.

Τότε, έπρεπε για να επιβιώσεις στην προπόνηση να είσαι καλύτερος από τα μεγάλα ονόματα της εποχής μας. Κάθε προπόνηση ήταν ένας αγώνας επιβίωσης ότι είσαι καλύτερος από τον άλλο».

Τι σημαίνει το μπάσκετ για σένα;

«Είναι η ίδια μου η ζωή το μπάσκετ. Τα πάντα. Πέτυχα αρκετά πράγματα, αισθάνομαι ευγνώμων και τυχερός που ασχολήθηκα και το δείχνει πόσο το αγαπάω γιατί είμαι ακόμη στο χώρο. Όταν πάω στο γήπεδο νιώθω τόσο μεγάλη ασφάλεια. Η μυρωδιά του γηπέδου, το παρκέ, οι μπάλες, ένας αγώνας, είμαι ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν έχω πει ποτέ γιατί να είμαι στο γήπεδο του μπάσκετ.. Είμαι ευγνώμων που κάνω αυτό που αγαπάω».